Some women just like shiny things {Allison Lenier}

Na nog wat huiverige naschokken stopte dan eindelijk de Shiny Ball met beven en doofde het rode lichtje. Marcus liep er rustig op af en pakte hem op uit het gras. “Hebbes” Zei hij hardop. Hij wierp een blik om zich heen en was zich nu pas echt bewust van de hitte van het vuur. De boom was op rap tempo aan het opfikken en het lange gras stond gedeeltelijk in brand. Meerdere delen van het gras waren of verschroeid, omgewoeld of waren ook aan het affikken. Wat een slagveld. Hij had zelden zo’n hardhoofdige Pokemon gezien. Zo te zien leek de Shiny Fennekin het er niet mee eens dat ze gevangen zou worden. Hij wierp een blik op Shelgon die naast hem was komen staan en in de verte staarde. Vix stond aan zijn andere zijde en keek verwachtingsvol omhoog.
Marcus knikte en straalde Shelgon en Charlotte terug. Hij draaide zich om maar bleef nog even aarzelend staan toen hij de Arcanine zag staan. Op een afstandje dicht bij het beekje keken ze hem allemaal doordringend aan. Een Arcanine zou een goede aanwinst voor zijn team zijn. Hij schudde de gedachten als snel van zich af. Misschien later. Nu wilde hij eigenlijk best wel graag terug naar Lumiose City. Hij stapte over een brandende tak heen en waadde het lange gras in op weg naar de uitgang. Terwijl het gras rond zijn knieën ruiste als hij er doorheen stapte hield hij een oogje in het zeil of hij nog iets ongebruikelijks zag. Hij ging ooit terug komen om een Arcanine te bemachtigen. Hij vond het wel een goede aanwinst voor zijn team. Marcus zweerde nog wat Purrloin weg te zien schieten toen hij bijna bij de uitgang was. Bij de deur bleef hij staan en keek hij achterom. Zwijgend keek hij naar de Fennekin die weer voorzichtig uit hun schuilplaatsen tevoorschijn kwamen. Naar de Arcanine die met een aanval rotsen in het water gooide om grote hoeveelheden water er uit te laten splashen om zo het vuur te doven. En naar de Purrloin die aarde op de kleinere brandjes groeven. Marcus vond het wel welletjes geweest en duwde de deur open. Hij sloot hem achter zich en liep langs de vrouw naar buiten. “Hopelijk zien we u snel weer terug” Marcus betwijfelde of ze dat ook zou zeggen als ze de chaos buiten zag. Hij negeerde haar en liep recht naar buiten het grote plein op. De drukte buiten leek er niet minder op te zijn geworden. Het gevecht tussen de Greninja en de Meowstic was opgehouden. Te zien aan het overtollige verspilde water naast een grote fontein en wat groeven in de plaveuze was het er ruig aan toe gegaan. Marcus bleef staan en keek om zich heen of hij een Pokecenter zag. Helemaal aan het einde van de promenade zag hij het oranje logo fel afsteken tegen wat andere winkeltjes. Hij kon maar beter zichzelf opfrissen voor hij aan de uren lange reis terug naar huis begon. Marcus zag er als een berg tegenop om weer uren in die trein te zitten. Hij zou bijna van ellende in een coupe met andere mensen gaan zitten. Bijna. Terwijl hij het grote plein over stak nam hij deze keer de tijd om zijn omgeving wat beter in zich op te nemen. Zo merkte hij dat er verschillende kledingwinkeltjes verdeeld waren over het plein. Allemaal met tropische kleding die paste bij het warme klimaat hier. Er stonden verschillende huisjes verscholen tussen alle restaurantjes en winkeltjes. Als je goed keek merkte je ze op. De grote fontein die in het midden stond bestond uit een erg vreemde, gigantische Pokemon met een soort van vleugels. Hij had echt geen idee wat het was. Uiteindelijk stond hij er meer dan