This love has taken its toll on me ||Connor Jacob||

Alana was letterlijk obsessief geworden met haar pokémons trainen en zichzelf in vorm houden. Haar pokémons waren goed in vorm gekomen, behalve John. Maar ach, dat zou ook vanzelf komen. De Umbreon liep rustig naast haar, die zou vanzelf wel weer groeien. Alana was er zo obsessief mee geworden, dat ze pas stopte met trainen tot ze er zelf bijna bij neerviel. Nu was ze op weg naar een nieuwe route om te trainen, toen John opeens weg spurtte. "John?!" riep ze, maar de umbreon was al uit haar zicht. Ze begon te rennen en keek om zich heen. Waar was die gek nou weer heen?

Ondertussen was de Umbreon op zijn doel afgerend en trok hij de pikachu mee aan zijn staart een steegje in. "Um, Umbreon!" mompelde de Umbreon zachtjes tegen hem, doelend op Connor en Alana. Hij vond dat ze weer bij elkaar moesten komen dus dan moest hij maar dit even gaan doen, hoe erg hij de pikachu ook haatte.

"John?!" riep ze rond. Waar... Waar was hij toch? Was hij door iemand meegenomen en zou ze hem nooit meer zien? Dat wou ze niet, niet nog een keer. Dat zou ze niet meer aan kunnen. Echt niet, dat zou ze niet kunnen overleven. Waarom was hij zomaar weg? Haar John, die mocht niet zomaar weg zijn. Ze had het al moeilijk sinds.. Nee sterk blijven Alana. Ze moest sterk zijn. Ze moest sterker worden, ze moest haar team goed trainen. Dat had haar moeder gewild en daar zou ze voor gaan ook.

&Connor Jacob

Connor zat mistroostig op een bankje. Voor de zoveelste keer dacht hij aan Alana. Zijn schouder was al iets beter, maar was nog altijd gebroken en hij moest het daardoor nog steeds in zo’n achterlijke mitella dragen. Connor was zo voor zich uit aan het kijken dat hij niet merkte dat Pikachu weggetrokken werd. ‘Pika pika,’ converseerde Pikachu met Umbreon toen hij begreep waar Jolteon op doelde. Juist, ze moesten hun trainers weer terug bij elkaar krijgen. Hij dacht na. Plots had hij een goed idee. ‘Pika pika,’ legde hij uit met grote armgebaren. In Pokémon-taal vertelde Pikachu Umbreon dat hij Alana naar het restaurantje verderop moest leiden en dat hij dat ook bij zijn trainer zou doen. Omdat hij de Umbreon niet leuk vond, sloeg hij bij het omdraaien zijn staart in Umbreon’s gezicht. Vervolgens rende hij naar Connor, waarna hij op Connor’s schoot sprong en vervolgens Connor’s ene handschoen pakte die Connor even had uitgedaan. ‘Hé, Pikachu,’ zei Connor geïrriteerd, maar Pikachu rende weg. Connor zwaaide zijn rugzak over zijn goede schouder en begon, zo snel hij kon, achter zijn Pikachu te ‘rennen’. Het resulteerde in snelwandelen en zuchtend gaf hij het op. Zijn Pikachu bleef staan voor een gebouw en boos liep Connor op hem af. ‘Je laat me nogal rennen, zeg,’ zei hij. ‘Waar is dit allemaal voor no…’ Zijn stem stierf echter weg toen hij van zijn Pikachu van beneden naar boven keek. Was dat... Alana?

De umbreon knikte toen hij het verhaal van de pikachu begreep en gromde even toen de pikachu met zijn staart in zijn gezicht kwam. De Umbreon spurtte weg, op zoek naar Alana.

"John! In Arceus naam, laat me niet meer zo schrikken!" riep ze hem toe waarna ze haar tas neerlegde en de pokémon een knuffel gaf. John pakte uit het niets haar Holocaster uit haar tas en begon ermee weg te rennen. "Hé! John!" riep ze terwijl ze achter de pokémon aan rende. Waar was hij nou mee bezig? Toen John uiteindelijk stil stond legde ze haar armen op haar benen en leunde ze even naar voren terwijl ze uit heeg. "Waar was dat nou weer voor nodig John?" vroeg ze hijgend aan de pokémon, waarna ze hurkte om haar HoloCaster te pakken en hem weer in haar tas te stoppen. John keek haar zo.... aan alsof ze iets niet zag. "Wat kijk je nou naar me, John?" vroeg ze terwijl ze omhoog keek en versteende. D-dat was... Connor? Wat deed hij nou opeens hier? Waar sloeg dit nou weer op? "Hi," zei ze dan ook alleen maar, niet echt wetend wat ze anders zou moeten zeggen. Awkward....

