In your face

Stil staarde ze naar haar handen. Als ze kon, deed ze iets, maar dat kon dus niet. Ze was verstijfd van angst, het simpele feit dat haar eigen Pokémon, haar favoriete Pokémon dan nog wel, een Ice Type was brak haar. Nu, het punt was eigenlijk dat ze de gym ging uitdagen vandaag. Ze kon zoveel voordeel halen uit Sachi met de Tyrunt, die zwak was voor Ice Type moves. Maar kon ze dat dan wel aan? Ze was als de dood voor alles dat koud was en ze vroeg zich echt af of ze zich zo ver zou krijgen om de mooie Pokémon boven te halen. Het laatste gevecht met de Glaceon was die tegen Ren, de jongen waartegen ze ook met Kido had gevochten. De Aggron was sterk en ergens wist ze gewoon dat ze haar kon gebruiken in dit gevecht. Ze had ook voordeel op de Tyrunt. Maar als ze het goed had, had ze ook voordeel op de Amaura, die ook deels Ice was. Het zou een gevecht worden waarbij beide Pokémon, zoal de Aggron als de Glaceon, een grote rol zouden spelen. Maar dan opnieuw, zou ze het zo ver krijgen dat ze ze wel zou gebruiken? Ze had zich over haar angst van Kido's woede kunnen zetten, deels dan toch. De Pokémon was niet makkelijk te kalmeren, maar eenmaal gesust door een gevecht, kon ze vredig slapen en eigenlijk gewoon een schatje zijn. Soms was het wel raar. Het ene moment zag ze de Pokémon vredig slapen en kon ze doodleuk met haar knuffelen en het ander was ze een woest monster dat niemand in haar beurt wilde. De enige Pokémon die dan ook met haar overeen kwam was Sachi. Met Amy kon Kido ook nog redelijk goed overweg, maar sinds het gevecht was de Buneary als de dood voor de Aggron. Het had dan ook niet lang geduurd voordat ze de Normal type had geboxt zodat ze wat meer tijd kon steken in andere Pokémon. Met die andere Pokémon bedoelde ze Lawrence, de Sandile. Het was een Pokémon geweest die ze nooit had gewild, maar toch had ze hem gehouden -want hij kwam steeds terug, dus veel keuze had ze niet echt-. Hij had een eigenaardige karakter, een die ze niet zo goed kon plaatsen soms, maar wel fijn kon zijn met momenten. Hij was ook de enige Pokémon die ze uit zijn Pokéball kon laten. Al de rest had problemen. Zij was als de dood voor Sachi, nu ja, het was eigenlijk als de dood voor ijs. Het was dan ook erg spijtig dat de Pokémon ijs kon maken en eigenlijk gewoon Ice Type was en zo eigenlijk ook van ijs was. Kortom, een karakter in het verkeerde lichaam. Nu waren zij gescheiden. Ergens miste ze de steun van een Eevee. De zachte pels tegen je huid aan. In de ochtend hoorde je dan het blije gepiep van het diertje, hun warme kopjes voelden altijd zo vertrouwd aan. Hoe lang was het al? Hoe lang was Sachi al een Glaceon? Ze vroeg zich ook af of er geen weg terug was. Maar ook zij wist best wel dat dat niet mogelijk was. Waarom kon de Pokémon nu niet een Flareon zijn? Leafeon? Espeon... Er waren er zoveel, maar nee. Ze was een Glaceon. Het was eigenlijk de moeilijkste POkémon als je het zo bekeek. Vooral als ze hun krachten niet onder controle konden houden, zoals Sachi. Zij kon haar temperatuur niet op peil houden en kon dus niet kiezen hoe warm ze had. Met andere woorden was haar aanraken altijd een koud, snijdend gevoel. En dan was ze nog haar best aan het doen. Haar arm was een mooi voorbeeld van wat er gebeurd als je Glaceon gaat knuffelen. Dan word ie paars en dan ben je mooi onderkoeld. Allemaal heel leuk, maar niet zo handig he. Maar goed, terug naar het simpele punt van Pokémon in en uit laten. Je had dan ook nog Kido... Maar dat was gewoon al iets dat voor zichzelf sprak, toch? De Aggron had zoveel problemen dat ze die gewoon in haar bal liet voor de veiligheid van niet alleen haarzelf en haar Pokémon, maar ook nog eens voor de rest van de wereld. Maar ze was wel haar sterkste Pokémon, dus dat was ergens een pluspunt... Toch? Dan had je Maybel, de nieuwe, shiny Charmander. Ergens was ze erg bang dat de Pokémon gestolen zou worden en uit die angst had ze voorzorgen genomen. Ze zou de Pokémon er niet uitlaten als het niet nodig was of als het rustig was. Nu zou bijvoorbeeld wel een goed moment zijn, maar zo ver kwam ze niet, helemaal niet. Het was die onzekerheid waar ze zich gewoon overheen moest zetten, dat was alles. Toch? Of zat er eigenlijk meer achter? Vast, dat kon ook. Ze zuchtte even zachtjes. Het ei... Jep einde verhaal, dat was het ei he. En dan had je nog Bo, of Bo1, zoals ze met die ene rare vrouw had afgesproken via de Holo Caster. Ze was zo tegen de naam geweest, maar goed, een deal was een deal ofzoiets. Ze kon de naam van de Numel nog altijd veranderen, maar voor nu liet ze het zo. Ze liet het gewoon over haar gaan en probeerde zo weinig mogelijk bezig te zijn met de dingen. Dan had je nog een boel op de box, waar ze niet over ging nadenken. Die zouden later wel nog van pas komen en ze zou er wel nog eens mee bezig zijn, ooit, daar was ze zeker van. Maar ze kon alles maar met een keer doen, ze moest haar tijd verspreiden. Soms had ze tijd te weinig, maar dat was toch normaal, iedereen had dat, toch? Ze zuchtte nogmaals en staarde naar haar handen. Ze kon dit hoor... Ja, ze kon dit, ze moest er gewoon voor gaan, toch?
