[open]Op een paddenstoel

Jace riep de ober erbij en ondertussen probeerde Vivienne weer een beetje kalm te worden. De laatste tijd was ze gewoon veel te snel van streek door alle gebeurtenissen, iets waar ze een ontzettende haat aan begon te krijgen. Er moest toch echt een manier zijn om er over heen te komen. Misschien zodra ze alles onder ogen zou komen, dat het beter zou gaan. Ze dacht eventjes na. Dan zou ze Peter op moeten bellen en er naar vragen. Zou dat kunnen helpen? Ze hoorde de ober naast haar zachtjes kuchen en nu pas drong het tot haar door dat ze in gedachten verzonken was geraakt. "Oh, sorry," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd rood voelde kleuren. "Uh, heeft u voor mij de carpaccio, met extra kaas, en als hoofdgerecht de lamskotelet met een gepofte aardappel," bestelde ze daarna snel. Ze voelde paniek opkomen en vervloekte zichzelf. Hoe had ze het ooit voor elkaar gekregen dat ze rustig op een podium kon staan voor honderden mensen, maar niet eens fatsoenlijk eten kon bestellen. Ze slaakte een zachte zucht toen de ober weer verdween en keek de jongeman voor haar aan. Oh hemel, wat zou hij nu wel niet van haar denken?
"Denk je dat je broer hier in Kalos is?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze probeerde om zo nonchalant mogelijk wat te drinken. Ze wist hoe het was om een broer te hebben die verdwenen was, maar in haar geval was alles nog een stukje lastiger dan bij hem. Misschien dan. "En, als ik mag vragen, spijt hebben waarvan?" Die woorden hadden haar aandacht getrokken en haar eeuwige nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ze het best wel wilde weten.

Of Johnny in Kalos was? Jace glimlachte en zei: "Ik heb geen idee of hij hier is, maar het kan nooit kwaad om op te letten tijdens mijn avonturen." Jace dacht even eventjes na over Johnny toen Vivienne hem een vraag stelde die hij al aan had zien komen. Waar had hij spijt van? Hijzelf wist het niet helemaal zeker maar antwoordde met: "Mijn vader was altijd naar tegen hem tot hij het huis verliet en ik heb hem nooit gezegd dat ik achter zijn besluit stond en hem niet veracht zoals mijn vader." Hij moest hem dat vertellen...

Vivienne had het idee alsof ze nu echt in iemand privacy zat te duiken, met de vragen die ze stelde en al snel viel ze weer stil. Nieuwsgierig als dat ze was, wilde ze eigenlijk door vragen, maar ze besloot het voor zich te houden. Het voelde zo ongepast om er nog meer over te gaan vragen. Toch begon ze nu echt te merken dat ze minder van Jace wist dan dat ze eigenlijk had gewild. Wat er weer toe leiden dat ze eigenlijk meer wilde vragen, maar niet durfde omdat het zo onbeleefd over zou komen. De brunette zuchtte zachtjes, ze was echt in tweestrijd over wat ze moest gaan doen. Uiteindelijk besloot ze de blonde jongeman maar gewoon aan te kijken en glimlachte voorzichtig. "Ik hoop voor je dat je 'm vind," sprak ze zachtjes, terwijl ze nog een slok drinken nam.

Jace begon te lachen en zei opgewekt: "Ik ook." Vivienne was stil gevallen en dit ging niet onopgemerkt door Jace waarop hij zei: "Wat dan ook we hebben beide het besluit naar Kalos te gaan. Wat was jou motivatie om hier te reizen? Ikzelf ben gewoon op zoek naar avontuur en een sterke band met de pokémon van deze wereld te vormen. Daarom ben ik trainer geworden. Veel mensen worden trainer voor avontuur, daar ben ik er dus een van. Waarom ben jij eigenlijk coördinator geworden?" Was hij aan het door ratelen? Hij had nogal die neiging.

Suddenly, vloedgolf aan woorden. Vivienne keek Jace eventjes vreemd aan en grinnikte toen zachtjes. Af en toe vroeg ze zich af waarom ze in Arceus naam met zo'n vreemd figuur samen was gekomen, maar meestal herinnerde ze zich toen hoe ze zelf kon doen en kwam het wel zo'n beetje overeen. Ze dacht eventjes na over wat er allemaal gezegd was en haalde toen langzaam d'r schouders op. "Ik was twaalf toen ik uit huis weg ben gegaan. Dat was zes jaar nadat Florence overleed en Marcel uit huis vertrok. Peter en ik stonden er alleen voor, maar ik denk dat ik na zes jaar gewoon de druk niet meer aan kon. Nadat Team Rocket de pokémon van Florence meenam en de band tussen Peter en mij eigenlijk niet veel beter werd, wilde ik gaan reizen. Twee jaar lang heb ik door Hoenn getrokken om me daar te oriënteren en te kijken welke kant ik op wilde. Daarna ben ik door gegaan naar Sinnoh, waar ik een jaar in een pleeggezin heb gewoond. De moeder daar deed mee aan contest, die vrij bekend waren in Sinnoh en ik ging daar altijd kijken. Daar is waarschijnlijk mijn interesse in het optreden ontstaan. Mijn pleeggezin heeft me toen gewoon eens random ingeschreven voor een contest, met Isolde en Cypher toen. Ik heb in Sinnoh enkele contests, kleine weliswaar, gewonnen en wilde dat eigenlijk wel blijven doen. Daarom ben ik naar Kalos vertrokken, om meer contests te gaan doen en daar beter in te worden. Wat alleen niet weg nam dat ik het ook leuk vond om gyms uit te dagen en mijn pokémon ook te trainen in gevechten. Dus eigenlijk ben ik een mengelmoes," ze grinnikte zachtjes en keek naar haar halflege glas. Wat een vreemde geschiedenis had ze toch eigenlijk. Er was zo veel gebeurd en ze was nog niet eens achttien jaar.

