Nightcrawler [Reserved Allison]

Merkwaardige kleuren van de wanende zon schilderen de villa's van Vaniville Town met rode en oranje tinten. Een paar gele ogen staan gericht op de hemel boven hem, waar de witte wolken uiterst langzaam voorbij drijven. Waarom gaat tijd zo langzaam? Is er een reden waarom een seconde, een seconde is en geen uur? Bestaat er wel zoiets als tijd? Vragen zoals deze schilderen de jongen zijn hoofd vol met grijze verf van onwetendheid. Als er geen tijdsbesef zou zijn, zouden mensen dan ook geen haast kennen? Zouden mensen dan 'tijd' hebben om de kleine dingen in de natuur te appreciëren? Lait schud zijn hoofd, zijn antwoord was nee. Het zou geen verschil maken, de mens is zelfzuchtig besluit de blonde jongen bitter. En laten we eerlijk wezen, daar is hij zelfs doorgaans ook geen uitzondering op..

Onregelmatig vrolijke pas en geschater klinkt van onder; de mensen die nu Vaniville Town binnentreden of juist verlaten. Juist, hij bevond zich huidig op het dak van de brug die Vaniville en een van de routes verbond. Waarom het dak? Omdat het een plek is waar niemand hem kan zien en hij voor zijn gevoel dan dichterbij het idee van 'vogelvrij' zit. Lait's gezicht betrekt bij het geklets waar de twee vrouwmensen het over hebben. 'Denk je dat hij dit slipje meer sexy vind als dat andere, maar denk je dan niet dat hij denkt dat ik te graag wil?' Kots. Het feit dat ze er op die manier al over nadenkt zegt dat ze er nog niet klaar voor is. Blijkbaar is het 'in' om uitdagend gekleed te gaan terwijl je een onschuldig konijn bent. En dan ook nog kwaad worden op het arme ding van een vriend omdat hij misschien zijn hand op een 'onbehoorlijke' plek legt. Lait walgt van het schijnheilige gedrag, liever iemand die gewoon oprecht zegt wat ze wel en niet wil. Niet dat Lait huidig überhaupt interesse heeft in iets met een menselijk brein. Geef hem maar gewoon zijn Pokémon, een lucht om naar te kijken en gedachten om eindeloos mee te spelen. Klaar is kees.

Lait's gele ogen volgen de witte wolken die met de tijd mee donkerder worden, en uiteindelijk verkleurd zijn tot een donkere grijs. Pas wanneer Lait weer eens aandacht schenkt merkt hij op dat het intussen al laat moet zijn. Hoe lang heeft hij hier niet wel gezeten? Nog klaarwakker pakt hij zijn Pokédex uit zijn rugtas die 23:37 aangeeft. Pff, weer een dag verkloot bedenkt Lait zich, geen moeite doend om zijn plots slechte humeur te verbergen. Hij laat zich achterover vallen, zijn handen onder zijn hoofd leggend. Aan de hemel twinkelen de sterren al op hun eigen persoonlijk irritante manier. Allemaal knipperen ze koppig in een ander ritme, kunnen ze godverdomme niet gewoon tegelijk aan en uit gaan!? Jemig. Voor een uur staart hij in stilte naar de sterren, zijn negatieve gedachten opbouwend en afvurend. Bij plotse activiteit en geluid onder de brug krabbelt hij overeind, zijn sjaal iets hoger voor zijn mond trekkend. Sableye die al deze tijd aan zijn voeteneinde heeft gezeten maakt een zacht geluidje als bevestiging dat hij het ook gehoord had. Een duivelse grijns verschijnt op Lait's lippen zodra hij iemand in vizier krijgt. Misschien kreeg deze ogenschijnlijk slechte dag toch nog een positieve draai? Met een elegante sprong springt hij van het (niet al te hoge, seriously) dak af. Lait land minstens even elegant, waarbij hij kort door zijn knieën gaat om de klap op te vangen. ''Goedenavond.'' spreekt hij glimlachend, ogenschijnlijk onschuldig en gevaarloos. Iets in zijn stem verraad overigens een zekere vreemde intentie.

*Ik was even onzeker of hij haar zou moeten herkennen als Elite... dus... heb het even niet zo geschreven maar ánderss: ''Wie had gedacht jou hier nu nog tegen te komen..?'' vraagt hij, zijn armen over elkaar slaand. (als einde hihi)