[open]Op een paddenstoel

Dit was nou juist hetgene wat ze wilde voorkomen, ze kon het niet zien, maar ze hoorde zijn voetstappen toen hij op haar af kwam gesprint. Ze trilde van top tot teen en probeerde zichzelf zo klein mogelijk te maken toen Jace bij haar kwam zitten. Zijn stem deed haar geen goed en ze voelde hoe een ijskoude klauw zich om haart hart sloot toen ze zich weer probeerde af te sluiten. Niet veel later hoorde ze gerommel van een tas en nu pas besloot ze was te doen. "Blijf weg," mompelde ze, waarna ze overeind kwam, trillend en wankel, maar ze stond. "Blijf alsjeblieft weg," haar stem werd luider, maar ze durfde hem nog steeds niet aan te kijken. Ze zag er niet uit, haar haar was pluizig, d'r ogen diep in hun kassen en meters dikke wallen eronder. Nee, ze durfde hem niet aan te kijken. Ze liet haar pony voor dr gezicht hangen en keek naar de grond, waar verschillende tranen naar beneden vielen. "Raak me niet aan, blijf uit mijn buurt. GA WEG!" gilde ze bijna hysterisch, waarbij ze nog harder ging snikken. De Charizard, die tot nu toe achter de brunette had gestaan, nam een aanvallende houding aan, ze had opgemerkt dat haar trainster zich niet prettig voelde bij deze jongen. Maar de reden erachter was verwarrend...

Enya liet een waarschuwend gegrom horen toen Jace dichterbij kwam en vuur vormde zich in haar bek, maar de brunette zei er niets over, dus liet ze het aanvallen achterwegen. Vivienne zetten een stap achteruit toen ze de jongen dichterbij hoorde komen en probeerde zich achter de Charizard te verstoppen, maar kon niet voorkomen dat ze bij haar pols werd gepakt en naar voren werd getrokken. "Blijf af," mompelde ze nog een keer, met een gebroken stem. Ze had geen last van de brandwonden en toch leek Jace niets anders te willen dan ze verzorgen. Ze wilde geen verzorging, ze wilde de pijn hebben, ze wilde alles vergeten. In een reflex, toen ze de koude crème op haar huid voelde, haalde ze uit met haar andere hand en gaf de jongen een slag in zijn gezicht. Geschrokken van het ketsende geluid dat de klap veroorzaakte, keek ze op en haar rode ogen keken de jongen aan. "Ga weg," mompelde ze nog een keer, voordat ze zich los trok en een stap achteruit zetten. "Het is niet waar, niets is waar, alles is een grote leugen. Vuur, brand, pijn, dingen die je kan vertrouwen, dingen die waar zijn. Pijn, laat me de pijn voelen," ze strompelde achteruit, moeizaam, terwijl ze haar hoofd schudde en bijna over de staart van de Charizard struikelde, maar nog net werd opgevangen in een van haar vleugels.

Enya had haar vleugel om haar heen geslagen, zodat ze veilig zat tegen de ijzige wind die op was komen zetten. Tranen liepen nog steeds over haar lichaam heen en ze probeerde alles zo veel mogelijk op te kroppen. Ze deed dingen die ze niet wilde doen, die ze nooit had willen doen, maar haar lichaam leek niet mee te willen werken. De woorden van Jace drongen langzaam tot haar door en toen ze zich eindelijk een plaatsje in haar hersenen hadden gevonden brak de laatste dam door. Ze trilde, van woede ditmaal, terwijl haar blauw met rood omrande ogen haar aankeken. "Alles om me heen, mijn hele leven is één grote leugen!" sneerde ze naar hem, waarbij ze hem met een mengeling van woede en angst aankeek. "Hoe denk je dat ik me voel als niemand er voor je is als je er achter komt dat je ouders je ouders niet zijn, je niet meer weet wie je kan vertrouwen en alles een leugen blijkt te zijn! Ik ben alleen, nog meer dan dat ik me ooit heb gevoeld. Ik weet niet meer wie ik kan vertrouwen, ik weet niet meer wat de waarheid is en wie er tegen me staat te liegen. Ik kan dit niet aan!" ze slaakte een zucht en draaide zich half om naar de Charizard, waar ze zich probeerde te verstoppen in diens vleugels. Een van de weinige dingen waar ze zich wel veilig kon voelen, bij haar pokémon.

Bij het zien van het blinde oog van Jace brak ook het laatste beetje bij het meisje. Ze zakte op haar knieën en barstte in huilen uit. Haar wereld leek in één klap volledig in elkaar te storten. Alles was donker, grauw en zwart geworden, waarin zij als eeuwig vrolijk meisje stond. Het probleem was dat zelfs het sterkste masker kon breken en dat moment was momenteel aangebroken. Zolang had ze zich sterk gehouden, had ze alle problemen opgekropt en zichzelf een vrolijke glimlach op haar gezicht getoverd. Maar sinds ze hier in Kalos was, nee eigenlijk al daarvoor, had ze niets dan ellende meegekregen. Door de trilling in haar lichaam, schudde er iets in haar tas. Verbaast keek ze op, terwijl er nog enkele tranen over haar lichaam liepen. Ze pakte het doosje uit haar tas en deed 't open, om daar het lintje van de Autumn Contest te zien. Het lintje waar ze zo trots op was geweest toen ze het in handen had gekregen omdat ze eindelijk haar moeder trots had gemaakt. Maar nog geen twaalf uur achter kwam dat donkere nieuws dat Florence en Peter haar ouders niet eens waren geweest.

Haar handen trilde en er vielen enkele druppels op het lijntje, voordat ze haar hand balde in een vuist en een poging deed om het ding over te buigen, of te breken. Langzaam voelde ze hoe scherpe randen in haar hand staken en kleine sneetjes veroorzaakte. Donkere druppels rood bloed vielen op de grond en vermengde zich met de tranen die volgde. "En wat had het voor zin?" mompelde ze zachtjes, nadat ze de woorden van Jace had gehoord. "Diegene waarvan ik hoopte dat 'ie trots op me zou zijn was iemand die waarschijnlijk niet eens om me gaf. Die me in huis nam omdat ik zielig was, omdat er toch al niemand was die voor me zou zorgen." Verdriet en angst had plaats gemaakt voor woede, woede jegens diegene die zich haar ouders hadden genoemd. Woede jegens alle leugens die tegen haar verteld waren. "Waarom Jace?" vroeg ze toen opeens. "Waarom is het leven zo hard voor me? Wat heb ik misdaan?"

"Maar waarom? Iedereen die ik vertrouw verdwijnt of het blijkt een leugen te zijn. Het maakt me zo in de war en ... bang," mompelde ze zachtjes, terwijl ze eindelijk de moed vond om tegen de oudere jongen aan te kruipen. Ze was bang, doodsbang, dat ze niemand meer had om zich heen. Want als er iets was waar ze niet tegen kon dan was het alleen zijn. "Mijn pokémon zijn er altijd. Maar ik weet niet wat ik met Florence aanmoet. Het doet pijn om d'r uit dr pokéball te laten ..." ze klemde zich vast aan de jas van de jongen en haalde diep en trillend adem om zichzelf ervan te weerhouden om niet weer te gaan huilen. "Ik weet niet meer wat de waarheid is, ik kan geen leugens meer van de waarheid scheiden. Mijn wereld is grauw, donker en stil. En ik voel me zo alleen," ze huiverde en snikte zachtjes.