Het duurde niet lang of ze voelde hoe een snuit tegen haar been werd gedrukt. Verrast keek ze op. De bruine Pokémon aan haar voeten was geen verassing aangezien ze hem uit zijn Pokéball had gelaten. Ze staarde even naar hem, met haar grijze ogen. Daarna lachte ze even onzeker naar hem. De Sandile liet even een blij geluidje horen en draaide toen even een toertje rond zijn as waarna hij even keek naar het gebouw waar ze voor stonden. Nu ja... Het was eigenlijk geen gebouw, maar een berg... Grot... Dinges. Ze zuchtte even zachtjes, waarbij kleine wolkjes condens opstegen. Ze was hier niet zo zeker over, toch kon ze nog altijd proberen, he? Ze knikte even onzichtbaar. Het was een bevestiging naar haar onzichtbare vraag, een antwoord zonder waarde of mening, net zoals de vraag. Dit zou toch allemaal bepaald worden in de gym zelf en daar kon ze nu weinig aan veranderen. Het was gewoon een test van haar kracht en hoeveel ze kon. Ze vroeg zich dan ook af of ze hier nog een keer zou staan... Gewoon herhaling van haar vorige vraag op een andere manier, he? Ze schudde even kort het hoofd en sloot haar grijze ogen. Ze was weer zo zeker van haar stuk. Het droop van haar. Langzaam opende ze haar ogen terug en keek ze naar de grot... Oké, hier ging niks.

Met trage passen wandelde ze de gym binnen. Ze had een dunnere vest aan dan anders, maar ze had wel een grijze sjaal aan. Ook een grijze muts en grijze wanten. Ze zuchtte even zachtjes en verborg haar neus en mond in de dikke sjaal. Lawrence keek heel erg goed rond, alsof hij alles even aan het inschatten was of iets in die trant. Ze keek even naar hem. Hij zag er zeker zelfverzekerder uit dan zij. Was dat een pluspunt? Misschien, misschien niet. Toen ze opeens een gestalte zag, stopte ze met haar gewandel, of eerder geslenter en keek ze op. Het was een man, redelijk groot, raar kapsel en wat donker van huiskleur. Zijn rug was naar haar gekeerd, hij stond in het midden van het veld. Wel meteen flitste de naam 'Grant' door haar heen. Hij was gymleader... Toch? Ze knipperde enkele keren met haar ogen en keek even naar haar Sandile. Tot haar verbazing was de Pokémon over gegaan van een zekere houding, naar een boze. Ze zou het zelf een agressieve kunnen noemen. het vuur vonkte in de ogen van de kleine Pokémon, een die Tawnee niet had verwacht van hem. Ze slikte dan ook even onzeker en zette een paar stappen naar voren. Op het rand van het veld stopte ze en schraapte ze haar keel even luid en duidelijk. Er was eerst geen reactie, dus dacht het blondje dat de man op het veld of doof was of haar gewoon niet wou aanspreken. Toen ze dan ook eerst dichter wilde komen, draaide hij zich om en keek hij haar aan. Hij had ook een sjaal aan, een donkergele. Wel meteen bekeek de man haar snel daarna lachte hij kort. "Dus miss," zei hij simpel. "Ben je hier om mij uit te dagen?" Ze twijfelde... wat moest ze nu zeggen? Ja, nee, ik weet niet... Zoveel opties. Ze keek even zenuwachtig naar haar Sandile, maar nog voor ze iets kon beslissen, had Lawrence dat al gedaan. De kleine Pokémon zette een stap naar voren, maakte zich groot en brulde zelfzeker naar de man. Deze grijnsde even kort, gevolgd door een zwak gegrinnik. Tawn kon haar kaken voelen gloeien... Ze bloosde weer he? "Dat neem ik aan als een ja," zei hij met een knikje. Na enkele tellen keek het meisje op en ontmoette ze de ogen van de oudere man. Deze knikte naar haar met een lachje. "Ik ben zo terug," Wel meteen reageerde de Sandile kort met een luid geroep. Hij zette weer een stap naar voren en brulde weer. Tawn wierp hem even een boze blik toe. Wat had die nu weer? "Oké, oké," grinnikte Grant. De trainster keek hem kort aan. "Dit gaat echt niet lang duren... Dat beloof ik," zei hij terwijl hij even naar haar knikte. "Maak je anders al klaar," zei hij vervolgens. Daarna