Nope, nope, nope! | Open

Voorzichtig drukte de trainer het ei nog iets dichter tegen haar borst aan. Ze was er echter wel voorzichtig mee; ze wist dat pokémoneieren heel kwetsbaar waren. Ze zat op de veranda achter een pokécenter. De grassige grond onder de veranda droeg een dikke laag wit bevroren water. Zo dik dat het de neuzen van haar schoenen raakte. Ze liet haar voeten boven de laag sneeuw bungelen. Ze zat daar in een grijze winterjas met pluis in de capuchon en over de rug. Haar mouwen waren iets kouder gevoerd, maar dat voelde ze niet zolang ze haar handen stevig over het ei bleef vouwen. Ergens kon ze een hartslag voelen. Ze voelde het bonken, ergens onder die schil. Of huid. De buitenkant van het ei was immers ook deel van dat magische wezen wat eruit zou hatchen. Alyss had overigens geen idee wat eruit zou komen. Ze had het ergens gevonden. Ze was aan het trainen met Mañana toen ze erop stuitte. Bijna letterlijk. Ze viel, en toen zag ze het ovalen ding ergens liggen achter een boom. Natuurlijk had ze het meegenomen. Wie deed dat nou, een ei vinden en het laten liggen? Dat zou echt harteloos zijn, vond Al. Het zou vast snel hatchen nu ze er zo goed voor zorgde. Ze hield het warm en ze zorgde ervoor dat het nooit viel of dat Promise of Mañana ermee vandoor ging. Nurse Joy had haar kunnen vertellen dat het hoogstwaarschijnlijk een electric type zou zijn. Sindsdien had Alyss zitten dromen over de mogelijkheden die het ei voortbracht. Shinx, Pachirisu, Emolga, Blitzle, Mareep, Pichu, Plusle, Minun... Oh, er waren zoveel schattige electric pokémon! Dat gaf haar een grote kans op een leuke pokémon. Ze was ontzettend blij met de kans. Ze rekende er helemaal op dat het ei van een fantastische pokémon was. Ze had zelfs al namen bedacht. Lys had besloten dat ze een Volches wilde, dat was wel een unisex naam, en paste bij een electric type. Ze glimlachte toen ze haar hand even over het ei liet gaan. Een koude windvlaag vol sneeuw vanuit het bos - waar de sneeuw nog poederig was - smakte als het ware tegen haar wang. In een keer was haar haar aan de rechterkant helemaal nat. De sneeuw gleed er eerst in brokken vanaf, maar tegen de warmte van haar hoofdhuid smolt het snel. Alyss liet haar handen eventjes door haar haar glijden. De natte lokken waren zacht tussen haar vingers, en glipten uit haar hand. Pats, zo'n koude streng tegen haar nek. Ze rilde. Goed, het was tijd om maar weer eens naar binnen te gaan. Ze keek nog één keer goed rond. Buiten was alles wit. Verder geen enkele kleur. Misschien grijs van de boomstammen van het bos. Achter haar stond het center, gemaakt van het honingkleurige hout, met het donkerrode dak. De coördinator glimlachte. Haar knieën steunden het ei toen ze haar handen neerzette om op te staan. Toen nam ze het weer op tussen beide handen en liep naar binnen door de achteringang. Gelukkig was er deze keer een kamer vrij in het pokécenter, en hoefde ze dus niet weer zittend tegen de muur te slapen. Ze legde haar ei in haar geleende kamer, en deed de deur dicht. Ze hoorde het niet, maar ze kon als het ware voelen hoe haar buik knorde. Ze ging maar wat eten. De deuren van het center gleden open, en ze stond buiten, te kijken naar alle leuke tentjes van de plek waar ze logeerde. Ze koos de meest verlichte bebouwing uit. Ja, helemaal. Een grinnikje ontsnapte uit haar mond. Eten was gewoon amusement.

