Pups 'nd alcohol.

Zijn gloednieuwe Holo Caster zou het vast niet langer dan drie weken volhouden, Aiden kennende. Hij had er al zoveel doorheen gejaagd dat hij nog geen eens geld had voor een Mega Stone voor de pas geëvolueerde Kratos, die hij zo onderhand als ‘t goed was alweer lang genoeg had ervoor.
Hij opende het gesprek met Lilium en begon gniffelend te typen. Het meisje leek niet echt door te hebben dat de gehele reden dat hij haar aansprak, was omdat hij recht achter haar liep. Toeval? Het lot? Pesterijen van Arceus? Hij had geen idee waarom ze elkaar steeds opnieuw tegen kwamen, maar hij kon zich er prima mee amuseren.
Helaas was genoeg al snel genoeg en typte hij een laatste woordje, voor hij zijn passen versnelde en zijn armen rond het meisje sloeg, om een enkel woord in haar oor te fluisteren.
“Boeh.” Hetzelfde woord als hij zojuist in hun gesprek had neergedumpt. Wat was hij toch een heerlijke Seedot zo af en toe.

& Lilium

Ze schrok wat meer dan hij verwacht had. Een kreet klonk, de Holocaster raakte de grond en het blondje begon als een gek te spartelen, tot zij door scheen te hebben wie nou de oorzaak was van de schrik. Aiden. Hij begon te lachen en liet haar los, om een stapje naar achteren te doen. “Ik dacht na al die lieve berichtjes dat we toch wel klaar waren voor een knuffel,” zuchtte hij dramatisch. Zijn blik richtte hij geamuseerd op het meisje. Leek erop dat hij zijn rekening leeg mocht gaan halen voor nog een nieuwe Holo Caster. Immers moest en zou het meisje er één hebben. Dadelijk ging ze nog dood, of zo. Zo handig was ze immers niet en hij had niet het idee dat het een slim idee was om haar zonder over straat te laten gaan.

‘Moest dat nou?’ Oeps, ze was niet blij. En Arceus, wat een reactie. Hij fronste licht en keek haar met een vernauwde blik aan na haar woorden. Het trillen… Was ze nou echt continu zo bang of was t gewoon een stom Lillipup-trekje van d’r? “Zo erg was ‘t niet,” merkte hij droogjes op. Maar, hij had geen zin om het een slechte sfeer te laten zijn. Nee, vandaag was de dag dat Lilium alcohol door haar lichaam liet vloeien. En dat moest goed zijn.
“Kom, ik haal wel ‘n nieuwe voor je,” grijnsde hij, voor hij haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. “Immers is ‘ie door mij kapot.” Het was wel het minste wat hij kon doen. En dan konden ze daarna heel onschuldig ergens gaan zitten. En dan kwam er drank. En meer. En dan zou ze hopelijk geen rare Jynx worden.

Geld. Hij had in het begin geweigerd die rekening aan te raken, maar uiteindelijk had hij het toch gedaan en man, wat was het makkelijk. Hij zorgde dat hij er maandelijks een bepaald bedrag vanaf haalde, zodat er genoeg over bleef voor de rest van de tijd en hij niet ineens zonder zou komen te zitten door een televisie van 85”. “Die oude zuipschuit had nog lang niet alles opgemaakt voor ze ten onder ging,” knipoogde hij. Nee, hij had flink wat geld van zijn moeder. Niet genoeg voor de rest van zijn leven, maar zeker genoeg voor de komende paar jaar. Mits hij geen televisies van 85” kocht.
“Dus, laat de Psyduct tape maar zitten en kom mee, pupje.” Misschien dat dat ‘t weer wat beter zou maken. Al klierde hij haar graag, was ‘t niet echt de bedoeling haar in gevaar te brengen door een niet-werkende Holo Caster. Dat zou gewoon zielig zijn.

