let the setting sun burn

De brunette zuchtte zachtjes en wurmde zichzelf dichter tegen zijn arm aan. Ze genoot van de langzame ademhaling van de jongen waar ze tegen aan lag, terwijl ze geheel in d'r eigen wereldje was verdwenen. Vroeger was ze niets anders gewend dan Sneasels en Weavile's om zich heen te hebben, maar dit was toch even wat anders, veel knuffeliger. Ze zuchtte zachtjes en keek op toen er twee glazen cola voor d'r neus werden neer gezet. "Heeft u een keuze kunnen maken?" werd er daarna gevraagd en ze keek eventjes op. Oh Arceus, ze had de kaart nog niet eens open geslagen, nog een blik op geworpen. "Uhm, we kijken nog even verder," mompelde ze tegen de ober, met een schuine blik naar Jace. Die zou het vast wel snappen.

Jace was nauwelijks er bij toen de ober hen vroeg of ze al wilde bestellen. Hij schudde een beetje afwezig zijn hoofd. Hij ademde lang en rustig uit om het vuur van binnen te doven. Hij haalde uit zijn jaszak een pijnstiller en slikte deze met wat cola weg. Hij moest niet kwaad zijn hij moest er zijn voor Vivienne. Toen dit tot hem door drong zei hij: "Ik hou zo veel van jou." Terwijl hij de kaart opende.

De ober vertrok weer, duidelijk niet blij met het feit dat er twee tortelduifjes aan zijn tafel zaten. Vivienne zag vanuit haar ooghoek hoe de jongen naast haar een pijnstiller in nam bij zijn cola en ze keek hem eventjes moeilijk aan. "Je oog?" vroeg ze zachtjes. Het oog, dat oog, het was een pijnlijk onderwerp voor haar. Maanden had ze zichzelf de schuld gegeven dat hij een oog kwijt was geraakt omdat hij voor haar in het vuur was gesprongen. Datzelfde vuur waarin zij littekens had overgehouden op d'r armen. "En ik van jou," zei ze liefelijk tegen hem, terwijl ze zich weer tegen zijn arm aan drukte en haar blauwe ogen over de kaart lieten glijden. "Enige idee wat je wilt eten?" vroeg ze zachtjes.

Jace was zo blij dat zij er was. Hij was anders dieper en dieper in haat en woede gezakt, maar zij hield hem met beide benen op de grond. Hij keek nu eigenlijk, tot zijn schaamte, voor het eerst naar de kaart en stamelde: "Ik... Ik heb werkelijk nog geen idee... Ik was een beetje in gedachten verzonken."

Een zachte lach ontsnapte bij het meisje en ze gaf hem zachtjes een por in z'n zij. "Oii, wel blijven opletten hè," zei ze op quasi beledigde toon. Ze grinnikte en kwam half overeind om hem een kus op zijn wang te geven. Ze was blij dat hij bij haar was, waarschijnlijk was ze al lang en breed in een duister gat van depressie gezakt als hij haar niet vast had gegrepen en omhoog had getrokken. Dan zou ze nu hier hebben gezeten, maar ergens op haar kamer, kniezend over alles wat er was gebeurd.

Echt lang van haar gedachten, noch van de kaart, kon ze niet genieten, toen er opeens geschreeuw door 't restaurant heen klonk. Vivienne kwam overeind en keek om de stoelen heen, precies op het moment dat ze in haar nek werd gegrepen en mee werd gesleept door een man. Van schrik slaakte ze een gil, maar die werd onderbroken toen ze opeens een stuk stof in haar mond kreeg gepropt. Ze keek om en zag hoe ze vast werd gehouden door een vent van bijna twee meter, die in alle opzichten net zo breed had kunnen zijn. Hij was enorm! Voor hem stond een sterk gebouwde Houndoom en een Aggron die duidelijk ervoor zorgde dat niemand een vin zou verroeren. "Jij komt met mij mee wijfie," zei de man tegen haar, ze rook een vlaag van alcohol en ging bijna over d'r nek. "Niemand verroerd een vin of ander ligt dit wijfie straks in stukjes op jullie bord. Begrepen!" riep hij toen opeens door het restaurant heen. Vivienne keek paniekerig om zich heen, opzoek naar Jace, hopend dat hij geen gekke dingen in zijn hoofd zou halen.

