Hard as stone.

Met een diepe zucht was een roodharige jongen weer vertrokken. De afgelopen tijd had hij wat verwarrend doorgebracht. In het begin was hij namelijk van plan geweest een bepaalde route af te lopen, om zo alle gyms tegen te komen op volgorde van moeilijkheidsgraad, maar hij had één keer een andere weg genomen en die had tot een enorme vertraging geleid, waardoor hij nu nog steeds niet bij de tweede gym was aangekomen, al had hij hier misschien allang voorbij kunnen zijn. Vanuit Lumiose City had hij Shalour City weten te bereiken, waar hij een meisje had ontmoet met een Squirtle. Ze was immens jong geweest, iets waarvan hij niet het idee had dat hij er echt blij mee zou zijn om iemand als zij te ontmoeten, maar toen ze had geopperd om een nestje te maken tussen haar Squirtle en zijn Charmeleon, moest hij toegeven vrij onder de indruk te zijn. Hij had de drie Kanto starters altijd al immens gaaf gevonden, dus dat hij nu de kans kreeg om er nog één te ontvangen, had hem ertoe gezet om het toch te doen. Even later had hij een blauw ei ontvangen, waarna hij het meisje al snel achtergelaten had. Er waren drie eieren geweest en hij had wat geld gekregen voor de derde, die verkocht zou worden. Dolblij met zijn Squirtle ei, had hij besloten richting Laverre City te gaan en ook hier had hij een nieuwe Pokémon aangeschaft, dit keer door zelf geld te betalen. Het was een Shinx, een Pokémon die zou evolueren in een enorm gave Luxray, iets waar hij met heel zijn hart naar uitkeek. Immers was een Luxray een enorm gave Pokémon, want dit had hij opgezocht. Hij had er namelijk nog nooit één in het echt gezien, aangezien de Pokémon afkomstig waren uit Sinnoh en niet in Kanto, noch Kalos te vangen waren. Natuurlijk mocht hij zijn Aerodactyl ook niet vergeten, wie hij al vlak na zijn overwinning in de tweede gym had mogen ontvangen. Deze zou hij wel inzetten tegen de komende gym, in tegenstelling tot de twee jonge nieuwkomers. Immers was de Aerodactyl een echte vechter door en door, zag je de passie in zijn ogen branden als hij tegenover een waardige tegenstander stond. Even glimlachte de jongen. Hij had een interessant team bij elkaar weten te krijgen in de tijd dat hij hier was… Hij begon zo het idee te krijgen dat het niet lang meer zou duren voor zijn Charmeleon de staat van een Charizard zou bereiken, dus dan zou hij al drie flinke Pokémon (allemaal langer dan één meter en tachtig centimeter hoog) in zijn team hebben, iets wat vrij intimiderend kon werken.

Het had een tijdje geduurd, maar uiteindelijk begon hij toch in de buurt te komen van Cyllage City. Hij besloot echter nog één dag te wachten, nog één dag rustig te spelen met zijn nieuwe Pokémon. Daarom zette hij Ronan, de pasgeboren Squirtle, neer in het zand. Hij wist dat de rest zich niet zou vermaken in de zee, dus keek hij de Pokémon met een kleine glimlach aan. “Kijk eens,” sprak hij zacht, knikkend naar de zee. “Ga maar zwemmen,” zei hij toen. Nee, bang dat een Squirtle zou verdrinken was hij niet. Dat was even eng als een Bulbasaur die met bloemetjes speelde, of een Charmander die met vuur speelde. Nee, als je een Squirtle had die niet kon zwemmen, kon je deze beter meteen ergens diep weg stoppen, want dan was het een wezen dat nooit voor zichzelf zou kunnen zorgen en nog zou stikken in zijn eigen Bubble, iets wat natuurlijk niet al te fijn zou zijn mocht het ooit gebeuren.
Hij zag hoe de Squirtle zijn moed bijeen raapte en richting de zee rende, om een lachend geluidje te maken toen de zee zijn voetjes raakte. Enthousiast sprong de Pokémon het water in en liet hij wat water uit zijn bek glijden, waarna hij geheel onder water ging. Aiden moest toegeven dat dit een geweldig gezicht was: de jonge Pokémon die voor het eerst zijn voetjes in de zee zette, voor het eerst zoveel nieuwe dingen zag waar hij nog een mening over moest vormen. Het was toch heel anders dan het krijgen van een starterpokémon en hij begreep nu waarom ze nooit een pasgeboren Pokémon aan een kind zouden geven als starter. Je kon zo’n Pokémon veel te foute dingen aanleren, dingen een heel ander beeld geven in hun kop. Als hij had gezegd dat het water slecht was, had de Squirtle dit gedacht. Als hij zei dat andere trainers slecht waren, zou hij nooit zo sociaal worden als zijn Charmeleon was. Het waren allemaal kleine dingen waar hij op moest letten, maar ze waren allen even belangrijk voor zowel hem als zijn Pokémon, aangezien hij niet wilde dat ze onsociaal waren en dingen verkeerd zouden leren. Al gaf hij weinig om zijn medemens, waren zijn Pokémon wel degelijk belangrijk voor hem en wilde hij dat ze een zo goed mogelijk leven zouden lijden, wat ook betekende dat ze de wereld zagen zoals hij was. Hij was benieuwd hoe het karakter van de Squirtle zich zou vormen, of hij zou gaan lijken op de Charmeleon, de Scizor, de Aerodactyl, of misschien op geen van allen. Hij had gehoord dat jonge Pokémon karaktertrekjes van ouderen overnamen, dus was hij blij met het team wat hij had. Alle drie de oudere Pokémon gedroegen zich ten alle tijden voorbeeldig, wisten hun plaats, maar waren niet bang om zichzelf te laten zien. Ze waren zeker, maar niet te zeker. Precies zoals hij ze wilde, precies zoals hij ze nodig had om verder te kunnen komen in de league.

