The aching in my heart, my enemy (Allison Lenier)

Charlotte bewoog sidderend heen en weer. De achterstraten van Lumiose City waren slecht verlicht. De avond was nog niet officieel gevallen dus waren sommige lichten nog niet aan. Dit deel van Lumiose City was nou net niet erg goed aangeschreven. Hierdoor kwamen er weinig mensen anders dan uitschot. Zijn Vullaby sprong op uit de sneeuw toen Marcus een leeg blikje haar kant op schopte. Charlotte kon enkel een Gust aanval uitvoeren maar Marcus trainde hard met haar. Met een krachtige slag van haar vreemde, kleine vleugeltjes blies ze er een diepe snee in en sprong ze er achteraan. "Juist, Charlotte, op die manier" Zonder waarschuwing gooide hij ook een nog vol blikje haar kant op die hij achter zijn rug gehouden had. Charlotte reageerde meteen maar kon niet genoeg kracht achter de Gust aanval zetten zodat de snee niet diep was, het blikje nauwelijks werd afgeremd en ze gedwongen was opzij te springen. Gefrustreerd liet ze een gekrijs horen en sprong ze naar het blikje dat in de sneeuw was beland. Sneeuw knerpte onder haar grote poten. "Probeer het nog een keer" Spoorde hij haar aan en hij liep ook naar het blikje toe. Hij keek toe hoe Charlotte achteruit begon te deinzen, klaar om te springen en aan te vallen. Marcus maakte een schijnbeweging en gooide hem daarna met zijn andere hand. Charlotte leerde snel want ze herpakte zichzelf meteen toen ze een Gust aanval gelanceerd had. Ze wist het blikje nu wel te raken en genoeg af te remmen dat ze met één krachtige schop van haar poot hem weg kon schoppen. Bier vloog Marcus om de oren. "Uitstekend" Prees hij Charlotte. Ze knikte opstandig en sloeg haar vleugels over elkaar in een arrogant gebaar. Alsof ze wilde laten weten dat het 'no big deal' was. Hij liep naar haar toe en reikte haar een stuk dode Rattata toe die hij in een zakje in zijn jasszak had. Meteen schoot haar gezichtje naar hem toe en begonnen haar ogen te twinkelen. Ze reikte er uit naar maar Marcus trok het terug. "Te laat" Hij stopte de muis terug in het zakje. Charlotte sloeg boos met haar vleugels en slaakte een verontwaardigd gegil uit. Marcus draaide zich om en sprintte weg door de sneeuw. Charlotte viel er voor en rende boos kwetterend achter hem aan. Door haar korte pootjes en het dikke pak sneeuw was ze nog langzamer dan gewoonlijk. Hij pakte het stukje vlees uit zijn zak en hield het hoog boven zijn hoofd. "Te langzaam!" Brulde hij uit. Zijn voetstappen knerpte luid in de sneeuw. Hij hield het stukje vlees hoog boven zich uit. Een ijskoude wijdvlaag die langs zijn hand sneed als een mes zorgde er voor dat hij het stukje liet vallen. Hij draaide zich om en zag hoe Charlotte er met grote passen en veel geklapper met haar korte vleugeltjes er naartoe dook. Ze pikte het van de grond af en slikte het in één keer door. Marcus glimlachte duister. "Prima" Prees hij haar en hij gaf haar nog een stukje Rattata. Hij zag hoe haar kleine borstkas op en neer deinde als een onrustige boot op onrustig water. Het was genoeg geweest voor vandaag. Hij pakte haar pokéball van zijn riem en straalde haar terug. "Genoeg, Charlotte" Mompelde hij enkel en hij straalde haar terug. Hij klikte haar weer aan zijn riem en zuchtte. Nu was het tijd om iets totaal anders te doen.

Toen de lift met een klik open ging stapte Marcus er met bruuske passen uit. Hij was in alle staten toen hij de ó zó bekende gang doorliep die naar Allison haar kantoortje leidde. Hij kwam maar voor één ding. Één ding. En dan zou hij zo snel mogelijk weer weg zijn. Hij was nog niet vergeten welke stunt ze had uitgehaald in het gezelschap van een totale vreemde. Omdat ze zo nodig een ander plan trok dan hij. Als ze hem niet had onderbroken was alles goed gekomen. Maar néé ..! Marcus beet op zijn lip en zuchtte. Hij maakte zichzelf wederom kwaad. Wel verdomme! Gewoon om haar te starren op een manier die niet zo gevaarlijk was pakte hij zijn sigaretten doosje uit zijn zak. Voor de verandering had hij Vix niet bij zich en nu pas realiseerde hij zich dat zoiets dom was. Gezien het item waar hij voor kwam. Ach ja, hij moest het maar zonder doen. Vix was aan het uitrusten in zijn kamer. Hij verdiende het en als Allison daar niet mee kon leven kon hij daar echt niet mee zitten. Met zijn nog normale vingers aan zijn nog in verband gewikkelde hand duwde hij zijn sigaret in zijn mond en met de ander pakte hij de aansteker. Toen die niet meteen aanging gooide hij hem met een noodvaart van de trap af die naast Allison haar kantoortje zat. Binnensmonds vloekend voor het geval Allison hem kon horen zocht hij met zijn gewonde en gezonde hand in al zijn zakken. Wel verdomme. Dacht hij toen hij geen aansteker kon vinden. Voor het deurtje van Allison haar kantoortje deed hij een soort dansje. Zijn handen gingen in alle zakken en nogmaals om zeker te weten dat hij er echt geen had. En dan uiteindelijk vond hij hem. Een vuurrode aansteker in een achterzak. Hij knipte er mee. Niets. Hij knipte nogmaals. Niets. Na tien keer proberen ging hij heel even aan. Genoeg voor zijn sigaret om op te lichten! Met een golf van triomf haalde hij diep adem toen de nicotine en teer zijn systeem binnen drong. Hij slaakte een zucht van verlichting. Meteen voelde hij zich beter. Zelfverzekerder! "Allison ooit zal je het bezuren" Zei hij op een toon die alleen hij kon horen en een duivelse glimlach van oor tot oor. Marcus zijn ambere ogen gingen naar de deurknop van Allison Lenier haar kantoortje. Een vreemd gevoel ging door hem heen. Oh wat had hij een hekel gekregen aan haar. De oorzaak waren drie simpele zinnetjes. En toch kon hij het niet hebben. Zijn ego was zijn heiligdom. Met een zwaai ging haar deur open en stapte hij naar binnen alsof er nooit iets verandert was tussen de twee. Hij smeet hem achter zich dicht en bleef roerloos bij de deur staan. Zijn ogen vernauwde zich en hij zei op een geforceerde, duidelijk niet gemeende toon: "Hallo, Allison"

