Stone and Dinosaurs

Silvie keek naar de ingang in de berg waar ze zo in zou verdwijnen, de gym in. Eigenlijk had ze het veel te veel uitgesteld, maar nu in het nieuwe jaar en zo... In elk geval was dit niet de makkelijkste gym voor Nova, daarom was het ook handig dat Storm en Aqua er waren. En Mimi natuurlijk. Storm zou ook in het nadeel zijn, maar Aqua zou een heel stuk verder kunnen komen. Vooral bij de Amaura die extra schadelijk was voor Nova. De Tyrunt moest geen probleem zijn voor de Salamence. Daarbij had de draak enorm getraind en was waarschijnlijk wat té sterk voor de hele gym. Nova liep deze, zeldzame, keer niet buiten aangezien Silvie haar draak ervan had overtuigd dat het beter was in de pokébal te blijven, ze was langzaam aan het oefenen zodat Nova niet de hele tijd buiten wilde blijven. Dat was misschien ook wel een reden, maar het was meer dat het gewoon makkelijker was als de wat lompe draak niet buiten rondliep. Silvie liep verder, Grant zou er vast wel zijn, ze had het stuk niks voor niks gelopen tussen Geosenge en Cyllage. Anders was Nova er misschien uitgekomen. Binnen in de gym hoefde ze niet ver te lopen, het klateren van een waterval was al vanaf een afstandje perfect hoorbaar. Nieuwsgierig keek de brunette om zich heen, hier was ze nog nooit geweest. Maar ze was ook breeder, geen trainer. Dit was meer een hobby dingetje. Maar Nova vond het leuk en het was wel een goede krachtmeting.
“Hier voor Grant?” Silvie draaide zich om en keek in de ogen van een verveeld uitziende jongen. “Ja,” de jongen zuchtte en liep naar achteren, richting de waterval en gebaarde dat ze hem moest volgen. Silvie volgde, de jongen leek niet echt in een opperbest humeur te zijn en veel zin hem lastig te vallen had ze niet. Grant bevond zich nog niet op het veld. Silvie keek zoekend rond en had even niet door dat de jongen zich had omgedraaid en tegen haar begon te praten. “Ik ga Grant halen, niet weglopen.” Het klonk nogal als een bevel. De brunette knikte en zuchtte zodra de jongen weg was. Niet iedereen was even vriendelijk. Het duurde niet lang voordat de gymleader binnen kwam lopen, gevolgd door de jongen. “Uitdager?” Silvie knikte en de man gebaarde naar het veld. “Je bent bekend met de regels?” De brunette knikte weer, er waren nationaal regels gemaakt en die kon je beter kennen als je de gym uit ging dagen. Er waren wel een paar uitzonderingen, in Hoenn was er bijvoorbeeld een gym met twee leaders. Die kon je alleen uitdagen als je een dubbelgevecht kon voeren. Silvie liep naar haar kant van het veld, de uitdagerskant, en ging klaar staan. Grant had twee gympokémons, twee erg zeldzame pokémons. De twee Kalos fossielpokémon, Tyrunt en Amaura. Die had ze nog niet geregistreerd en zou ze graag willen hebben. Grant was blijkbaar niet echt een prater, in elk geval niet nu, en haalde een pokébal tevoorschijn. De jongen had ook een plek ingenomen, als scheidsrechter, met nog steeds dezelfde verveelde uitdrukking. De pokébal van Grant klapte open en de verwachte dino kwam er uit. Voor Silvie Nova tevoorschijn liet pakte ze eerst haar pokédex zodat ze deze zeldzame kon registreren. ‘Tyrunt, the Royal Heir Pokémon. This Pokémon was restored from a fossil. If something happens that it doesn't like, it throws a tantrum and runs wild. If it doesn't like something, it responds with a wild tantrum. Its immense jaws have enough destructive force that it can chew up an automobile. It lived 100 million years ago.’ Dat was een hele mondvol voor de kleine dino die enthousiast en zelfverzekerd uit zijn ogen keek. Silvie glimlachte en klikte Nova’s pokébal open. De Salamence materialiseerde en brulde vrolijk, en veel te hard. Daarna keek ze neer op de Tyrunt voor hem en de blik in de ogen van de dino stond in een keer een heel stuk minder zelfverzekerd. “Dragon claw,” en het gevecht was begonnen.