knikte hij naar haar plaats. Het blondje keek hem kort aan en knikte naar hem, waarna ze naar het ene kant van het veld wandelde. Het leek langer te duren dan het waarschijnlijk echt was. Ze kon haar stappen tellen, een voor een. Ze wilde ergens ook gewoon dat het lang zou duren, dan moest ze minder lang vechten... Maar nee, zo werkte het toch niet? En ze hield toch zo van vechten? Ja, ze had genoten van het gevecht tussen Kido en de Salamance en Sachi en de Mawile, maar ergens was ze gewoon bang voor al die Ice moves en die Ice Pokémon. Zij kon de Glaceon nog in haar Pokéball laten als ze voelde dat het teveel werd, maar dat zou Grant er niet van weerhouden zijn Amaura niet te gebruiken. Angsten waren er immers om te overkomen... Toch?

Het had langer mogen duren, maar uiteindelijk stond ze daar dan toch. Wachtend op de gymleader. Haar Sandile was heel erg dicht bij haar gebleven. Hij kleef als het ware aan haar benen. dat vond Tawn aan de ene kant best eng, maar ook weer lief. Ze vond de Sandile niet de meest geweldige Pokémon uit haar team, maar iedereen had zo zijn foutje of minpuntje toch? Zo had Lawrence er gewoon erg veel, dat was het gewoon eigenlijk. Het duurde niet lang of hij verscheen weer, Grant. Deze keer had hij een riem aan met twee Pokéballen aan. Tawnee slikte even bij het zien van die dingen. Achter hem liep een man, jonger dan de man tegen wie ze zou vechten, maar niet kleiner. Hij liep met grote passen verder toen de gymleader zijn plaats had genomen aan de andere kant van het veld, recht tegenover het blondje. Het duurde niet lang of de jonge man stond naast het veld en begon de woorden te roepen die ook de scheidsrechter in de eerste gym had zitten roepen. Hij stopte enkel absurd toen hij haar naam wilde zeggen. "Tawnee," vulde ze hem daarom simpel aan en even keek de gymleader haar kort aan. Het was immers het eerste woord dat ze had gezegd in zijn nabijheid. De scheids ging rustig verder met de regels af te ratelen en even keek Tawn kort naar haar Sandile. "Het gevecht tussen gymleader Grant en uitdaagster Tawnee gaat nu van start," En de hell was begonnen.

Sandile vs Tyrunt

Met een korte slag van zijn hand gooide de man een Pokéball de lucht in. Tawn bad even snel tot de heilige Arceus dat het geen ice type zou zijn, maar de Tyrunt met zijn Dragon, Rock typing. Ze hield even kort haar adem in toen de bal open sprong en een straal de grond raakte. Toen het licht wegebde kon ze wel juichen. Daar stond ie dan, die grote jongen. Ook al was hij niet groot, het was best een imposante Pokémon. Ze knikte even naar de gymleader waarna een knikje verscheen op haar lippen. "Oké Tyrunt, jij gaat eerst," verduidelijkte hij. De Pokémon schraapte even met een poot over de grond en brulde toen even instemmend over de beslissing van zijn trainer. "Lawrence," De Sandile sprong naar voren, vuur brandde in zijn ogen. Hij liet een luid gegrom horen, gevolgd door een -ietwat minder dreigende- brul. Oké, hier begon het gevecht. "Begin," En dat was het startsein. Wel meteen maakte de goed geoefende Tyrunt een beweging. Met snelle passen schoot hij vooruit. Hij deed dit vast dagelijks. "Stomp," beval Grant. Tawnee keek even kort naar haar Sandile. "Swagger," Eerst ving de Ground, Dark Pokémon de stamp op, maar snel daarna voerde hij de aanval uit. Wel meteen begon de kleine Dragon, Rock Type Pokémon boos op de grond te stampen. De ogen van de Tyrunt gloeiden kort, ook haar Sandile gloeide even kort rood. Nu was hij sterker en nog eens verward, dit was perfect. Ze had zo haar eigen manier van hoe ze dit zou afhandelen en een daarvan was het gebruik van Swagger toepassen. Ze wist niet zeker of haar Sandile het zo lang zou uithouden. Misschien een tweede Swagger ervan af brengen als hij eenmaal uit zijn verwarring was, het was best een goed plan