Na een drukke dag vol reizen en spel, had hij besloten ’s avonds het Pokémon Center op te zoeken en daar de nacht door te brengen, zodat hij klaar was voor de dag die volgen zou, de dag waarop hij een poging zou doen tot het behalen van zijn tweede badge in Kalos, waar hij zijn eerste in Kanto nooit had weten te halen, simpelweg door zijn eigen domme fouten. Hij kwam langzaam overeind, zuchtend dat het pas zeer vroeg in de ochtend was. Langzaamaan verliet hij het Pokémon Center, om op zoek te gaan naar een manier om de tijd te verdoen. Gemengde gevoelens gierden door zijn lichaam. De vorige gym had hij simpel weten te redden, hij had er geen enkele Pokémon van zijn kant tot uitschakelen laten brengen, maar toen was hij in het voordeel. Nu moest hij opnieuw tegen een rotstype gym en hij wist nog precies hoe dat de vorige keer afgelopen was…
‘Geodude!’ had de  gymleider geroepen en hij had een Pokéball de lucht in gegooid, waar een rots met armen uitkwam. Aiden had zijn vuist gebald. “Scratch!” riep hij naar zijn Charmander, wie per direct op de Geodude af was gestormd en de Pokémon over zijn stenen lijf kraste. Dit leek echter niet al te veel schade aan te richten, waarop de jongen zacht gromde. ‘Rollout!’ had de Gymleader zijn Pokémon bevolen en deze raakte de Charmander volop, waardoor deze naar achteren vloog en de grond raakte. “Tyrion, Ember!” riep de jongen kwaad, zonder ook maar enige interesse in de klap die de Pokémon eerder had gemaakt. Enthousiast en gedreven sprong de Charmander weer op, om meerdere vuurballen richting de Geodude te schieten. Opnieuw raakten de aanvallen de Pokémon, maar deze bleef met een enorme grijns op zijn plek staan. “Tyrion, harder! Ember! Volle kracht!” riep de jongen toen, bijna boos, naar zijn Pokémon. “Ik weet dat je beter kan dan dit, doe het dan ook!” vervolgde hij en de Charmander nam een enorme hap lucht, voor hij een groot aantal vuurballen richting zijn tegenstander schoot. Deze keer leek de Geodude zowaar pijn te voelen, kneep hij zijn ogen even dicht bij het voelen van de vlammetjes. “Goed zo, Scratch!” riep Aiden toen. ‘Magnitude,’ sprak de gymleider, waarna de Geodude omhuld werd in een bruine aura. Niet veel later raakte een Magnitude de Charmander volop, een aanval die super effectief was op een vuurtype als hij. Zacht grommend viel de kleine Charmander op de grond neer. “Nee! Tyrion! Sta op!” riep de jongen boos, maar de gymleider liet zijn Pokémon al terugkeren. ‘Het is genoeg, je Charmander is uitgeschakeld en moet verzorgd worden,’ sprak Brock. Aiden wierp hem enkel een felle blik toe. ‘Ik eis van je dat je traint, dat je leert wat het is om een Pokémon trainer te zijn,’ sprak de gymleider toen. ‘Leer wat je Pokémon voor je betekent, wat jij voor hem betekent. Pas dan ben je klaar voor een echte uitdaging,’ vervolgde de jongeman, waarna deze zich omdraaide en rustig weg liep. Aiden had enkel zacht gegromd, voor hij zijn Charmander liet terugkeren.
Even zuchtte de jongen kort bij de herinnering en hij keek naar de Pokéball van zijn Charmeleon. Alles was nu zo anders. Hij gaf om de Pokémon en wist nu veel meer van het vechten af. Het was niet meer zoals het toen was. Hij kende de types, kende de moves en voelde zijn Pokémon aan. Het was alsof hij werd geraakt, elke keer dat zijn Pokémon geraakt werd. Hij verloor enorm veel energie tijdens een gevecht en voelde zichzelf moe na een heftige battle, iets wat destijds niet zo was geweest. Echte uitdagingen amuseerden hem veel meer dan makkelijke winsten en hij liet zijn Pokémon niet zomaar meer een gevecht ingaan, zorgde ervoor goed voorbereid te zijn. Deze keer was dat toevallig, tot zijn spijt, iets minder. Behalve het feit dat de type gebruik maakte van ongebruikelijke typecombinaties, wist hij niets. Deels rock, dat was alles. Hij had een watertype, maar die was net uit het ei en dus onbruikbaar. Hij zou het dus moeten doen met Pokémon met een type nadeel, had hij zo het idee. Toch mocht hij niet opgeven. Hij moest en zou deze Gym uitdagen en naar buiten komen met een badge, hij moest wel. Immers maakte de volgende Gym gebruik van vechttype Pokémon, waaronder Lucario. Hij was vrij benieuwd naar de gevechtsstijl van een Lucario, immers had hij er eerder één gezien. Hij zou daar aankomen.
Met langzame passen liep hij naar de klif en bleef hij daar even staan kijken, uitkijkend over de zee. Hij keek met een kleine zucht toe hoe de zon opkwam en hoe enkele stelletjes zich al op het strand begaven, om samen te genieten van dit moment. Zelf was hij totaal geen fan van de zonsondergang, -opgang of wat die zon dan ook wel niet allemaal deed, maar op dit moment zou hij elk moment van tijdrekken met open armen ontvangen.