Jace keek met een open oog toe hoe Vivienne beet gepakt werd door een enorme kerel. Geen gedachten maar daden. Hij hield een pokeball onder de tafel en fluisterde: "Gebruik Minimize." Van woede stond Jace op, maar zijn ooglapje lag op tafel. Zijn zwart oog met een rode iris staarde blind naar de man terwijl het andere oog vuur spuwde. Het zag er niet naar uit dat die man een wapen bij zich had, maar alleen een Houndoom en een Aggron. De Houndoom en Aggron zouden niet snel genoeg Vivienne pijn kunnen doen voordat zijn plan in werking zou gaan, maar van planning was weinig sprake. Het zwart is zijn oog leek wel gebroken worden door de rode aderen die er in verschenen. Hij kon wel vuur spuwen. Hij stapte dreigend op de man af met een mes van het servies in handen. De man draaide naar hem toe met Vivienne en riep: "Ik heb je gewaarschuwd! Houndoom dood die vent en daarna dit wijfie!" De Houndoom zette het op een sprint naar Jace toe...

Haar blauwe ogen werden groot van schrik toen ze zag hoe Jace opstond van hun tafel en met een mes in de aanslag op de man af kwam. De Houndoom daar in tegen schoot direct op de blonde jongen af en ze kneep haar ogen dicht. In gedachten zag ze weer hoe haar vriend door d'r sprong toen een andere Houndoom haar had aangevallen. Nee, dit was waarvoor ze zo hard getraind had, dit was waarvoor ze sterker was geworden. Zodat ze de mensen waarvan ze hielt kon beschermen, maar nu bleek maar weer dat zíj diegene moest zijn die beschermd moest worden. Ze slaakte een gedoofde gil toen ze opeens uit de armen van de dikke vent werd gesleurd en een touw om zich heen kreeg. Ondertussen merkte ze hoe haar pokéballs van d'r riem af werden gehaald. "Jij gaat nergens heen, wijfie," zei een handlanger van de dikke vent en ze voelde hoe tranen over haar wangen begonnen te lopen. Waarom had zij dit altijd, waarom was dit altijd haar schuld.

De Houndoom stormde op hem af, maar hij had alleen oog voor Vivienne die nu vast gebonden werd door een andere man... Er knapte iets in het diepste van hem. Hij rende op die man af en reikte zijn arm uit naar de Houndoom terwijl hij riep: "Smog!!!" Een wolk gif schoot uit de palm van hand leek het wel die de verraste Houndoom overviel. Jace hield zijn adem in en vloog door de smog waarbij hij, overvallen door woede, de agressief hoestende Houndoom een trap in het gezicht verkocht. Hij moest bij Vivienne zien te komen. Eenmaal bij de grote vent met zijn Aggron wierp hij een pokeball op. Uit het felle licht verscheen Abyss met een evengrote woede en vechtlust als haar baasje. Jace hoefde niets te zeggen... De duistere aura van Dark Pulse groeide over Abyss en Jace heen. Duistere tentakels samen met de rond dwarrelende smog deden ze er uit zien als iets uit een nachtmerrie. Jace z'n eigen roder iris en glimmend mes sprongen uit in deze duisternis.

"Nee!" riep Vivienne in gedachten uit terwijl ze niets anders kon doen dan toekijken hoe haar vriend ten aanval ging met pokémons en mensen. Ze kon er niet naar kijken, maar een stevige hand in d'r nek dwong d'r te kijken hoe haar vriend straks in elkaar zou worden geslagen en in de problemen zou komen met een Houndoom. Weer een Houndoom, altijd weer die stomme Hellhound pokémons.
Abyss kwam hem te hulp geschoten en ze keek geschrokken op toen ze opeens een luchtpuntje achter Jace vandaan zag komen. Toen de Smog aanval weggetrokken was zag ze hoe een shiny Gardevoir daar stond, met in haar handen een Shadowball. "Jace, duiken!" hoorde ze opeens een stem in haar hoofd en even keek ze verbaast op. Was dat ... Fiora?