om eerlijk te zijn. Maar het had nadelen, zoals elk plan kon tegenwerken was deze niet veel anders dan de rest. In haar geval zou het echt wel tegenwerken, dat deden al haar plannen. Het was soms wel vervelend dat ze zoveel tegenslagen kon hebben. Ze moest ergens nog leren voordeel en nadeel eens van elkaar af te wegen. Ze balde haar handen tot vuisten toen de Tyrunt even met zijn kop schudde en even luid brulde, duidelijk verward dus. Ze kon er nu voor gaan. "Earthquake," Het was meteen het gebruik van een sterke aanval, maar hoe sneller ze kon afhandelen met de ene Pokémon, hoe sneller de volgende zou komen en hoe sneller ze hier weg was, toch? Logisch... Of zo klonk het toch. Haar Sandile gromde even en zette een forse stamp op de grond. Een eerste rilling trok over de grond heen, niet zo krachtig. Maar dit was nog maar het begin. Een forse stamp op de bruine ondergrond volgde snel, gevolgd door de schokken die typisch waren aan de aanval die Lawrence aan het uitvoeren was. Hij sloeg hard en krachtig op de grond, ook zijn staart was van de partij. Tawn moest even wat door haar benen gaan en moest ergens wel moeite doen haar evenwicht te bewaren. Ze was het niet gewoon. Dat had ze ook gemerkt toen ze tegen Ren had gevochten, waar hij ook een Earthquake gebruikt had. Daarna was Kido boos geworden. Einde verhaal eigenlijk. Nu was het echter zij die gebruik maakte van de krachtige aanval. Plus het feit dat haar tegenstander dubbele schade kreeg van de aanval. Er waren dus alleen maar voordelen aan de aanval. Voor nu dan toch. "Brick Break," De kleine dinosaurus was overeind blijven staan, maar had duidelijk nog steeds problemen met de schokken die over de grond trokken. Hij was ook nog eens verward. Zou het hem lukken? Ze hoopte vurig van niet. Maar hij was een goed getrainde gympokémon, dus wat had ze verwacht... Toen Law zijn aanval staakte en even keek naar de Pokémon, was het al te laat. Deze was zoveel sneller dan haar Sandile. Een forse stamp raakte de kleine Pokémon recht in zijn rug. Het werd gevolgd door een kort beval van Grant. "Rock Smash," De Tyrunt trapte de Ground, Dark Pokémon de lucht in en sprong erachter waarna hij een Rock Smash in het midden van de lucht uitvoerde en zo ervoor zorgde dat Lawrence tegen de grond werd gegooid. Stof steeg op en Tawn voelde de bezorgdheid knagen aan haar. Was er iets met hem? Zou hij oké zijn? Ze beet even nerveus op haar onderlip. "Lawrence!" zei ze daarom erg luid. Een luid gegrom was duidelijk te horen. Een luide brul weergalmde door de gym. Met een grote sprong verscheen de Sandile voor haar. Hij was gehavend door de reeks aanvallen waar hij een zwak voor had, maar hij was oké en kon nog vechten. Tawn lachte even kort naar hem. Hij draaide zich snel om, zeker gezicht, vurige ogen. "Oké Tyrunt, Brick Break nogmaals," De kleine Rock Dragon Type gromde even zachtjes en begon toen in het rond te stampen. Het was het effect van verwarring! Een mooie kans voor haar. "Dig," zei ze kort en krachtig. De kleine Pokémon sprong omhoog en dook daarna met snuit eerst in de grond. Nu zou hij veilig zijn voor het geval dat de Pokémon terug bij zinnen zou komen. En het was opnieuw een Ground aanval, effectief tegen de Tyrunt en dus een goede zet. Toch? Ze keke rustig toe hoe de Pokémon maar door bleef stampen en uiteindelijk tegen een rots botste en zichzelf hierdoor bezeerde. "Tyrunt, stop daar onmiddellijk mee!" beval zijn trainer. De gymleader keek even kort naar zijn Pokémon. De prehistorische Pokémon schudde kort zijn kop en sloot daarbij even zijn ogen. Na enkele tellen opende hij zijn ogen weer. Hij was niet langer verward... Althans hij zag er niet meer verward uit. Ze zou een tweede Swagger in kunnen zetten en dan zou ze Foul Play kunnen doen. Of ze zou opnieuw een Earthquake kunnen doen en zo de Tyrunt