een kwartier lang er naar te staren. Hij keek er wel naar maar na een tijdje leek hij het niet meer echt te zien. Afwezig merkte hij dat iemand hem aanstootte. Hij keek op toen iemand scherp een por in zijn zij gaf. Hij keek neer op een klein ventje van ongeveer zeven. Marcus keek hem vernietigend aan. “Wat moet je?” Vroeg hij zo nors mogelijk. Het jongetje leek echter immuun voor zijn giftige additute. Veel kinderen leken immuun voor zulke dingen. “Dat is Palkia! De legendarische Pokemon van Sinnoh! Hij kan alternatieve dementie maken en heeft meegeholpen met de creatie van het universum!” Marcus keek naar het zogeheten Palkia standbeeld en probeerde zich voor te stellen hoe hij in het levens echt er uit zou zien. Iemand riep een naam en het jongetje verdween weer. Goed, dat was plotseling. Dacht Marcus droogjes. Hij wenkte Vix die slokjes uit de fontein aan het drinken was. Nu hij wat meer om zich heen keek merkte hij dat de mensen om hem heen ziekelijk vrolijk waren allemaal. Ze waren allemaal druk aan het praten, gezellig aan het lachen. Zelfs diegene die alleen liepen leken goed gehumeurd. Marcus besloot op dat moment om extra op te schieten. Hij dook behendig tussen de mensen door. Af en toe wierp hij een blik op de Shiny bal in zijn hand. Het voelde bijna alsof hij hem zo kon kwijtraken. Hij duwde de stomme gedachten uit zijn hoofd en ontweek een groepje kinderen die langs kwamen rennen. Hij zocht een rustiger plekje op de promenade op. Hij passeerde een erg excentriek uitziend winkeltje met zwembroeken in mogelijk alle kleuren. Hij moest die echt onthouden om aan te bevelen aan Lars als hij ooit naar Kalos kwam. Hij wilde zijn gezicht wel eens zien als hij hem een knalrode zwembroek met roze strepen aan deed. Dat idee alleen al toverde een grijns op zijn gelaat.
Vijf kleding winkeltjes en twee restaurants later bereikte hij eindelijk het Pokecenter. Ook hier was het druk en kwamen er trainers van alle hoeken van Kalos om hun Pokemon te helen. Hij zag af en toe erg zeldzame Pokemon en moest enkele keren omkijken toen hij een Milotic zag. Toen hij eindelijk bij de balie kwam overhandigde hij Shelgon en Fennekin over en leunde hij nonchalant op de balie terwijl hij wachtte op hun terugkomst. Toen de heler zijn Pokemon terug gaf keek ze verlangend naar de shiny bal. “Mooie vangst” Zei iemand achter hem. Hij keek om. Een slungelige jongen van rond de zeventien met een kop vol sproeten naderde hem. Hij had een Mightyena aan zijn zijde, zag Marcus. “Bedankt” Zei Marcus. Hij wreef over zijn oorpiercings terwijl hij ze terug stopte in zijn tas. Hij duwde zich langs hem heen en liep het Pokecenter uit. Hij liep regelrecht terug naar het treinstation. Toen hij weer boven kwam kek hij weer uit over de zee. De zon was al laag gaan staan. Hij zou niet voor donker in Lumiose City zijn.
Bij nadere inspectie bleek dat zijn trein pas over een halfuur zou vertrekken. Nu zat er niets anders op dan wachten. Hij zakte neer op een bankje die langs een houten voetpad die uitkeek op de zee. Op dit plekje van Kiloude City kon je de muziek en het gelach en geschreeuw van de mensen nauwelijks horen. Het was best wel vredig. Moest hij toegeven. Zijn ambere ogen volgde een groep Wingull die overvlogen en laag naar beneden doken om Magikarp uit de zee te vissen. De warmte die de zon op hem scheen maakte hem doezelig. Gemengd met de enerverende dag die hij achter de rug had na zijn vloering in het ziekenhuis begonnen zijn oogleden zwaar te worden. Voor hij er kwaad in had zakte hij weg.
