Een lichte glimlach verspreidde zich om Connor’s lippen terwijl hij naar de zware houten deur keek die hem scheidde van Vaniville Town. Vaniville Town was het dorp waar hij woonde. Het was het dorp waar zijn vader en hij naar toe waren gegaan na de moeilijke scheiding van Connor’s moeder. Ook al hield hij niet veel contact met haar, hij miste haar soms wel. Hij was de laatste tijd veel bezig geweest met zijn reis en met zijn Pokémon en daarom had hij haar nog niet gebeld. Gelukkig had hij van te voren wel gemeld dat hij op reis zou zijn, dus dat zat wel goed. Hij zou haar eigenlijk binnenkort weer eens moeten telefoneren. Gewoon naar het Pokémon Center gaan en daar de telefoon opnemen. Hij wist alleen niet goed wat hij moest zeggen. Sinds de scheiding van zijn ouders vond hij het lastig om tegen haar te praten zonder steeds aan de goede tijden te denken, de tijden dat zijn ouders nog gelukkig bij elkaar waren. Hij zou er alles voor geven om heel zijn Kanto-crew naar Kanto te nemen en daar een reis te starten. Misschien was dat ook de reden waarom hij nog niet naar de gym was gegaan. Omdat hij stiekem hoopte dat het weer goed zou komen tussen zijn ouders en dat hij in Kanto zijn reis kon beginnen. Hij schudde zijn hoofd en richtte daarna zijn aandacht op de deur waar hij voor stond. Hij duwde deze open en liep toen naar zijn huis toe, waarna hij aanbelde. Het duurde niet lang voor de deur open werd gedaan. ‘Surprise,’ zei Connor, waarna hij naar zijn vader glimlachte. Zoals verwacht nam zijn vader hem meteen het huis binnen en ondervroeg hij zijn zoon direct over zijn reis. ‘Zo te zien heb je je eerste badge nog niet,’ zei zijn vader. ‘Anders zou je hier niet langsgekomen zijn.’ ‘Je hebt me door,’ gaf Connor toe, waarna hij zijn Poliwag vrijliet. Zijn vader glimlachte bij het zien van de blauwe Pokémon. ‘Dat gaat nog duur worden, jongeman,’ zei hij vervolgens fronsend. ‘Drie van de vier Pokémon die je nu hebt kunnen alleen evolueren door een bepaalde steen.’ Connor haalde zijn schouders op. ‘Als ik Poliwag eerst evolueer naar een Poliwhirl, heb ik nog tijd genoeg om geld in te zamelen voor die stenen,’ zei hij. Zijn vader grinnikte, haalde met één hand Connor’s haren door de war en stond op om wat te drinken te halen voor zijn zoon.
Het was een kort bezoekje geweest. Connor zwaaide naar zijn vader en sloot daarna de deur. Hij had zijn vader beloofd dat hij in het vervolg gewoon zou bellen. Zijn vader wilde natuurlijk dat hij de gym zou uitdagen en hogerop zou komen. Als hij langs zou blijven komen, zou dat voor zijn vader steeds weer betekenen dat hij de gym nog altijd niet had uitgedaagd. En Connor, die zijn vader trots wilde maken, besloot daardoor om binnenkort toch maar eens die gym te gaan verslaan. Hij had Growlithe en Pikachu hard genoeg getraind, dus het was wel goed mogelijk. Hij richtte zijn blik even op het huis, waarna hij zich weer omdraaide en door wilde lopen. Dit werd hem echter belemmerd door een persoon waar hij tegen op botste. Het was niet de eerste keer geweest sinds zijn vertrek op reis dat hij tegen mensen botste. Hij wreef over zijn achterhoofd. ‘Sorry,’ zei hij vervolgens. ‘Ik keek weer eens niet uit waar ik liep.’ Hopelijk kreeg hij hier nu geen gedoe mee, want daar had hij geen zin in.
