Is this thing working? +Cevella Greenday

Nathan schudde grinnikend zijn hoofd waarna hij begon te lopen. “Okay, ik ga al. Ik ga al.” Cevella schoot weer in de lach. Het zag er vreselijk grappig uit. "Loop maar door op een gegeven moment stop ik wel," zei ze terwijl ze lachend haar handen voor haar mond hield.

Het duurde even voor Cevella stopte met lachen. Nog een tijdje keek ze geamuseerd toe, het was echt leuk om te zien. “Ik ben coumarine nu bijna uit…” Aan zijn stem merkte de blondine dat er iets aan de hand was? "Wat is er?"

Het ongemakkelijke kuchje bevestigde haar vermoedens al. “Ehm, volgens mij ben ik nu al verdwaald.” Licht schudde ze haar hoofd dat werd gesierd door een klein lachje. "Vraag de weg aan iemand, anders ga ik roepen of iemand dat wil doen hoor!" Grapte Cevella vrolijk.

Het leek haar eigenlijk wel leuk om te gaan roepen, en dan te kijken hoe de mensen er op zouden reageren. "Oh, ik zie al een kaart." Zei Nathan echter voor de blondine er de kans toe kreeg. Cevella zag hoe de licht groen harige jongen nog een stukje liep en ergens naar leek te kijken toen hij stopte. "Probeer die kaart eens aan te raken, misschien zie ik hem dan ook."

Het hologram stak een hand uit en leek iets aan te raken. "Eumm, ik ben nu hier... Wat betekend dat ik daar heen moet..." Cevella ging naast het hologram van Nathan staan en zag half doorzichtig een kaart. Een deel er van kon ze nog wel redelijk zien, andere stukken waren te doorzichtig om de wegen te volgen. "Ik kan de kaart half doorzichtig zien, ehm volgens mij moet je eerst een stuk rechtdoor en dan naar rechts, daarna kan ik het niet meer zien."

Nathan knikte. "Okay, dat is nog niet zo erg moeilijk gelukkig." Cevella lachte, terwijl ze nog even op de kaart probeerde te kijken. "Volgens mij loopt er een simpel pad zonder al te veel zijwegen, dus dat moet waarschijnlijk wel lukken hea!"

"Ach, ik kom er wel, op welke manier dan ook, de moeilijke of makkelijke," zei Nathan met een grijns op zijn gezicht. Cevella trok haar handen wat verder in haar mouwen zodat deze niet meer te zien waren. Het was koud buiten, ze kon misschien straks beter ook terug naar huis gaan. "Ik kom morgen wel zoeken als je er dan nog niet bent."

De jongen met het lichtgroene haar begon te lachen. Zacht lachte ze zelf mee, dat zou wat zijn. "We zien het wel als het eenmaal zover is." Cevella knikte, hopelijk zou dat niet hoeven. "Als ik jou moet gaan zoeken verdwaal ik waarschijnlijk in de bossen voor ik jou vind, dus zorg maar dat je zelf de weg vind," zei ze noch half lachend.