[open]Op een paddenstoel

Het duurde lang en het was zeker niet fijn om de pijn onder ogen te moeten komen. Florence zou altijd een teken zijn van iets wat ze wilde vergeten, maar het was niet de Weavile's schuld dat zij haar die naam had gegeven. Misschien, als ze genoeg vertrouwen in haar had, zou ze haar naam kunnen veranderen. Het verhaal met haar 'ouders' achter zich kunnen laten en een nieuwe doorstart maken. Alleen was ze daar niet sterk genoeg voor, dat was iets wat ze wist. Ondanks dat ze een team sterke pokémon achter zich had, was ze zelf maar een klein meisje met nauwelijks genoeg kracht om zichzelf overeind te helpen. Maar met andere, ja, dan zou het moeten lukken. Ze schrok licht toen Jace haar een knuffel gaf en met een kleine glimlach klemde ze zich vast aan zijn borst. "Dank je," murmelde ze met haar gezicht tegen hem aan. "Voor alles."

Sinds tijden stond er weer een kleine glimlach op haar gezicht en was het merendeel van de duisternis in haar hoofd verdwenen. De pijn zal altijd blijven en de steken zouden nooit verdwijnen, maar ze zou ermee kunnen leren leven, net zoals ze had leren leven met de littekens die haar gemarkeerd hadden. Ze voelde een aai over haar gezicht heen en slaakte een zachte zucht. Misschien was het waar en zou Jace inderdaad bij haar blijven, dan had ze tenminste iemand waar ze op kon vertrouwen. Iemand waar ze zich veilig bij kon voelen. Letterlijk een vlammetje in de duisternis, nu ze dacht aan de shiny Litwick, Luminous, die hij had. Ze grinnikte zachtjes toen ze het holle gevoel in haar maag voelde oplossen in een zacht gerommel. Voorzichtig maakte ze zichzelf los uit de omhelzing en keek de jongen aan. Bij Arceus ze wilde niet weten hoe ze eruit zag. D'r gezicht nog nat van de tranen, haar blauwe ogen rood omrand van het huilen, d'r haar was sowieso al een bolletje piekhaar. Nee, ze was vandaag moeders mooiste niet, maar dat moest ook niet, na alles waar ze door heen had moeten gaan. Dan mocht het wel.

"Je bent zo lief," Vivienne snoof zachtjes en blies haar wangen beledigd op. Met een zachte "hm" wende ze haar gezicht af en slaakte een zachte zucht. "Ja, vast. Na alles wat gebeurd is, ben ik blij dat ik nog overeind sta," mompelde ze zachtjes, terwijl ze wat afwezig aan een touwtje van haar winterjas plukte. Ze grinnikte zachtjes toen haar maag weer begon te knorren en keek wat verlegen naar Jace toen hij vroeg om wat voor hun te gaan koken. Ze schudde wat voorzichtig haar hoofd. "Nee, hoeft niet. Ik neem jou dit keer mee," zei ze zachtjes, waarna ze iets wat wankelend overeind kwam en hem een hand uitreikte. "Maar laat me me dan in ieder geval eventjes opfrissen," zei ze daarna met een schaapachtige glimlach op haar gezicht.

Vivienne grinnikte zachtjes toen Jace haar zowaar toestemming gaf om zich op te frissen. Gelukkig maar want ze zag er nu gewoon niet uit. Vluchtig gaf ze hem een kusje op zijn wang en glimlachte daarna. Oké, hij had het weer eens voor elkaar, haar humeur was volledig omgeslagen. Alhoewel ze zich nog steeds niet helemaal 100% oké voelde, was het wel al beter. Opeens kreeg ze een knuffel van de jongen en sloeg haar armen om hem heen om 'm een knuffel terug te geven. "Ik ben blij dat je er bent, en het spijt me dat ik zo tegen je ben uitgevallen," murmelde ze zachtjes, terwijl ze zichzelf in zijn borst verborg. Nee, momenteel zou ze gewoon zo willen blijven staan, in de armen van diegene waar ze oprecht van hield. Toch moest ze zichzelf los wurmen en keek hem met een kleine glimlach aan. "Kom je?" vroeg ze daarna, terwijl ze zijn hand vast pakte en aanstalte maakte om weg te wandelen. Ze had een kamertje gevonden in Laverre City waar ze haar spullen had liggen, dan kon ze even douchen en andere kleding aandoen.

De water kletterde op haar hoofd terwijl ze tegen de achterkant van de douche geleund stond. Eventjes was ze blij dat ze nu niets om zich heen kon horen, dat ze zelfs haar eigen gedachten stop kon zetten voor zichzelf. Misschien was het ook maar beter dat ze de douche zo hoog mogelijk had aangezet, want dan kon Jace niet horen dat er tranen over haar gezicht liepen en zich vermengde met het water uit de kraan. Ze zakte ineen en sloeg d'r armen om d'r knieën heen, terwijl ze zich zo klein mogelijk probeerde te maken.
Na enkele minuten zo te hebben gezeten kwam ze weer overeind en veegde de tranen weg. Ze huiverde eventjes en draaide de kraan nog enkele graden hoger, waardoor de stoom wat dikker werd. Zachtjes begon ze te zingen. "Really, I'm so thankful for the people I meet, the places I've been and the things I've seen, but when she's not here it doesn't feel like I'm living my dream. I know they say that no one is perfect, but I swear she's perfect for me and that makes it so much harder to leave." Soms dan had ze er echt een hekel aan dat het merendeel van de nummers die ze leuk vond om te zingen, gezongen werden door een man, maar ze had nu gewoon geen zin om de tekst te veranderen. "How am I supposed to be everything they expect me to be when I feel so alone, 'cause I left my heart at home? She needs me, but I know they need me too. So, Arceus, give me the strength to do what you created me to do." Ze slikte eventjes en haar stem viel weg. Misschien was het beter om uit de douche te komen, straks zou Jace nog ongerust worden.