Marcus schrok wakker toen Vix hem zachtjes in zijn hand beet en blaffend op en neer sprong. Het scherpe fluitje van de conducteur klonk achter hem. Hij sprong overeind en rende met twee treden tegelijk de trap op. Hij rende door de open deuren van het station zijn perron op. De deuren sloten met een klap achter hem het moment dat hij de trein in sprong. Hijgend zeulde hij zijn tas mee en ging opzoek naar een lege coupe. Helaas had het nadelen als je op het laatste moment instapte. Hij vond geen enkele lege. Overal zaten groepen mensen die veel te luidruchtig waren voor zijn smaak. En dan tenslotte vond hij bijna aan het einde een coupe die bijna helemaal leeg was. Er zat enkel een jongen in met een Mightyena. Toen Marcus de deuren open schoof en naar binnen stapte keek de jongen om en herkende Marcus hem als de vreemdeling die hem aansprak op zijn Shiny ball. Ze wisselde even een blik maar hij zei niets. Koeltjes ging hij tegenover hem bij het raam zitten en zette zijn tas op de zetel naast hem. Terwijl zijn eigen amberkleurige ogen automatisch naar het raam gingen om naar buiten te kijken leken de bruine van de jongen in hem te zijn gegriefd. Hij staarde hem onbeschaamd aan en dat begon hem te irriteren. Uiteindelijk keek Marcus hem toch maar aan. “Luister jongen, als jij in deze coupe wil blijven zitten staar me dan niet zo aan” Snauwde hij. De jongen keek niet weg. Hij leek zich te bedenken of hij iets wilde zeggen of niet. Toen er geen reactie leek te komen klikte Marcus ongeduldig met zijn tong en ging verzitten. “Het is gewoon dat je me aan iemand doet denken” Zei hij tenslotte. Zijn stem paste precies bij hoe hij er uit zag. Zacht maar qua toonhoogte toch hoog. “En is dat een excuus om mij aan te staren? Donder op” De jongen ging niet weg en schudde toen uiteindelijk zijn hoofd. “Het zal wel niets zijn, het spijt me enorm” Marcus beantwoorde hem niet en richtte zijn blik weer naar het raam. De omgeving schoot nu op enorm rap tempo voorbij. Te snel om te zien wat er precies langs het raam kwam. Het eerste uur dat volgde ging voorbij in complete stilte. De jongen had een boek uit zijn tas gepakt en keek niet langer zijn kant op. Het had erger gekund, moest hij toegeven. Als hij het rumoer uit andere coupes hoorde. De lunchkar deze keer werd voortgeduwd door een vrouw. Het assortiment was van sandwiches naar warme schotels gegaan. Het was al bijna donker buiten wat moest betekenen dat het al avond was geworden. Marcus sloeg toch maar de schotels af. Hij had nog sandwiches van de laatste keer en wilde niet meteen al zijn geld opmaken. Marcus keek opzij naar Vix die vredig lag te slapen op de zetel naast hem. Toen zijn blik naar de Mightyena ging merkte hij dat hij aangestaard werd. Zijn gele ogen keken recht in die van hem en leken niet af te willen wenden. Hij voelde de ogen in zich branden en keek opzij. De jongen keek hem weer aan. Hij sloot zijn boek met een klap en legde hem terug in zijn tas die aan zijn voeten lag. Afwachtend vouwde Marcus zijn handen in elkaar op zijn schoot en keek hem aan. “Ik weet nu waar ik je van ken” Het klonk opvallend kil. Dat trok meteen zijn aandacht. “Jij hebt mijn moeder’s Pokémon afgepakt” Wat waren de kansen? Sprakeloos met een stalen gezicht ontmoette hij zijn gezicht. Hoe had hij het voor elkaar kunnen krijgen om in één coupe te zitten met een slachtoffer van een van zijn roven? “Waarom beschuldig je mij van zo’n serieuze beschuldiging?” Vroeg Marcus koeltjes. De jongen vernauwde zijn bruine ogen. “Ik herinner me wel diegene die haar zo veel leed aan gedaan heeft. Toen ik je recht in de ogen keek van het Pokecenter wist ik het meteen” Marcus zuchtte en leunde niet onder de indruk meer achterover in zijn zetel. “Wat ga je doen? Me aangeven bij de politie?” De jongen schudde zijn hoofd. “Wanneer deze trein stopt daagg ik je uit voor een Pokémon gevecht” Marcus haalde zijn schouders op. Best. Wat had hij nu te verliezen? Eer? Hij kon dit broekventje prima aan. “Waar spelen we om?” Vroeg hij dan toch maar met een vals grijnsje. De jongen balde zijn hand tot een vuist. “Als ik win krijg ik mijn moeder’s Pokémon terug! En dan wil ik ook die Houndoom hebben én die Shiny Pokémon” “Deal” Zei Marcus zonder aarzelen. Vix hief zijn kop op door de plotselinge ijzige toon maar reageerde niet op de deal van zijn trainer.