Hmm, dat was lekker geweest. Alyss sloot haar ogen even en glimlachte blindelings naar haar lege bord. Toen - haar ogen openende - nam ze het bord op om het af te geven aan de keuken. Ze betaalde netjes en verliet het restaurant. Ze ging snel terug naar het center. Met snelle passen liep ze naar het houten gebouw. Opeens was ze zenuwachtig. Wat als het ei gehatcht was? De arme pokémon zou alleen zijn bij aankomst op de wereld. Misschien zou het vluchten uit angst, en dan had Alyss niks. Sneller ging ze nu nog. En steeds sneller bleef ze ook gaan. Ze rende nu. Ze moest er zijn voor er iets gebeurde. Eindelijk opende ze de deur van het center. Ze groette nonchalant, maar op de gang naar de kamers ging ze weer rennen. Naar links, naar rechts. Het was een heel gangenstelsel, als het huis van een Drilbur. Nogmaals rechtsaf. Daar zou de deur naar haar kamer zitten. Het vreemde was dat de deur er niet was. Een ijskoude hand greep om haar hart. Oh hemel. Ze liep wat naar voren. De deur hing scheef in de scharnieren. De kamer was donker en overhoop. Het was luguber, en het deed Alyss naar haar jaszak grijpen. Maar gelukkig, ze had daar gewoon de balls van Promise en Mañana zitten. Het ei was alleen weg. Maar het was vreemd dat de hele deur eruit lag. Een jonggehatchte pokémon kon nooit een hele deur slopen. Iets anders moest het geweest zijn. Iets wat wél echt gevaarlijk was. En ze kon maar één ding bedenken wat dit zou doen. Ze vloekte binnensmonds. Ze had hier heel veel over gehoord, maar had het nooit meegemaakt. Voor alles was helaas een eerste keer. Het stelen van een ei was een zaak van Team Rocket. Zeker weten.

Als een speer haastte de jonge reiziger zich naar buiten. De eerste momenten zag ze niks, maar toen begonnen haar ogen het donker goed te verwerken. Ze kon de bomen onderscheiden, en de huizen in de omgeving. Deze gaven ook wat licht. De twee dichtstbijzijnde lantaarns waren helaas uitgevallen. Alyss knarste haar tanden en opende Promise' ball. De fire type kwam met een lichtflits op de grond terecht. Er waren nogal wat vreemde dingen gebeurd de laatste keer dat de pokémon zo was verschenen. De trainer herinnerde het zich goed. Ze waren naar het nieuwjaarsball in Lumiose City geweest. Het was fantastisch, maar het meest fantastische was toch het toezicht. Dat was er namelijk nauwelijk geweest. Alcoholische drankjes stonden los op de tafels, klaar om te pakken. Het was een slecht idee geweest, maar natuurlijk had Alyss wel wat gepakt. Dronken was ze op de muziekinstallatie afgestapt, om iets aan de muziek te doen. Er was een meisje komen 'helpen', maar uiteindelijk hadden de meisjes alleen gezoend en verder gedanst, en moesten gered worden van de beveiliging door de vriend van het meisje. En Promise was de hele tijd achter haar trainer aangelopen. Het was een nogal vreemde situatie geweest, en zowel de pokémon als de coördinator schaamden zich vreselijk voor wat er gebeurd was. Maar nu leek er niks veranderd te zijn aan hun band. "Het ei is gestolen, Prom," zuchtte de trainer van de Cyndaquil. Deze leek kwaad te grommen over de dief. Met stevige pasjes liep de muisachtige Johto-starter vooruit, oren open om geluiden op te