Nova klapperde met haar vleugels en steeg op om een duikvlucht te maken naar de kleine dino. “Rock trow,” de Tyrunt’s blik werd weer een beetje vaster en de bruine pokémon liet de stenen door onbekende psychische krachten zweven. Nova kon de stenen behendig ontwijken en liet haar nagels opgloeien om de dino te raken. De Salamence miste, de kleine Tyrunt had door zijn snelheid de draak ontweken en rende nu tussen zijn eigen stenen door. Silvie keek naar de gympokémon, het beestje had ervaring. Maar dat kreeg je als je dag in, dag uit tegen uitdagers vocht. Dat was het werk van een gympokémon. Het was zelfs zo dat de meeste gymleaders ze alleen voor de gymgevechten gebruiken. Voor privé gevechten gebruikten ze hun eigen pokémon. Daarom stond het altijd vast tegen welke pokémons je moest vechten. “Flamethrower, gevolgd door een dragon claw,” Nova gromde en vuurde een laaiende vuurzee af. De aanval zou niet erg veel schade doen, Tyrunt was deels draak, deels steen, en dan was het een erg.. zwakke aanval. Maar het was alleen de bedoeling de dino even ervan te houden weg te rennen. De Tyrunt werd gevangen in de vuurzee en Nova dook er behendig achterna. Kort er na, het was niet erg duidelijk door de rook, vloog de dino door de lucht en smakte tegen een steen aan. De Tyrunt krabbelde zo snel mogelijk weer overeind en wachtte op een nader order van zijn trainer: Stomp, en als het kon nog een bite. Nova vloog op om de rennende Tyrunt te ontwijken, als je kon vliegen was alles makkelijker. In gevechten dan, als je niet tegen een vliegende tegenstander moest vechten. Jammer genoeg waren de aanvallen waar de Tyrunt zwak tegen was moeilijk uit te voeren op een afstand aangezien die  met een klauw of staart werden uitgevoerd. Behalve dragon breath en meteor, maar de krachtige aanvallen zouden later beter kunnen worden gebruikt. Nu de kleine dino niet bij de Salamence kon komen leek het een probleem te zijn. Tenzij Nova een actie ondernam zou de Tyrunt niet bij de draak kunnen komen en anders zou de dino een rock tombe moeten uitvoeren waardoor er alleen meer stenen zouden komen liggen en het ook niet makkelijker werd voor de gympokémon. “Zen headbutt,” Silvie keek redelijk tevreden naar het gevecht, ook al was steen een van de zwaktes van Nova, de dualtype van de tegenstanders maakte het voor een deel makkelijker. “Roar.” Op het moment dat Nova naar onder dook met een paarse gloed voor haar kop brulde de Tyrunt recht tegen de Salamence. Silvie zag dat de pokébal van de draak open ging en Nova er in verdween, zo werkte roar. In plaats van de draak kwam een andere grote verschijning op het veld.
