Sweet Devil. [Reserved Matthew]

Het sneeuwt, het sneeuwt vrij hard. Bij sneeuw hoort kou, dus koud is het ook, en hoewel wind niet perse nodig is voor een goede sneeuwbui, krijgt Lait die er gratis bij. Een soort van grote 2+1 gratis actie lijkt het wel. Zo blijkt maar weer dat zelfs gratis dingen in deze wereld een addertje onder het gras hebben. Sidderend van de bijtende kou staat Larlaith bij een van de 'gezellige' kampvuren in de binnenstad van Snowbelle City. Het o zo gezellige kampvuur, waarvan er meerderen staan verspreid over Snowbelle, is lang niet zo gezellig als dat het bedoeld is. De meeste mensen van Snowbelle zijn namelijk niet zo stom om buiten in de kou te gaan staan terwijl ze gewoon warmpjes binnen kunnen gaan zitten. Zelfs de meeste trainers houden zich afzijdig van het 'spektakel' en zitten veilig en warmpjes in hun gehuurde overnacht plek. Hoe fijn moet het wel niet zijn om ouders te hebben die je sponsoren in alles wat je doet, en anders geld te verdienen met je algehele 'goedheid'? Een plotselinge hoestbui verbreekt Lait's gedachtegang voor een moment, waarna hij zijn sjaal iets strakker aantrekt. En dan te bedenken dat hij vroeger bij die rijkeluis vlooien hoorde. Ondanks alles is hij zijn ouders toch absoluut níet dankbaar voor hun inspanningen om hem het huis uit te gooien. Hoezeer hij de rijken en hun absurde uitgaves ook haat, hij was diep vanbinnen toch graag deel geweest van de 'no-worries-i've-got-money' vereniging. Maar helaas, blijkbaar had het leven een ander idee voor zijn ontwikkeling. Een ontwikkeling waarbij de woorden 'veilig' en 'warm' niet langer deel uitmaakten van het dagelijkse leven.

Een siddering bevriest opnieuw Lait's gedachten, en hij doet vervolgens ook geen poging meer om het op te pikken. Van de sneeuw onder zijn voeten werpt hij zijn gele ogen in de vlammen van het kampvuur. Naar de likkende vlammen die met man en macht proberen te ontsnappen aan de beperkte omgeving die ze gekregen hadden. De warmte die ze afgeven is formidabel moet Lait toegeven, het maakt de huidige temperatuur net dat beetje meer behaaglijk. Lait duwt zijn handen nog net wat dieper zijn jaszakken in, de wind nog een stukje minder huid gevend om in te bijten. Aangezien hij moeilijk daar de hele dag kan blijven staan besluit hij om zich van het vuur af te wenden. In die splitseconde ontgaat hem het persoon wat net achter hem doorloopt waardoor hij deze praktisch omver loopt. Lait's ogen schieten vuur, vuur nog heter als de vlammen die achter hem knapperen. Na enkele keren knipperen heeft hij zijn blik herstelt naar dat van koele rivier, waarmee hij nu het persoon aankijkt. ''Ik had je daar niet gezien.. Alles ok?'' vraagt hij semi-aardig, zijn mimiek neutraal. In zijn hoofd verzint hij wel vijf verschillende manieren om het persoon levend te vellen, maar ze blijven bij gedachtes.. voor nu althans.

*Beetje slecht einde.. Als je een ander idee hebt voor het einde mag je dit gewoon invullen/veranderen ;D & je mag natuurlijk zelf verzinnen of hij dan wel dan niet uit balans raakt ^^
*Voor Matthew