vangen. Ook Alyss besloot dat te doen, en ook haar ogen waren wijdopen, de pupillen groot van duisternis. Maar in het donker zoeken was niet bepaald ideaal, dat moest ze toch echt zeggen. Het duurde dus een tijdje voordat één van de twee op een spoor raakte van de eierdief. En dat spoor werd gevonden door Promise. Nu werd ook Mañana erbij gehaald en zochten ze gedrieën het spoor af. Met bonkend hart liep Al zo achter haar vertrouwde vrienden aan. Ze wilde haar ei graag terug en had er een boel voor over. Ze zou die schoft van Team Rocket desnoods zelf bevechten. Hoe dan ook, ze zou het ei weer in haar handen houden straks. Of anders de pokémon die zich nu hopelijk nog het ei bevond. Op het moment dat ze haar ogen sloot om een wens te doen hoorde ze iets. Een mannenstem sprak op aan de andere kant van de struiken naast hen. "Nice work Romy. I keep the egg, you can have this stone." Hij klonk tevreden met zijn buit. Door het kamperfoeliestruikje zag Lys haar ei. Ze bleef trillend zitten. Ze wilde die man iets aandoen. Op dat moment trok Promise aan de onderkant van haar jurk. Ze maakte een zacht geluid, en het hield in dat Alyss moest gaan, en dat Promise mee zou gaan, hoe dan ook. De coördinator knikte dankbaar. "Ik zal nooit meer iets van alcohol aanraken als ik jou bij me heb, beloofd," fluisterde ze. Toen sprong ze op en stapte voorwaarts. Beide volwassen personen schrokken. "Who's that?" vroeg de man. 'Romy' antwoordde dat ze geen idee had, en begon toen tegen Al zelf in het Nederlands. Ze wist duidelijk wel wie het was. "Jij komt je eitje zeker terughalen, hè? Ik moet helaas zeggen dat ik hem niet kan geven, sorry!" slijmde de vrouw, bijna alsof het haar speet. Toen de jonge coördinator de aanwezigheid van haar Cyndaquil bij haar been voelde voelde ze zich sterker. "Jammer nou. Je vindt het vast niet erg als ik hem zelf pak dan, gezien je hem zelf niet kunt geven." beet Alyss terug, en stapte richting het ei. Romy versperde haar echter de weg. "Je bent te brutaal, meisje. Heeft je moeder je niet geleerd om beleefd te zijn tegen ouderen?" vroeg ze. Als deed een stapje naar achter en lichtte haar kin een eindje op. "Nee, ze heeft me geleerd om beleefd te zijn tegen hogeren en gelijken. Niet tegen minderwaardigen," Ze spuugde op de grond. Team Rocket mocht haar pittige karakter proeven. "Geef m'n ei terug. Nu. Ik ben niet bang om ervoor te vechten, Seedots," siste ze, met toegeknepen ogen. De man achter de vrouw met het lichtgroene haar sprak weer op. "What on earth is she saying?" vroeg hij. Hij vroeg het aan Romy, maar Alyss gaf antwoord. Ze was niet de beste in engels, maar het was zeker niet slecht. "Well sir, 'she' was saying that she wants you Seedots to give her egg back to her right now. And that 'she' is not afraid to fight," De woorden 'she' en 'sir' spoog ze uit alsof het een smerig smaakje aan haar mond gaf. De man grijnsde nu. Nog nauwer kneep Al haar ogen. Haar lippen verdwenen haast door de kracht waarmee ze op elkaar geperst werden. "Okay," glimlachte hij vals. "Fight me, then," Dat liet de donkerharige reiziger zich geen twee keer zeggen. Ze stond op en rechtte haar rug. Ze kon er maximaal een meter zevenenzestig