uitschakelen. "Bide," zei Grant snel. Het blondje fronste even kort. Al snel schoot het haar te binnen. Bide was een aanval die net als Mirror Coat de schade reflecteerde. Ze moest dus snel handelen want ze kon haar Sandile nu niet terughalen van het veld en zeggen dat hij moest stoppen met de zijn Dig. Toen werd het even stil. De Tyrunt keek rustig rond, net zoals de gymleader. Zij was waarschijnlijk de enige die nerveus was, op alle vlakken. Uiteindelijk trilde de aarde even zachtjes. Toen schoot de bruine Pokémon uit de bodem en werd deze de lucht in gegooid. "Crunch," De Sandile klemde zijn tanden rond de poot van de Tyrunt en draaide zich toen naar de aarde toe. Met een snelle haal gooide hij deze naar beneden. Daar lande de Tyrunt recht op zijn kop. Opnieuw steeg er stof op. Lawrence lande ietwat onhandig voor Tawnee en keek gespannen naar de stofwolk, die niet echt leek weg te gaan. Opnieuw kwam hetzelfde effect als eerder. De twijfel zou komen. Ergens had ze een voorgevoel dat het nog lang niet voorbij was. Al snel kwam het antwoord tot haar. Met snelle passen liep de Pokémon naar Lawrence toe. Haar ogen werden groot. "Ontwijken!" Riep ze snel. Maar hij was sneller. Nog voor de Ground Dark type iets kon doen was de tegenstander al dichterbij gekomen. Hij ramde de Pokémon zo omver. Een enorme kracht was het wel ja, want haar Pokémon werd zo naar de andere kant van de zaal geslingerd en kwam tegen de muur tot stilstand. Was dit de kracht van Bide?! Was het wel mogelijk dat hij dat zou overleven? Gespannen keek ze naar de Sandile, die op de grond was gevallen en daar bleef liggen. "Sandile kan nie-" Grant tilde zijn hand op en keek met vernauwde ogen naar het beestje. "Lawrence!" Riep ze luid en duidelijk. "Ga je me nu laten stikken?" Er volgde een stilte. Nerveus keek ze naar de Pokémon, die nog steeds niet bewoog. Na enkele tellen liet Grant dan ook zijn hand zakken en keek hij weg van de Pokémon om oogcontact te maken met de scheids en even kort te knikken. Tawnee balde kort haar handen tot vuisten. Was hij al zo snel neer? Hoe kon hij eigenlijk! Ze geloofde er echt niks van. Opnieuw tilde de man die als scheids diende voor hun gevecht zijn hand op. "Sandile kan niet langer vechten," Tawn keek even kort naar hem. Als dit geen gymgevecht was geweest had ze tegen gesproken, maar dat was het wel. Zo waren de regels. "Tyrunt wi-" Niemand had het vast zien aankomen en al zeker niet zij. Ze had al alle hoop opgegeven en alles op Kido gezet. Haar hand zat zelf al klaar, klaar om die Aggron los te laten. Maar het was het onverwachte die gebeurde. Een Earthquake liet de aarde trillen, harder dan ooit te voren. Ze wankelde even onstabiel en ze keek verwoed op naar wie of wat de aanval uitvoerde. Haar ogen werden groot toen ze echter zag wie het was. Het was een complete verassing geweest toen ze hem zag. Hij was niet langer de kleine Pokémon die ze gewend was te zien. Hij stond op twee poten en was duidelijk gegroeid. Hij stampte met boze trappen op de grond en liet de gym op zijn grondvesten trillen. Ook Grant moest moeite doen zijn evenwicht te bewaren en keek verward op naar de net geëvolueerde Pokémon. Het blondje slikte even nerveus en keek toe hoe de Krokorok naar voren liep en terug het veld opkwam. Iedere stap die hij zette was krachtig. Gebruikte hij nu elke keer Earthquake? Ze knipperde verbaasd en keek toe hoe de Ground, Dark Type voor haar ging staan en zijn armen over elkaar sloeg zoals het hoorde. Zij was nog steeds niet echt goed van het feit dat hij wel... Niet... Een beetje neer was? Ze snapte het echt niet meer, hoe moest ze hier nu aan uit geraken als ze het zelf niet echt snapte? Na enkele tellen grijnsde ze toch kort. Lawrence was nog in het spel, of liever gezegd gevecht, en was sterker dan ooit. Ze waren er meer dan klaar voor.
