[open]Op een paddenstoel

Z...Zingen? Ik? Jace keek haar verward aan, maar wilde niet afgaan nu dat ze het hem zo schattig had gevraagd dus begon hij te zingen:

"Shipwreck in a sea of faces
There's a dreamy world up there
Dear friends in higher places
Carry me away from here

Travel light, let the sun eclipse you
'Cause your flight is about to leave
And there's more to this brave adventure
Than you'd ever believe

Birds-eye view, awake the stars 'cause they're all around you
Wide eyes will always brighten the blue
Chase your dreams, and remember me, sweet bravery
'Cause after all those wings will take you, up so high
So bid the forest floor goodbye as you race the wind
And take to the sky (you take to the sky)..."

Hopelijk kende zij het zodat ze mee kon zingen. Oh Arceus wat had hij gedaan? Hij was niet bepaald de beste zanger.

Vivienne grinnikte zachtjes toen ze merkte dat ze Jace nogal voor een blok had gezet met haar vraag. Eens zien hoe hij erop zou reageren. Al snel kwam er dan toch voorzichtig een paar tonen uit en ze wachtte geduldig totdat hij weer stil viel, om het daarna weer op te pakken. "On the heels of war and wonder. There's a stormy world up there. You can't whisper above the thunder. But you can fly anywhere. Purple burst of paper birds. This picture paints a thousand words. So take a breath of myth and mystery. And don't look back." Ze grinnikte zachtjes terwijl ze het liedje dood liet bloeden en gaf m een snelle kus op zijn wang. "Dat was nog best goed," complimenteerde ze hem en keek 'm met een glimlach aan. Ze hadden nog wel eventjes voordat ze bij het restaurant waren en ze besloot nu zelf maar te beginnen. "This is the year I fall in love. This is the moment of it all. This must be sent from up above. For sure it’s my time and it’s my call. This is the time for me and you. That makes one and one becomes two. This is the year my dreams came true. Now you’re here, I can’t move on
My life will never be the same. I end the game, this is a battle I have won. Just one look into your eyes. Makes the darkest dark so clear to me. It’s plain to see, our sun is shining. The same skies." Ze draaide zich om en wandelde achteruit om Jace bij de handen te pakken en vrolijk om hem heen te dansen. Tja, ze begon zich eindelijk weer een beetje goed te voelen en ze vond dat ze dat ook wel mocht laten zien.

Hij was dolgelukkig dat zij de lyrics kende zodat hij daar niet stond met een mond vol tanden. Ze gaf hem een kus op de wang en complimenteerde hem, al was hij bij lange na niet zo goed als zij. Ze begon daarna een nieuw lied te zingen... Een die hij niet kende. Ze danste om hem heen en hij begon te blozen. Hij kon haar niet aanvullen bij het liedje dus koos er maar wat subtieler onder uit te komen en danste met haar mee tot hij oog in oog met haar stond. Hij pakte haar wangen strelend vast en gaf haar een zachte, maar lange zoen terwijl hij steeds meer haar begon te omhelzen. Hij was zo gek op haar en kon het niet laten om zo voor haar gevallen te zijn... Hij voelde zich diep gelukkig.

Het liedje wat ze aan het zingen was werd onderbroken door gelach toen Jace om haar heen begon te blozen. Blijkbaar kon hij het liedje niet, wat haar niet zo heel veel uitmaakte. Ze was allang blij dat hij bij haar was en dat ze samen plezier konden hebben.
Opeens werd haar gezicht vast gepakt en drukte Jace een zoen op haar lippen. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en hielt 'm dicht tegen zich aan. Omstanders konden haar nu eventjes de pot op, voor een moment, al was het maar kort, voelde ze zich dolgelukkig. Ze had de juiste beslissing genomen om bij hem te blijven en zou het nooit, nooit, laten gebeuren dat ze bij hem wegging.
Voorzichtig maakte ze zich los van zijn omhelzing en gaf 'm een kleine kusje. "Kom, we zijn er bijna," mompelde ze zachtjes, terwijl ze voorzichtig zijn sikje streelde. Daarna pakte ze hem weer bij de hand en wandelde verder, ze waren er bijna.

Hand in hand liepen ze verder. Hij had een kusje gekregen van haar na die zoen van hem en begon een beetje te blozen. Wat was er mis met hem? Zijn hart ging tekeer terwijl hij haar hand voorzichtig streelde met zijn duim. Het was koud, maar het deerde hem niet. Apart van het feit dat zijn jas best warm was was er een nog groter factor. Diep binnen zijn borstkas voelde hij de warmte die Viviennes aanwezigheid op hem uitoefende. Volgens haar waren ze er bijna, maar hij zou het niet eens weten. Zij nam hem mee, dus hij wist niet eens naar welk restaurant ze gingen. Hij keek haar glimlachend aan en drukte zijn hoofd tegen haar schouder. Hij was zo dol op haar.