uithalen. En ze wilde nu zo lang mogelijk zijn, om de Rocketleider recht in het gezicht te kunnen kijken. "You have the honour," Hij mocht die 'eer' om als eerst een pokémon op te roepen. Het leek hem niks uit te maken. Zijn eeuwige grijns bleef op zijn lelijke smoel staan, alsof 'ie daar geplakt was met superlijm. Hij nam een pokéball uit zijn zak en klikte hem open. Na een flits licht verscheen er een Taillow. Ze moest bijna lachen. Van zo'n vent had ze wel even wat beters verwacht. Maar ze moest blij zijn. Geen advantage over Promise, en de Cyndaquil ook niet over de Taillow - helaas. Maar de vogelpokémon was vast wel sterker. Al zei een zelfverzekerde blik natuurlijk niets over de sterkte van een pokémon. "Promise, turn it around!" riep Alyss uit. Het was haar vaste zin als ze een pokémon opriep voor een battle of contest. De fire type rende naar voren, en blies kwaad vonkjes uit haar neus. Het was een schattige pokémon om te zien, maar niks om zonder handschoenen aan te vatten als het op een battle aankwam. "Your turn," zei de man. Zijn haar was vreselijk, merkte Lys nu op. Zwart, en naar achter gekamd met een waarschijnlijk verschrikkelijk chemisch goedje. Het gaf alleen maar meer het gevoel alsof het een nare vent was. Oh ja, zij mocht eerst, hm? "Quick attack," Alleen Promise zou dat horen. Dacht ze tenminste. Meneer Vieshaar had een beter gehoor dan verwacht. "Play it like that? We'll go with quick attack as well. Go Gary!" Alyss vloekte in zichzelf. De pokémon raakten elkaar in de quick attack. Veel schade richtte het niet aan. Meteen gaf ze een nieuw bevel. "Ember!" Dit keer hardop. Het had toch geen zin om het zacht te zeggen. Die nare gast hoorde het toch wel. De Johto muispokémon vonkte nu rode bolletjes uit de mond. De Taillow - Gary - ontweek er een aantal van, maar er waren ook veel vuurbollen die de gevleugelde verenbaal wel raakten. De Taillow kreeg nu de opdracht van zijn meester om Peck uit te voeren op de Cyndaquil. Al was te laat met waarschuwen. De eerste twee keer pikte Gary hard in op Promise. Toen dook ze weg van de aanvallen, en voerde ze de Smokescreen uit die haar trainer haar opdroeg om te doen. De vogelpokémon raakte zichtbaar gedesoriënteerd, en dus werd de Smokescreen opgevolgd door een Ember. Maar de Taillow kon er niet van 'genieten'. Deze was bezig met zijn gust, om de rook en daarmee de ember ook weg te blazen. Promise kreeg de vonken terug, en al deed het haar niet zo veel als fire type, toch had het samen met de Gust een naar effect. De Cyndaquil rolde een eindje weg van het slagveld, maar duwde haar pootjes weer onder zich. Opgeven? Nope, nope, nope. Niet voor ze K.O. waren. "Give me a good Ember, Promise!" Vonkjes, opnieuw. "Send it back with gust, Gary," Weer dit? Kom op... Alyss kreunde. Ze moest iets anders bedenken. Weer werd de muisstarter tegen de grond geblazen. Je kon de coördinator bijna horen denken. Wat ging ze doen? Ze ging door alle aanvallen die ze had. Tackle, Leer, Smokescreen, Ember, Quick attack. Nog iets? Ze dacht van niet. Een frons verscheen op haar gezicht. Arceus, wat nu? Ze dacht eindeloos na, en blijkbaar duurde het te lang voor de volwassen man aan de overkant. "You