Heart skips a beat

Ergens wist ze héél goed waar ze naar opzoek was. Venice wilde haar team compleet hebben en had zelfs hele boeken doorgelezen met informatie over pokémon die in Kalos leefden. Toen was ze uitgekomen bij route 7 vlak bij Camphrier Town. Normaal gesproken waren boeken niks voor haar, maar in dit soort situaties konden ze wel eens handig zijn. Het meisje met het roze haar keek haar ogen uit, zo'n prachtige plek vond ze het hier. Het pad liep naast een riviertje en ondanks dat er zo hier en daar nog wat sneeuw lag, het was prachtig. Eigenlijk kon ze niet wachten om hier in het voorjaar of midzomer te komen, dan was het hier helemaal prachtig. Een warm gevoel vulde haar buik en vrolijk liep ze verder. Het was niet eens zo'n heel koude dag. Een zacht briesje liet haar haren wat bewegen, maar het was geen vrieskou vandaag. Dat was dan ook de reden dat ze haar roze gezelschap wel eens naar buiten mocht roepen. Ze klikte de drie pokéballs die ze in haar bezit had van de riem af en gooide ze in de lucht, waar ze open sprongen en vervolgens weer leeg in haar handen vielen. Ze verkleinde de drie pokéballs weer en klikte ze aan haar riem, waar voorlopig nog drie legen plekken aan zaten. Voor haar neus waren de Milotic, Sylveon en Spritzee verschenen. "Vinden jullie het geen mooie dag?" besloot ze toen te vragen met een brede glimlach en een instemmend geluid kwam uit ieders mond. Venice lachte een keer vrolijk en keek toe hoe de Milotic het helderblauwe water in sprong. Moana keek nieuwsgierig rond en Nova zweefde wat rond haar trainer heen en weer. De Spritzee maakte zoals gewoonlijk wat mysterieuze geluidjes, wat op een soort van gemompel leek. Venice was het echter al gewend van de roze pokémon en liet haar maar gewoon haar gang gaan. Ondertussen sprong de Milotic vrolijk rond in het water aan de rand van de route, terwijl Moana aan haar broekspijp trok.
Verbaasd keek Venice naar beneden, als de Sylveon dat deed betekende het vaak dat er iets aan de hand was. Het meisje zag hoe de roze pokémon haar sierlijke pootje uitstak naar iets verderop op de route. Als ze in een strip had geleefd, waren er op dit moment hartjes in haar ogen komen te staan. Een groepje roze pokémon zweefde over het pad heen. Er klonken hoge geluidjes die afkomstig waren van de groep pokémon. Maar Venice had ze al meteen herkend, het was een groepje Swirlix, de pokémon waarvoor ze speciaal naar deze route was gekomen. Ze stond bijna te trappelen en wenkte haar andere pokémon, ze moesten snel zijn voordat de groep hen zou passeren. De Milotic sprong uit het water en landde met een sierlijk gebaar op de route, waardoor ze deze versperde. Venice ging achter de Milotic staan, de Spritzee die nog steeds boven haar hoofd zweefde maakte weer wat geluid en Moana liet een zacht kreetje horen, wat moest dienen als strijdkreet. Pink versus pink.