Uiteindelijk stond hij daar dan toch, voor de gym. Hij slikte even en klemde zijn hand rond de Pokéball van zijn Charmeleon, al was hij van plan deze pas te gebruiken als het echt nodig was, als zijn laatste wapen, immers was het bij lange na zijn sterkste Pokémon, één die al zijn Pokémon stuk voor stuk zou verslaan in een gevecht. Even zuchtte hij kort, voor hij toch de stap zette en de gym met grote passen inliep. Recht voor zijn neus stond meteen een donkere man, met rare gekleurde steentjes in zijn haar. Direct vernauwde de roodharige jongen zijn blik. “Jij bent de gymleader?” vroeg hij met een frons, waarop de man hem aankeek. ‘Ja zeker, jonge trainer,’ sprak de man rustig en Aiden snoof even. Hij mocht hem niet onderschatten, maar hoe kon hij een vent als deze, met gekleurde dingen in zijn haar, serieus nemen? Dit kon toch niet serieus zijn…
‘Onze battle zal boven plaatsvinden, ik wil je vragen om naar boven te klimmen,’ zei de man rustig. Aiden fronste. Klimmen?! Was die vent helemaal gek geworden? Hij ging toch niet klimmen? ‘Natuurlijk is er ook een lift, voor als je te zwak bent,’ glimlachte de man toen, voor deze zelf zijn handen aan de klimwand zette en zich een weg naar boven begon te werken. Een geïrriteerde blik was ontstaan op Aiden’s gezicht. Te… Zwak? Wie dacht deze man wel niet dat hij was? Met z’n geflipte steentjes.
Aiden liet even zijn blik vallen op wat er voor zich was. Het was immers geen simpele klimwand waar hij zich op zou gaan begeven. Het was net alsof de Gym gebouwd was om een berg, gemaakt uit rots, heen, waar ze een klimwand aan hadden gebouwd, bestaande uit zo’n vijf verschillende gedeeltes, zodat iemand die viel niet meteen ten dode opgeschreven was, waarmee je jezelf naar boven kon brengen. Natuurlijk was er ook een lift, zoals de man had gezegd. Maar, de eigenwijsheid van Aiden bracht hem ertoe dat hij weigerde de lift te gebruiken, ondanks het feit dat hij een enorme hekel had aan de gedachte aan klimmen, laat staan het klimmen zelf. Nee, hij weigerde zich belachelijk te laten maken door een wammes met steentjes in zijn haar. Hij zou deze vent inmaken en hard ook.