Jace hoorde dat hij moest duiken. Even dacht hij dat het Siren was, maar de stem was anders... Eigenlijk dacht hij bijna niet na. Hij draaide wat verstoord naar Fiora toe en de Shadow Ball vloog rakelings langs zijn hoofd volop tegen de Aggron. Hij was niet aan het na denken en maakte de Gardevoir misschien een beetje bang met de woeste blik in zijn ogen. Hij draaide weer koud naar de man toe en hief zijn hand op. Duistere aura omringde hem terwijl hij zei: "Ember..." De vlammen die op de man afvlogen werden zwart door de Dark Pulse en vlogen op de man af, maar hij dacht er niet eens bij na toen het met alcohol doorweken shirt van de man in de hens vloog. Hij liep kill naar Vivienne toe met Abyss, de Aggron compleet negeren, met zijn mes getrokken en gericht op de medeplichtige... Hopelijk hield Fiora de Houndoom bezig.

Jace luisterde naar de Gardevoir, terwijl de mannen verbaast keken naar de Shadowball die opeens tegen de Aggron aan werd gesmeten. Het was pas toen ze zag hoe ontzettend kwaad niet alleen Jace's oog stond, maar ook de oranje ogen van Fiora dat ze in elkaar dook. Een van de mannen begon te gillen en werd met een smak opzij gegooid. Achter hem zag ze hoe een klein zwart gat ontstaan was en in gedachten herinnerde ze zich de pokédex entry van een Gardevoir. If Gardevoir's trainer needs protecting, Gardevoir creates a small black hole by using all of its psychic power. Fiora kwam haar helpen, met gevaar voor eigenlijk leven. Maar dat deed Jace net zo hard mee.
Ondertussen was niemand meer gefocust op haar en had ze nu eindelijk de kans om te kijken of ze dit touw los kon krijgen. Haar blauwe ogen waren nog altijd vochtig, maar ze kon scherp genoeg zien om een scherp stuk aan de toonbank te vinden. Moeizaam kwam ze overeind, door d'r armen onder zich door te zwaaien en erover heen te stappen. In stilte bedankte ze Valerie die haar geleerd had hoe ze moest ontsnappen als ze vastgebonden zat. Jammer genoeg kon ze niet bij de knoop komen, anders had ze die ook nog wel kunnen loskrijgen. Ze sprong, zonder te vallen gelukkig, in de richting van de toonbank en terwijl ze schichtig om zich heen keek, begon ze met het losscheuren van het touw tegen de scherpe rand aan.

Jace voelde en zag hoe er een vacuum ontstond in de buurt die stof mee sleepte over de vloer. Hij draaide naar Fiora toe en schudde emotieloos zijn hoofd. Hij zou Vivienne redden, er hoefde niemand dood. Al keek Jace kill toe hoe de brandende man het pand verliet en naar de zee rende. Hij merkte ook de zwaailichten op toen de man de deur open deed. De Aggron kwam plotseling tussen beide met de handlanger naast hem en smeet zijn staart richting Jace met enorme kracht. Abyss ontweek snel en viel meteen aan met een Shadow Slash, maar Jace ontweek niet. Hij dacht niet helder na en stapte op de man af. Hij voelde hoe plotseling de zware staart met enorme kracht zijn arm raakte. Hij hoorde een harde krak en voelde immense pijn. De man grinde en dook naar voren met een stiletto in hand. Jace beet door de pijn heen, maar liet het mes uit zijn gevoelloze vingers vallen. Hij ving het met zijn linker hand op in een vloeiende beweging en stak meteen met een onderhandse steek de man in de hand. Op datzelfde moment drong de politie het pand binnen.