De groep Swirlix bleef hangen toen ze zagen dat hun weg versperd weg door een redelijk grote pokémon. De Milotic slaakte een redelijk harde kreet en het groepje bleef rustig in de lucht zweven. Welke zou ze nemen? "Water pulse," zei de roze harige toen en er schoot een grote waterbubbel op het groepje roze pokémon af. Ze waren gewoon te schattig om tegen te vechten! Maar als ze er eentje wilde hebben, zou ze wel moeten vechten. Venice balde haar vuisten en grijnsde kort toen het groepje geraakt werd en uit elkaar stoof. Sommige kwamen op de grond, anderen doken haastig weg in de struiken, en weer anderen zochten het hogerop. Echter voegde de groep zich al snel weer dicht bij elkaar, maar nu had ze hen een beetje boos gemaakt, leek het wel. De Swirlix lieten hun scherpe tandjes zien en produceerden nu een redelijk boos geluid. Iet wat verbaasd van deze wending in hun karakter keek het meisje toe hoe ze verschillende stralen af spuwden op haar Milotic. Het leken wel draden van een spinnenweb. "Snel, doe je Water Gun!" riep ze vervolgens en de Milotic wist een aantal van de dingen tegen te houden. Omdat ze sierlijk bewoog wist ze elke kleverige draad te ontwijken, maar omdat Venice en de rest van het team zich daar achter bevonden zagen ze die niet aankomen. Venice werd geraakt en voelde hoe haar armen vast kwamen te zitten aan hetzelfde balletje kleverig spul. Ook Moana's twee voorpoten werden aan elkaar verbonden. Wild begon ze met haar armen te trekken, maar ze kwamen enkel nog maar dichter bij elkaar te zitten. Moana probeerde ondertussen ook los te komen uit het kleverige spul, zonder echt al te veel succes. Ze keek weer omhoog naar de Milotic, nu zouden ze er zeker eentje moeten vangen! "Twister, kijk welke je het best kan raken!" De Milotic draaide zich weer om naar de groep grijnzende Swirlix en vuurde een krachtige dragon type aanval uit op het groepje, specifiek gericht op een Swirlix die in het midden zweefde. Hierdoor werd deze niet alleen extra hard geraakt, maar ook nog een aantal die er omheen zweefden. "Oké, Nova, doe Echoed Voice!" De Spritzee zweefde wat naar voren zodat haar andere teamgenoot niet geraakt zou worden en opende toen haar mond. Er kwam een enorm geluid uitzetten en alle Swirlix werden naar achteren geblazen. Een vrolijke lach ontsnapte weer uit haar mond. Eigenlijk moest ze er nu een tussenuit kiezen, maar ze waren allemaal hetzelfde en dus kon ze er niet specifiek een tussenuit halen. Ze leken immers allemaal wel op elkaar.
Nu was het weer Verona's beurt om een aanval te mogen doen. "Doe Disarming Voice!" De Milotic glibberde wat naar voren en schoot net zoals de Spritzee eerder een geluidsgolf af op de groep Swirlix, die net weer bijgekomen waren van de vorige aanval. De groep werd weer geraakt en was nu best wel in paniek. Ook al waren ze met veel, de meeste onder hen waren nog best wel jong en onervaren met trainers. Het verbaasde haar dan ook niet dat ze opstegen en een poging deden om te vluchten. Haar blik viel op de Swirlix die als een van de laatste overeind was gekomen en gehaast achter de rest aan probeerde te gaan. "Die moeten we hebben! Water Pulse Verona." De Milotic slaakte een kreet en schoot vervolgens weer een grote bubbel af op de achterblijvende Swirlix. Deze werd vol geraakt en landde met een zachte plof op de grond. Het wezentje kwam weer overeind en deed toen een Tackle tegen de Spritzee. Nova stortte uit de lucht naar beneden en Venice was nog net op tijd om haar op te vangen, wat ook nog maar net goed ging vanwege het feit dat haar handen nog altijd aan elkaar vastzaten. Moana lag nog altijd hulpeloos op de grond en knaagde aan de kleverige vloeistof, proberend deze los te krijgen. "Verona, gebruik nu je Water Gun weer een keer!" De Milotic luisterde en schoot een waterstraal af, die de Swirlix wist te ontwijken. Ondertussen was Venice naar de oever van het riviertje heen gelopen. De Spritzee was ondertussen weer opgestegen in de lucht en keek toe of of ze weer een bevel zou gaan krijgen van haar trainer. Bij de waterrand drukte ze haar armen onderwater, begon ze tegen elkaar aan te wringen en voelde hoe het kleverige spul zijn kracht verloor. Het leek eigenlijk best nog wel veel op een suikerspin, dat spul. Ondertussen bleef ze Verona opdrachten geven voor in het gevecht. "Gebruik nu Wrap!" De Milotic schoot naar voren en al snel was de Swirlix uit de lucht geplukt door de lange staart van de