Bugging, bugging you

Dit was het. De plek waar ze moest zijn. "We zijn er, Promise. Onze eerste gymuitdaging," sprak de trainer van de jonge Quilava uitbundig. De fire type starter reageerde erop met een vrolijke piep. Jong? Nee, jong was de pokémon niet meer. Het was bijna acht jaar geleden dat het meisje de vrolijke pokémon kreeg als Cyndaquil. En Arceus mocht weten hoever daarvoor de pokémon al uit het ei was gekropen. Ja, de fire type leefde misschien al langer dan Alyss. Maar daar zou ze nooit achter komen. Niet echt. Misschien zou ze ooit ergens een Typhlosion ontmoeten… Een vrouwelijke… Of een Quilava of Cyndaquil natuurlijk… Maar ja, hoe ging deze haar dan vertellen dat Promise haar dochter was? En trouwens, Promise hoorde nu bij haar! Ze leefden al acht volle jaren samen. Ze hadden momenten van euforie geleefd - zoals het winnen van een contest of battle, of het terugwinnen van een ei van Team Rocket, of het evolueren van Promise en Está -, en momenten van pijn en afstraffing - zoals toen het ei gestolen werd, en als ze verslagen werden door anderen in een gevecht of contest, wat vaak genoeg gebeurd was. Ze deelden herinneringen en ze hadden een perfecte comminucatie. Maar ja… Als Promise zich fijner voelde bij haar ouders, dan zou haar trainer de pokémon natuurlijk moeten laten gaan. Als ze haar dwong te blijven zou ze voor eeuwig in depressie zitten. De band tussen haar en de muisachtige pokémon zou verzwakken. Uiteindelijk zou ze misschien weglopen, en dan zou ze dood kunnen gaan door een auto, of een andere mogelijke doodsoorzaak dat was natuurlijk niet geheel de bedoeling van trainers en pokémon. De bedoeling was dat ze een team vormen, samen denken, sterk zijn. Een pokémon is een wezen waarbij mensen zich veilig voelen, maar ook andersom. Dus zou Alyss haar pokémon laten gaan als ze wilden. Als ze dat écht wilden. Als zij daar echt gelukkig van zouden worden. Maar zo ver kwam het nog niet. Eigenlijk stond ze zich dit allemaal te bedenken aan de rand van Santalune City, waar ze Viola zou uitdagen, de gymleader van de stad. De coördinator was dus diep in gedachten verzonken tot er iets aan haar broek trok. Promise stond te trappelen om de stad in te lopen en de gym te gaan zoeken. "Uhm…" Bijna had ze gevraagd; "Was jij niet met je ouders meegegaan?" Maar snel had ze beseft dat ze het zich allemaal bedacht had. Oh ja. Oeps. "Juist. Kom maar, Promise." Ze bewoog haar benen om vooruit te komen. Een heel normaal fenomeen. Ook wel lopen genaamd. Gô, echt? Help, echt. Wat was ze allemaal aan het doen? Wat ging er op dit moment in haar brein om? Wat er ook gebeurde, het was nogal vreemd. Door dat ene dingetje ging de schakel om. Ze ging nu allerlei woorden bedenken die je ook anders kon beschrijven. Ze bewoog haar tong, stembanden en lippen om geluid te produceren om mee te comminuceren met het vurige, muisachtige wezen wat naast haar zijn poten voortbewoog om vooruit te komen. Jep jep, verder ging alles helemaal goed. Alles? Ja hoor, behalve dat ze weer eens de verkeerde kant van de stad op liep. Ze eindigde op een grasveld, wat uitliep op een bos. Santalune Forest. Arceus, waarom had ze zo'n belabberd gevoel voor richting. Heus, ze was dol op reizen, maar ze had er een hekel aan dat ze nooit eens wist waar ze heen moest. Of ze liep compleet verkeerd, of ze liep op haar doelwit af, maar heel erg om - en dat kwam al sporadisch voor. Nu stond ze dus op een veld, wit van de rijp, glinsterend in de weinige en waterige zonnestralen. Pokémon renden her en der door de struiken, richting het bos en juist uit het bos. Leuke pokémon, maar ook vreselijke pokémon. Ze waren luidruchtig, slecht, of gewoonweg lelijk. Lelijke pokémon deden Alyss alleen maar denken aan Volches. Haar Tynamo. Ze had hem gekregen in een ei. Die was haar afgenomen door een koppel Rocketeers. Ze had het verdedigd, en Promise was zelfs geëvolueerd voor dat gevecht. En toen bleek het ei een Tynamo te zijn. Een lelijke, elektrische vis pokémon, met vier aanvallen en geen uitbreidbare moveset. Ze had er voor gevochten, en ze had hem toch in de Wonder Trade machine gegooid. En wat had ze ervoor terug? Een Clefairy. Clefairy. Want ze konden niks beters verzinnen. Als er iets was waar de donkerharige reiziger een hekel aan had, dan waren het wel van die zuivere fairy types. Jigglypuff, Clefairy… Gewoon van die lelijke roze dingen. Pluizige balletjes die nergens op leken. Sommige mensen konden ze best schattig vinden, en dat respecteerde ze natuurlijk, maar ze zag zelf niet in waarom. Ze vond die dingen maar stom. En ze hield wel van eeveelutions, maar Sylveon sprak haar ook niet echt aan. Teveel versieringen. Sorry hoor.