Met een doekje depte de jonge vrouw de wond op het flapoor van haar Lucario af. De Pokémon zat daar in complete stilte, verontrust kijkende naar de vrouw die haar verzorgde. Allison was veel te weten gekomen over de Lucario, wie lang niet zo scherp zag als ze verwacht had. De Pokémon maakte kleine foutjes en was overduidelijk kleurenblind, al hadden ze dat al waargenomen in de tests die op haar waren uitgevoerd. Ze aaide even rustig over het hoofd van de Pokémon en keek deze recht in haar wazige, rode ogen aan. “Ooit heb ook jij nut, Lucy,” zei ze. Ze was zeker een interessant persoon, iemand die niet viel te voorspellen. Zo had ze ook haar geheimen, voor het hele team, voor Giovanni en al helemaal voor die malloten Floyd en Marcus, die beiden nog eens zouden ‘verongelukken’. Etterbakken dat ze waren. Ze kon het echt absoluut niet hebben.

De deur schoot open, vlak nadat ze zich op haar stoel had gezet. De Lucario zat terug in haar Pokéball en Allison hief haar wenkbrauwen naar de man die binnen kwam zetten. “Voortaan wil ik dat je klopt, Marcus,” zei ze in alle rust die ze zo vaak had, vlak voor een valse glimlach op haar gezicht ontstond. Haar ogen verwijdden zich voor een moment en haar pupillen werden groter, terwijl duidelijk was dat ze pret had met de volgende woorden die ze sprak. “Immers gebeuren er veel ongelukken. We willen niet dat je er toevallig in verzeild raakt.” Ze was het zat.
“Dus, nu je je manieren hebt bijgeschaafd… Wat moet je?”

Uiteindelijk was het niet verrassend dat Allison hem even koeltjes aansprak. De rust die er vanaf spatte irriteerde hem nu al. Er leek wel iets compleet verandert aan haar. Misschien was het eindelijk dat ze in zag hoe onprofessioneel ze bezig was met haar houding van eerst. Daar maakte je toch niemand mee bang? 'Immers gebeuren er veel ongelukken. We willen niet dat je er toevallig in verzeild raakt' Daar was het. Hij pakte zijn sigaret tussen zijn vingers en fronste. "Je hebt gelijk, dat zouden we absoluut niet willen" Antwoordde hij koeltjes. 'Dus, nu je je manieren hebt bijgeschaafd… Wat moet je?' Marcus haalde zijn schouders op en snoof. "Een keystone moet ik. Het helpt wat meer om onze klanten te intimideren wanneer zekere Pokémon kunnen mega evolueren" Zei hij droogjes en hij stopte de sigaret weer tussen zijn tanden. "Het versnelt zaken"

Dat zouden ze niet willen, zei Marcus. Nee, was het maar zo’n feest. Allison zuchtte een keer. Was het maar zo’n feest dat een op hol geslagen kudde Tauros ‘m zou spietsen. Dat zou het leven zoveel malen makkelijker maken. Al zou dat betekenen dat iemand als Floyd zijn rang over zou kunnen nemen. Rillingen gleden over haar rug bij het idee. Bij nader inzien was Marcus dus lang zo erg nog niet.
Ze griste wat in haar bureaula en gooide een keystone naar de man toe, voor ze haar armen over elkaar sloeg. “Nou, daar heb je ‘m hoor,” zei ze. Giovanni had haar bij zijn promotie al gezegd een keystone te overhandigen, maar Allison was eigenwijs en lui geweest en had het nog niet gedaan. Als het haar keuze was geweest, had de man er ook nooit één gekregen. Maar helaas, voor nu stond Giovanni nog altijd boven haar. “Dus, huphup.” Ze was niet zo gek op zijn gezelschap, helaas.

Marcus maakte zich al klaar om een of andere belediging te ontvangen waarom hij dan zijn Houndoom niet bij zich had of iets in die geest. In plaats daarvan greep Allison naar een bureaula, trok hem open en smeet hem de keystone toe. Marcus ving hem verbluft en keek Allison verrast aan. 'Nou daar heb je 'm hoor' Was dat het? Was dat alles? Allison probeerde hem al weer weg te wuiven. Hij knikte resoluut en draaide zich meteen om. Dat liet hij zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Adios amigos! Droogjes stak hij de keystone in zijn zak en liep naar de deur. Hij trok hem met iets meer kracht dan bedoeld open en smeet hem hard achter zich dicht.

-Topic uit