Geïrriteerd pakte Aiden een gekleurd uitsteeksel aan de klimwand beet en zette zijn voet op een ander, waardoor hij zich omhoog kon zetten en een ander uitsteeksel beet kon pakken. Rustig, geduldig aangezien hij niet wilde vallen, pakte hij steeds een nieuwe beet, voor hij zijn voet hoger neerzette. Hij lette bij elke stap goed op, wetende dat hij al verloren had als hij deze muur niet succesvol op kwam. Enorm sportief was hij nooit geweest, maar gelukkig had hij met vrienden heel wat ongein uitgevreten en kon hij dus wel redelijk klimmen.
Bij een tussenstukje rekte hij zich even kort uit en keek hij naar de enorme hoogte die hij nog moest, waarna hij even naar beneden keek. … Oh. Verkeerde beslissing, niet naar beneden kijken… Hij kneep zijn ogen even dicht en schudde zijn hoofd zachtjes. ‘Kom je nog?’ werd er gevraagd en hij voelde opnieuw irritatie opborrelen. Wat was die gast enorm irritant, zeg. Met sterke passen zette hij zich richting de nieuwe wand en begon hij opnieuw te klimmen, uitsteeksel voor uitsteeksel baande hij zich een weg naar boven. Het gebeurde nog enkele keren dat hij tussenstops kon maken, om vervolgens weer een enorm eind naar boven te moeten klimmen.
Hij voelde zijn voet één keer wegglijden, maar wist zich met zijn handen op tijd vast te grijpen, waardoor hij zijn voet weer terug op zijn plaats kon zetten voor hij een eind naar beneden donderde. Even zuchtte hij en voelde hij zijn hart in zijn keel kloppen. Echt, die vernaggelde vent met zijn steentjes in zijn haar zou het nog flink te verduren krijgen… Rare kerel dat ‘ie was. Met zijn klimmuur. Kon hij geen tegenstanders aan als ze hun energie nog hadden? Moest hij ze eerst uitputten met een nutteloze challenge? Aiden snoof luid. Vernaggelde muur.
Eenmaal boven aangekomen keek hij de donkere man aan. “Nu tevreden, meneer de Gymleider?” vroeg hij. De gymleider begon te lachen. ‘Weet je waarom ik je dit heb laten doen?’ vroeg de man rustig. “Om me dwars te zitten?” snauwde Aiden direct terug. Smooth. ‘Wat heb je nodig voor de klim?’ besloot de man te vragen. “Conditie? Zin om te klimmen?” suggereerde Aiden, nog altijd geïrriteerd. Wat wilde deze man nou eigenlijk bereiken? Wat een dwaas, zeg. ‘Bij de klim heb je je concentratie nodig,’ sprak de man toen. ‘Iets wat je ook nodig zult hebben in dit gevecht.’ Even stond Aiden met een lege blik tegenover de man. Concentratie. Concentratie zei hij?! Kon hij hem niet gewoon een schietspelletje laten spelen? Of een potje kaarten? Nee, hoor. Hij moest weer een verrekte muur beklimmen. Nu zou hij vandaag in ieder geval de energie niet meer hebben om verder te reizen. Bedankt, rare vent.
‘Oké, ik zal twee Pokémon inzetten in ons gevecht, jij bent vrij om alle Pokémon te gebruiken die je tot je beschikking hebt,’ sprak de man toen en Aiden knikte. Net als de eerste gym, dus. “Ik heb wel toeschouwers,” sprak hij kalm, waarna hij twee Pokéballs oppakte en ze opende, waardoor twee zeer jonge Pokémon, een Shinx en Squirtle, uit de balls kwamen. “Jullie mogen kijken, maar niet meedoen. Oke?” glimlachte hij, waarna beiden knikten en wat verderop gingen staan, zodat ze konden kijken naar het gevecht. Zo zouden die twee ook nog enige ervaring opdoen, immers wilde hij dat ze begrepen waar een gevecht over ging en veel heftiger dan een gymgevecht werd het niet. Hij wist niet of ze ooit gebruikt zouden worden in een gymgevecht en of ze ooit het niveau van zijn andere Pokémon zouden bereiken, maar de twee leken zich vrij goed met elkaar te vermaken en het kon geen kwaad om ze te laten zien in wat voor team ze zaten, om ze te laten zien hoe hun teamgenoten vechten. Hopelijk zou dat ervoor zorgen dat ze respect zouden krijgen voor de oudere Pokémon, aangezien Garrett niet al te fan leek te zijn van al dat drukke gedoe.
‘De tegenstander wint als alle Pokémon zijn uitgeschakeld,’ sprak de battle judge ineens en Aiden knikte. Top. Wat vanzelfsprekend. ‘Begin!’ werd er toen geroepen.

‘Tyrunt, kom maar!’ riep de gymleider en een enorme Pokémon kwam uit zijn bal. Al was de Pokémon niet enorm hoog, was het meer een geval van… groot ogen. Met zijn enorme kop en kaken die krachtig genoeg leken om rotsen te verbrijzelen. Even slikte Aiden en pakte hij zijn Pokédex erbij. ‘Tyrunt,’ noemde de Pokédex de Pokémon. ‘The Royal Heir Pokémon. Tyrunt’s jaws are so big and powerful, it can crunch up a car. I fit doesn’t like something, it responds with a wild tantrum,’ vertelde de dex vervolgens. Aiden stopte de dex weg en dacht even kort na. Al zette hij graag Altaïr in, wilde hij liever beginnen met Garrett. De Pokémon was al veel langer bij hem en had zelf een enorm pantser, waarmee hij zich misschien zou kunnen beschermen tegen de oersterke kaken van de Tyrunt. Met een zucht pakte hij de Pokéball en gooide hij deze de lucht in. “Garrett, jouw beurt!” riep hij en hij ving de ball op, nadat de grote, rode insectpokémon eruit was gekomen. Allereerst had hij denigrerend naar beneden willen kijken, maar enige interesse leek omhoog te komen in de Pokémon bij het zien van de Pokémon waar hij tegen zou moeten vechten. Zelfs een lichtje van respect werd zichtbaar in de ogen van de Pokémon en Aiden stopte de ball weg. Dat was waar, hij mocht de Pokémon en zijn trainer niet onderschatten, ondanks zijn belachelijke kapsel.