Een mengelmoes? Hij knikte terwijl Vivienne over haar verleden vertelde en haar interesse in coördineren om vervolgens te zeggen: "Vreemd soms hé... Hoe het leven gaat." Hij zei dit zonder een greintje sarcasme. Hij nam een slok water en brak wat brood dat er lag. Hij keek op van zijn glas en zei: "Is het niet enorm eng om voor zo veel mensen te staan?" Had hij dit al gevraagd? Soms liep hij wat van stapel en begon te blozen. Wat als hij in herhaling viel? Dan had ze vast door dat hij enorm zenuwachtig was, dus probeerde hij het te verbergen door meteen door te vragen. Hij nam vluchtig een slokje en zei: "Maar je hebt dus veel gereisd. Jij hebt dus vast veel leuke en mooie plekken gezien of niet?"

De brunette giechelde zachtjes toen ze de vraag van Jace hoorde, hij begon in herhaling te vallen, wauw. Maar ze schudde haar hoofd en staarde eventjes naar het vlammetje dat voor hen stond. "Nee, eigenlijk niet. Ik voel me veel zelfzekerder op het podium dan ernaast, alhoewel er op een podium veel meer fout kan gaan," legde ze zachtjes uit. Ze glimlachte eventjes toen ze eraan terugdacht hoe ze voor het eerst op het podium terecht kwam, geen idee had wat moest doen en maar gewoon random aanvallen riep tegen Cypher. Het liep goed af, gelukkig, en ze eindigde als derde, maar het was best wel een beleving. Pas daarna besloot ze om verder te gaan oefenen ermee. Ze keek verbaast op toen Jace haar nog een vraag stelde en schonk hem een kleine glimlach. "Hoenn en Sinnoh zijn hele mooie gebieden ja. Hoenn is waarschijnlijk toch datgene wat ik echt thuis kan noemen, no matter waar ik eigenlijk vandaan kom. Misschien dat ik je ooit eens meeneem er naar toe, zodat ik je de mooie plekken kan laten zien," ze dacht terug aan haar reizen door Hoenn. Zonnebaden in Sootopolis City, het Ruimte center in Mossdeep City, de actieve vulkaan Mt. Pyre. Ze was bijna overal geweest, maar mistte het af en toe wel. Kalos was mooi, maar toch was het anders. "En jij eigenlijk? Heb je nog meer hobbies buiten het koken en waarom precies kok?" besloot ze toen maar de vragenreeks terug te keren naar Jace.

Meegenomen worden door Vivienne naar de mooie plekken van de wereld klonk hem wel goed in de oren en hij moest er van blozen. Of Jace hobbies had naast koken en waarom koken? Jace nam nog een slokje en keek richting de keuken terwijl hij zei: "[i]Koken is sinds jong af aan een hobby van mij geweest en het hielp mij altijd met de gedachten van mijn thuissituatie weg te laten dwalen. Kok worden leek me een natuurlijke stap aangezien ik echt een liefde heb voor het vak, maar ik begin veel meer verzeild te raken in het trainerschap en mijn droom begint meer te lijken op het vinden van avontuur terwijl ik streef naar de titel van pokémon master. En ja ik heb andere hobbies, ik begin de laatste tijd veel meer te schetsen tussen trainingen door en als ik me verveel of vredig voel.

Jace legde rustig uit waarom hij verzeild was geraakt in het kokswereldje en ze glimlachte eventjes. Koken leek haar altijd wel leuk, maar ze was veel te chaotisch om te doen en ze zou de druk en spanning van het vak nooit aankunnen. Nee, gaf haar maar spotlichten en een microfoon, dan kon ze lekker zingen. Haar aandacht werd getrokken toen hij begon over schetsen. "Heb je werk bij je toevallig?" vroeg ze grinnikend. Vroeger vond ze het altijd leuk om te tekenen, maar ze had het afgezworen toen ze in Kalos kwam omdat ze het al druk genoeg had met trainen, gyms, contest en alles wat daarnaast gebeurd was. Af en toe doodelde ze nog wel wat in bed, maar dat was dan ook alles, echt tekenen deed ze al lang niet meer. "Ik denk dat koken voor jou hetzelfde betekend als zingen voor mij, afleiding van een vervelende situatie en iets waarmee je je kan uitdrukken," mompelde ze daarna zachtjes.