De treinreis ging voort in een heel onaangename stilte. Marcus leek er niet zo veel last van te hebben. Hij dommelde af en toe zelfs weg, vertrouwend op zijn Houndoom dat als er iets zou gebeuren. En er gebeurde niets. Tegen de tijd dat de trein schokkend tot stilstand kwam op het perron van Lumiose City was het al lang donker en was de maan hoog gerezen. Marcus stond op van zijn plaats en rekte zijn stijve spieren uit. Hij viste zijn tas uit het rek en stopte bij de coupédeur om die open te houden voor de jongen als een gebaar van goede wil. De jongen duwde ruw tegen zijn schouder aan toen hij langs hem kwam en keek hem vuil aan. De lange man grinnikte en volgde hem op een sukkeldrafje. Met alle tijd van de wereld stapte hij de trein uit en ging het perron af. Eenmaal buiten op de straat zocht hij een goed plekje uit waar niet te veel verkeer langskwam. De jongen ging op geruime afstand staan en koos zijn Mightyena. Marcus knikte kort en Vix wandelde het strijdveld, even zelfverzekerd als zijn trainer. Marcus vroeg zich op dat moment af of de jongen wist dat Houndoom niet enkel vuur type was. “Bite!” Zei de jongen “Vix doe je Smog!” Dikke rook vulde het strijdveld en Marcus greep zijn kans. Hij dook naar een groepje toeristen die net de straat overstaken. Nonchalant liep hij met ze mee om te vervagen in de schaduwen van een naburig steegje. Vanaf zijn plekje keek hij toe hoe de smog optrok en de jongen een soort woede aanval kreeg. Marcus had geen zin in het geleuterd en wilde gewoon naar bed. Hij onderdrukte een geeuw en liep via het steegje naar het netwerk aan kleine wegen en bruggen die tussen alles achter de grote gebouwen ging. Hij had het hele wegennet zo’n beetje op zijn duimpje geleerd sinds hij in Kalos was. Zo kon hij snelle ontsnap routes plannen als hij weer een roof deed. Hij kwam op een klein pleintje met een fonteintje. Hij herkende deze heel goed. Het raam links boven stond altijd open rond deze tijd. Ook kwam er altijd een groepje Pichu langs die dan in de buurt bleven voor enkele uren op het naburge pleintje. Marcus kon ze vanaf hier zien. Ze wachtte altijd tot de eigenaar van een klein restautant restjes naar buiten gooide voor hen. Omdat deze kleine plekjes overal in Lumiose City waren moest je dingen zoals dit goed herinneren om niet verdwaald te raken. Hij stak zijn hand in zijn zak en haalde zijn pakje sigaretten eruit. Hij herinnerde zich dat hij heel de dag nog niet gerookt had. De lust naar nicotine begon nu toch wel zijn tol te eisen. Hij stak hem aan en nam een lange trek. Meteen voelde hij rust door zijn lijf komen. Vix geeuwde breed en ging naast hem zitten. Marcus zette zijn ene voet tegen de muur achter hem aan en rookte in alle rust en stilte zijn sigaret op. Daarna nam hij er nog eentje. En daarna nóg eentje. Toen hij het gevoel had dat zijn longen genoeg vergiftigd waren voor het uur gooide hij zijn kleine overblijfsel van zijn peuk op de grond en ging er op staan. Met de bal van zijn voet duwde hij hem uit over de vuile straattegels. Hij pakte zijn tas op en sloeg het kleine gangetje rechts in. Als hij die een eindje volgde kwam hij uiteindelijk uit bij Team Rocket’s headquarter.
Het enige geluid dat te horen was kwam van zijn schoenen. Het gedempte getik op de straatstenen maakte Vix nerveus. Het was te stil. De straatlantaarnpalen om hem heen waren uitgevallen waardoor het aardedonker was in de steeg. Hij hield het einde van de steeg goed in de gaten. Zo nu en dan wierp hij een blik achter zich. Hij voelde het prikken in zijn achterhoofd. Hij stopte onmiddellijk en keerde om. Inderdaad stonden daar twee breedgeschouderde figuren. Door het licht van een straatlantaarn ver achter hen kon Marcus niet zien wie het was. Enkel hun silhouetten. “Met wat kan ik jullie fijne heren van dienst zijn?” Vroeg hij luchtig. Door de duisternis in de steeg was het voor hen onmogelijk om Vix te kunnen zie met zijn zwarte vacht. Hij was vermengd met de duisternis om hem heen. Marcus kon hem horen ademen naast hem. Zwijgend liep het tweetal op hem af. Marcus verroerde geen vin. Het getik van hun laarzen klonk onheilspellend. Toen ze op zo’n zeven meter afstand van hem verwijderd waren stapte Vix uit de schaduwen. Met dreigend opgetrokken lip stootte hij een grom uit die uit het diepst van zijn borst leek te komen. De twee mannen stopte abrupt. “Flamethrower‘ Zei hij. Het steegje werd opgelicht door het hete vuur en joeg de mannen op zijn minst voor nu af. Marcus nam deze kans aan om snel het steegje uit te glippen en te verdwijnen door de geheime deuren. Hij hield hem open voor Vix en sloot hem toen achter zich.