Vivienne had een handdoek als tulband om haar natte haar gedraaid en hees zichzelf in de kleding die ze zorgvuldig had uitgezocht. Eventjes had ze staan twijfelen over de grote hoeveelheid jurken die ze had, meestal voor contests, maar ze was toch gegaan voor iets stoers en simpel. Iets wat erbij paste als ze met Jace liep, maar toch netjes genoeg was voor een niet al te fancy restaurant. Want ondanks dat ze een leuke geldprijs had gewonnen bij de contest, was ze niet van plan om de jongen mee te nemen naar het duurste restaurant dat er was. Nee, dat zeker niet. Ze droogde d'r haar, haalde er een borstel door en deed haar gebruikelijk staart aan de rechterkant van d'r hoofd er weer in. Vivienne keek in de spiegel en glimlachte, zo moest het wel goed zitten. Ze liep de badkamer uit en draaide een rondje voor Jace. "En wat denk je?" vroeg ze vrolijk, terwijl ze de jongen een knipoog gaf en met haar rechterhand een peace teken maakte.

Outfit:

Vivienne grinnikte zachtjes toen ze merkte dat ze hem nogal van zijn stuk had gebracht. Misschien waren haar kleding toch iets tè uitdagend geweest? Ach nou ja, geen zin om zich weer om te kleden. Ze keek wat verbaast toen Jace haar handen pakte en haar een kus gaf. Ze giechelde zachtjes en gaf 'm een kus terug. Zijn blozende reactie zorgde ervoor dat haar eigen social anxiety de kop op kwam steken en ze keek wat verlegen weg. Oh hemel toch, wat had ze nou gedaan. "Oh," mompelde ze zachtjes, maar verbaast toen ze een compliment kreeg over haar gezang. Ze had niet gewild dat hij het had gehoord, maar gedaan was gedaan. "Dank je, denk ik," mompelde ze en ze haalde haar handen los. Voorzichtig friemelde ze aan haar sjaaltje en keek naar de klok. "M-misschien is het beter als we gaan," zei ze. Ze was nogal uit het veld geslagen en had moeite om haar enthousiasme terug te vinden. "Anders zijn we straks nog te laat," vervolgde ze, terwijl ze haar spullen bij elkaar zocht en in een roze schouder tasje deed.

De brunette grinnikte zachtjes toen ze hem zag blozen en ze had het idee dat haar wangen inmiddels ook al tomaten eruit zagen. Ze haalde een paar keer diep adem en keek eventjes op de klok, ze moesten inderdaad maar eens tempo gaan maken. Voorzichtig reikte ze naar achter en pakte het bruine leren jasje van de kapstok af, waarna ze die met een zwierige beweging aandeed. Jace vroeg of hij zijn tas hier kon laten en ze glimlachte eventjes. "Sure, laat maar liggen, ik sluit de deur af, dus niemand die erin komt," zei ze vriendelijk, waarna ze haar laatste spullen in d'r tasje stopte en nog één keer alles nakeek of ze wel alles bij zich had. Daarna draaide ze zich om naar de jongeman en glimlachte liefelijk. "Kom je, schat?" vroeg ze zachtjes aan haar vriend.

Jace plofte zijn tas neer en haalde ook zijn jas van de kapstok, maar hij moest nog iets doen. Hij boog voorover en kuste Vivienne waarna hij zei: "Natuurlijk kom ik mee, schat." Hij draaide in een blije pirouette om haar heen en haalde daarmee in een vloeiende bewegin zijn jas van de kapstok en deed hem aan. Hopelijk was de jas warm genoeg voor Vivienne aangezien haar pakje, hoe leuk het ook was, nogal koud er uit zag. Hij bloosde en zei: "Ik kan niet wachten op deze date." Hij deed de deur open en een koude bries vloog naar binnen... Brrrr.

Ze grinnikte zachtjes toen ze een kusje kreeg en gaf 'm een snel kusje terug. Ze moeste immers tempo gaan maken nu! Ze keek vrolijk toe hoe hij een pirouette om haar heen draaide om zijn jas van de kapstok te halen en om te doen. Ze greep nog eventjes snel haar sjaal en greep zijn hand, waarbij ze 'm praktisch mee naar buiten trok. "Ik ook," zei ze zachtjes, terwijl ze zich omdraaide en hem eventjes aankeek, zijn blinde oog zo veel mogelijk ontwijkend, het was nog steeds te pijnlijk voor haar.
Ze had zijn hand stevig vast gehouden, terwijl ze om zich heen keek en haar hoofd tegen zijn schouder aan legde. Ze had nu echt het geluk dat ze een stuk kleiner was dan de jongeman. "Zeg, Jace?" vroeg ze voorzichtig, terwijl ze naar boven keek. "Do you wanna sing with me?" vroeg ze daarna op een zachte zangerige manier.