Connor wist al vrij snel wat er aan de hand was toen hij van Umbreon naar Pikachu keek. Die twee hadden het afgesproken. Hoe raar het ook was, ze hadden het echt gedaan. Hij dacht dat Umbreon een hekel aan hem én Pikachu had, maar schijnbaar viel dat dus reuze mee. Hij voelde zijn wangen rood worden toen hij naar Alana keek. Hij had haar de afgelopen twee weken expres niet gesms’t, maar hij moest toegeven dat hij haar miste. Net toen hij iets wilde zeggen, kwam er opeens een man met een baard naar buiten lopen. ‘Ah, daar zijn jullie!’ bracht hij opgelucht uit. ‘De heer en mevrouw McCourtney, als ik het goed heb?’ Connor durfde niet naar Alana te kijken, bang zijnde dat ze dan iets zouden verraden. Wat kregen ze nu weer? ‘U wordt verwacht. Uw tafel is al gedekt.’ ‘Het spijt me, meneer, maar ik ben mijn portemonnee vergeten,’ zei Connor gauw, denkend aan de peperdure rekening die hun te wachten zou staan als ze hier op in zouden gaan. ‘Maar meneer, bent u dan vergeten dat u vorige week al hebt betaald met uw creditcard? Uw vrouw belde gisteren om te zeggen dat ze niet zeker wist of jullie wel zouden komen, maar hier zijn jullie dan toch.’ Connor wist niet wat hij moest zeggen. Het was gratis eten en dat was echt zalig in een restaurant als deze. Maar dan zouden ze eten op naam van iemand anders. Maar zij waren dus niet kwamen opdagen en hadden waarschijnlijk ook niet naar de rekening omgekeken. Vast van die rijke kakkers. En dat gaf de doorslag. Snel haakte hij zijn arm in die van Alana terwijl hij hoopte dat ze niks zou zeggen. ‘Ik was het inderdaad helemaal vergeten,’ zei hij, waarop een lach op het gezicht van de man uitbrak. Snel, alsof zijn voeten hem niet snel genoeg konden dragen, liep de man naar binnen. Hij riep iets naar iemand en vertelde hun waar ze moesten gaan zitten. ‘Speel gewoon mee, we hebben het later nog wel een keertje over dat ene,’ fluisterde hij Alana toe. Ja, over dat onderwerp wilde hij nog wel eens een hartig woordje met haar praten, maar dit lekkere en vooral gratis eten afslaan? Nee, daar dacht hij niet aan.

OOC: Stuur maar 'n PM als je het niet leuk vindt, maar ik had dit bedacht daarnet en vond het eigenlijk wel geniaal (al zeg ik het zelf) c:

‘Ah, daar zijn jullie!’ Eh? Alana keek opzij waar een goed gekleedde butler daar stond. ‘De heer en mevrouw McCourtney, als ik het goed heb?’ Uh... wat? ‘U wordt verwacht. Uw tafel is al gedekt.’ Tafel wat... ‘Het spijt me, meneer, maar ik ben mijn portemonnee vergeten,’ Waar had Connor het over? ‘Maar meneer, bent u dan vergeten dat u vorige week al hebt betaald met uw creditcard? Uw vrouw belde gisteren om te zeggen dat ze niet zeker wist of jullie wel zouden komen, maar hier zijn jullie dan toch.’ Eh, wat. Alana was helemaal in de war hoe en wat... Gewoon wat.. Toen hij zijn arm inhaakte in de hare keek ze ietwat verbaasd op, wat is was hier de bedoeling van?! ‘Ik was het inderdaad helemaal vergeten,’ zei Connor. Wat. Wat. Wat. Opeens waren ze weer bij elkaar ofzo? ‘Speel gewoon mee, we hebben het later nog wel een keertje over dat ene,’ Ja wat nou. Opeens deed ie helemaal lief enzo? Ze keek hem met felle ogen aan, wat dacht hij wel niet man! In het restaurant werd zelfs de stoel voor haar aangeschoven, terwijl ze hem bijna niet aankeek. Alana sloeg haar armen over elkaar heen en keek hem een beetje verbaasd aan, maar ook een beetje met een... andere soort uitdrukking. Waarom opeens weer dit? Had hij dit gewoon geplanned ofzo of dat ook weer niet?