"Brick Break," De gehavende Tyrunt gaf niet snel op en kwam weer in beweging. Hij begon onderhands echt wel tegen te werken en aan het gebrom van haar Pokémon kon ze duidelijk horen dat hij er ook echt genoeg van had. Daarom keek ze even kort naar haar nieuwe aanwinst en knikte ze naar hem. Hij haalde zijn poten van elkaar en zette een stap naar voren waarna hij even luid en duidelijk brulde en ook naar voren sprintte. "Laat je raken!" zei ze snel. Hij keek haar even kort aan, twijfel in zijn blik, maar zij kon enkel knikken. Het zou goed komen. Als hij nog een aanval aankon konden ze hem afslachten, afmaken, gewoon een einde maken aan het gevecht. Het was duidelijk dat de Krokorok veel sneller was dan de Sandile dat het ooit was geweest. Nu het twee poten had kon het ook veel beter bewegen. Net zoals de trainster had opgedragen, liet de Ground, Dark Type zich raken. De Tyrunt sprong op en sloeg zijn achterpoot in de buik van Lawrence. Deze schoof wat naar achter, een gepijnigd uitdrukking op zijn gezicht toonde aan dat dat geen pretje was. "Assurance," zei ze snel. Nu schoot hij weer naar voren. Hij tilde zijn voorpoot op en sloeg de Tyrunt, die net wou terugkeren naar zijn trainer, hard op de rug. Doordat hij al schade had opgelopen was deze aanval nog sterker. De Rock, Dragon Type knalde tegen de grond neer. "Foul play!" zei ze snel erachter. De Krokorok trapte de Tyrunt de lucht in met een van zijn krachtige achterbenen. "Thrash!" zei ze dan nog snel. Wel meteen brulde de Krokorok furieus en sprog deze achter de Tyrunt aan. Een snelle, harde klap van de staart van de Pokémon zorgde ervoor dat deze recht voor Grant neerkwam. "Bide!" Riep deze weer. Nu was het alles of niks. "Ga ervoor, haal hem neer!" riep ze snel. De Krokorok kwam netjes neer op zijn twee achterpoten, brulde luidkeels en schoot naar voren. Als die Pokémon dat zou overleven, dan gaf ze gewoon op, dan was ie gewoon te sterk. De Ground, Dark Pokémon verdween in de stofwolk die gevormd was door de Tyrunt die niet al te zacht was geland. Het duurde niet lang of Lawrence had hem een forse slag gegeven en hij vloog aan hoge snelheid uit de stofwolk. Een eindje verderop lande de Tyrunt op zijn zij. Lawrence rende met snelle passen achter hem aan en nog voor iemand iets kon doen, sprong deze op en gooide hij zijn staart tegen de kop van de neerliggende Tyrunt aan. Daarna lande de Krokorok op de grond en begon hij wankel in het rond te kijken. Hij was verward en verzwakt. Een Bide zou zijn einde betekenen. Gespannen keek ze naar de Tyrunt. Hij bewoog niet... Maar het kon zijn dat hij terug zou komen, net als Lawrence, sterker en beter... Ze mocht er niet aan denken. Na enkele tellen keek ze even naar haar Pokémon, die met een furieuze blik in het rond aan het kijken was. Hij moest gewoon kalm blijven, dan zou alles goed komen.

Na enkele tellen hoorde ze dan toch de doorslaggevende woorden van de scheids. "Tyrunt is uitgeschakeld," Zei hij rustig. "Krokorok wint deze ronde," Met een luid gebrul toonde Lawrence dit aan. Hij was duidelijk blij, maar nog steeds erg verzwakt en ook nog eens verward. Misschien kon ze hem wel nog even gebruiken voor ronde 2, maar ze was er bijna zeker van dat Kido het meeste werk zou moeten doen daar. Ze keek even kort naar de Gymleader, die zijn Pokémon liet terugkeren en even naar de bal keek. Tawn keek daarom ook even naar haar Pokémon. "Lawrence?" zei ze zachtjes. Hij keek op. "Goed gedaan," Hij keek even verward rond. Ergens wist ze wel dat hij hel hoorde, dat moest haast wel. Ze keek opnieuw op naar de man die inmiddels de Pokéball aan zijn riem had een tweede in zijn handen had. Wel meteen trok er een soort van rilling over haar heen. Ze wist dat het ijs nu zou komen. Ice Type en Ice aanvallen. Daar was haar Pokémon zwak tegen, maar hij zou toch wel wat schade kunnen aanbrengen bij zijn tegenstander en dat was toch het voornaamste. Ookal zou het niet lang duren, het zou wel lukken.