Het stuk waar hij bij Allison aankomt

Er waren weinig tijden dat Marcus blij was om de blanke wanden van het hoofdkwartier te zien. Deze keer was een van de weinige. Hij kon zijn bedje al bijna horen roepen. Maar nog niet helemaal. Hij zou eerst naar Allison gaan. Hij voelde zich vies en wilde ook graag douchen. Hij zou het eten wel overslaan en rechtstreeks naar zijn kamer gaan als eindelijk die verrekte Fennekin afgeleverd was aan Allison. Terwijl hij de gang door liep begon zijn brein te speculeren. Waarom zou hij zoiets waardevols weggeven aan iemand zoals Allison? Als hij het zelf hield zou hij misschien wel in rang stijgen rond de grunts. Hij had tenslotte als enige tot nu toe een shiny Pokémon. Zijn ego zou het goed doen. Meer dan goed. Stel je alle love voor die je kreeg.. Marcus sloeg een gang in en herkende hem maar al te goed. Terwijl hij dichter bij de trap kwam die naar Allison’s kantoortje leidde hoe langzamer hij ging lopen tot hij tenslotte tot stilstand kwam voor haar deur. Voor hij die open ging duwen nam hij even de tijd om zichzelf te bestuderen in een naburige spiegel. Hij had wallen onder zijn ogen en zag er uit alsof hij dagen lang in een goot had liggen slapen. Daar kwam bij dat hij nu pas opmerkte dat zijn kleding asvlekken bevatte. Hij zou niet de prijs voor schoonste man van het jaar krijgen dat was zeker. Marcus pakte zijn tas op en schopte de deur met vrij wat kracht open. “Goedeavond schone vrouwe” Zong hij even quasi vrolijk als altijd zodra hij voet zette in het kamertje van de Team Rocket Eliteleider. Hij sloot de deur achter zich toen zijn Houndoom binnen was en gooide zijn tas op een stoel. Hij plofde op een andere vrije stoel en zuchtte heel diep, blij dat hij zijn kont opnieuw kon parkeren. “Hoe bevalt de avond tot nu toe? Eenzaam? Geen zorgen, ik ben nu hier om je avond op te fleuren” Gromde hij.

Marcus' glimlach verbreedde. "Nog beter nu ik ben gearriveerd". Hij kruiste zijn benen over elkaar en pakte de tas aan die zijn Houndoom al keurig van de grond had gepakt bij het handvat en netjes aanbood. Hij zette hem op zijn schoot en nam alle tijd om zijn shiny bal te zoeken. Toen hij hem vond keek hij op naar Allsion. Hij kon het niet laten. "Ik heb hier de sleutel tot een perfecter team" Hij sloot zijn vingers om het koele oppervlak van de bal. "Iets wat meer glimt dan het varken" Hij oogde Tepig en trok zijn hand uit de tas. Hij hield de verkleinde bal tussen zijn wijs en middelvinger en keek Allison met glimmende pretogen aan. Hij maakte hem groter, gooide hem omhoog en ving hem toen weer. "Een shiny Pokémon" Marcus kon zijn enorm trotse toon en zijn enorme arrogante houding niet verhelpen. Hij vond het altijd nodig om te laten zien hoe goed hij wel niet was. Hij gooide hem naar haar toe. "Ik bedacht mezelf toen ik naar een speciaal plekje in de Kalos regio ging.. ik moet met iets komen wat Allison leuk vind. Dus ik keek rond en zag een Arcanine, heel erg sterk en trouw. Maar dat vond ze vast niets-" Begon hij op een toon alsof hij iemand uitlegde wat hij moest kopen voor de verjaardag van een kennis. "Purrloin is niet zeldzaam .. en díe Pokémon" Hij wees naar de shiny bal. "Ik had mijn twijfels- en toen zag ik haar. Glimmend grijs met rood en wist ik het" Hij boog zijn hoofd een beetje en strekte zijn arm uit alsof hij een zittende buiging maakte. "De eer is aan u, Mevrouw Lenier" Hij leunde achterover in de stoel met een zelfingenomen grijns om de kaart zich te zien ontvouwen. Hij stak als laatste nog één vinger op. "Het kreng was niet gemakkelijk te vangen, moet ik toegeven. De wil om niet gevangen te worden was groot, een echt vurig type, die Shiny Pokémon" Eindigde hij met een knipoog.