Weer werd ze ruw uit haar gedachten gehaald. En dit keer iets ruwer. Ze stond daar ongeveer vijf meter van de rand van het veld af, er bijna midden in. Waar werd ze nou door uit haar gedachten gehaald? Door een stel pootjes tegen haar achterhoofd. Een groep Fletchling en Fletchinders vloog over haar hoofd heen. Hun vleugelgeklapper maakte een lawaai van jewelste. Als Alyss niet gebukt had was ze minstens nog tien keer tegen haar hoofd geschopt. De vliegende fire types passeerden met vrolijke piepjes. Één grote, rode luidruchtige zooi die langsvloog. Grinnikend keek de jonge reiziger hen na, tot haar blauwe blik een minder luidruchtige - en minder fladderende - vogel opmerkte. Achteraan vloog een kleine Fletchling die niet zo heel vrolijk leek. Hij bewoog nogal vreemd met zijn linkervleugel en vloog heel langzaam en laag, nog lager dan de rest. Het duurde niet lang voordat hij het vliegen opgaf. Hij landde een kleine meter bij Alyss en Promise vandaan. De trainer fronste. Wat nou weer. Ze liep een stukje vooruit en hurkte bij het kleine vogeltje neer. Deze piepte - of kreunde - zachtjes. Toen het donkerharige meisje zijn vleugel aanraakte snerpte hij iets. Zijn naam, welteverstaan. Dat had je met pokémon, die riepen meestal hun eigen naam. Vaak tenminste. De coördinator steunde op één hand en met de andere schepte ze het arme dingetje op. Deze hoestte wat vonkjes op, en ging van zijn stokje. Arm ding. Maar beter ook waarschijnlijk, hij zou alleen maar meer pijn voelen als hij wakker was. Het lag op haar hand met vleugeltjes gespreid en oogjes dicht. Het zou dood kunnen zijn. Maar ze voelde hoe warm het nog was, en hoe zijn hartje nog klopte. Ergens. Nog altijd zat ze daar zo, en opeens werd ze aangereden. Uit het niets. Opeens. Ze werd aangereden. Tenminste… Je rijdt toch ook paard? Rijden paarden dan? Want dan rijden herten ook. Een groep Deerling en Sawsbuck kwam vanuit de struiken achter haar. Ze galoppeerden richting het bos. Vooraan hobbelde een grote winter-Sawsbuck. Deze nam zulke hoge sprongen dat de poten zoiezo tegen Lys' hoofd zouden komen. Echter merkte deze de hertpokémon helemaal niet op. Opeens piepte Promise iets en schoot ze weg. Langzaam keerde Alyss haar hoofd naar de Quilava. Wat ging die nou doen? "Promise?" vroeg ze, lichtelijk geïrriteerd. Waarom rende dat ding nú weg? Dat had je met dat soort wezens. Ze waren trouw, maar niet op momenten waarop je even je best deed voor een andere pokémon. Het duurde echter niet heel lang voor zij ook begreep waarom de geëvolueerde fire starter 'm was gepeerd. Zij draaide haar hoofd nu eindelijk naar de kudde hertachtigen en op dat moment hoorde ze iets kraken. En het was geen takje, het was geen ijs. Nee, het was haar vinger. Met een schreeuw trok ze haar hand terug. Één van de Sawsbuck was met zijn volle gewicht op haar hand gesprongen. Nee, dat was niet heel fijn, nee. In werkelijkheid deed het pijn, echt veel pijn, en deze pijn had ze maar één keer eerder gevoeld. Toen had ze haar arm gebroken omdat ze van de trampoline was gedonderd. Dus ze linkte het daar direct aan. Ze had waarschijnlijk een vinger gebroken. Niet fijn, nope. Gelukkig was het haar linkerhand nog. Haar rechterhand had ze nodig. Ze was nou eenmaal rechtshandig, dan geldt dat automatisch, dat je die hand nodig hebt. Met een pijnlijke frons door haar wenkbrauwen geweven keek ze naar haar vingers. Ze beet op haar lip. De huid was wat opengebarsten en het bloedde een beetje. In haar ene hand had ze nu een gewonde vogel, en haar andere hand kon ze nauwelijks bewegen. Ze stond op. De Sawsbuck en Deerling waren voornamelijk nu gepasseerd. Ze hupten voorbij zonder om te kijken. Geen verassing, eigenlijk. De jonge reiziger was - helaas - niet de eigenares van één van de hertpokémon, en dus was er geen reden voor de springers om zich zorgen te maken over een persoon. Het meisje met de blauwzwarte haren legde haar linkerpols voorzichtig over de ruimte tussen haar boven en onderarm van haar rechterkant. Ze bewoog haar schouders even op tot de banden van haar rugzak weer goed over haar schouders hingen. Haar blauwgroene ogen volgden de springende groep het bos in, tot ze hen echt uit het oog verloor. Oké, ze ging eerst maar naar een pokécenter voor die Fletchling. Daarna ging ze haar eigen benodigdheden verzorgen. "Promise?" vroeg ze. Al snel beende de Quilava weer bij. Alyss keek naar de gebouwen van Santalune City, en ze hoopte vurig dat ze deze keer goed zou lopen.