Krokorok vs Amaura

"Amaura," zei Grant waarna hij de Pokéball in de lucht gooide. Daar klapte deze open. "Ik kies jouw," Al snel verscheen de Pokémon voor de man. Het was best verrassend hoe groot Amaura was. Het blondje schatte het toch rond een meter en een schop, als het niet wat groter was. Deze zette zelfzeker een stap naar voren en liet een uitdagend brul horen. Deze werd al snel beantwoord door de bruine Pokémon die aan haar zijde stond. Hij leunde wat naar voren, opende zijn grote bek en schreeuwde even luid. Daarna sloot hij zijn bek terug. "Begin," zei de scheids gewoon kort en krachtig. Tawnee keek even naar de Pokémon en haalde even rustig adem. Het zou goed komen... Jep, gewoon vertrouwen hebben in haar Pokémon. "Round," Een Normal aanval... "Ontwijken," zei ze kort en krachtig. De Krokorok schoot naar voren en stopte toen waarna hij zijn ogen wat vernauwde en zijn tegenstander probeerde in te schatten. Dat zou vast moeilijk zijn voor hem aangezien hij verward was en daarom het beest vast dubbel zag. Het was allemaal de schuld geweest van die overkill op die Tyrunt, maar voor de een of andere reden wou die gewoon niet stoppen met vechten. Toen deze dan ook Bide uitvoerde vond ze wel dat het genoeg was geweest. Nu moest ze hier de gevolgen van dragen, lastig... De Ice Rock Type opende haar bek en liet een paar paarse... Nee rode...? Gewoon gekleurde, doorzichtige ringetjes uit haar bek gaan. Lawrence week naar rechts uit, een goede zet als dat niet de kant was geweest waar de Amaura mikte. Hij werd recht geraakt in zijn gezicht en viel achterover. Wel meteen bleef hij liggen en bewoog hij niet meer. Met open mond staarde ze naar de Krokorok. Wat? WAT?! SERIEUS! SERIEUS?! "Krokorok kan niet langer vechten," "Hoe...?" Grant grinnikte even zachtjes. "Refrigerate," zei hij kort als uitleg. "Amaura's ability is Refrigerate," Tawn fronste even en haalde de Pokéball van haar Pokémon boven en liet de Krokorok terugkeren. Wel meteen knikte hij naar haar. "Het maakt de Normal moves sterker en maakt ze dan Ice," legde hij kort uit. Wel meteen keek Tawnee naar de Pokéball. Dat legde het wel uit ja... Ze zuchtte even kort. Ze had het liefst van al nog wat met Lawrence willen vechten, maar goed, dat wilde het lot blijkbaar niet. Dan moest ze maar verder met een ander. En dat ander was een Aggron, Kido.

Aggron vs Amaura

"Kido," zei ze kort waarna ze de bal van haar Aggron de lucht ingooide. Deze sprong open en al snel verscheen de grote Pokémon voor haar. Deze sloeg haar armen naar achter en brulde luidkeels naar haar tegenstander. Het blondje ving de bal simpel op en keek er even kort naar. Daarna keek ze op naar het gevecht en knikte ze naar de Aggron. De Steel, Rock Type snoof zachtjes en keek even rond. Al snel viel haar blik op de, nu echt wel kleine, Amaura. Daarna zette ze een stap naar voren, gevolgd door nog een brul. "Begin," En daar gingen ze weer. De grijze Pokémon stoof naar voren. "Dragon Claw," Het was een simpele start. "Ancient Power," De tegenstander brulde even luid en wel meteen verschenen er stenen die in de richting van haar Aggron werden gegooid. Deze brulde enkel uitdagend en remde in geen enkel geval af. In de plaats gebruikte ze Dragon Claw al. Haar klauwen werden wat langer en kleurden blauw op. Daarna sloeg ze de klauwen naar voren en sloeg ze een voor een elke steen kapot. Met snelle halen leek ze een echte machine. Toen ook de laatste steen vermorzeld was keek ze met vlammende ogen naar de Amaura. "Iron Head," vervolgde ze kalm. De Pokémon liet haar klauwen zakken en kleurde even lichtjes zilver op waarna ze naar voren schoot, kop eerst. "Ontwijken Amaura!" Riep Grant. De kleine Pokémon probeerde nog weg te komen, maar Kido had haar mee aan haar flank en werd zo midden in haar sprong verstoord. Daardoor verloor ze haar evenwicht en viel deze met een klap neer op de grond, waar het even bleef liggen. "Sta op," zei hij gewoon kort en krachtig. De Pokémon opende haar ogen en kwam met wat moeite overeind waarna ze even haar kopje schudde. De blauwe Pokémon sloot even haar ogen en haalde diep adem. "Thunder Wave," Beval Grant zijn Pokémon. De Amaura tilde haar kopje op en brulde even luid en duidelijk waarna elektriciteit van haar lichaam kwam. Tawnee balde haar