Is this thing working? +Cevella Greenday

"Mijn litteken hé?" zei de jongen zuchtend. Misschien was het toch niet haar slimste actie geweest om dat te doen. Nathan deed zelf zijn haar opzij waardoor zijn litteken goed zichtbaar werd. Het zag er behoorlijk pijnlijk uit, of tenminste dat zou het moeten zijn geweest. "Hoe kom je daar aan, als ik vragen mag?"

Het duurde even voor Nathan antwoord gaf, blijkbaar moest hij er even over nadenken. "Het kwam door team rocket, een paar jaar terug." Verklaarde de groenharige jongen. Cevella knikte, Team Rocket, ze had een vreselijke hekel aan die mensen. Ondanks dat haar vader er lid van was en daardoor pas over iets meer dan een jaar vrij zou komen na twintig jaar gevangenis. "Ik ben zowat een Team Rocket magneet maar zoiets ergs is me nooit overkomen."

De jongen liet zijn lichtgroene haar weer los, waardoor het weer over het litteken hing. "Dan heb je eigenlijk geluk bij een ongeluk," zei Nathan. Cevella knikte. "Behoorlijk," zei ze rustig. De gedachtes over haar vader bleven weer eens door haar hoofd spoken. Ze had nog nooit over hem gepraat, met niemand, noch met hem gepraat. Haar ogen begonnen te glimmen door de gedachtes.

Ze merkte dat het humeur van de licht groen harige jongen niet zo vrolijk meer was als eerder. Cevella wist prima waar dat aan lag, ze had er dan ook flink spijt van. De blondine had kunnen weten dat het een gevoelige herinnering was. Ze moest een manier vinden om dit recht te trekken. "Hey, zal ik anders het donkere deel van mijn verleden vertellen om het goed te maken?" Zei ze op een licht bezorgde toon. Haar handen had ze tot vuisten gebald.

Cevella knikte toen hij een van zijn wenkbrouwen op trok. Ze had het er nog nooit met iemand over gehad, dat zou eigenlijk wel moeten. Ze kon haar gevoelens niet blijven opproppen. “Oh?” Zei Nathan geïnteresseerd. De blondine kneep hard in haar vuisten. "Wil je het weten?"

"Oké, laat maar horen. als je wilt kan ik ook wel de rest van mijn verleden vertellen." Antwoordde de jongen. Nog een keer slikte Cevella een brok weg terwijl ze hard in haar handen kneep. Daar ging het dan, voor de eerste keer ooit. "Mijn vader," veel verder dan dat kwam ze even niet. Haar ogen glommen van de tranen, rustig haalde ze nog een keer adem voor ze verder ging. "Hij had de leiding over een erg belangrijk project van Team Rocket, daar door werd hij opgepakt en 20 jaar de gevangenis in gegooid. Dat gebeurde allemaal nog voor ik en m'n twin werden geboren." Een kleine traan rolde over haar wang naar beneden, nou dat was er dan ook eindelijk eens uit.

Zodra ze merkte dat er tranen over haar wangen gingen slikte ze het brok, dat opnieuw in haar keel was gekomen, weg. Ze kon nu niet zielig gaan doen over zoiets, dat had ze vroeger al lang genoeg weest. Klaar er mee. "Jeetje, wat erg zeg." Zei Nathan met een wat volgens haar medelevend gezicht zou moeten voorstellen. Met de mouw van haar licht rode sweater veegde ze de tranen weg. Hoe ze het deed wist ze niet, maar ze toverde weer een lach op haar gezicht. "Laten we het maar over iets anders hebben, goed idee?"