won't go? Then I will. Aerial ace, Gary!" De blauw en rode vleugels kleurden licht en om de snavel verschenen luchtstromen terwijl hij op Promise af schoot. Voordat de fire type of Alyss kon reageren was de aanval geland. Met een krachtige smak landde de muispokémon ergens twee meter verderop. Haar trainer rende erop af, de man van Team Rocket in de gaten houdende. Ze legde haar hand op de rug van haar pokémon. "Gaat het wel? Je... Je mag opgeven... Het ei is niet eens echt van ons..." Al haatte opgeven. Maar dit was een beslissing van Promise. Trainers pushten hun pokémon niet verder dan ze konden. De fire starter stootte een klein piepje uit. Alyss kon er geen antwoord uit opmaken. "Wat..?" Ze kon haar zin niet afmaken. De pokémon zou absoluut geen antwoord meer kunnen geven. En dat was niet omdat deze nu knock-out ging. Het smalle lichaampje van het muisje gloeide op. Er gebeurde iets wonderbaarlijks, iets wat trainers weinig meemaakten. Haar eerste pokémon veranderde in een andere. Promise evolueerde. Het licht hield aan. Zowel zij als de man als Romy keken gefascineerd naar het evoluerende wezen. Romy keek angstig, de man ontevreden en Alyss niks anders dan verbaasd. Haar mond hing open en ze had haar ogen verwijd. Waarom nu? Dat was toch gek? De fire type was aan het eind van haar krachten, en ze veranderde van vorm? Ze schudde haar hoofd. Het licht verdween. Voor haar stond nu een krachtiger, en groter wezen. Een Quilava. "Promise..." glunderde Alyss. "Lava! Qui, lava!" antwoordde vrouwelijke starter. Deze rolde zich op tot een bal, en tegelijkertijd blies ze vlammen uit haar bek. Met een nieuwe kracht vloog ze op de Taillow af. Een tollende vlam, dat was ze. "Flame wheel... fluisterde Lys tot zichzelf. De Taillow noch zijn trainer konden zich niet verroeren. Stomverbaasd keken ze ernaar. De aanval kwam hard aan op de vliegende pokémon. Deze smakte tegen de grond en zijn ogen veranderden in spiraaltjes, wat aangaf dat hij weg was. Knock-out. Game over. Promise had gewonnen. Ongelovig keken de Team Rocketleden haar aan. Brutaal keek ze terug. "I won! I won and you lost!" sprak ze triomfantelijk. Now give me my egg back! Yep, ze had gewonnen. Ze mocht nu haar ei terug hebben. Het gezicht van de man vertrok in een grimas. "You wait. You wait, little girl! We will find you again, and don't expect such an easy win!" grauwde de man. Hij liet zijn Taillow terugkeren en beende weg. Romy liep hem schichtig achterna. Alyss hoorde zijn stem nog nagrommen tegen zijn handlanger. Oh hemel. Had ze echt zo makkelijk gewonnen als hij had gezegd? Ze schudde haar hoofd. Never mind. Ze ging op haar knieën zitten, en de Quilava vloog haar in de armen. Haar warme lichaam drukte tegen dat van Lys. "Dankje meis. Je bent een prachtige Quilava," complimenteerde haar trainer. Toen rende ze op het ei af. Ze sloot het in haar armen, en voelde tot haar opluchting het hartje nog altijd kloppen, daar ergens, diep vanbinnen. "Oké. En nu terug naar het center," mompelde ze. Ze zette haar benen in werking en holde terug naar de plek waar ze eindelijk haar bed zou kunnen opzoeken, op de voet gevolgd door haar eerst gekregen en eerst geëvolueerde pokémon.