‘Tyrunt, Tackle!’ riep de Gymleider en Aiden fronste. “Garrett, False Swipe!” reageerde Aiden direct. De Tyrunt kwam op de rode Pokémon aflopen, maar deze schoot de lucht in en kwam op volle vaart naar beneden, in een poging de kop van de Pokémon te rammen met zijn beide scharen. Dit lukte, al richtte het duidelijk niet al te veel schade aan, gezien het feit dat de Pokémon een rotstype was. De Scizor schoot weer wat verder weg en keek de Tyrunt uitdagend aan. ‘Stealth Rock!’ riep de gymleider. Verschillende glitters omhulden het lichaam van de draakpokémon en groeiden groter, waarna ze zich vormden in grote rotsen, die richting Scizor schoten. “Ontwijk!” commandeerde Aiden, maar de Scizor werd alsnog door één rots geraakt en vloog naar achteren, om hard tegen de grond te landen. Echter wist hij zich weer overeind te zetten en gromde hij luid.
“Metal Claw!” riep Aiden. De klauw van de Pokémon gloeide wit en hij sprong op de Tyrunt af, om hem te rammen. ‘Bite!’ wist de gymleider echter te roepen en de Tyrunt beet hard in de klauw van Garrett. “Metal Claw, andere kant!” riep Aiden luid. Hij hoorde de Gymleider iets zeggen, maar het was net te zacht geweest voor hem om te kunnen verstaan. De Scizor lachte vals en zijn andere klauw gloeide wit, waarmee hij de Tyrunt volop tegen de kaak klapte, waardoor deze losliet. “Nu, Brick Break!” riep hij. Opnieuw gloeide de klauw en sloeg hij deze volop tegen de bovenkant van de kop van de Tyrunt, wie grommend geraakt werd. “Geweldig, Garrett! Ga zo door!” riep Aiden enthousiast. Ja, zo ging het goed!
‘Niet te vroeg juichen,’ sprak de gymleider met een glimlach. ‘Tyrunt gebruikte Bide,’ sprak hij toen en Aiden’s ogen verwijdden zich. De Tyrunt raakte de Scizor volop, wat twee keer zoveel schade deed als de Metal Claw en Brick Break hadden aangericht. De Scizor leek hier flink van onder de indruk te zijn en gromde zacht, duidelijk al met flinke schade. De Bite had natuurlijk ook aardig wat aangericht, maar vooral de Bide leek het probleem te zijn. Daar mochten ze niet nog eens voor vallen…
‘Stealth Rock!’ riep de gymleider. “Agility!” reageerde Aiden meteen. De Scizor schoot opzij en kwam achter de Tyrunt terecht. “Brick Break!” riep Aiden. De Scizor sprong omhoog, in een poging deze opnieuw op de kop te rammen met een super effectieve aanval. ‘Stomp!’ riep de Gymleider echter en de Tyrunt raakte de Scizor opnieuw volop met een aanval, waardoor deze naar achteren schoot, deze keer zichzelf van de grond wetend te houden. “Metal Claw!” riep Aiden. Met een lichtgevende klauw schoot de Scizor op zijn tegenstander af, in een poging deze te raken met zijn klauw. ‘Bide!’ riep de gymleider echter. “Stop!” commandeerde Aiden toen en de Scizor sprong naar achteren, waardoor de Bide faalde. ‘Stealth Rock!’ riep de Gymleader meteen. “Bullet Punch!” riep Aiden toen. Het leek erop dat ook de Gymleider er geen gras over liet groeien. De stenen schoten richting de Scizor en hij raakte ze stuk voor stuk met een Bullet Punch, ze brekend zodat ze hem niet raakten. “Quick Attack!” riep Aiden. ‘Bite!’ reageerde de Gymleider. De Scizor ramde de Pokémon met zijn snelle aanval, maar werd ook volop geraakt door de Bite. ‘Nu, Stomp!’ riep de man toen en de Scizor werd volop geraakt, waarna deze naar achteren vloog en de grond raakte. “Garrett!” riep Aiden geschrokken uit, maar hij zag al snel dat de Pokémon niet meer kon. “Je hebt het goed gedaan, jongen,” sprak hij, waarna hij de Pokémon terug liet keren.

Aiden keek met een kleine frons naar de Tyrunt die daar stond. Hij was immens sterk, maakte de Scizor in alsof het niets was… Wat nou als de tweede Pokémon, zoals gebruikelijk, nog veel sterker was? Wat moest hij dan? Garrett was altijd zijn sterkste Pokémon geweest, dus het was raar om de Pokémon zo ingemaakt te zien worden, al helemaal aangezien zijn staal- en vechtmoves in het voordeel waren tegen de Tyrunt, terwijl deze geen enkele super effectieve move tegen de Scizor kende. Even richtte Aiden zijn blik op de twee jonge Pokémon, wie zwaar geïnteresseerd naar het gevecht keken. Hij mocht niet opgeven. Hij had er nog twee…