pokémon. Terwijl dit aan de gang was had Venice haar Sylveon naar de waterkant getrokken en bevrijdde ze deze ook van het kleverige spul. Moana gaf een likje over haar wang heen en het meisje glimlachte, waarna ze weer overeind kwam en naar het gevecht keek. "Disarming Voice," beval ze de Milotic en die kon deze aanval nu dus van dichtbij uitvoeren. De Swirlix slaakte een kreetje en wist zich na de aanval los te worstelen. De Milotic nam een stapje terug en gunde de Spritzee ruimte voor een volgende aanval. Echter was de Swirlix nog niet klaar met hen. Het wezentje produceerde een Fairy Wind waardoor vooral Nova zwaar getroffen werd. De twee roodkleurige slierten aan het hoofd van Verona bewogen wild heen en weer door de wind, terwijl de Milotic haar ogen tot spleetjes kneep. "Moana, Swift!" Er was duidelijk nog even een krachtige aanval nodig om het roze wezentje de mond te snoeren. Het duurde dan ook niet lang of de Fairy Wind werd onderbroken door een reeks sterren die op het kleverige wezentje afschoten, en doel vol raakte. De Swirlix kwam weer met een dreun op de grond, maar hees zichzelf weer op de pootjes, al ging het duidelijk moeilijker van eerst. "Verona, Water Pulse. Nova, Echoed Voice!" De aanvallen schoten tegelijk af op de al aardig verwondde Swirlix. Dit ging best nog wel de goede kant op. Waarschijnlijk zouden ze het gevecht nog heel even vol moeten houden. Ergens hoopte ze dat de rest van de groep niet meer terug zou keren, anders konden ze nog wel eens in de problemen raken. Of nog erger nog, als de groep terug zou komen met versterking van de oudere en sterkere exemplaren. Het meisje zette de gedachten echter snel weer weg en focuste zich weer honderd procent op het gevecht wat voor haar neus plaatsvond. Met haar hand maakte ze een gebaar naar de Spritzee, die naar haar toe kwam zweven en op haar schouder landde, Verona zou het vanaf nu zelf wel weer kunnen regelen. Ze wilde de Tender Pokémon ook even haar minuut van fame geven in dit gevecht. Elke pokémon zou bij haar namelijk meehelpen als er een nieuw maatje in het team bij zou komen. Zo was dat tot nu toe altijd gegaan. "Verona, gebruik nog een keer Water Gun!" De Swirlix werd weer geraakt door de waterstraal, maar kwam weer moeizaam op zijn pootjes neer. Dit keer voerde hij een best krachtige Tackle uit op de Milotic, die een kreetje slaakte toen de kleverige pokémon tegen haar gladde lichaampje aan botste. "Geen zorgen," moedigde ze haar pokémon aan en keek naar de Swirlix, die had best nog wel pit. Zou je waarschijnlijk niet verwachten van zo'n zoete pokémon. Ondertussen had ze ook haar pokédex erbij gehaald en scande ze de roze pokémon. "Swirlix, the Cotton Candy Pokémon. Swirlix only eats sweets making its fur as sticky as cotton candy." Nou, een zoetekauw was het dus zeker. Een kleine grijns kwam rond haar lippen en ze gaf een knikje naar de Milotic. "Doe nu nog eens Disarming Voice, Verona." De Milotic verzamelde voor een kort moment weer wat kracht een een volgende aanval schoot op het nu al zwaar verzwakte doelwit af. "Yeah, goedzo!" moedigde ze haar pokémon toen aan toen de aanval het doelwit weer raakte. Misschien was het voor nu genoeg geweest. Dat was dan ook de aanmoediging voor haar om een lege pokéball uit haar zak te vissen. De Milotic keek achterom naar haar trainer en slaakte een zachte kreet, alsof ze wilde zeggen dat het nu moest gaan gebeuren. Venice knikte een keer zelfverzekerd en maakte de pokéball toen groter. Haar arm zwaaide naar achteren en ze was er klaar voor om te gooien, klaar om haar eerste pokémon hier in Kalos te gaan vangen. Ze had de Spritzee uit een ei gekregen, dus dat kon je niet echt vangen noemen. Eerder uitbroeden alsof ze een vogel pokémon was geweest. Kort grijnsde het meisje om haar eigen grappige gedachten, maar gooide toen uiteindelijk toch de pokéball in de richting van de zwakke Swirlix, die de kracht niet meer had om overeind te komen en een volgende aanval uit te voeren. In de oogjes van de Swirlix was een klein sprankje van spijt te zien, maar Venice wist zeker dat ze er blij mee zou zijn als ze eenmaal aan het team zou wennen. "Go, pokéball!" riep ze toen ze het ronde voorwerp gooide. Het voorwerp vloog door de lucht heen, klikte open toen het het lichaampje van de Swirlix raakte en zoog deze toen op naar binnen. Het rood met witte voorwerp kwam op de route terecht en begon toen te schudden. Zou ze het kleverige wezentje hebben gevangen?