"Mevrouw, u weet toch niet toevallig waar het pokécenter is?" Verdamme, ze wilde het helemaal niet vragen. Het liefst wilde ze het allemaal zelf uitzoeken. Maar het was nodig, ze moest weten waar dat ding was. Er lag nog altijd een bewusteloos rood wezentje op haar rechterhand. Hij had hulp nodig. Daar wilde die vrouw eerst nog even zeker van zijn. Ze boog zich over het diertje, en keek naar het ding. Drie seconden waarschijnlijk, maar te lang voor Alyss. "Weet u het of niet?" De volwassen dame richtte zich meteen weer op. "Geduld is een schone zaak, jongedame. Maar als je echt zo'n haast hebt, het is die kant op," Ze wees. De coördinator zuchtte. Daar had ze veel aan. Toch schoten haar voeten vooruit naar die hoek waar de vrouw op had gewezen. Elke stap leek door haar benen, buik, schouder en arm naar haar vingers te gaan, en hem daar af te geven als een pijnlijke bonk, bij de hartslag die ze er duidelijk in voelde. Haar adem trilde in haar luchtpijp. Haar gezicht droeg een grimas die er niet af was gegaan sinds ze was vertrokken van het veld. Toen ze de hoek omkeek zag ze een gebouw. Een gebouw van honingkleurig hout, met een rood dak. Het gebouw waar ze naar op zoek was. "Thanks miss," De vrouw zou haar overduidelijk niet meer horen, maar toch. Alyss was haar toch wel dankbaar voor haar hulp. Zo snel als ze aankon racete ze op het gebouw af. Ze moest zwaar oppassen dat ze niet uitgleed over de gladde sneeuw. Bijna struikelde ze over een Bunnelby, die daar het pad voor haar voeten had gekozen. Net op tijd vond ze haar evenwicht. Arceus, wat hadden al die wilde pokémon met haar vandaag? Ze had één seconde nodig om zichzelf recht te zetten. Een seconde van haar tijd verspild. Ze wist niet op de Fletchling het zou halen. Maar… Hij kon toch niet zo zwak zijn? "Kom op!" gromde ze, tegen zichzelf, en tegen het vuurvogeltje. Haar voeten bereikten de eerste treden van de trap naar het center. De deuren gleden voor haar open. Ze haastte zich naar de balie, en negeerde de blikken om haar heen. Tja, wat wilde ze? Ze liep nog steeds in diezelfde positie, met haar handen gekruist, en een Fletchling bewusteloos op die ene, op vlakke hand als een dienblad. Alyss legde beide handen op de balie en keek zuster Joy aan. "Kan ik…" begon ze, maar Joy kapte haar af. Deze keek geschrokken naar het meisje. "Kom maar eventjes mee," sprak ze. Nou, en dat liet de coördinator zich geen twee keer zeggen. Ze liep om de balie heen en liep achter de rozeharige vrouw aan. "Geef die Fletchling maar aan Liz. Die helpt hem wel," Ze klonk vriendelijk, maar ook gehaast. Liz was een Blissey. Waarschijnlijk was het een vast hulpje van de Joys, want dat zag je wel zo vaak. Blisseys, Audino's, Chelseys… Of hoe ze ookalweer heetten. Alyss droeg het vuurvogeltje voorzichtig over aan de roze pokémon. Als ze hem echt kon oplappen volgen de zuster zou ze haar vertrouwen. "Dankje," zei de coördinator. "Bliss," reageerde de pokémon serieus, en liep een andere ruimte binnen. Zij en Joy liepen verder door de gang. Overal waren ruimtes. Pokémon lagen in couveuses, of speelden voorzichtig met een verbandje om een ledemaat met een hulppokémon. Ergens zat een jongen naast een ei, wat net zijn vorm aannam. Terwijl de vrouwelijke reiziger verder liep bad ze voor hem dat het een pokémon was waarvan hij zou houden. Plots ging de rozeharige verpleegster naar rechts, en dook een donkere kamer in. Alyss volgde. Joy drukte op een knopje en al snel knipperden er twee tl-buizen langzaam aan. "Leg je linkerhand even op tafel," zei ze, geen blikken schenkend aan de vijftienjarige persoon die plaatsgenomen had aan het tafeltje wat er stond. Joy pakte een aantal dingetjes en liep toen wel naar de tafel. Echter keek ze nog steeds niet naar Alyss zelf, maar naar de hand. Voor haar oog hield ze een stukje gereedschap. Arceus thanks, ze hadden röntgenfoto's eindelijk vervangen door iets makkelijkers. Of zoiets. In elk geval ging het wel veel sneller. Na enkele minuten keek de volwassen vrouw op naar het meisje. "Je ringvinger is gebroken," Nee, echt? Gô, daar had Alyss nou niks van gemerkt. Vooral niet omdat dat die vinger compleet opgezwollen was. Nope, was helemaal niet te merken. "Ik kan nu twee dingen voor je doen. Óf ik laat een taxi komen die je naar het ziekenhuis in Lumiose City brengt, óf ik doe het gips zelf, maar dan moet je even wachten, want ik heb nog wel belangrijke dingetjes te doen," stelde Joy voor. Even dacht de jonge meid na. Maar zo lang duurde dat ook weer niet. Ze had pijn, dat zeker, maar ze moest vandaag of morgen die gym doen, en ze ging niks uitstellen. Ze wilde best even wachten. "Ik wacht wel," zei ze dus vastberaden. De zuster glimlachte. "Goed. Je kunt hier wachten. Beweeg die hele arm zo min mogelijk," Met deze woorden liep de blauwogige vrouw de ruimte weer uit. Goed. Ze moest dus alles met rechts gaan doen, wat ze ook deed. Het gips zou waarschijnlijk weer tot onder haar oksels zitten, gezien alles van haar hele arm wel met het genezen te maken had. Nou ja, ze overdreef natuurlijk. Maar zoiezo tot aan haar elleboog, en dat was alsnog vervelend. Ze zakte voorzichtig onderuit in de stoel en legde haar hoofd over de rand van de leuning. Pff, dat werd wachten dan maar. Als het maar niet te lang duurde… Maar dat wist ze natuurlijk niet. Misschien duurde het wel vier uur, of zelfs meer… Automatisch ging haar mond open en kwam er een deuntje uit. Een redelijk vrolijk deuntje was het, en dat was best knap voor de verveelde situatie waar ze in terecht was gekomen. Het liep ergens vast tussen 'Don't worry, be happy' en 'Winter wonderland'. De tonen liepen perfect in elkaar over, dus ja, er zat niet echt een vaste titel aan dat melodietje. Toen ze na enkele minuten stopte, begon er een ander liedje in haar hoofd, en ze zong zachtjes mee. "If there is a light, we can always see. And there is a world, we can always be. If there is a dark, then we shouldn't doubt. And there is a light, don't let it go out…" Toen wist ze de tekst eigenlijk al niet meer. Ze zuchtte. Wat ging ze doen? Ze was nauwelijk vijf minuten verder en ze verveelde zich al. Oh! Haar rechterhand greep naar de Holocaster in haar zak. Ze had iets gezegd in haar belgesprek met Alana om te doen bij haar zus. Wat was het ookalweer? Trubbish? Toen ze het zich opnieuw bedacht lachte ze even gnuivend. Oh ja. Persoonlijke stalker dus. Ze zocht het nummer van Chloe op en tikte het aan. Een rood telefoontje verscheen, samen met een luidsprekerknopje en een knopje waarmee ze de nummertoetsen omhoog kon laten schuiven. Het teken dat ze aan het bellen was. De telefoon ging drie keer over, en toen hoorde Alyss de stem van haar zus. "Chloe Timer, wie is daar?" De jongere dame verlaagde haar stem zodanig dat het een mannenstem leek. "Met John Kayn, goedendag. Mag ik u er even op wijzen dat er een Trubbish in uw rugzak zit?" Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn, en toen vroeg ze dat waar de coördintor op hoopte. "En… hoe weet u dat?" 'John Kayn', ofwel Alyss Timer, fakete een vrij geloofwaardig lachje. "Omdat ik uw persoonlijke stalker ben natuurlijk, haha. Nou, ik zou maar snel kijken. Doei!" Snel haalde ze het ding van haar oor, voor Chloe nog iets terug kon zeggen. Toen ze op het rode knopje had gedrukt begon ze te lachen. Ze begreep die ene jongen met zijn everstone en 20 berries opeens heel goed. Pranken was leuk. Ze glimlachte naar het zwarte scherm van de Holocaster. Zo. Dat ook weer geregeld. Ze stopte het grijsblauwe ding terug in haar zak. Heel langzaam en heel voorzichtig duwde ze haar hand verder de tafel op. Ze schoof haar stoel aan het haar benen en legde haar hoofd op het koude, gladde oppervlak. Ze moest wachten? Kon ze net zo goed even slapen.