Aqua keek verbaast om zich heen en maakte een vragend geluid. Bij het zien van de Tyrunt nam de Feraligatr wel een vechthouding aan en kwam er een enthousiaste glinstering in de oranje ogen van de pokémon.  Het moest maar. Silvie dacht na, Tyrunts hadden geen zwakte naar typische steenzwakheden, in dit geval water, dus moest ze wat anders verzinnen. Aqua kon een ijsaanval doen, eentje, maar dat moest wel geneog zijn om de Tyrunt wat te verzwakken. Tegen Amaura moest ze Nova gebruiken met haar krachtige vuuraanvallen. Maar nu ze met een nietvliegende pokémon vocht was het misschien beter de stenen wat weg te halen. “Aqua, water gun op de stenen,” de Feraligatr knipperde even met haar ogen, ze had nog niet veel gevochten, en bolde toen haar wangen om een krachtige waterstraal op de gevallen stenen af te vuren. Natuurlijk deed de gymdino ook niet niks, de Tyrunt kwam enthousiast op de meer dan twee meter grote krokodil afgerend om die bite of stomp uit te voeren. Aqua was misschien in het voordeel dat ze groot was, maar dat betekende dat als de kleine tegenstander onder haar grijp vermogen kwam te zitten, dat ze dan flink geraakt kon worden. De kleine Tyrunt benaderde de krokodil van achteren, het was een redelijk slim beestje. Aqua had een paar stenen kunnen breken en weg spoelen met haar water gun. Het was misschien niet de sterkste water aanval, maar de Feraligatr máákte hem sterk. Er zat heel wat kracht in de bek van Aqua, ook al was ze niet super krachtig. “Ice fang.” De Tyrunt had ook net besloten een uitval te doen en beet zich vast in de staart van de gigantische krokodil. Aqua brulde en draaide zich om, haar staart zwiepte door de lucht, maar de dino liet niet los. De tanden van de krokodil werden wit en een ijswolk kwam uit de bek van de pokémon. Aqua dook voorover en beet zich hard vast in de rug van de Tyrunt. De dino gaf een kreet, lang niet zo hard als Nova, en het ijs van de bek van de Feraligatr die hem vast had verspreide zich over het lijf van de pokémon. Frozen. Aqua schudde de gympokémon door elkaar alsof het haar prooi was en gooide hem toen hard tegen een steen aan. Het ijs versplinterde weer en de Tyrunt lag er verslagen bij. Met moeite, veel moeite, krabbelde de dino weer overeind met een vurige blik in zijn ogen. Al had de kleine pokémon niet meer veel kracht over, hij zou niet zo snel opgeven. Een tweede roar kwam, de Tyrunt brulde Aqua ook weg en al snel zat de licht beschadigde Feraligatr weer in haar bal. Veel geluk had de dino niet met de uitkomst van de aanval. Nova keek de kleine pokémon boos aan. Niemand, maar dan ook NIEMAND had het recht haar op te sluiten in haar pokébal tegen haar wil. De Salamence, die ruim dubbel zo sterk was als Aqua, sperde haar bek open en vuurde een witte straal op de Tyrunt af. De dino kon in de verrassing van de aanval de witte straal niet ontwijken en werd voor de tweede keer krachtig tegen een steen aangegooid. Ironisch genoeg een van zijn eigen stenen. De gympokémon zakte van de steen en liet een Spinarakweb vormige tekening achter. Oeps. Soms was Nova een beetje te sterk.