Het was verbazend rap gegaan allemaal. Toen de fire type en haar trainer terugkwamen in het center was Lys gaan vragen om een nieuwe kamer, en legde ze snel uit wat er gebeurd was. Ze kregen een nieuwe slaapruimte en vielen snel in slaap. 's Ochtends werden ze wakker rond tien uur, en nu zaten ze in een kleine, verwarmde ruimte te wachten op het ei. Niet totdat het ergens van terug zou komen ofzo, natuurlijk niet. Het lichtte al een tijdje op, in een knipperende versie. Wit licht, en weer uit. Wit licht, en weer uit. Het zou straks hatchen. Elk moment kon het gebeuren. Zonder haar voet van de grond te halen tikte de reiziger uit Hoenn met haar knie in ongeduld. Ze was daarbij ook zenuwachtig. Ze wilde graag dat het zou hatchen, opdat ze haar nieuwe, schattige pokémon in de armen kon sluiten. Volches. Ze was er zeker van, dat werd zijn of haar naam. Ze beet op haar lip terwijl het ei bleef knipperen. Op een gegeven moment hield het licht wat langer aan. Ze hield haar adem in. Zou het nu..? Maar nee, het vervaagde weer en knipperde weer een tijdje. Loos alarm. Alyss zuchtte. Arceus, laat het hatchen! Ze had hier mooi geen geduld voor. Ze stond nu op en begon heen en weer te lopen. Kom oooop... Ze sprong drie keer in de lucht en wapperde met haar handen. Ze was echt veel te ongeduldig. Evolueren ging tenminste snel. Toen het licht nogmaals aanhield knepen haar nagels hard in haar handpalmen. Haar adem sloot ze weer even op in haar longen. Nu. Hatch. Doe het! Het licht vervaagde niet. Het licht nam een vorm aan. Een platte, lange vorm. Help. Het licht trok weg en Alyss ook. In de vorm van wit. Voor haar zweefde de lelijkste pokémon die ze ooit had gezien. Oh. Grote. Arceus. Het was een soort... vis. Met een licht patroontje. Nurse Joy kwam binnen. "Oh, het is een Tynamo," glimlachte ze. Alyss kon niets anders doen dan ernaar staren en erover nadenken dat het lelijk was, lelijk was, lelijk was. Help. Wat moest ze híér nou mee? Ze had hier nota bene voor gevochten! Snel haalde ze haar pokédex tevoorschijn, om te checken of het wezen nog een beetje nuttig was. Ze checkte zijn aanvallen, en wat hij zou leren in de toekomst. Hij zou niks leren in de toekomst, tenzij zij er moeite voor deed. Dat was al min 1 voor de Tynamo. Maar zijn startende aanvallen waren oké. Tackle, thunder wave, charge beam, spark. Niet slecht. Beter voor dat ding, anders ging hij zó de wonder trade machine in. Dat had ze zelf nooit gedaan. Ze had er alleen over gehoord. Nu bekeek ze zijn evoluties. Oh Arceus. Ze keek naar de Eelektrik en Eelektross, met een grimas op haar gezicht. Nope, nope, nope. Ze hield het wezen enkel omdat ze haar leven er misschien mee kon redden onderweg. Maar ze zou het nooit, maar dan ook nooit gebruiken in een contest. No way dat ze dit ding kon laten shinen zoals ze kon met Promise en Mañana. Ze keek het aan, en het keek terug, met zijn zwarte kraaloogjes. Ze rilde haast onzichtbaar. "Ik noem je Volches," Ze had het zichzelf beloofd. Oké dan maar. Volches de Tynamo. Ze liet het lelijke ding in een ball keren en vertrok meteen het center uit, na het bedanken van Nurse Joy. Buiten liet ze haar pokémon uit hun balls. Ze probeerde hartelijk te glimlachen naar haar eerste twee pokémon. "Promise, Mañana, dit is Volches. Hij... maakt nu deel uit van ons team," Ze slikte. Nu was het officieel. Terwijl ze toekeek hoe haar andere pokémon de electric type begroetten voelde ze zich schuldig. Ze was niet zo hartelijk tegen het ding. En alleen omdat het lelijk was. Alyss zuchtte. "Kom eens hier, alledrie," glimlachte ze, haar armen spreidende. Meteen voelde ze de lichaampjes van de Eevee en de Quilava tegen haar aandrukken. De Tynamo leek even te aarzelen. Please... Ze zou hem toch niet nu al het gevoel hebben gegeven dat ze niet van hem hield? Ja, dat had ze, maar toch niet zo erg? Nee, inderdaad niet. De electric type wrong zich tussen de andere pokémon en Lys sloot haar armen om hen heen. Ze beloofde zichzelf dat ze nooit gemeen zou zijn tegen zo'n wezen, wat zo gewillig was om hem bij haar aan te sluiten.