Connor was blij toen hij zat. Hij was blij dat de ober niet te veel op Alana had gelet, want zij had hun vast wel verraden met haar gezichtsexpressie. Hij zat tegenover Alana. Opeens kwamen ze met wijn aangezet. Met een zuur gezicht keek hij naar de alcohol. ‘Nee, we houden het bij een colaatje,’ zei hij snel tegen de ober. Deze keek hem vreemd aan. Opeens besefte hij zich dat hij – of eerder gezegd de échte meneer McCourtney – hier waarschijnlijk om gevraagd had. ‘Er is onlangs iemand in de familie gestorven aan een drankverslaving. Het ligt nog te gevoelig,’ ratelde hij snel, waarop de ober begrijpend knikte en wegging met de wijn. Arceus, waar waren ze weer in verzeild geraakt? Hij wilde er niet aan denken als dat echte koppel straks zou komen. Hij glimlachte vriendelijk toen de ober hun drinken bracht en meldde dat het voorgerecht zo zou komen. Mooi, want hij stierf van de honger. Hij richtte zijn blik op Alana, welke het vast niet begreep. ‘Sorry, maar een kans om gratis eten te krijgen sla ik niet af, hoor,’ zei hij tegen haar, waarna hij zijn schouders ophaalde. Als ze soms dacht dat hij dit romantisch uitje voor hun had voorbereid, kon ze wel eens van een koude kermis thuiskomen. Hij had dit niet gepland. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen en nam daarom maar een slok van zijn cola. ‘Ik wilde je nog bellen,’ floepte hij er opeens uit. De obers waren nu toch uit hun buurt, dus ze hoefden niet het perfecte koppel te spelen. Want daar waren ze nogal verre van, van het perfecte koppel. Hij zuchtte. ‘Het spijt me, Alana. Ik had misschien mijn mening op een andere manier moeten zeggen. Maar… jij ging meteen vreemd.’ Zijn stem sloeg over en hij keek moeilijk naar zijn glas, waarna hij zijn blauwe ogen weer op haar richtte.

De ober kwam met wijn aangelopen en ze schudde meteen haar hoofd. ‘Nee, we houden het bij een colaatje,’ Thank Arceus. Ze had twee weken lang niet naar de alcohol gegrepen, waar ze trots op was, maar had al haar energie gestoken in het trainen van haar pokémon. ‘Er is onlangs iemand in de familie gestorven aan een drankverslaving. Het ligt nog te gevoelig,’ Alana knikte even instemmend. ‘Sorry, maar een kans om gratis eten te krijgen sla ik niet af, hoor,’ Alana rolde met haar ogen. "Ik heb geen honger." sprak ze simpelweg. Ze keek hem even kort aan, jeetje waarom moest zij hier nou weer bij zijn en waarom moest John haar naar hém leidden? ‘Ik wilde je nog bellen,’ maar dat had hij niet meer gedaan. ‘Het spijt me, Alana. Ik had misschien mijn mening op een andere manier moeten zeggen. Maar… jij ging meteen vreemd.’ Niet dit gezeik weer. "Niet precies, sinds ik het al had uitgemaakt." sprak ze vervolgens. "En ik zat in een dip en mocht je het leuk vinden om te weten, ik heb niks meer aangeraakt qua alcohol." Nee, want daar was ze veel te moe voor. Eerst keihard trainen en daarna bijna jankend in slaap vallen. Niet dat ze dat zomaar zou zeggen tegen hem, naja, niet in deze situatie. Ze besteedde nu al haar tijd in trainen en nu ging haar trainingsschema ook nog in de war, ugh. Het liefste lag ze nu in zijn armen, dat wel. Daar verlangde ze ook naar, maar ze wist dat ze dat nu niet kon doen.