De Salamence trilde, het effect van hyper beam, en kon voor een ruime minuut niet bewegen. In de tussentijd werd de Tyrunt terug geroepen en kwam de tweede en laatste pokémon op het strijdveld. Amaura. Een pokémon die Nova heel wat schade toe kon brengen met zijn ijsaanvallen. Aangezien Salamence beide dragon en flying als dualtype hadden waren ze erg zwak tegen ijspokémon. De Amaura was wel mooi om te zien. Snel pakte Silvie haar pokédex en las de info over de uitgestorven pokémon. ‘Amaura, the Tundra Pokémon. This ancient Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years. This calm Pokémon lived in a cold land where there were no violent predators like Tyrantrum.’ Dat was leuk voor de Amaura, al had die wel een kans worden te prooi te vallen aan een Tyrantum als de Tyrunt evolueerde. Gelukkig waren ook deze pokémon tam. Anders zou het  heel anders kunnen lopen. Silvie besloot, na snel te hebben gekeken naar de nadelen van de Amaura, Aqua weer tevoorschijn te halen. De Feraligatr was misschien niet sterk genoeg deze ijs pokémon te verslaan, maar ijs en water aanvallen hadden minder effect. En ze was sterk tegen de dualtype rock en ice. “Nova,” streng keek de brunette naar de Salamence die weer kon bewegen. De draak keek om en toen haar trainer met haar vingers knipte om de pokémon terug te roepen, keek de Salamence nogal verontwaardigd. Maar Nova kwam wel, misschien omdat ze ook door had dat de, toch al lage, temperatuur een paar graden was gezakt. Aqua kwam weer uit haar pokébal, nog steeds in vechtstemming, en brulde enthousiast. Het was echt al heel lang geleden dat de Feraligatr een goed gevecht had gevoerd. Alleen Storm was van haar level en daar kon ze niet bepaald tegen winnen. Aqua keek de Amaura zelfverzekerd aan, het leek zelfs een beetje op Nova’s intimidate. “Scary face en water gun.” Silvie wist dat Feraligatrs pas in latere levels echt krachtige aanvallen leerde, maar dit moest het nu doen. Aqua keek dreigend naar de Amaura die klaar stond, vol met energie. “Mist en icy wind,” de Amaura reageerde meteen op de commando’s van zijn trainer en een witte mist begon over de grond te kruipen totdat het zich voor een groot deel ontnomen was. Gelukkig had Aqua hiervoor scary face gedaan, anders was het effect niks. Aqua vuurde een water gun af op de plek waar de dino net nog had gestaan, of het had geraakt was onduidelijk.  De mist was héél irritant. Een koude wind kwam van een hele andere richting dan de water gun heen was gegaan. Aqua rilde en vuurde nog een keer een krachtige waterstraal af, deze keer gevolgd door een doffe plof. Die was, hopelijk, wel raak geweest. Binnen in de mist was er ergens beweging. Gespannen  keek Aqua naar de witte rook, alsof ze elk moment een aanval verwachtte. De aanval kwam, maar niet van een richting die ze had verwacht. De Feraligatr werd hard geraakt door een mooie, gekleurde straal. Een Aurora beam? Het was meer de aanval die je bij een coördinator verwachtte, en niet in een gymgevecht. Aqua smakte tegen een rots aan en vlak na de aurora beam kwam er een fijne sneeuw op de krokodil af. “Water gun,” Silvie wist dat Aqua het niet lang meer ging volhouden, maar dan moesten ze er maar het beste van maken. De Feraligatr vuurde een water straal recht door de sneeuw die nu langzaam op haar neer daalde en had het geluk de Amaura te raken. De kleine vlokken gingen op de schubben van de krokodil zitten en langzaam begon de pokémon met bevriezen. Aqua en Silvie keken beide licht geschokt naar de laag ijs die steeds dikker werd op de huid van de pokémon. De Feraligatr bevond zich bijna in de frozen staat. Een effect wat niet erg handig was. Aqua kon duidelijk niet meer bewegen, een voordeel waar de Amaura nu gebruik van maakte. De pokémon kwam naar voren en tackelde de blauwe krokodil met een hevige take down. Aqua keek furieus uit haar ogen, maar was niet in staat iets te doen. De Amaura liep wat meer naar achteren en begon met het vormen van stenen. Silvie dacht snel na, ze zag geen kans Aqua daar weg te kunnen laten komen. En wisselen was ook moeilijk op het moment. Aqua probeerde krampachtig haar poten te bewegen, langzaam brak ze los uit het ijs. Silvie beet op haar lip, vechten met de Feraligatr was heel anders dan met Nova. “Water gun.” Het enige wat ze kon verzinnen. Aqua zag de stenen op haar af komen en blies een krachtige straal water. De Amaura richtte redelijk goed en een van de grotere stenen kwam op de krokodil terecht. Aqua was knock-out.