“Altaïr, Iron Head!” riep hij, terwijl hij een Pokéball de lucht in gooide. De Aerodactyl schoot er meteen uit met een Iron Head en raakte de Tyrunt volop. Zowel de Gymleider als de Tyrunt stonden even vol verbazing te kijken naar de gigantische Aerodactyl die naar boven was gevlogen, om de Tyrunt vals aan te kijken en zijn enorme krijs te laten horen, alsof hij zei dat hij er klaar voor was, alsof hij wilde zeggen dat hij hem wel aankon. “Niet te zeker, Altaïr,” grijnsde Aiden. ‘Mooie Aerodactyl,’ werd hij gecomplimenteerd en Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Wacht maar tot je hem bezig ziet,” sprak hij toen. “Ice Fang!” riep hij naar zijn Aerodactyl, wie met een gigantische snelheid op de Tyrunt af schoot en deze volop raakte met zijn tanden, wat super effectief was tegen de draakpokémon. ‘Stealth Rock!’ riep de Gymleider uit en Aiden grijnsde. “Ancient Power!” riep hij uit. De grote, witte bal, afkomstig van de Aerodactyl, raakte de Tyrunt nog voor deze klaar was met zijn Stealth Rock voorbereiden en hij schoof wat naar achteren. “Iron Head!” riep Aiden toen uit. Terwijl de Tyrunt nog aan het bijkomen was van de laatste aanval, werd hij volop geraakt door de stalen kop van de Aerodactyl, waardoor hij opnieuw naar achteren schoof en even door zijn benen zakte. ‘Stealth Rock!’ riep de Gymleider kwaad. “Agility!” antwoordde Aiden hierop. Helaas werd de Aerodactyl dit keer wel geraakt door de Stealth Rock, waardoor Aiden zacht gromde. Nee, ze zouden deze Tyrunt verslaan, dat op zijn minst. Daarna zouden ze wel zien wie de tweede Pokémon was die de man in zou zetten. ‘Stealth Rock!’ riep de Gymleider nogmaals. Aiden grijnsde. Ja, hij kon nu enkel nog dat, aangezien de Tyrunt niet kon vliegen en de Aerodactyl elke keer opnieuw de lucht in dook. “Ontwijk en maak het af met je Ice Fang!” riep Aiden luid. Altaïr schoot aan de kant, de rotsen ontwijkend, voor zijn beet de Tyrunt raakte, welke nu door zijn benen zakte en opgezogen werd door de rode straal.

Momenteel was het 1-1, een stand waar Aiden niet blij mee was. Toch zette hij een enorme grijns op zijn gezicht. Altaïr deed het geweldig. ‘Je Aerodactyl is sterk, maar je bent er nog lang niet,’ grijnsde de Gymleider, waarna deze een Pokéball de lucht in gooide. ‘Ontmoet mijn Fossielpokémon, Amaura!’ riep hij, waarna de ball zich opende en een blauwe dinosauruspokémon eruit kwam. Fossielpokémon…? Aiden fronste even. ‘Amaura, the Tundra Pokémon,’ vertelde zijn Pokédex, nadat hij deze gepakt had. ‘This ancient Pokémon was restored from part of its body that had been frozen in ice for over 100 million years. They lived in a cold land where there were no violent predators,’ sprak de Pokédex. Geen jagers. Aiden grijnsde even naar zijn Aerodactyl. Nou, die zou ze hij snel ontmoeten.

“Altaïr, Iron Head!” riep Aiden luid. ‘Rock Throw!’ reageerde de Gymleader. De Aerodactyl schoot op de Amaura af, welke geraakt werd door een vliegende rots toen deze dichtbij kwam. Aiden gromde even kort. Rotsaanvallen waren, gezien het vliegtype van de Aerodactyl, zeer effectief. “Wing Attack!” riep hij daarom. De Aerodactyl ramde de Amaura met zijn vleugel, maar dit leek niet al te effectief te zijn. ‘Icy Wind!’ commandeerde de Gymleider zijn Pokémon waarop de Amaura haar bek opende. De binnenkant hiervan begon lichtblauw te gloeien en een krachtige aanval, gevormd door blauwe glitters, raakte de Aerodactyl. “Altaïr, laat je niet inmaken!” riep hij tegen zijn Aerodactyl, wie zich al snel herpakte. “Iron Head!” riep hij. Zowel effectief tegen ijs als tegen rots, dus enorm effectief tegen een Amaura, wist Aiden. Helaas ontweek ze de aanval. ‘Aurora Beam!’ riep de Gymleider. Opnieuw een super effectieve move die zijn Aerodactyl raakte, waardoor deze tegen de grond sloeg. “Agility en Iron Head!” riep Aiden. De Aerodactyl wist zich af te zetten en knalde volop tegen de Amaura aan, deze keer wel rakend. ‘Maak het af! Aurora Beam!’ riep de Gymleider echter al snel. De Amaura vuurde nogmaals een Aurora Beam af, deze keer van dichtbij, waardoor de Aerodactyl nogmaals geraakt werd. “Altaïr!” riep Aiden geschrokken en hij pakte zijn Pokéball van zijn riem, waarna hij de Pokémon terug liet keren. “Geweldig gedaan, jongen…” sprak hij zacht.