Connor rolde met zijn ogen. Wacht maar tot ze het eten zou zien, dan zou ze wel weer honger krijgen. En anders zou hij gewoon zeggen dat ze last had van haar maag en aan de diarree zat. Hij grijnsde al bij het vooruitzicht. Haar gezicht… dat zou hilarisch zijn. Hij trok zijn wenkbrauwen op toen ze begon te praten. Oké, ook goed dan. ‘Dat is mooi,’ zei hij op haar woorden. Het klonk niet verbaasd of spottend. Nee, het klonk gemeend. Een glinstering van trots verscheen even in zijn ogen. Hij keek naar de gedekte tafel, waar een tafelkleed op lag. Een net, wit tafelkleed. Die, als hij zou beginnen met eten, alles behalve wit zou zien. Hij richtte zijn blauwe ogen op haar. ‘Luister,’ begon hij. ‘Het spijt me dat ik mijn mening zo fel zei. Het spijt me dat ik niet de perfecte jongen voor je ben die zomaar met alles akkoord gaat wat je zegt. Ik wilde en wil je gewoon niet kwijtraken aan die stomme alcohol, Alana. Ik denk dat ik gewoon een beetje… schrik had voor het idee dat het allemaal zo makkelijk zou gaan, dat gasten jou zo makkelijk als hun prooi kunnen krijgen.’ Hij wierp weer een blik op het – nog – witte tafelkleed. ‘Maar ik besef me nu pas dat het een kwestie van vertrouwen is. Vertrouwen die ik ook wel heb. Het is gewoon dat ik niet op elk moment daar voor je kan zijn en dat je daar tegen moet kunnen. Als je een echte relatie met me wilt hebben.’ Hij hield op met praten toen de ober kwam en een kop soep voor hun neerzette. Ah, tomatensoep. Heerlijk. ‘Smakelijk eten,’ zei de ober, waarop Connor dankbaar knikte. Hij ontfermde zich over zijn tomatensoep terwijl hij wachtte tot Alana iets terug zou zeggen.

‘Dat is mooi,’ Oh, dat was het enige? Wacht maar tot ze ooit gingen vechten, dan dacht hij er iets anders van dan alleen mooi. ‘Luister,’ begon hij weer, ietsjes later. ‘Het spijt me dat ik mijn mening zo fel zei. Het spijt me dat ik niet de perfecte jongen voor je ben die zomaar met alles akkoord gaat wat je zegt. Ik wilde en wil je gewoon niet kwijtraken aan die stomme alcohol, Alana. Ik denk dat ik gewoon een beetje… schrik had voor het idee dat het allemaal zo makkelijk zou gaan, dat gasten jou zo makkelijk als hun prooi kunnen krijgen.’ Alana's ogen werden iets zachter, maar die botte woorden van hem dreunden nog steeds in haar hoofd. En dan vooral, Bel me niet. ‘Maar ik besef me nu pas dat het een kwestie van vertrouwen is. Vertrouwen die ik ook wel heb. Het is gewoon dat ik niet op elk moment daar voor je kan zijn en dat je daar tegen moet kunnen. Als je een echte relatie met me wilt hebben.’ Alana zuchtte even terwijl er eten voor haar neus werd geschoteld. Tomatensoep, nee dank je. Ze had net gegeten. Ze knikte even naar de ober, waarna ze naar Connor keek. "Ik blijf weg van de alcohol, oke?" zei ze terwijl ze afwezig weg keek. "Ik ben ook niet perfect, maar ik snap zelf ook dat ik niet door kan gaan op die manier. Dus daarvoor heb ik inmiddels een andere bezigheid voor genomen." sprak ze simpelweg terwijl ze even naar de soep keek. Als ze dit zou eten dan zou ze weer hard moeten gaan lopen, niet dat ze dat super erg zou vinden. "Een bezigheid waardoor ik alleen in bed kom te liggen." benadrukte ze even. Wat precies hoefde hij niet te weten natuurlijk, want dat was gewoon keihard werken tot ze er letterlijk bij neer viel.