De glimlach op haar gezicht leek erop gebeiteld te zijn. Hij ging er gewoon niet meer vanaf. Ze had zijn hand vast en haar ogen gleden af en toe van de weg voor hen naar de jongen die naast haar liep. Dolgelukkig met iemand zoals hem, dat was iets wat zeker was. Ze sloeg een straat in en keek op toen Jace opeens zijn hoofd tegen haar schouder aan legde. Ze grinnikte zachtjes en wilde niet eens weten hoe het eruit zag voor andere mensen, aangezien ze nogal heel erg klein was, in vergelijking met de jongeman.
Opeens hielt ze halt en gaf Jace een klein kusje, voordat ze een deur open maakte en naar binnen stapte, de deur open houdend voor de jongeman achter haar. Direct kwam er iemand naar hen toegelopen en Vivienne glimlachte vriendelijk. "U had gereserveerd?" De brunette knikte. "Dat klopt, een tafel voor twee, om 8u," legde ze rustig uit. "Onder welke naam?" "Williams". De man ging met zijn vinger de namen langs en zetten een vinkje bij Vivienne's achternaam, waarna hij hen vroeg om mee te komen. Al snel werden ze neer gezet bij een van de tafels aan de zijkant, waar ze lekker rustig zouden zitten. Heerlijk zo, prima.

Jace en Vivienne werden naar een tafel geleid en Jace sprong meteen vooruit om haar de stoel voor te houden. Ze ging zitten en Jace kon het niet laten om te glimlachen dat hij soms zo's cliché was. Hij nam plaats voor Vivienne en vroeg: "Hoe ken je dit plekje?" Hij vond het zo fantastisch dat hij eindelijk een avondje uit was naar een leuk restaurant met het meisje van wie hij hield. Hij vroeg zich af wat zij zou nemen en waar ze het over zouden hebben. Hij kende haar door de dingen die ze samen mee hadden gemaakt en was vrijwel meteen verlieft op haar geworden, maar ze hebben vrij weinig momenten gehad waarop ze echt samen waren en konden praten over van alles en nog wat. Hij glimlachte schaapachtig naar haar en wist niet zeker hoe hij het gesprek zou moeten beginnen en zei spontaan: "Ehm... Ehhh." Hij werd opeens vuurrood. Wat was er met hem? Waarom was hij opeens zo schuw? Hij slikte en zei: "Hoe was het toernooi nou eigenlijk? Was het niet enorm spannend om op het podium te staan?"

De brunette grinnikte zachtjes toen Jace haar de stoel voor hielt en ze ging dan maar direct zitten. Op het moment dat ze allebei zaten kwam een ober aanzetten die de menukaarten uitdeelde en vroeg of ze wat wilde drinken. "Cola, graag," sprak ze rustig. Vivienne was nog te jong om te drinken en ze had het niet zo op alcohol. Ze volgde liever de "je kan ook plezier hebben zonder drank" quote. Ze keek op toen Jace aan haar vroeg hoe ze deze tent kon. "Ik let op als ik door steden heen loop," zei ze grinnikend en ze stak haar tong uit naar de jongen. "Nee, ik kreeg ooit een kaartje van deze zaak in m'n handen gedrukt door een jongen, maar vind het niet leuk om in m'n eentje uit eten te gaan, dus deed ik er niets mee," legde ze daarna uit, terwijl ze de menukaart las en haar keuze al snel had gemaakt. Ze legde de kaart weg en keek op toen Jace weer tegen haar sprak. Hij vroeg naar de contest en of het niet spannend was om op het podium te staan. Ze dacht eventjes na over een antwoord en schudde toen langzaam haar hoofd. "Het op het podium staan is niet zo eng, de grootste angst zit 'm in het vergeten wat je moet doen. Bij een gym kan je snel improviseren en met een andere aanval komen. Bij een contest heb je heel lang geoefend met je pokémon en moet alles goed in het geheugen zitten. Als je dan iets vergeet en je pokémon raken verward omdat er iets niet klopt, dan heb je een groot probleem," legde ze kalm aan. "Nooit erover nagedacht om eens mee te doen? Gewoon, voor de fun?" vroeg ze daarna, met een glimlach, aan haar vriend.

"Voor mij ook een cola." Toen de ober weg ging keek hij even vluchtig naar het menu. Misschien zij hij de gnocchi nemen. Het was al een tijdje geleden dat hij gnocchi had gegeten en het paste wel een beetje bij de herfst/winter. Vivienne gaf antwoord op zijn vraag en Jace keek haar even verbaasd aan. Meedoen aan een contest? Ik? Jace giechelde eventjes en vroeg: "Denk je dat dat iets zou zijn voor mij? Mijn team is best gevecht gericht namelijk. Ik weet zeker dat Abyss niet mee zou doen als er geen vechten in voor komt." Toch kon hij de gedachte niet van zich af schudden. Misschien zou hij inschrijven voor de volgende contest. Het leek hem inderdaad best leuk.