Schud schud. Schud schud. Ze werd wakker doordat er iemand aan haar rechterschouder schudde. Haar ogen knipperden even loom open. Nu al wakker worden? Ze lag net lekker… Ze schoof haar pols naar zich toe en keek op haar horloge. Hoewel… Het was vier uur. Hoe laat was ze in slaap gevallen. Uhm… Rond twee uur? Ze schoot overeind. Ze had twee uur geslapen, en degene die haar schouder aantastte om Alyss te wekken was Joy. "Ah, goed zo." glimlachte deze. "Ik ben ongeveer klaar. Dus ik kan het nu doen, als je wilt?" Tja, wat kon ze anders dan ja zeggen? De jonge coördinator knikte dus maar. De rozeharige vrouw glimlachte en pakte weer wat spulletjes. En eigenlijk ging het vet snel. Laag na laag ging 't spul eromheen. Watten, gips, en dan van dat blauwe kunststof spul. Eigenlijk ging gips het snelste. Het wachten had langer geduurd. Binnen een kwartier waren ze klaar. En ze had gelijk gehad. Het spul kwam tot aan haar elleboog. Ze keek er even naar. "Het is klaar," glimlachte Joy. "Je Fletchling is trouwens genezen," Maar de coördinator schudde haar hoofd, waarbij haar blauwzwarte haar om haar heen zwaaide. "Hij is niet van mij. Laat hem maar vrij," zei ze. De rozeharige dame van het center trok haar wenkbrauwen even op. "Oké, dan kun je gaan," Het meisje stond op. "Bedankt," zei ze, en liep naar buiten. Het was vreemd om opeens zo'n zwaar ding aan je pols te hebben. Ze tilde het even op en liet haar arm weer langs haar lichaam hangen. Yep, dit was niet helemaal normaal. Het was ook niet helemaal style Alyss. Ze wilde altijd alles zelf doen, en op het moment dat ze hulp nodig had wilde ze die eigenlijk niet aannemen. En nu dit. Tja. Het weerhield haar toch niet van haar planning navolgen. Die gym ging ze halen. Met wat moeite schoof ze de mouw van haar jas over het spul en toen klikte ze een pokéball van haar riem. Ze gooide hem op, en er verscheen een grass type eeveelution. Está. "We gaan die gym uitdagen. Kom op!" Vrolijk reageerde de Leafeon door haar naam te roepen, en meteen keek ze verwachtingsvol naar haar trainer. Deze keek ineens een stuk minder enthousiast. "Eerst maar even de weg vragen, denk ik..." kreunde Alyss. Ze scande de straat even af. Wel ja, daar stond diezelfde dame als die van tweeëneenhalf uur geleden. De coördinator wilde nu snel naar die gym, maar eerst even dat incidentje van vanmiddag goedlullen. Ze stapte op de oudere vrouw af. Deze was ook weer niet zo oud, maar zoiezo in de veertig. Haar haren in haar kruin hadden al een grijze tint. De rest van haar lokken waren echter nog bruin. En de ogen waren bijzonder groen. "Uhm... Goedendag..." Alyss was awkward persoon van de bovenste plank. Bovenaan op het erepodium, de winnares met vlag en wimpel. "Het spijt me van vanmiddag... Maar die Fletchling had hulp nodig... verontschuldigde ze zich. Glimlachend schudde de vrouw haar hoofd. "Elke goede trainer zou zoiets doen voor zijn pokémon," zei ze. De zwartharige coördinator keek haar even aan. Toen was het haar beurt om haar hoofd te schudden. "Hij was niet van mij, mevrouw," sprak ze, met bijna een verbaasd gezicht, alsof het heel logisch was. De dame rechtte haar rug. "Zo zou het moeten zijn. Heb je dat daarom?" Dus het was wel zichtbaar. Ugh. Waarom overkwam het haar dan ook? Ze knikte toch, maar trok onwillekeurig haar mouw verder over haar hand. "Dat siert je, meisje. We horen elkaar te helpen, boven onze eigen belangens. Jij bent zeker op zoek naar de gym?" Alyss werd blij verrast door de laatste vraag. "Ja! Hoe wist u dat?" Daarop kreeg ze alleen gelach. "Pokémon gaan generatie na generatie door. Ik ben ook jong geweest, hoor," knipoogde de vrouw. Toen wees ze. "Die straat, en dan de eerste straat naar rechts. Daar is de gym van Viola. Ze specialiseert zich in bug types, dat wist je toch?" De vrouwelijke reiziger knikte, bedankte de vrouw hartelijk en liep richting de gym. Oké, ze was wel blij dat ze naar het pokécenter was gegaan. Het had waarschijnlijk zoveel meer pijn gedaan als ze daar niet was geweest. Die vrouw had wel iets vreemds gehad. Maar ook wel wat leuks. Die was vast een hele avontuurlijke geweest als jong kind. Jong… In ieder geval zo jong als Alyss. Die overigens bijna zestien was. Sweet sixteen. En slechts zes daagjes voor Valentijnsdag. Ze verwachtte eigenlijk wel een soort festival met Valentijnsdag, of een ander soort feest. Misschien iets met liefde zelf alleen. Jammer dan, zij had geen vriendje of vriendinnetje. Niet eens iemand die ze 'leuk leuk' vond. Dat zou vast wel even duren. Tja, er waren wel leuke mensen in Kalos, daar niet van. Maar allemaal waren ze te oud. Renier, de jongen die ontmoet had, nog vóór Está geëvolueerd was, kwam dan nog het dichtst in de buurt qua leeftijd, maar liever beschouwde Lys hem als een vriend. Al had ze geen idee of hij haar ook zo zag. In ieder geval hadden ze geen hekel aan elkaar. Inmiddels liep de coördinator de hoek om waar ze had moeten zijn. En de hemel zij dank, daar was het ook. De gym van Santalune City. De bug type gym van Viola. Está werd nu ontzettend opgewonden, en