Alles zat weer veilig in haar zakken en tas. Haar lege en gevulde pokéballs, pokédex, slaapzak, kleding, en ook haar handen zaten in de voering van haar zakken. Ze dacht aan manieren waarop ze haar pokémon echt honderd procent kon laten shinen in een contest. Dat was een lastige taak. Sowieso waren contest ingewikkeld. Als coördinator moest je niet alleen maar sterk zijn, maar de aanvallen die je neerzette moesten ook kloppen, netjes uitgevoerd worden, en een vorm van pracht met zich meedragen. Daarbij moest je een goede band met je pokémon hebben. Je kon het je niet veroorloven als je pokémon niet naar je luisterden, of zelfs ruzie kregen binnen een contest. Mañana en Promise waren erg geschikt voor contests, gezien beide prachtige wezens waren en ze hun aanvallen en band met de trainer goed onder controle hadden. Volches was echter jong en onervaren. Daarbij wist Alyss nog steeds niet zeker of hij wel zou kunnen meedoen, met de aanvallen die hij had. Ze zou er vrij weinig mooie combinaties uit kunnen verkrijgen. Tenzij ze hem handmatig aanvallen ging aanleren. En bijvoorbeeld met een Shadow Ball van Mañana en Spark van hem zouden beiden zich goed voordoen. Maar een eerste ronde met twee pokémon kwam sporadisch voor. Ze zuchtte. Wat moest ze met hem? Als ze hem goed trainde kon ze heus wel wat van hem maken, en hij was vast een goede pokémon om mee om te gaan... Ze zou er wel mee leren leven. Waar ze in ieder geval eerst voor ging was het evolueren van Mañana. Een Leafeon. Dat zou ze worden. Dat wilde ze zelf worden. Dus stond Al dat heus wel toe. Nu haar lieve Promise ook een evoluatie was ondergaan zou ze het snel laten gebeuren. Ze zou naar the Winding Woods trekken om daar de Moss rock op te zoeken. Daar hoefde ze alleen maar te wachten. Nu. Het ging nu gebeuren. Het moest nu meteen gebeuren. Ze voelde het! Ze zou meteen naar de Moss Rock gaan! Ze schudde het zilveren horloge onder de mouw van haar jas vandaan. Half één, ze had zat tijd. Ze had er nu ontzettend veel zin in. Haar hand gleed in haar zak, op zoek naar de ball van de Eevee. Ze had hem te pakken, maar het ding gleed uit haar handen en rolde een eindje weg. Oh, shit... Ze dook er meteen bovenop, gelukkig had ze hem meteen. Echter was ze wel een beetje tegen iemands benen aangesprongen. Oeps.

- Proud me. 4067 woorden, kom maar joinen ~

Jace was al voor een lange tijd niet meer in Camphrier Town geweest. Hij kon van de toppen van de daken het paleis zien waar hij Nightshade had gevangen. Ze was toen nog een kleine Espurr. Hij glimlachte terwijl hiij door liep door de straten zonder enig echt doel. Hij rook opeens een zeer bekende geur en maakte een scherpe bocht, direct een café in. Hij schoof aan de bar en bestelde een warme chocolade... Niet echt macho, maar hij gewoon dol op dat spul tijdens de winter. Hij kreeg zeer spoedig zijn bestelling en nam het met een glimlach aan. De eerste slok was altijd het lekkerst, na zo'n tien keer blazen. Hij slaakte een tevreden zucht en keek door het cafeetje heen. Je wist maar nooit wie je tegen zou kunnen komen.

