let the setting sun burn

De wind waaide over de duinen waar zij zij-aan-zij lagen. Jace bleef roerloos liggen terwijl Vivienne bij hem kwam liggen. Hij ademde zacht en rustig. Jace kreunde zachtjes, maar zijn ogen bleven dicht. Hij was compleet van de wereld. Verderop werd het restaurant bevrijd door de politie van de overgebleven overvallers.

Ze kon het niet, waarom zou ze ook. Slapen zat er niet in, met een wakend oor wakker blijven liggen was een beter optie nu. Maar momenteel kon ze zich nergens op focussen, niets buiten de rustige ademhaling en het af en toe pijnlijk gekreun van de jongen naast haar. De schrik begon nu ook eindelijk door te komen en tranen druppelde over haar wangen heen, terwijl ze haar armen over d'r gezicht heen hielt, klaar om zichzelf in slaap te huilen, zo niet te schreeuwen. Want dat was het enige wat ze nu wilde doen, schreeuwen en huilen, gewoon alle emoties, alle gevoelens los laten. En daarna zichzelf vervloeken dat ze weer, zoals elke andere keer, te zwak was om voor zichzelf op te komen.

De wind waaide luid over de zee en vulde de lucht met een zoute smaak en geur. De zwaailichten bij het restaurant werden minder toen ze eenmaal de mannen te pakken hadden voor zover ze niet al buiten westen waren. Een enkele politie agent liep richting hen en vroeg luid: "Wij hebben alles mee gekregen van de mensen daar, gaat het?"

Haar rust werd bruut verstoort toen ze een stem hoorde. Vermoeid, gebroken en met tranen rollend over haar wangen keek ze op en snikte nog een keer kort. "H-het g-gaat," probeerde ze zo krachtig mogelijk terug te roepen, maar met een blik op Jace kon ze het niet meer aan en barsten weer in gesnik uit. De agenten kwamen al snel dichterbij en ze voelde hoe een deken over d'r schouders werd gelegd. "Hij heeft hulp nodig, we bellen een ambulance en brengen jullie naar het ziekenhuis," werd haar verteld en ze knikte moeizaam. Trillend kwam ze overeind en wierp nog een blik op haar vriend, die bewegingloos op de grond was blijven liggen. Wat was ze nou voor een vriendin? Ze kon hem niet eens helpen.

Niet lang daarna arriveerde de ambulance bij de duinen net naast het restaurantje bij de kade. Wat ambulance broeders hielpen de nog steeds kreunende Jace de wagen in en namen Vivienne mee. Jace was gewond, maar niet zwaar. Daarnaast was zijn staat stabiel zoals de docter bij het ziekenhuis aan Vivienne vertelde.

Trillend en nog half in shock liet de brunette maar alles om zich heen komen. De ziekenbroeders namen Jace mee en zij werd uitgenodigd om mee te rijden in de Ambulance, achter in, zodat ze bij haar vriend kon blijven. Nu begon de schok van alles een beetje tot haar door te dringen en begon ze te begrijpen wat ze precies gedaan had. Toch kon ze het niet laten om zich af te vragen wat er precies met de mannen gebeurd was, wat ze hun had aangedaan. Die vlaag van woede, het had haar beangstigd. Maar misschien was het Jace meer geweest die ze eng had gevonden. Hoe hij deed, hoe de woede hem had overgenomen. Ze huiverde en een laatste traan rolde over haar wang heen.
Eenmaal in het ziekenhuis luisterde ze verdoofd naar wat er tegen haar gezegd werd en kreeg ze een pilletje tegen de shock. Daarna werd ze op een stoel in de kamer van Jace geplaatst met een beker dampende koffie in d'r handen. "Waarom," piepte ze zachtjes.

Jace was nog net op tijd bij bewustzijn op het kleine piepje van Vivienne te horen en antwoordde met een gebroken stem: "Omdat ik van je hou... Waar ben ik?" Hij had geen idee waarom hij in een ziekenhuiskamer lag, dit moest maar beter geen gewoonte worden.

Licht geschrokken keek de brunette op toen ze antwoord kreeg op haar vraag. Ze kwam snel overeind, misschien een beetje te snel want er verschenen zwarte vlekken voor haar ogen en ze wankelde eventjes om haar evenwicht terug te vinden. Daarna strompelde ze naar Jace toe en legde een hand op d'r wang. Haar ogen werden vochtig, maar ze dwong de tranen terug, ze wilde niet meer in huilen uitbarsten. Niet nu hij haar kon zien. "Ziekenhuis," mompelde ze zachtjes, terwijl ze ten neer keek. "Gebroken arm en iets met je oog, de doktoren hebben het me niet echt uitgelegd," legde ze zachtjes uit. "Was dat het echt waard, Jace? Was het 't echt waar om je zo te laten toetakelen voor iemand die zichzelf niet eens kan verdedigen?" mompelde ze daarna, terwijl haar haar over d'r voorhoofd viel, waardoor haar ogen niet meer te zien waren.