uitgelaten rende ze naar het gebouw toe. "Está!" riep het meisje met het blauwzwarte haar. "Lea-eaa!" reageerde de grass eeveelution, en schopte even in de lucht met haar achterpoten. "Doe eens even rustig! Vergeet niet dat jíj zo tegen die eerste bug type moet, en wiens probleem is het dan?" De Leafeon keek bedenkelijk op. Daar had ze nog even niet over na gedacht. Meteen gedroeg ze zich voorbeeldig. Overdreven voorbeeldig, opdat haar trainer zou zien dat ze haar best deed. Ze liep op haar tenen en met haar snuit in de lucht. Ze vermeed plassen ijs en platgetrapte sneeuw, en liep zo parmantig naar het gebouw van de gym. Voor het gebouw bleef ze stilletjes wachten. Alyss moest lachen. "Doe maar gewoon rustig aan, zo netjes hoeft het nou ook weer niet," zei ze glimlachend. Toch was ze wel blij dat de grass type even wachtte op haar voordat deze het gebouw onveilig maakte met haar sneeuwpoten - ze was immers net even te laat geweest met dat ontwijkgebeuren. Voor de deur veegde de coördinator haar laarzen even schoon, en de pokémon volgde het voorbeeld, waarbij ze de halve mat wegschoof, die haar trainer met een zucht recht legde. Toen liepen ze het gebouw binnen.

Binnen was het groot. Redelijk, tenminste. Er waren een aantal stoelen om op te zitten terwijl ze wachtte. De ruimte had hoge, roodbruine plinten, en daarachter een olijfgroene muur. Deze was echter bijna niet te zien door de fantastische hoeveelheid foto's die er hing. Foto's van pokémon. Ook trainers, maar er stond altijd een pokémon bij. Ze zag een vispokémon die uit het water sprong, een Pachirisu die aan een appel knabbelde, een Taillow die een duikvlucht maakte. Perfecte foto's, geen enkele was onscherp. Wie de eigenaar van de foto's ook was, deze had een fantastisch talent daarvoor. "Vind je ze mooi?" vroeg een stem. Alyss keek op, met een beetje een verward gezicht. "Of je de foto's mooi vindt," sprak de vrouw opnieuw. Ze had een volwassen en slank lichaam, en haar bruine haar was in een soort ring achterop haar hoofd vastgemaakt. Ooh… "Ja, ze zijn prachtig. Wie heeft ze gemaakt?" vroeg de jonge reiziger een beetje onnadenkend. De vrouw lachte. "Ik. Ik ben Viola, de gymleader van Santalune City," En dat zei ze nu pas? De blauwogige coördinator keek de dame even aan, maar toen stapte ze wel vastberaden naar voren. "Alyss, aangenaam. Ik ben hier om u uit te dagen voor een gevecht," sprak ze glimlachend. Ze kreeg een hand van Viola, en deze zei; "Dan ga ik die uitdaging natuurlijk aan, Alyss," Viola glimlachte. "Kom maar mee," Het donkerharige meisje volgde de gym leader blindelings naar een prachtig veld. Het was overkoepeld met een glazen dak. Het veld was van zand en aarde, maar aan de rand waren prachtige planten en bloemen. In de zomer was het hier vast nog mooier. Dan scheen de zon waarschijnlijk door het dak, en was het hier licht, en vol met tropische bloemen. Nu was het hier wel groen, maar er waren niet zoveel bloemen zichtbaar. Die zaten nog warmpjes in hun knoppen. Er was één voordeel aan dit weer. Mocht één van de twee pokémon van Viola Solar beam kennen, dan kon geen van de twee die gebruiken. Er was immers geen zon. Beide vechters zochten een kant van het veld. Viola de ene, en Alyss de andere. Een vrouw in een - belachelijk - Burmypakje kondigde het gevecht aan, en de regels. "Dit is een gevecht tussen Viola de Santalune gymleader en Alyss de uitdager. Ieder gebruikt twee pokémon, alleen de uitdager heeft de mogelijkheid om tussendoor van pokémon te switchen. Klaar? Begin!" Viola koos dus eerst een pokémon. "Surskit, I choose you!" riep de gymleader van Santalune. Ze gooide een pokéball op, en daaruit verscheen een soort… spin. Of zoiets. Het was een blauw bolletje met vier pootjes. De coördinator wierp even een zijdelingse blik op Está. Dat wilde zeggen dat de grass eeveelution het veld in moest. Beter zou ze Viaje inzetten, maar op de één of andere manier had ze toch meer vertrouwen in haar Leafeon. De grass type liep naar voren en grauwde even naar de blauwe spin. Deze zei ook vastberaden iets terug. Beide pokémon waren ingesteld op winnen. "Start!" riep de Burmyvrouw - de scheidsrechter. "Está, Razor leaf!" Die Surskit was een water type, dat moest goed komen zo. "Quick attack terwijl je ontwijkt, Surskit!" riep Viola. Terwijl de Leafeon blaadjes door de lucht schoot bewoog de blauwe bug pokémon zich watervlug over het veld. De meeste blaadjes misten, maar sommigen zorgden voor wat schade. Misschien dit. "Magical leaf!" Magical leaf verstuurde magische, gekleurde blaadjes, die altijd het doelwit raakte wat je wilde, als een pokémon zich daar goed op concentreerde. Echter was dit een psychic type move, geen grass type. "Ice beam!" Ai, dat was wel even een nare aanval. Als je niet uitkeek... "Probeer die straal te ontwijken, maar hou je concentratie, Está!" Nou ja, het lukte zeker. Dat ontwijken. Het probleem was dat het veld compleet vol lag met ijs. Overal was het glad. De Magical leaf had trouwens het doel geraakt. Echter was er zoiezo concentratie verloren gegaan bij het