Connor zuchtte zachtjes. Hij had het gevoel dat niks wat hij zei echt hielp. En dan was zij ook nog eens diegene die het gedaan had. Hij vond het soms verschrikkelijk dat hij de man in dit geval moest zijn. Hij at hongerig van zijn soep en luisterde ondertussen naar wat ze te zeggen had. Hij richtte zijn blauwe ogen weer op haar, waarna hij een servetje pakte en zijn lippen depte. Hij keek zijdelings naar de man die hun naar hier had gebracht. Deze knikte goedkeurend naar hem en Connor grinnikte, waarna hij zijn blik naar voren richtte. ‘Weet je, ik heb nooit van je gevraagd om perfect te zijn,’ zei hij, waarna hij weer een hap soep nam. ‘Ik zou alleen wensen dat je een beetje begrip voor mij kan tonen en waar ik doorheen ging toen ik je tegen de muur gepind zag door die blonde gozer.’ Hij keek haar aan. Zijn vuist was inmiddels genezen van die misselijke klap die Connor hem gegeven had. De jongen zou wel genoeg out zijn geweest om zich Connor of Alana niet meer te kunnen herinneren. En als hij de jongen ooit tegenkwam en deze heibel ging schoppen, sloeg hij hem toch gewoon nog een keertje? Gewoon ietsje harder slaan en dan was de jongen wel weer even zoet. ‘Fijn dat je het bed tot nu toe met jezelf hebt gedeeld. Heel knap.’ Zijn stem nam een lichtelijk sarcastische toon aan. Hij had een beetje genoeg van haar attitude nu. Hij had zijn best gedaan, maar het werkte gewoon niet omdat het nooit goed bij haar was. Nou, hij ging ophouden met zichzelf te verontschuldigen en zijn reacties uit te leggen als het toch geen nut had. De donkerharige jongen depte zijn mond toen hij klaar was met eten. ‘Heeft madam geen trek in de soep?’ vroeg de ober, welke het bord kwam ophalen. ‘Madam heeft last van haar maag. Zware diarree. Zeer besmettelijk als u te dichtbij komt,’ zei Connor doodleuk waarop de man een gezicht trok en naar achteren deinsde. Hierdoor vloog de inhoud van Alana’s onaangeroerde soep over zijn arm heen. De ober verontschuldigde zich met een rood hoofd waarna hij wegging. Connor richtte zich op zijn glas cola en begon te proesten, maar deed zijn best om op te houden.

Hij bleef maar op die Tim doorgaan. Jeetje man. "Je kan dat wel steeds zeggen, maar ik weet er helemaal niks meer van. Ik weet alleen nog dat hij over mij ontfermde toen ik aan het janken was." sprak ze ietwat fel. Toen ze die sarcastusche toon hoorde werd ze woedend. "Hoor eens, ik doe dit ook voor jou he. Want het voelt alsof ik dit alleen moet doen. Het liefste zou ik nu ook gewoon die wijnfles die ze ons net aanboden tegen mijn lippen zetten. Maar omat ik bij je wil zijn blijf ik expres van de alcohol af en dan krijg ik weer een sarcastische opmerking naar mijn hoofd geslingerd." Haar ogen stonden fel, maar als je goed keek zeg je er ook pijn in. Was het alsnog niet goed. Toen hij dat grapje tegen de ober maakte stond ze op en smeet ze de stoel tegen de tafel aan. Ze liep langs hem zonder ietd te zeggen en toen ze voorbij hem was stopte ze even met lopen. "Ik moet mijn pokémons trainen." sprak ze neutraak waarna ze de deur van het restaurant opende en het pand verliet. Gosh kon hij dan niet zien hoe moe ze was en hoe hard ze wel niet gewerkt had. Ze was overwerkt, maar als zelfs haar 'vriendje' dat niet kon zien dan was hij ook geen goede.

Connor trok zijn wenkbrauwen op. En hij deed zijn best niet, of wat? Hij zuchtte vermoeid. Hij had hier dus zo geen zin in. Het grapje viel schijnbaar ook niet ten goede aarde. Met grote ogen keek hij hoe ze kwaad weg beende. Hij keek van opzij naar de man met de baard die hem bemoedigend toelachte. Hij haalde verontschuldigend zijn schouders op, waarna hij zijn stoel naar achteren schoof en opstond. Jeetje, wat hij hier toch een hekel aan. Daar ging zijn gratis eten. Eigenlijk zou hij haar gewoon moeten laten weglopen en verder moeten genieten van zijn eten, maar dan bleef ze nog zeker weken door zijn hoofd spoken en daar had hij geen zin in. Met een zucht liep de zwartharige jongen naar de man toe. ‘Sorry,’ zei hij. ‘Mijn vrouw voelt zich niet goed.’ De man glimlachte naar hem. ‘U kunt gaan wanneer u maar wilt, meneer. De rekening is toch al betaald.’ Och ja, dat was waar ook. Het maakte die mensen waarschijnlijk helemaal niet uit of hij nu ging of niet, die stomme rekening voor het driegangenmenu was toch al betaald. Hij knikte dankbaar naar de man waarna hij naar buiten beende. Hij kwam haar algauw weer tegen en draaide haar met zijn hand op haar schouder om. Het was niet zachtjes, het was een ferme ruk die hij gaf. ‘Nou moet jij eens heel goed luisteren,’ schreeuwde hij in haar gezicht. ‘Ik begin het inmiddels strontziek te worden dat jij mij afschildert als een slechte kerel. Alsof die sukkel er alle keren voor je was dat jij aan het janken was. Ik heb je vaak genoeg comfort gegeven, of niet soms? Trouwens, ik weet niet of je het doorhebt, maar de enige reden waarom die kerel je comfort gaf was omdat hij je in zijn bed wilde hebben. Hij zag je als een speeltje, Alana, begrijp dat dan toch!’ Zijn hoofd was rood aangelopen van woede. ‘En het is precies alsof ik de hele tijd sarcastisch ben. Jij zit daar met een lelijk gezicht en een bitchy attitude en dan is het weer niet goed als ik daar eindelijk op reageer. Nee, want bij jou is het nooit goed!’ Hij hijgde zachtjes. Hij had ondertussen wat meer afstand tussen hun bewaard omdat het niet de bedoeling was dat ze dacht dat hij haar ging meppen of zo. Zo ver was hij nu ook weer niet heen. Pikachu had zijn oortjes slap hangen en kneep zijn ogen dicht van angst. Hij had Connor nog nooit zo woest horen schreeuwen en ook nog nooit zo kwaad meegemaakt.