“Kalm aan,” zuchtte hij na de geschrokken woorden van Lilium. Hè, die oude zuipdoos had dit toch echt over zichzelf uitgeroepen. Ze had hem meer problemen gegeven dan ze opgelost had en was een vreselijke moeder geweest. “Het is al heel lang terug.” Dat was niet gelogen; hij kon zich haar nauwelijks herinneren. De vage herinneringen van de huilende vrouw op de grond, de vrouw die geslagen werd door wildvreemde mannen en dronken thuis kwam (vaak zonder kledingstukken die ze op de heenweg toch echt aan had gehad) maakten het er niet veel beter op.
“Dus, die winkel waar ik ‘m vandaan had is niet al te ver,” besloot hij te zeggen, voor hij Lilium meewenkte. Arceus. Waarom moest ze dat stomme ding nou weer laten vallen. Het was ook wel weer echt typisch Lilium ook he.

Het was niet echt iets waar hij haar waarschijnlijk ooit over in zou lichten. Nee, zij had goede ouders gehad, had hij zo het idee. De zijne waren erger, maar die van haar zou ze dus ‘t meest missen. In vergelijking met haar had hij het dus maar aardig makkelijk, met een erfenis van een vrouw die beter dood was dan levend. En natuurlijk waren er nachten voorbij gegaan waar hij erom treurde, natuurlijk was het makkelijker om er nonchalant over te praten dan erop in te gaan. Maar, hij was eroverheen. Al heel lang. Zijn moeder was geen gemis en dat zou zij nooit begrijpen.
“Ah, kom op. Daarna wil ik wel even wat te eten pakken,” grijnsde hij, terwijl hij de winkel al in zicht kreeg. “Kies wel iets fatsoenlijks uit en niet roze, graag,” merkte hij nog even op. Dadelijk liep ze met zo’n opvallend roze ding, of zo. Zag hij haar ook nog wel voor aan.

“Alleen eten,” grijnsde hij. In het begin, daarna kwam er vast wel een drankje bij. Maar, dat hoefde ze voor nu nog niet te weten. Een drankje doen klonk wel ‘n stuk minder vreemd dan “samen wat gaan eten”, maar dat was een zorg voor Lilium. Hem maakte ‘t niet zo veel uit. Hij deed graag een drankje met ‘r, want de laatste tijd was ze nog vrij gezellig ook.
Geen roze. Goed zo. Met een rustige pas stapte hij de winkel in en hij keek Lilium afwachtend aan. “Zoek iets zonder autocorrect.” Al kon hij niet fatsoenlijk typen zonder, maakte het systeem er soms iets heel anders van. Rotding was in Rotom veranderd en Autocorrect (wat het toch zou moeten herkennen) werd autocoureur. Het was allemaal maar verwarrend. Hij miste de simpele tijd van berichtjes sturen. Al deed hij het nooit zoveel. In zijn jonge jaren stond er gewoon iemand onder je slaapkamerraam en dan ging je ‘s nachts op pad.

Prima, zei ze. Ze vond het niet erg? Wow, hij was gewoon licht verbaasd. Hij had ergens verwacht dat ze het erg zou vinden, of dat ze zich ongemakkelijk zou voelen bij het idee van met hem aan een tafel zitten, met enkel een etentje en wat te drinken (met of zonder alcohol) tussen hen in. Maar nee. Of ze nou te naïef was of was begonnen hem te zien als een soort draak in plaats van een mens, was hem nog onbekend. Misschien een combinatie tussen de twee. “Top, dan pikken we er wel iets leuks uit.” Er zou vast wel een leuk etenstentje zijn. Met alcohol. En ‘t liefste een bar.
“Ik kan het niet uitzetten, want dan snapt niemand wat ik typ.” Hij was niet handig, nee. Hij was niet zo van het sociaal zijn en dat hij af en toe eens iemand appte (seven en lilium) was ook uit pure verveling, of omdat de ander (Lilium) hem een berichtje stuurde. Nee, het was allemaal niet zo zijn ding.
“Dus, zoek wat leuks uit. Heb ‘t niet zo op deze winkels.” Afzetters.