Silvie pakte de pokébal van de pokémon en liet de krokodil terug keren. “Nova.” De Salamence die tot nu toe alleen had liggen mokken stond met hernieuwd enthousiasmte op en liep naar het veld. De draak brulde en keek haar tegenstander uitdagend, en dreigend door de intimidate, aan. De Amaura liet zich niet echt makkelijk intimideren en brulde terug, wat eigenlijk best schattig klonk. Nova klapperde met haar vleugels en vloog de lucht in, de Amaura keek de draak even inschattend aan en begon toen met sneeuw maken. “Protect, en flamethrower.” Silvie glimlachte even, met Nova was ze in haar element. Maar straks was het rennen naar het pokécenter, om Aqua weer op te lappen. Nova vormde een rond schild om haar hele lichaam, de poeder sneeuw kon er niet door en viel weer naar onder om een dun laagje op de stenen te vormen. Daarna sperde ze haar bek open en blies een vuurwolk naar de plek waar de Amaura stond. Het was haast onmogelijk voor de gympokémon om de aanval te ontwijken. De Amaura werd bedolven onder het vuur. Toen de vlammen weg waren kwam er een kleurige straal van de ijs/rock pokémon af, die Nova net ontweek. De kleine dinosaurus werd zichtbaar, hij had heel wat brandwonden over zijn blauwe lijf, de pokémon zag er al wat vermoeider uit, maar zeker nog niet uitgeschakeld. Nova keek de pokémon triomfantelijk aan en brulde spottend. Silvie zuchtte even, Nova was soms echt nog een kleuter, en richtte zich weer op het gevecht. “Dragon breath.” Nova haalde diep adem om de aanval uit te voeren, de Amaura op de grond zag ze kans en vuurde nog een aurora beam op de Salamence af. De kleurige straal raakte de draak in haar buik. Nova gromde woest en keek boos naar onder. De ijsaanval had waarschijnlijk een redelijke schade gedaan. Nova twijfelde geen moment en blies razend snel een dragon breath op haar tegenstander af. De Amaura werd verrast door deze snelle aanval en tegen de grond geworpen door de aanval. Maar Nova was nog niet klaar, nog lang niet. De Salamence dook naar onder en crashte op de pokémon met een Double-Edge. De Amaura piepte en probeerde een icy wind uit te voeren. Nova zag de sneeuw en blies een flamethrower die de kou meteen weer smolt. Silvie keek licht verbijsterd toe, Nova was dol geworden. En dat alles door één enkele ijsaanval. De Salamence brulde en een wit licht verscheen in haar bek. Als vuurwerk schoot ze de lichtbal omhoog, en net als vuurwerk ontplofte die daar in verschillende lichtsperen. De speren vielen naar onder en vormden een stofwolk. Nova brulde nog een keer en vormde voor de tweede keer een wit licht. Een ander licht dan bij die van de draco meteor. De Salamence vuurde de hyper beam recht op de Amaura af. Door de stofwolk die de draco meteor had veroorzaakt was het niet heel duidelijk te zien wat er precies gebeurde, maar een harde klap klonk, dus er was zeker iets geraakt. Silvie begon weer een beetje bij zinnen te komen en keek even naar Nova. “Nova, kun je het stof weghalen?” De Salamence brulde, rustig en klapperde wild met haar vleugels waardoor het stof van het veld verdween. De Amaura was tegen een steen aan gevlogen, of eigenlijk meer door een steen. De steen lag in brokken op de grond en de dino lag er achter. Silvie keek even naar Nova en herinnerde zich de dex info over Salamencen, het was duidelijk niet slim deze draak boos te maken. Afwachtend richtte ze haar blik op de Amaura om te zien of hij zou opstaan, of dat de hyper beam te veel was geweest. Nova keek ook naar de pokémon, ze kon nu even niet bewegen door het effect van de krachtige aanval.