De gymleider keek hem met een grijnsje aan. ‘Het is al tijd voor je laatste Pokémon, zeker?’ grijnsde deze. Aiden fronste even kort en snoof zacht. “We bewaren allemaal altijd het beste voor het laatst, is het niet?” vroeg hij toen. Hij voelde langzaam de zekerheid terugkomen en zette een kleine glimlach op zijn gelaat. “Geloof me, je bent er nog lang niet,” sprak hij tegen de Gymleider, wie zijn blik even vernauwde. Aiden grijnsde zijn tanden bloot en pakte zijn laatste Pokéball in zijn handen. In deze ball bevond zich de Charmeleon die zijn gehele reis had meegemaakt, meestal letterlijk aan zijn zijde. De Pokémon kende hem zoals niemand anders hem kende, wist alles wat betrof zijn familie en had hem gezien in de tijden dat niemand anders dit had. Hij zag wanneer zijn trainer zeker was van zijn zaak en wanneer deze dit niet was. De band tussen de twee was zo goed als perfect, elkaar begrijpen was bijna zo simpel als ademen. En dat was precies de kracht die ze zouden gebruiken in dit gevecht.

“Tyrion, maak het af!” riep hij luid, de ball de lucht in gooide. De Pokéball spinde meerdere keren, voor deze zich in de lucht opende. Een Charmeleon landde op de grond en keek de Amaura met een grijnsje aan. ‘Een Charmeleon?’ vroeg de Gymleider, duidelijk niet onder de indruk. ‘Amaura mag dan wel van het IJstype zijn, gezien haar rotstype zijn vuuraanvallen niet bijzonder effectief,’ sprak hij met een fronsje. Aiden grijnsde zijn tanden bloot. “Onderschat nooit je tegenstander,” gromde Aiden zacht.  De vlam van de Charmeleon werd groter en hij nam een uitdagende houding aan. Net als zijn trainer, was hij helemaal klaar voor dit gevecht.
“Flame Burst!” riep Aiden luid. De vuuraanval raakte de Amaura volop en Aiden grijnsde even kort. “Nu, Dragon Rage!” riep hij luid. De Charmeleon opende zijn bek en een rode bal vuur ontstond voor de bek van de Charmeleon, voordat deze de bal afschoot richting de Amaura. ‘Aurora Beam!’ riep de Gymleider. Door de Aurora Beam had de Amaura de tijd om de bal te ontwijken. Aiden gromde zachtjes. Waarom kon die gast niet gewoon makkelijk neergaan, zoals Viola had gedaan? De tweede gym hoorde toch niet zó veel sterker te zijn dan de eerste? Dit was oneerlijk!
“Ember!” riep Aiden. Verschillende vuurballen schoten richting de Amaura, welke hem raakten. “Nu, Fire Fang!” riep Aiden luid. Zijn Charmeleon schoot richting de Amaura. Hij opende zijn bek, waarin meerdere vlammen ontstonden. ‘Rock Throw!’ riep de Gymleider echter en de Amaura schoot opnieuw een rots, dit keer richting de Charmeleon. Deze werd volop geraakt en schoof wat naar achteren, waarna een luide grom uit zijn bek kwam. Immers waren aanvallen van het rotstype super effectief op de Pokémon. “Kom op, je kan dit Tyrion!” riep Aiden luid. Hij vertrouwde erop!
‘Mist!’ riep de Gymleider en het veld werd gehuld in een laag Mist. Aiden gromde zacht en keek om zich heen, waarna hij besloot dat het geen nut had. Rustig sloot hij zijn ogen, luisterend naar waar zijn Charmeleon zich zou bevinden. “Tyrion, Flame Burst!” riep hij uit. Hij zag hoe een gigantische vlam compleet de verkeerde kant op schoot, maar het nam wel een gedeelte van de mist met zich mee.
‘Rock Throw!’ riep de Gymleider echter. “Ontwijk!” probeerde Aiden, maar hij hoorde de Rots al snel, gevolgd door luid gegrom van de Charmeleon. “Tyrion!” riep hij uit en hij balde zijn vuist. Tyrion was zijn laatste hoop, het was totaal aan Tyrion of ze zouden winnen of verliezen. “Tyrion!” riep hij nogmaals, waarna een fel licht zichtbaar werd in de mist. Aiden wist het niet zeker, wist niet zeker of wat er gebeurde was wat hij dacht, maar toen een plotselinge Heat Wave de Amaura over het veld slingerde en de mist deed verdwijnen, was al snel duidelijk wat er gebeurd was.

Daar, te midden van het veld, stond een enorme Charizard. Ruim twee meter hoog en met een enorm felle blik, stond de Pokémon te kijken naar de Amaura, wie met enige moeite zichzelf nog overeind wist te hijsen. Aiden had hier echter geen aandacht voor, zijn blik was getrokken naar zijn Pokémon, wie na vier jaar het eindstadium van zijn evolutie had bereikt. Al hun harde werk, al hun trainingen samen… Het werd eindelijk beloond. “Tyrion!” riep Aiden, maar deze keer klonk het vol trots, vol vertrouwen. Aiden richtte met een enorme grijns op zijn gelaat zijn blik op de Gymleider. “We bewaren het beste voor het laatst,” sprak hij toen met nog altijd die grijns op zijn gezicht. Met zijn nieuwe Charizard, waren ze compleet klaar om deze wedstrijd af te maken. Immers wist hij dat een Charizard een enorme hoeveelheid extra aanvallen tot zijn beschikking had, simpelweg door te evolueren. Flare Blitz, Heat Wave, Dragon Claw, Shadow Claw, Air Slash en Wing Attack. Allemaal aanvallen die zoveel krachtiger waren dan wat hij tot nu toe had gehad, allemaal aanvallen die de beslissende zouden kunnen worden in dit gevecht.