Met haar blik wisselend tussen het gevecht en het touw dat langzaam maar zeker verder begon door te breken. Ze moest en zou hier tussen beide komen, anders zou Jace zichzelf nog eens de dood in werken. De sirenen buiten joegen haar alleen maar meer angst aan, ze wilde hier weg, ze wilde Jace helpen, ze moest iets doen. Toen uiteindelijk het touw doorbrak en ze alles van haar polsen af had gewerkt, haalde ze de prop stof uit d'r mond. Precies op het moment dat ze zag hoe Jace door de winkel vloog en tegen de muur aansloeg, met een van de handlangers boven hem. "Jace!" riep ze over haar longen heen, waarbij de dikke man om keek en haar met zijn worstenvingers probeerde te grijpen. Ze dook snel weg en gaf 'm een stevige kaakslag, waardoor zijn hoofd achterover sloeg en hij tegen de bar aanvloog. Zo, dat was één.
Snel draaide ze zich om naar de man die voor Jace stond. Buiten hoorde ze rappe voetstappen naar de deur, ze moest hier nu snel gebruik van maken. Ze greep een mes van de bar af, sneed in een snelle beweging het touw rond haar enkels los en rende op de twee mannen af. Halverwege maakte ze een radslag en haar hak raakte precies de zijkant van zijn gezicht, waarbij hij tegen de grond aansloeg. Snel kroop de brunette onder haar vriend. "Jace, gaat het, Jace?" vroeg ze, opvallend kalm voor deze chaotische ervaring. Ze richtte zich op Fiora, die nog steeds in gevecht was met de Houndoom en ondertussen de Aggron op afstand hielt. "Fiora, Pokéballs," commandeerde ze snel en binnen een tel vlogen de pokéballs in haar richting. "Teleport!" riep ze snel, op het moment dat de politie de deur in trapte. Fiora gloeide licht blauw op, zong een enkele noot en toen waren zij, Vivienne en Jace verdwenen.

Waar was hij? Jace keek geschrokken op. Hij voelde helse pijn door zijn arm heen. Hij keek naar de blauwe ogen van Vivienne en de heldere hemel boven hen. Abyss keek bezorgd naar Jace maar keerde zichzelf terug toen de de glimlach op zijn lippen zag. Hij begon te tranen, zelf uit zijn dode oog vloeide bloedende tranen, terwijl hij stamelde: "Arceus... Zij dank dat je veilig bent......" Hij verloor vrijwel meteen daarna zijn bewustzijn.

Het maakte niet uit waar ze waren, zolang ze maar veilig waren. Fiora was duidelijk uitgeput en met een knuffel als bedank liet ze de shiny pokémon terugkeren in haar pokéball. Daarna zetten ze zich over haar eigen angst en paniek, de klap van alles drong nu pas echt tot haar door en zorgde ervoor dat d'r handen aan het trillen waren. In haar gedachten hoorde ze haar moeder, nee Florence, tegen haar spreken toen ze weer eens een paniek aanval had terwijl ze iets aan het doen was. Puur omdat ze ergens bang was om fouten te maken. "How do we approach a situation like this?" "Clinically." "And?" Vivienne haalde diep adem, terwijl ze naast Jace ging zitten en een paar dingen uit dr tas haalde, haar handen trilde nog steeds en ze voelde hoe tranen opwelde in haar ogen. "And unemotional and unemotionally." mompelde ze zachtjes. "Then stop crying, and do it." Ze hapte naar adem en drong de tranen terug, liet haar handen stoppen met trillen en pakte de arm van Jace vast. Voorzichtig liet ze haar vingers eroverheen glijden, maar eigenlijk was het niet eens nodig. Ze had al kunnen weten dat het gebroken was, ze had het horen breken zelfs. Snel keek ze om zich heen, maar er was niets in de buurt om te kunnen gebruiken. Daarna pakte ze haar tas erbij en rommelde daarin, waarin ze enkele stevige stokken vond. Geen idee waarom ze die überhaupt bij zich had, maar toen ze beter keek zag ze dat het afgebroken tentstokken waren. Oké dan, ze moest echt d'r tas uitruimen. Ergens onderaan vond ze nog een stuk steunverband wat ze gelukkig altijd bij zich had. Ze legde de arm op de grond neer, zo dat het recht lag en legde de stokken erom heen. Met het drukverband maakte ze de stokken er stevig tegenaan vast. Spalken was niet haar beste punt, maar dit zou het moeten kunnen houden, in ieder geval totdat ze hem naar het ziekenhuis zou kunnen brengen. Toen zijn arm vast zat, voelde ze de paniek weer in alle hevigheid terugkeren en stroomde de tranen over d'r gezicht heen. "Oh Jace, waarom jij altijd. Waarom raak jij altijd gewond, door mij," jammerde ze, terwijl ze zich naast hem oprolde tot een bal en dicht tegen hem aan ging liggen.