ontwijken, en dus waren er een paar blaadjes die Está zelf hadden geraakt. "Bug bite, Surskit!" Oh, dat was vervelend. Gezien bug vrij sterk was tegen grass helemaal. "Ontwijk het, Está!" Nope, het was al te laat. De grass type gleed uit op het ijsveld, en die Bug bite kwam hard aan. Schade was aangericht, heel zeker. "Gaat het, meissie?" Welja, de Leafeon stond alweer op. "L-Leaf!" Knocked down, maar niet knock-out. En zo kende Alyss haar grass eeveelution. "Goedzo! Glijd wat naar achter, en gebruik dan je Swift ball!" Swift ball was een combinatie. Ooh, dat was toch voor contests? Nee hoor, zoals je wel kon zien kon je het ook goed gebruiken bij gymgevechten. De crème-en-groene pokémon deed wat er gevraagd werd. Ze gleed achterwaarts, tot een wat steviger plekje. Daar creeërde ze een Shadow ball, die ze even in de lucht liet zweven voor ze hem wegschoot met een Swift erachter. Er waren veel meer combinaties, maar deze gaf ook een speciale kracht aan een andere aanval, waardoor hij sterker en sneller werd. En dat hadden ze nodig met deze Surskit. Die kreeg overigens de volle laag. De Swift ball trof zijn doel. Maar er was niet veel anders te verwachten van een pokémon van een gymleader dan dat die sterk was. De blauwe waterloper rolde en gleed dus wel een stuk naar achter, maar ze kwam al snel weer overeind, en piepte. "Bubble beam!" Ja, huhu, sterke aanval. Maar Está was een grass type, en dus was de aanval van de stroom van bubbels niet heel effectief. Toch zorgde Alyss ervoor dat haar pokémon de meeste bubbels ontweek. Echter was het een goede afleiding, en meteen na de Bubble beam kwam een Bug bite, die weer een goede schade leverde. "Razor leaf!" riep Lys. "Quick attack!" Het blaadje op de kop gloeide op en scherpe bladeren schoten eruit. Echter schoot de schaatsenrijder pokémon langs alle blaadjes, en knalde vol tegen Está op. Deze schoof, gleed een stuk naar achter. Het zweet brak Alyss uit. De Surskit was best sterk. "Razor leaf op het veld, en daarna Magical leaf op de Surskit!" probeerde de coördinator. Goed, het ijs rond de bruine voetjes van de Leafeon was nu gebroken, waardoor de eeveelution weer wat steviger in het veld stond. En natuurlijk, die Magical leaf misten hun doelwit nooit. Nu ook niet. De blauwe spin schoot weer wat naar achter, een heel stuk. Beide pokémon trilden nu wat op hun poten, maar Está toch iets meer. Daar moesten ze echt iets aan doen. "Está, Swift!" Er verschenen weer prachtige sterren. "Ontwijk 't!" riep Viola. Maar de water en bug type werd geraakt, en dat was één van de mindere malen dat dat gelukt was. "Goedzo meis, Razor leaf," Oké, het ging de goede kant op. Ook de water type was nu behoorlijk verzwakt door de lading aanvallen, maar ook het ontwijken daarvan. "Hou vol Surskit, ik weet zeker dat je gaat winnen. Ice beam!" Kijk, als Está die nou ontweek was het een win-win voor Alyss. Haar pokémon was dan misschien een klein beetje vermoeider, maar niet zwakker. Die Surskit was ook niet veel gewonder, wel vermoeider. Veel vermoeider, want Ice beam was een sterke aanval. Dus, het was het absoluut waard om te proberen. "Ontwijk die Ice beam, Está. Denk aan die badge!" riep het donkerharige kind. Het was geen waarschuwing, meer een poging tot stimulatie. De grass type wilde die bagde net zo graag als haar trainer. "Lea! On!" was het antwoord. De coördinator keek toe hoe de bruin en crème gekleurde poten over het veld schoten, en op die manier de stralen ontweken. De stand was nu steviger bij Está. Het smalle lichaampje van de bug type trilde erger. "Kom op! We maken het af met een Razor leaf, go!" Die laatste aanval landde goed. Bam, bam, bam. En nog eens. Na de scherpe blaadjes die op de Surskit af waren geschoten viel het ding om. De scheidsrechter - vrouwe Burmy, zo had Alyss haar gedoopt - boog zich voorover, om te zien dat het ding uitgeteld op de grond lag. "Surskit kan onmogelijk verder vechten, Está wint deze ronde!" Met vrolijke geluidjes van triomf rende de eeveelution op haar trainer af. Deze deed een soort low-five met het wezen, en vertelde het toen iets wat de pokémon eigenlijk niet had willen horen. "Está, ik ga nu Promise gebruiken. Vind je dat goed?" vroeg Alyss. Per direct werd er geprotesteerd en nee geschud. De Leafeon was het er niet mee eens. Ze was niet voor niks koppig. "Meis, rust even uit. Misschien heb ik je straks nog nodig," Hopelijk niet, dan zaten ze waarschijnlijk al in de fase van verliezen. Lys zou vertrouwen op haar Quilava tot het eind, no doubt. En die zou ook vechten tot het eind. De grass eeveelution trok haar snuit op, en wendde haar ogen af van haar vriendin. Slecht idee. Haar trainer zuchtte verbeten. "Je mag wel blijven kijken," stelde ze voor. Oké, nu keek het wezen wel terug, met haar grote groene ogen. Ze knikte. Dat leek haar wel acceptabel. Gelukkig maar, want Está had wel vaker kuren, en er waren veel minder makkelijk oplosbare dingen. "Klaar?" werd er gevraagd. Alyss draaide zich om. Viola had alweer een nieuwe pokéball in haar hand en stond te wachten tot de coördinator