Marcus hield Allison's gezicht goed in de gaten terwijl ze nog één keer een opmerking naar hem maakte en tenslotte de pokémon in de bal eruit liet. Hij voelde hoe zijn mondhoeken automatisch helemaal opkrulden in een zelfvoldane grijns. Wat was hij toch goed. Allison zonk naar haar knieën, zachtjes glimlachend. Ze stak naar hand uit naar de timide vos Pokémon. Marcus moest toegeven, Fennekin zag er aandoenlijk uit op die manier. Je moest er maar van houden. Hij wierp een blik op de Tepig die even aandoenlijk was. Hij keek omhoog en zuchtte geluidloos. Met twinkelende ogen ontmoette hij Allison's blik. "Excellent" Zei hij arrogant en hij streek zijn haren iets naar achteren met één hand. Toch, in zijn achterhoofd vroeg hij zich af welke verwachtingen waar aan hadden voldaan? Loonsverhoging? Dat mocht hij verdomme zeker wel na al de inspanning die het had gekost dat kreng in die bal te krijgen. Om maar over de reis te zwijgen. Hij stond op uit de stoel en rekte zijn spieren uit. "Vanwaar de verbijsterde toon? Je moest toch nu onderhand wel weten dat ik niet zo maar met willekeurige Pokémon je prachtige kantoortje binnen kom?" Zei hij op een toon alsof hij oprecht verbaasd was door haar verbijstering.

Marcus rechtte zijn rug en ging met zijn rug naar de deur toe staan om Allison nu helemaal aan te kunnen kijken. Hij volgde haar voorbeeld en vouwde ook zijn handen achter zijn rug met een vage glimlach. Hij besefte op dat moment, nu hij eindelijk Fennekin afgeleverd had, hoe moe hij lichamelijk in werkelijkheid was. Helaas zou hij niet kunnen uitslapen. Morgen zou hij weer net zo hard aan de bak moeten als vandaag om het goed te maken van de verloren tijd die hij had verspild in het ziekenhuis. Zijn amber kleurige ogen lieten dat niet merken hoe goed het ook kon met de wallen onder zijn ogen. Zo bleek maar weer dat veel slaap in het ziekenhuis hem niet hielpen met uitrusten. Daarvoor had hij te veel aan zijn hoofd. Marcus aandacht werd opnieuw getrokken toen hij Giovanni's naam hoorde vallen. Nu met een serieuze blik op zijn gelaat keek hij op. "Oh?" Reageerde hij. De grote baas zelf had contact opgenomen met Allison? Ze zochten een tweede elite leider? Marcus bleef stokstijf staan toen ze op hem af kwam. Ze boog naar voren en was op zo'n klein stukje afstand van zijn gezicht dat als hij iets naar beneden boog hij haar neus met de zijne aan kon raken. Hij ontmoette haar blik met een even intense blik.
"'Denk je dat ik je daarmee kan vertrouwen? We weten immers allemaal dat iemand die Giovanni teleurstelt niet meer terugkomt'" Hij liet haar woorden even door zijn hoofd gaan. Toch was het hem niet helemaal gelukt zijn eerste reactie te verbergen. Eventjes had hij mild verrast gekeken. Het was niet zozeer het gewicht wat er op zijn schouders zou komen. Arrogant genoeg dat hij was wist hij wel dat hij die aankon. Het was meer dat hij dus ook een stapje dichter bij Giovanni stond. Hij wist net als ieder ander hoe Giovanni kon reageren als je het goed verknalde. Hij liep langs Allison heen naar een extravagante collectie schilderijen aan de muur. Met zijn rug naar haar toegekeerd deed hij alsof hij die bestudeerde. Intussen ratelde de wieltjes in zijn hoofd non stop. Tenslotte zei hij met een stem die kalm was met een randje overmoedigde arrogantie "Ik denk niet dat ik het aan kan" Hij draaide zich om met de meest arrogante glimlach tot nu toe en zei: "Ik weet het" Zijn ogen vlamde intens terwijl hij zijn handen ook achter zijn rug vouwde en Allison intens aankeek zich bewust er van hoe veel hoogteverschil in hun twee zat. Ooit zal ik ook boven jou staan, Allison Dacht Marcus, hebzuchtig als hij was. Maar eerst .. dit. Dit was een uitdaging die hij aan wilde gaan. Een uitdaging waar hij gelukzalig voor neer wilde gaan. Hij had het gedaan, jezusmina, hij was elite leider!