Jace keek verward om zich heen en lachte zachtjes haar toe terwijl hij zei: "Voor jou..." Hij kuchte zwaar en ging verder met: "...Voor jou veiligheid zou ik koninkrijken bevechten." Het drong iets later tot hem door dat ze het had over zijn oog. Zij reikte naar zijn oog, maar voelde de pijn hem meteen tegen houden. Naast hem op het bijzet tafeltje lag zijn ooglapje, meegenomen door de politie na de ondervraging, en vroeg: "Zou je die voor mij kunnen pakken schatje? Ik... Ik kom er niet bij." Terwijl hij zachtjes met zijn linker arm haar aaide. Na die klap zou hij even niet kunnen koken was hij bang.

Vivienne slikte en beet op d'r lip, bijna tot bloedens toe, om niet weer te gaan lopen huilen. "Dank je," was het enige wat ze zei. Ze had zo haar best gedaan, maar uiteindelijk had het erop geleken dat ze alsnog niets kon uitmaken. Toen Jace naar zijn oog reikte wilde ze hem tegenhouden, maar blijkbaar deed het al genoeg pijn, aangezien hij zijn hand al snel weer terug trok. Daarna vroeg hij aan haar of ze zijn ooglapje wilde pakken en snel wandelde ze naar de andere kant van het bed om 't ding aan 'm te geven. Even gleden haar blauwe ogen over zijn gebroken arm. "Misschien moeten we nu de rollen maar om gaan draaien," zei ze zachtjes. "Kan je je eigenlijk nog iets herinneren van het gevecht?" vroeg ze daarna, met een lichte hint van nieuwsgierigheid in d'r stem.

"Alles..." Een gedachte van angst overviel hem toen hij terug dacht aan hoe hij zich mee liet slepen door zijn woede. Dit had hij alleen als hij met Abyss vocht, maar het was nooit zo uit de hand gelopen als zonet. Zijn liefde voor Vivienne zorgde er voor dat hij alles in zijn kracht deed om haar te beschermen, maar zijn woede had hem overvallen. Hij stamelde: "Heb ik iemand neer gestoken?"

Vivienne huiverde eventjes toen Jace zei dat hij zich alles herinnerde. Bij haar spookte nog wel door d'r hoofd wat er allemaal gebeurd was, wat ze zelf allemaal niet had gedaan en wat ze had moeten doen. Ze knikte voorzichtig toen Jace vroeg of hij iemand had neergestoken. "In z'n hand. Ik heb geloof ik de meeste verwondingen bij 'm aangericht," ze lachte kort, pijnlijk. "Dank Arceus dat ik hakken aan had en goed oplette bij gym," probeerde ze luchtig te vertellen, maar ze was er niet trots op. Ze had de man niet meer gezien en geen idee wat voor schade ze had aangedaan. Haar hak was tegen zijn slaap aangekomen, toen ze hem van Jace had afgetrapt, maar daarna was Fiora te snel geweest om te kunnen zien wat er van hem was geworden. Dat was trouwens ook nog iets waar ze niet over uit kwam. "Jij had het ook gehoord, niet?" vroeg ze daarna opeens.

Jace knikte en zei: "Ja ik hoorde het ook, dat was Fiora nietwaar." Ze had hem echt net niet geraakt met die Shadow Ball al had het hem in die staat waarschijnlijk niet al te veel gedaan. Hij ademde rustig om tot rust te komen. Hij deed zijn ooglapje op en begon te tranen... Hij zei vervolgens met een gebroken maar opgeluchte stem: "Ik ben zo blij dat je veilig bent."

Moeizaam knikte ze, terwijl ze even verloren in gedachten naar buiten staarde. "Ik geloof van wel ja. Ik wist dat een Ralts de mogelijkheid om telepathisch te communiceren met hun trainers, maar ik was er vanuit gegaan dat ze dit verloren als ze evolueerde," zei ze zachtjes. Ze had geen idee waarom Fiora al die tijd stil tegen haar was geweest en nu opeens de kans had gegrepen om te spreken, om Jace te waarschuwen dat hij moest bukken.
Ze voelde hoe haar lip begon te trillen toen ze zag dat Jace begon te tranen en ze boog zich voorover. Voorzichtig, en hopend dat ze zijn gewonde oog geen pijn deed, kuste ze de tranen weg. "Ik ook, ik weet niet wat ik had moeten doen als dit verkeerd afgelopen was. Het spijt me dat ik je hierin meesleepte en dank je dat je te hulp schoot," zei ze daarna zachtjes.

"Ik zal er altijd voor je zijn en ik ben eigenlijk blij dat ik er was. Ik gruwel bij de gedachte wat er zou gebeuren als ik er niet was geweest, zelfs als ik daardoor... Ik zal je altijd beschermen en het maakt mij dan niet uit wat er met mij gebeurd, zolang jij maar veilig bent."