Of Jace werk bij zich had? Jace giechelde en zei: "Nee ik heb het in mijn tas op jou kamer zitten." Ze zei: "Ik denk dat koken voor jou hetzelfde betekend als zingen voor mij, afleiding van een vervelende situatie en iets waarmee je je kan uitdrukken." Waarschijnlijk had ze gelijk, maar hij vondhet vooral omdat hij het leuk vond en niet voor de afleiding. Zij had afleiding van de situatie vast meer nodig gehad dan hij. Uit zijn ooghoek zag hij de ober aankomen met het eten. Hij pakte zijn servet en legde het op zijn schoot. Hij keek Vivienne met een lief glimlachje aan en zei: "Als je wilt kun je wat van mijn schetsen zien als we terug zijn bij jou kamer."

Oh ja, dat is waar ook. Jace had zijn tas bij haar op de kamer laten liggen. Slim van zichzelf dat ze daar nou net niet aan had gedacht. Ze glimlachte eventjes en zag hoe de ober aankwam zetten met hun voorgerecht. Het rook heerlijk en nu pas begon ze te merken hoe veel honger ze eigenlijk had. Voorzichtig pakte ze de servet weg en keek rustig toe hoe het bord op tafel werd gezet. De carpaccio zag er geweldig uit en ze hadden er eens opgelet dat ze er extra kaas op wilde. Ze pakte haar bestek en keek de jongeman voor haar vriendelijk aan. "Eet smakelijk," zei ze zachtjes, terwijl ze haar mes in de rookvlees zetten en er voorzichtig stukje vanaf sneed om deze op te eten. Jace vertelde dat ze best wat van zijn schetsen mocht zien, zodra ze terug op haar kamer waren en ze knikte voorzichtig. Ze slikte dr eten af en grinnikte zachtjes. "Lijkt me leuk," zei ze vrolijk, terwijl ze de volgende hap eten in dr mond stak.

Jace rook het eten en begon te watertanden. Hij zei ook: "Eet smakelijk." Hij brak wat brood en glimlachte toen Vivienne zei dat ze het leuk zou vinden wat van zijn schetsen te bekijken. Hij was niet slecht in schetsen, maar ook niet echt bepaald goed. Hij had een goede schets gemaakt van de laatste stand tussen Spirit en de Lucario van Korina. Ze stonden beide met hun vuisten tegen elkaars gezicht gedrukt na een snelle uitwisseling van klappen. Hun laatste meeting van kracht had de gehele gym en het publiek stil gekregen, dus besloot hij later het moment na te schetsen. Ook had hij wat schetsen van zijn pokémon tijdens hun training en gevechten, maar hij hoopte vooral dat Vivienne ze leuk zou vinden. Hij brak de stilte van het eten door te zeggen: "Wat leuk zou het zijn om samen met jou rond te reizen en de mooie plekken van de wereld samen te schetsen." Had hij dat hardop gezegd? Hij begon enorm te blozen.

Vivienne grinnikte zachtjes en sneed nog een stukje van d'r eten af, terwijl haar ogen wat dromerig op dr bord bleven hangen. Eigenlijk was het toch wel vreemd hoe dit was gelopen. Eerst had ze nog een breakdown door alles wat er was gebeurd, en nu zat ze hier met haar vriend in een of andere luxe restaurant te eten. Ze nam nog een hap van d'r eten en keek op toen ze Jace opeens hoorde praten. Zonder er echt erg in te hebben gehad was er een stilte tussen hen gevallen. Ze slikte d'r eten door en glimlachte wat voorzichtig. De brunette knikte. "Dat zal vast hartstikke leuk worden, ik zou het graag zien gebeuren" sprak ze vrolijk, terwijl haar ogen weer naar d'r eten gleden. Oh hemel, dit begon wel heel erg ongemakkelijk te worden. Waarom klapte ze nou altijd dicht bij dit soort dingen? Het ging juist zo goed. Ze zuchtte zachtjes en at in stilte weer verder.

De maaltijd ging gelukkig rustig door, ze praten af en toe, maar het merendeel van de tijd zat ze gewoon te dagdromen. Een van de dingen waar ze zichzelf om kon slaan, haar concentratie bij dit soort dingen was echt veel te laag, waardoor ze al snel weer in gedachten verzonken raakte. Ze zuchtte zachtjes en at rustig verder. Gelukkig lieten de maaltijden niet al te lang op zich wachten, maar de smaak was werkelijk geweldig. Ze had zichzelf overtroffen met het restaurant dat ze had uitgekozen.
Haar laatste wordt werd weggehaald en ze keek Jace eventjes aan, maar schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze nog koffie wilde. "Ik heb op mn kamer koffie staan, als je mee wilt komen tenminste," mompelde ze, iets wat verlegen. Ze draaide zich om en riep de ober bij zich, met de vraag of ze zo mocht betalen. De ober knikte en liep weg, om niet veel later terug te keren met de rekening.