Vivienne grinnikte zachtjes toen Jace wat verbaast naar haar keek en haar vroeg of zijn team daarvoor wel geschikt was. "Natuurlijk joh, je kan van alles een contest team maken. We kunnen zelfs Abyss zover temmen dat ze gedwee mee doet," sprak de brunette met pretlichtjes in haar ogen. Ze had direct al een leuk plan over hoe ze dit zou kunnen aanpakken. Tja, je moest toch iets als je je al jaren bezig hielt met optreden en het verzinnen van de beste optredens. Ondertussen kwam de ober weer terug met hun drinken en zetten de dubbele cola bij hen neer. "Verder nog iets, meneer, mevrouw?" vroeg hij daarna vriendelijk. Vivienne schudde beleefd haar hoofd. "We zijn nog bezig met kiezen," sprak ze rustig en de ober verliet hun tafel weer met een begrijpelijk knikje.

Abyss temmen? Nee die was al tam en je kunt gewoonweg haar persoonlijkheid niet temmen, maar hij had andere pokémon die zeer geschikt waren voor een contest. Lilly, Luminous en Nightshade bijvoorbeeld. Hij keek Vivienne glimlachend aan en zei: "Misschien zou ik dan mijn Lilligant inschakelen. Die doet het altijd wel goed met andere mensen, maar we hebben het altijd over onze pokémon. Vertel me wat over jezelf." Hij was zo verliefd op haar, maar wist vrij weinig. Hij wilde haar vooral niet afschrikken, dus glimlachte terwijl hij die laatste zin zei met vragende ogen.

"Oh, een Liligant zou geweldig zijn voor een contest," sprak Vivienne opgetogen, maar haar gezicht veranderde alleen snel weer in een frons. Niet lang daarna barstte ze in een zacht gegrinnik uit, wat ze probeerde te verbergen door een slok van haar drinken te nemen. Ok, dit zou echt heel erg grappig gaan worden. Ze kalmeerde zichzelf door diep adem te halen en keek eventjes vreemd op toen het tot haar doordrong wat Jace nu eigenlijk van haar vroeg. Ze dacht na, ergens had hij wel gelijk. Ze hadden het altijd over hun pokémon, maar nooit over hun zelf. De brunette stak een loszittende pluk haar achter haar oor en slaakte een zachte zucht. "Er is weinig te vertellen, nu ik geen familie meer heb," mompelde ze zachtjes, terwijl ze haar blauwe ogen gericht hielt op het glas, dat ze nog steeds in haar handen hield.

Jace keek haar met betreurde ogen aan en zei: "Geen familie? Ik denk dat het tegenovergestelde juist waar is. De mensen die voor je gezorgd hebben voor zo lang zijn nog steeds familie. Misschien niet bij bloed maar wel in geest." Jace zuchtte eventjes en dacht na. Misschien was het niet handig om elkaar beter te leren kennen nadat ze zo'n heftige dag achter de rug had. Jace keek haar recht in de ogen aan met een schaapachtige glimlach en zei: "Ikzelf ben juist op zoek naar een familielid, dus vertrouw me... Maakt niet uit hoe ver je van iemand bent en hoe verlaten je je voelt er zijn mensen die om je geven."

"Nee," mompelde ze zachtjes. "Peter, mn adoptie vader. De brief die hij schreef, het waren niet zijn woorden, hij had er geen spijt van. Het kon niet, het deerde hem niet. Waarschijnlijk gaf hij me net zo hard de schuld van Florence's dood als dat Marcel deed in het begin," Vivienne zuchtte zachtjes en onder de tafel balde ze haar handen tot vuisten. "Sorry," sprak ze daarna zachtjes. "Ik had niet zo mogen reageren, het is gewoon nogal pijnlijk," verontschuldigde ze zichzelf daarna.
Ze keek hem aan, haar ogen glazig, maar niet vochtig. "Naar ... naar wie ben je op zoek?" vroeg ze daarna op zachte toon. Ze was er niet geheel zeker van of ze door moest gaan over het onderwerp. En misschien, misschien was het juist beter om erover te praten. Dat zeggen ze toch altijd? Dat praten hielp?

Ze had inderdaad een zware dag achter de rug. Misschien zou het ooit nog wel goed komen tussen haar en d'r vader. Ze had het er overduidelijk zwaar mee en Jace reageerde er op door de ober erbij te roepen hopend dat het etentje haar gedachten er af zou halen. Hopelijk wist ze wat ze wilde hebben.
Wie hij zocht? Jace glimlachte en zei: "Ik zoek mijn oudere broer. Hij is jaren geleden van huis weg gelopen. Ik wil hem vertellen dat het me spijt..." Jace keek even weg van Vivienne's ogen en dacht na over Johnny en zijn vader. Hij had hem toen moeten vertellen dat hij achter zijn besluit stond en dat hij er voor hem zou zijn, maar dit was een blije gelegenheid dus Jace zei met een glimlacht: "Dat doet er nu niet echt meer toe. Ik weet zeker dat ik hem tegen zal komen op avontuur."