Alana voelde hoe ze met een ruk werd omgedraait en John -die inmiddels weer bij haar was keek Connor even waarschuwend aan. Wat Connor blijkbaar niet zag was dat Alana's ogen helemaal vochtig waren en dat ze ieder moment weer in janken kon uitbarsten. Alana kneep haar ogen dicht bij de preek van Connor, zodat ze niet ging janken. "Ik probeer mezelf te verbeteren en dan is het nog niet goed voor je!" schreeuwde ze met een trillerige stem. "Die hele tijd heb ik op je gewacht, er kwam niks meer. Ik dacht dat je me vergeten was! Als we elkaar niet waren tegengekomen door Pikachu en John, betwijfel ik zelfs of je me überhaupt had gebeld." sprak ze op een redelijk felle toon. Al die tijd. Al die tijd dat ze voor hem wou verbeteren en het was nog niet goed. Het liefste zou ze nu echt in zijn armen liggen. "En misschien ben ik dan maar beter af als speeltje, dat doet mij tenminste geen pijn!" riep ze kwaad naar hem met gebalde vuisten. "Ik wil niet meer in deze onzekerheid zitten Connor. Ik wil niet meer twijfelen of je me zou bellen maar dat je ondertussen bij een ander meisje bent. Ik moet houvast hebben. Want zo kan ik tenminste niet langer doorgaan. Als je me langer laat wachten, ben ik er niet meer." sprak ze serieus waarna ze zich weer omdraaide en wegliep. Hij had zijn tijd gehad, hoeveel ze dan ook van hem hield. Ze beet even op haar lip im haar tranen tegen te houden terwijl John haar verbaasd aankeek. Ze merkte ook wel, dat mensen om hun heen hen ook raar aankeken, maar dat boeide haar op dit moment helemaal niets. Als Connor haar nu liet gaan, dan zou ze zelfs als hij zijn best zou doen, nee zeggen. Ze wou niet meer in die onzekerheid zitten. Een traan rolde over haar wang, zo op de grond. Een jongeman kwam naar haar toe maar Alana sloeg meteen zijn arm weg. "Laat me met rust." mompelde ze tegen hem. Maar de jongen ging door en uit het niets sloeg Alana die jongen met een platte hand op zijn wang. "Laat me met rust zeg ik je!" John keek verbaasd naar haar, ze had nog nooit iemand geslagen. Als ze alleen maar... zo had gedaan... Nee, nee... ze wou niet. Ze begon zachtjes te snikken terwijl ze zich klein maakte. De jongeman probeerde het nog een keer, ondanks de klap. "Ga toch eens weg! Ik wil je toch niet! Ik hou van Connor!" zonder dat ze het doorhad, floepte het eruit. Ze hield van hem. Ze hield met heel haar hart van hem. Waarom hadden ze ruzie.