handen tot vuisten, nee dit mocht niet. "Protect!" Riep ze daarom snel. De Aggron hield haar armen voor zich en een schield verscheen rond de Pokémon. De kleine Amaura schoot wat van de vonkjes op de ijzeren Pokémon af. Het werd echter zo tegengehouden door het schild. Ze grijnsde even kort. Nadat de Ice, Rock Type deze aanval had uitgevoerd, haalde de Aggron haar armen van voor zich en hield ze deze naast zich waarna ze luid en duidelijk brulde naar haar tegenstander. "Iron Tail," Het was tijd om dit af te ronden, of niet? Het was ook gewoon het feit dat dit een Ice Type was dat ze dit zo snel mogelijk wilde afronden. De Aggron brulde gemeen naar de Amaura en schoot naar voren. De staart van het monster kleurde even grijs en werd toen naar voren gezwaaid. Amaura was echter voorbereid en ontweek de aanval net. "Thunder Wave!" Riep Grant snel. Nu handelde de kleine Pokémon sneller dan eerst. Ze schoot opnieuw de aanval af, maar deze keer kon Kido zich niet beschermen aangezien ze nog bezig was met Iron Tail. Ze verstijfde even en zakte toen door haar achterpoten. Tawn zuchtte even zachtjes en zag hoe de rillingen en kleine vonkachtige dingen over de Aggron kropen. Ze moest nu echt wel sneller aanvallen en zich concentreren. Ze beet even ongeduldig op haar onderlip en keek toe hoe de Aggron terug overeind kwam en even uitdagend naar de Amaura brulde. "Powder Snow," Ze schudde haar hoofd kort, nee, nee! "Kido!" Zei ze snel. "Iron Tail!" De Pokémon stoof naar voren, haar staart gloeide opnieuw grijs op. Het laagje sneeuw dat op haar viel deed niet veel, want ze was snel. Met een snelle haal van haar staart sloeg ze de Amaura weg. Deze kwam een eindje verderop tot stilstand, of beter gezegd, daar knalde ze neer. "Iron Head," vervolgde ze kalm. Maar Kido verkrampte en bleef even zo zitten. Die stomme status! Ah... Ze zuchtte even zachtjes en keek nerveus naar de Amaura. deze kwam trillend overeind en keek met een triomfantelijk uitdrukking naar de grote Pokémon. "Ancient Power," Opnieuw gebeurde hetzelfde als de vorige keer. Deze keer vlogen ze wel sneller naar haar toe en werd ze echt geraakt omdat ze even verdoofd was. Maar na enkele tellen sloeg ze boos de laatste steen kapot. Daarna brulde ze luid en duidelijk in de richting van de Ice, Rock Type. "Iron Head," herhaalde het meisje met een knikje. De Aggron schoot naar voren en raakte de Amaura hard met haar hoofd. Deze schoot nog maar naar achter en kwam deze keer tot stilstand tegen een muur. "Metal Claw," zei ze vervolgens. "Mist!" Zei Grant. Wel meteen verscheen een dikke mist voor haar en Tawn keek even verward naar het veld. Ze kon nu niks zien... Hoe moest ze dan handelen? "Icy Wind," commandeerde de gymleader vervolgens. Toen ze opeens de aanval recht in haar gezicht kreeg, schreeuwde ze het uit en sloeg ze haar handen voor haar gezicht. Wel meteen voelde ze de stekende pijn van de kou. Ze viel achterom en bleef daar liggen. Dat bedoelde ze dus met koude. Het zou terugkomen he... Ze voelde tranen prikken in haar ogen. Ze snikte even zachtjes en ging rechtzitten. De Icy Wind was niet langer bezig. Ze hapte even naar adem toen ze echter zag wat er aan de hand was. De Aggron had de Amaura tegen de grond gepind en was deze nu aan het meppen met een reeks Metal Claws. De een na de ander, zonder dat deze stopte. Na enkele slagen brulde deze recht in het gezicht van de Amaura en pakte ze deze zonder moeite op en gooide ze deze de lucht in waarna ze erachter sprong. Tawn trilde even. Het was zo dat Kido erg boos werd als zij pijn had ofzoiets. Het was dan ook duidelijk te zien aan hoe ze nu aan het handelen was. Met een slag van een Iron Tail mepte ze de Amaura uit de lucht en kwam deze met een luide knal neer. Tussen de mist steeg nu ook stof op waardoor het strijdveld nog minder goed te zien was. Kido lande nu ook op de grond en even trilde de grond. Tawn staarde met grote, bijna bange, ogen naar de verwoeste Pokémon. Ze was duidelijk opzoek naar de Ice, Rock Type, haar tegenstander. Maar het was de status, de verlamming, die haar ervan weerhield. Aan de andere kant was het ook stil en even vroeg Tawnee zich af of het gevecht over was. In stilte keek ze naar de stofwolk die dankzij de mist al bijna niet zichtbaar was... Was... Was het voorbij?