“Tyrion, Flare Blitz!” riep Aiden uit. Tyrion’s lichaam werd omhuld door een roodoranje vuur en hij schoot richting de Amaura als een soort raket. Zijn lichaam, nog altijd omhuld door vuur, raakte de Amaura met een gigantische klap, waardoor de Charizard zijn vlucht stopte en met een plof op de grond landde, terwijl de Amaura over de grond schoot en enige moeite leek te hebben met het overeind komen. “Flame Burst!” riep hij. De Charizard opende zijn bek, klaar om nog een vuuraanval af te schieten, maar de Amaura raakte hem – op eigen houtje – volop met een Take Down. Geïrriteerd deed de Charizard een stap naar achteren, voor hij met een enorm kwade blik naar de Amaura keek, die op haar plek voor hem stil stond. “Tyrion, Dragon Claw!” riep Aiden. De Charizard haalde uit naar de Amaura en raakte haar volop tegen haar kop, waardoor de Pokémon langzaam tegen de grond zakte. ‘Amaura, Rock Throw!’ riep de Gymleider gefrustreerd. De Amaura stampte een keer op de grond, waardoor een rots richting de Charizard vloog. Nog altijd wist Aiden maar al te goed dat hij moest uitkijken met aanvallen als die, aangezien rotsaanvallen gezien het vlieg- en vuurtype van de Charizard, dubbel super effectief waren.
“Tyrion, ontwijk!” riep Aiden gelukkig op tijd en de Charizard schoot de lucht in, de rots ontwijkend. Zijn vleugels sloegen hard bij elke slag die hij maakte, om zijn gigantische lijf in de lucht te kunnen houden. De Pokémon wachtte geduldig op een commando van zijn trainer, wetende dat dit gevecht binnen enkele aanvallen over zou zijn. Immers leek het er niet op dat de Amaura nog veel energie in zich had, dus zouden een paar aanvallen genoeg zijn. Aiden balde zijn vuisten en beet kort op zijn lip, hopende dat de Gymleider geen “geheim wapen” in huis had, geen aanval die zijn Charizard in één keer neerhaalde, want na zijn Charizard had hij niets meer. Ze zaten beiden aan hun laatste Pokémon, de eerste die uitgeschakeld was zou verloren hebben, het was simpel als dat. En, hij wilde als winnaar uit deze strijd komen. Garrett en Altaïr waren al gesneuveld, nu was het hopen dat Tyrion niet het zelfde zou doen.
“Heat Wave!” riep Aiden daarom. De Charizard opende zijn bek en een bal vormde zich voor zijn bek, waarna meerdere vlammen richting de Amaura schoten. Ze deed een poging deze te ontwijken, maar werd vooralsnog geraakt door een groot gedeelte ervan. Oké, nu was het tijd om dit af te maken. Aiden zette een glimlach op zijn gezicht, hopende dat dit echt het einde was van dit gevecht, hopende dat er niet meer komen zou.
“Flare Blitz!” riep hij luid en de grote Charizard omhulde zijn lijf nogmaals met vuur, voor hij op de Amaura af schoot. De Amaura ontweek en de Charizard stopte zijn aanval, om neer te komen op de grond en zacht te grommen, zacht snuivend waardoor rook uit zijn neusgaten kwam. “Flame Burst!” riep Aiden toen. De Charizard opende zijn bek en vuurde de gigantische Flame Burst af, welke de Amaura wel raakte. “Nu, maak het af met je Fire Fang!” riep Aiden. De Charizard schoot op de Amaura af en greep haar in de nek, vuur ontstaand in zijn bek, terwijl hij haar nek beet had. Hij hoorde hoe de Amaura naar adem hapte, maar toen de Charizard losliet, viel de Amaura voor zijn neus op de grond. Langzaam deed de grote, oranje Pokémon enkele passen naar achteren, om neer te kijken op de Amaura.

Aiden balde zijn vuisten, kijkend naar zijn Charizard. Al kon deze nog flink wat hebben, hadden de Amaura en Tyrunt al zijn Scizor én Aerodactyl uitgeschakeld. Hij had alleen Tyrion nog, alleen de Pokémon waarmee hij alles was begonnen was nog over, geëvolueerd en wel. Toch hoopte hij, vanuit de grond van zijn hart, dat dit gevecht nu toch eindelijk over was, dat het eindelijk klaar was en dat de Amaura niet de kracht zou hebben om op te staan.

6001 woorden totaal,
3157 woorden "zwart".
Grijs is niet boeiend voor de battle.