klaar was. Meteen stond deze op, en klopte haar broek af. "Natuurlijk," knikte ze. De bug gymleader glimlachte. "Vivillon, I choose you!" riep ze de pokémon op. Uit de ball verscheen een grote, roodgevleugelde vlinderpokémon. Uhm... Oké. Promise was een hele goede keus geweest. "Promise, turn it around!" Terwijl Alyss de rood met witte bal opgooide bekeek ze de pokémon van de gymleader even in haar pokédex. Bug en flying type. Wow, dat ding was trouwens best wel zwaar. En gevaarlijk. Er verscheen een wit glitterende lichtflits, die zijn vorm aannam tot een vurige fire type. Quilava. Promise, Lys' Quilava. "Lava! Quiii, la!" riep deze opgewonden. "Het gaat nu tussen Promise de Quilava van Alyss de uitdager en Vivillon van Viola de gymleader. Begin!" kondigde Vrouwe Burmy aan. Oké dan. "Flame wheel!" begon de donkerharige coördinator. Het was de nieuwste aanval van haar geëvolueerde fire type starter. Uit haar bek kwam een grote hoeveelheid vlammen die zich snel om haar heen drapeerden, zo snel als oortjes die in de knoop raken. Zo schoot ze vooruit, en vol tegen de vlinderpokémon aan. Dat was een lekker beginnetje. Het begin van een nieuw gevecht, en de toon was gezet. Positief, door Alyss. Ze grijnsde, maar Viola grijnsde terug. "Gust, Vivillon!" riep deze luid, zodat het door de hal galmde. De pokémon vloog een eind op, en door met haar vleugels te klapperen haalde ze de fire type uit haar wiel van vuur. Windvlagen bliezen hard tegen de Quilava aan, maar zo erg was 't nou ook weer niet. De schade viel wel mee. Lekker begin, perfect. De adrenaline stroomde door het lichaam van de coördinator. Ze werd er haast duizelig van. "Gaan we nu voor Quick attack. Go Promise!" Zoef zoef. Daar moest Alyss eigenlijk meteen aan denken, en daardoor grinnikte ze even terwijl ze toekeek wat er gebeurde. De Johtopokémon racete op de grote vlinder aan de andere kant af en sprong. De kop ging langs het lichaam, maar de poten schopten langs de vleugels. Net erlangs dus. De vlinder sloeg vastberaden en ietwat arrogant met de vleugels. "Struggle bug!" Oké, de bug aanval van de vliegende pokémon kwam met halve kracht terug op de fire type. Halve kracht. Ja, de aanval landde niet helemaal. Dus de Quilava hield nog redelijk wat kracht over. "Nog eens Flame wheel, Promise, go!" In Lys' hoofd speelden er geluiden af die ze er zo bij bedacht. Zoef zoef. Njeeew. Geen idee waarom, het gaf gewoon het gevoel alsof het een actiefilm was ofzo. "Ontwijk 't! Dan doe je je Psychic!" Ai, een aangeleerde aanval dus. De ogen gloeiden blauw, en zo ook de cirkel om Promise heen. De vlammen rond die pokémon verdwenen, en ze werd opgetild door de vlinderpokémon. De Quilava spartelde wild om zich heen. "Fly, nu!" Met kracht in de vleugels suisde het gevleugelde wezen op de grond af, en de donkerharige jongedame kon niets anders dan toekijken. Ze waren wel goed begonnen, maar dat had absoluut niet lang geduurd. De fire mouse stortte ter aarde en kwam met moeite weer overeind. "Kom op Prom, ik geloof in je, dat weet je!" De pas geëvolueerde mouse pokémon draaide zich even om en stootte een zwak geluidje uit. Oh hemel. Psychic was een aanval met zoveel kracht erachter, je stond er zo machteloos tegen... "Flame wheel, kom op!" sprak Alyss. Haar vingernagels staken in haar handpalm, maar ze voelde het niet. Promise zou dit halen. Está stond machteloos tegen deze gigantisch sterke Vivillon. Oké. Oké. Die Flame wheel aanval raakte. Tollend in haar vlammen landde de Quilava op de grond, en grauwde vermoeid maar vastberaden naar de vlinder. "Gust!" klonk het van de andere kant. No way dat de coördinator dat liet gebeuren. No. Mukkin'. Way. "Quick attack!" De fire type begon weer te rennen. Het ging goed, ze kwam tegen de windvlagen in. Maar uiteindelijk werd ze toch naar achter geblazen door een harde windstoot. Ze tolde wat verder, en de rode vlinder stopte met vleugelklapperen. "Picture perfect! Maak het af met Psychic!" Nee, nee, nee! Dit konden ze echt niet hebben. Maar opnieuw gloeiden beide pokemon op in een blauw licht, en werd de fire type ook van de groond af getild. Langzaam kwamen de twee pokémon samen in de lucht. En Alyss wist wat er nu ging gebeuren, en dat wat ze ook deed, dat alle aanvallen terug zouden vallen op haar pokémon, met de Psychic kon je immers dingen bewegen zonder ze vast te pakken. Het was telekinese. Maar stel dat de Quilava nu Ember zou doen, dan zou ze die zelf in de snuit krijgen. Die Vivillon kon de richting van aanvallen vervormen. Ze stonden zo machteloos als 't maar kon. Vooral de trainer. De Johto pokémon schopte nog wat om zich heen, maar besloot dat het geen zin had. Ze liet haar kop hangen, en wist dat het het einde was voor haar. Misschien überhaupt van dit gymgevecht... Er ontstonden nu echt gaten in het vel van Lys' hand. Haar ogen waren toegeknepen en het huilen stond haar nader dan het lachen. Nee... De hele gymbattle voor niets. "Fly!" De duikvlucht werd ingezet, en de grote Quilava hing daar tussen de voorpootjes van de vlinder. Met een trieste blik keek ze