Connor schudde zijn hoofd verbaasd en keek haar aan. Hij luisterde naar haar en zuchtte. Daar had ze een punt. Hij had niks van zich laten weten, had haar niet eens gebeld. Hij had vlak van te voren, voordat hij vertrok, tegen haar gezegd en zij had zich daar netjes aan gehouden. En hij was gewoon te boos en te koppig geweest om haar te bellen. Misschien was het ook niet voornaam dat hij de hele tijd bleef doorgaan over wat er gebeurd was. Gebeurd was gebeurd, gedane zaken namen geen keer, dus wat had het voor zin om er verder over te discussiëren? Het bleek wel dat ze er spijt van had. Hij zuchtte even toen ze wegliep. Great. Had hij haar weer aan het huilen gemaakt. Hij was echt goed in meisjes comfort geven. Niet dus. Hij wilde achter haar aanlopen, maar een of andere gozer kwam op haar af en Connor hield afstand. Hij wilde wel eens zien hoe dit zou aflopen. Hij trok zijn wenkbrauw verbaasd op toen Alana tegen de jongen uitvloog. ‘Super effective,’ mompelde hij toen Alana’s hand tegen de wang van de jongen was gevlogen. Zijn pupillen verwijdden zich toen hij zijn naam hoorde, maar het was vooral wat ze zei. En opeens voelde hij een bepaald soort kracht in zich, een klik die zich in zijn hoofd maakte. Hij beende op de jongeman af en keek hem donker aan. ‘Ik denk dat de dame heel duidelijk is geweest over wat ze wilde,’ sprak hij ijskoud. Zijn stem was zo kil dat hij er zelf verbaasd over was. De jongen leek niet goed te weten of hij Connor serieus moest nemen. De zwartharige jongen zat namelijk nog altijd met zijn schouder in de mitella, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet kon meppen. Connor deed een stap dichterbij. Hij stond nu op een zeer korte afstand van de jongen en keek hem dreigend aan. De jongen deed een paar stappen achteruit en haalde zijn schouders op, waarna hij wegging. Connor zuchtte en draaide zich naar Alana toe. Hij stak zijn goede hand omhoog en veegde de tranen van haar wangen. ‘Luister,’ mompelde hij. ‘Ik wil geen ander meisje. Ik wil jou. En het spijt me dat ik zo over dat alcohol-ding bleef doorzeuren, maar ik moet zeker weten dat ik de enige ben. Hoewel daar nu geen twijfel meer over bestaat.’ Hij grinnikte even. Daarna boog hij zich voorover en drukte zijn lippen zacht op de hare. Een bom van gevoelens ging bij hem af en hij voelde zich zalig. Het overstemde het donkere gevoel dat hij de laatste tijd had gehad en glimlachend trok de zwartharige jongen zich terug. ‘Oh ja, ik hou ook van jou,’ zei hij zachtjes, waarna hij haar een knipoog gaf, maar hij keek nog steeds ernstig. Hij hoopte dat dit echt de laatste keer geweest was dat ze ruzie hadden gekregen en dat ze nu eindelijk eens een stabiele relatie konden houden, want hij was die ruzies wel beu.

Alana hoorde Connors stem en ze keek op, de jongen die haar net nog lastig viel ging weg en ze keek even naar Connor. Hij veegde met zijn goede hand haar tranen weg en ze keek hem met een rustige blik aan. Had hij alles... gehoord? Alana slikte even bij zijn woorden, hij verontschuldigde zich, nu op een rustige toon en niet lang daarna voelde ze zijn lippen op de hare en sloot ze haar ogen. Ze was zelfs licht teleurgesteld toen hij zich terug trok. Ze beet even op haar lip terwijl ze in zijn blauwe ogen keek. Toen hij zei dat hij ook van haar hield sloeg ze rustig haar armen om zijn middel en legde ze haar hoofd tegen zijn borstkast. "Alsjeblieft... laat me nooit meer zo bang worden... laat me nooit meer denken dat ik je kan verliezen.." fluisterde ze zachtjes. Waarna ze naar hem keek en zachthes haar lippen op de zijne zette. Ze liet hem nu niet meer gaan ook. John keek even licht tevreden naar het koppel, waarna hij even vrolijk naar de pikachu keek, want ja ze hadden het wel geflikt samen. "Je moet eens weten man, ik heb me obsessief bezig gehouden met pokémons trainen." zei ze met een lachje, terwijl haar paarse ogen weer begonnen te glinsteren. Misschien klonk het raar, maar ze was toch wel blij dat deze ruzie was gebeurd, ze waren nu dichter bij elkaar gekomen en ze wist nu ook echt dat Connor ook van haar hield.

Gesponsorde inhoud