Fluit fluit. Fluit fluit. Mocht ze willen. Alyss kon niet fluiten. Dat was misschien een beetje raar, fluiten was één van die dingen die je als jong kind leerde. Zoals je veters strikken en klokkijken, iets extra's, maar wel iets wat bijna iedereen kon. Vroeger kon ze fluiten. Nu niet meer. Ondertussen liep ze door Camphrier Town. Ze was hier een week geleden ook geweest, en sinds die tijd was er best een hoop gebeurd. Dingen met Chloe, en Está, die van een Eevee in een Leafeon evolueerde. Ohja, en de Tynamo die ze hier had ontvangen had ze ingeruild. Had ze spijt van. Wat ze nu had was een Clefairy, die ze toch nooit zou houden. Ze had haar team uitgebreid met een Ponyta, een Spheal en een Treecko. Ohja, en die Feebas. Shiny Feebas welteverstaan. Het ding was paars, en verder niet echt speciaal, maar als shiny Milotic... Awesome. Alyss had haar Naranja gedoopt, wat oranje betekent. Echter had ze dit pas gedaan nadat ze haar shiny evolutie had gezien. Ondertussen liep ze naast Día door het dorpje. Het vuurpaard was best jong, en moest nog veel leren, maar het ging goed. In ieder geval was ze heel braaf enzo. Niet zoals Balcaz, die nog steeds geen luisterend oor toonde aan zijn trainer. De jonge coördinator liep een café binnen en ging aan de bar zitten, naast een jongen waar ze eerst niet echt op lette. "Één thee alstublieft," zei ze tegen de barman. Deze liep even weg, en ze keek even om zich heen. Haar blik viel op de jongen. En ineens herkende ze hem. "Ben jij niet van het nieuwjaarsbal?" Het was de jongen die haar en Vivienne uit de brand had geholpen terwijl de meisjes allebei nogal dronken waren. Laatst had ze de brunette ook opnieuw ontmoet, en nu ook haar vriend. "Nog bedankt. Voor 't helpen," voegde ze eraan toe.

Jace keek verrast op toen ze dit zei. Hij na nog een slok warme chocolade terwijl hij haar inspecteerde. Hij knikte en antwoordde: "Dat was ik inderdaad, aar hoe heb je me herkend zonder mijn masker?" Misschien moest hij niet altijd een pak dragen. Hij keek naar het meisje en dacht even na voordat hij vroeg: "Ben je wel veilig thuis gekomen na dat feestje? Ik moet wel zeggen dat je best dronken was. Mag je uberhaubt wel drinken op jou leeftijd?" Jace wilde niet als een oude zak klinken, maar hij moest er als oudere wel voor zorgen dat jongeren van de drank af bleven.

Uhm... Dat was inderdaad vreemd, hoe had ze hem herkend terwijl hij toen een masker op had? Ze keek hem even aan, maar besefte toen dat dat ook niet veel zin had. "Kom door je kleding, denk ik. Of je haar," Ze haalde haar schouders even op. Daar was het vast door gekomen. Op dat bal had deze jongen ook een pak gedragen. Toen kreeg ze de vraag of ze wel veilig thuis gekomen was. Én die vraag waar ze best bang voor was; haar leeftijd. Alyss kreeg een kleur. "Nou... Eigenlijk niet... Ik ben pas vijftien..." hakkelde ze, en keek even weg naar de bar, waar de barman de thee neerzette. "Gewoon even proberen, weetjewel... Maar ik heb mezelf beloofd dat ik ervan af blijf," Ze had de belofte niet alleen aan zichzelf gemaakt, maar ook aan Promise. Die was nogal kwaad geweest, eigenlijk. Dat was ook hier ergens gebeurd. Die dag dat het ei was gestolen. Dat ei van die Tynamo. Ze had het zoveel beter kunnen houden... Opeens besefte ze dat ze andere vraag nog niet had beantwoord. "'K ben wel veilig thuisgekomen, overigens. Tenminste, zuster Joy begreep me wel toen ik een kamer wilde," Ze trok haar linkermondhoek eventjes op. Hoeveel mensen ze die avond nog wakker had gemaakt? Geen idee.