nog naar haar trainer voordat ze op de grond werd gedumpt. Nadat de stofwolk die verschenen was weer wat opgetrokken was, zag de coördinator haar starter liggen. De ogen hadden plaats gemaakt voor kleine spiraaltjes, die aangaven dat ze echt niet verder kon vechten. "Promise kan onmogelijk verder vechten, Vivillon wint deze ronde!" klonk het uit de mond van de scheidsrechter. Het was toch gebeurd. Nu lag alle druk weer op de schouders van de grass type. Deze had een dubbele disadvantage tegen dat vliegende ding. Het was niet alleen bug, maar ook flying, en grass was slecht tegen beide dingen. Met de grote fire type in haar armen - en dat was nogal een geworstel wegens haar linkerarm - liep het meisje terug naar haar plek. Ze knielde bij de Leafeon. "It's all up to you," fluisterde ze. De grass type reageerde ze enthousiast en vastberaden. Met een grauw sprong ze voor haar trainer uit. Deze haalde de blauwe en witte vuurpokémon terug in de ball. "Bedankt meisje... Je verdient je rust," zuchtte ze. "Klaar?" vroeg Viola. Er klonk een spottende ondertoon door in haar stem. Het was duidelijk een jonge gymleader, met vrij weinig ervaring. Uhm... Zag Alyss eruit alsof ze niet klaar was? "Nee, ik denk het niet, sorry," Ze rolde met haar blauwgroene ogen. De Santalune gymleader grijnsde. "Toe dan," Weer kreeg zij de eerste zet. "Magical leaf dan maar!" Geen disadvantage in die aanval, hoewel Está natuurlijk wel minder sterk bleef tegen dat vlinderding. "Gust," antwoordde Viola simpel. Magical leaf trof altijd doel. Echter niet altijd. De Gust blies de blaadjes terug en raakten zichzelf. De meesten werden doormidden gehakt, alleen enkelen raakten het doelwit. Natuurlijk had de Leafeon haar rust wel gehad, maar ze was nog niet volledig hersteld. Nooit. Ze kon minder moe zijn, maar niet minder beschadigd. Ze verzette zich tegen de rest van de Gustaanval, maar de coördinator riep; "Laat je rollen, Está!" De grass type keek vreemd op, maar ze zakte door haar poten en rolde met de wind mee. Kijk. En zo zorgde het ervoor dat er geen pijn werd veroorzaakt, en wel uitputting bij de ander. Perfect. Alyss grijnsde. Ja, ze zag het wel, die Vivillon was ook al een beetje aan het eind van zijn latijn. Ze stopte met de Gust, en zo stopte Está met rollen. "Swift ball!" De donkerharige reiziger kreeg er weer een beetje vertrouwen in. De sterren suisden nu ook om de bal heen. Echter liet de bal schaduwen om de sterren drijven. Een beetje een paarse sterrenhemel. Dit moest ze zeker onthouden voor een contest. Het was een prachtige en sterke aanval. Dat leek de gymleader zich ook te realiseren. "Psychic, Vivillon!" riep ze gehaast. Nee... Die sw- Wacht eens? De vliegende bug type had de aanval op de jonge Leafeon gevestigd. Dus niet op de Swift ball. Dus toen ze Está zo'n meter van de grond had knalde de ball tegen de vlinder aan, en had de grass type de mogelijkheid om te landen. Deze zakte heel even door haar poten, maar werkte zichzelf omhoog en gooide haar kin de lucht in. Alyss kon echt trots zijn op haar vechtende pokémon. Ze waren vastberaden, fel, en ze gingen door tot het eind. Net als het meisje zelf. De Vivillon raakte haar evenwicht kwijt voor enkele momenten, maar hervond het toen en klapte weer krachtig met haar vleugels. "Bug bite!" riep Viola. "Ontwijk het! Doe dan Shadow ball!" Alles kwam allemaal razendsnel langs elkaar. De Bug bite werd ontweken. De Shadow ball ook. De Santalune gymleader keek de lucht in, en Alyss voelde hem aankomen. "Swift!" riep ze snel. Nog geen seconde later klonk het bevel wat ze voorspeld had. "Psychic!" Hetzelfde gebeurde als juist was gebeurd met de Swift ball. De vlinder werd gestopt met de Psychic door de rondsuizende sterren. Yes! "Magical leaf!" riep de blauwogige jongedame. "Gust, en dan Bug bite!" Tja, kan ook. Gaat niet echt werken... Of wel? Oh hemel. De Gust zorgde ervoor dat blaadjes zichzelf dit keer allemaal kapotmaakten, en daarna zorgde de Bug bite voor een flink pak schade aan de Leafeon. "Gaat het Está? Gebruik je Swift als je kan, en volg die op met Quick attack," Sterren schoten richting de vlinder, maar die dook erlangs. Echter was ze daar veel te veel mee bezig, en merkte ze niet dat de Leafeon op haar afstormde met grote snelheid. De grass type knalde op het rode insect. Deze schoot weer een heel eind naar achter. Toen stonden de pokemon weer even stil. Ze waren allebei aan het hijgen. Ze waren er wel klaar mee, ze hadden allebei genoeg schade om nu knock-out te gaan. Plots leken de trainers op hetzelfde moment te denken. "Quick attack!" Werd gelijk geroepen met; "Aerial ace!" Razendsnel zetten de wezens hun aanval in. Ze waren oververmoeid, maar bereid om alles te geven. Alyss balde haar hand tot een vuist, en bad tot helemaal niemand dat het Está zou zijn die op zou staan. De pokémon botsten op elkaar en een grote rookwolk verscheen op de plek waar ze botsten. Dat duurde even ongeveer drie seconden, die wel uren leken. Toen trok het stof wat weg, en...

OOC;; Vanaf vierde alinea is 't belangrijk ~ 7504 woorden btw <3