Whack-a-Mole |& Cevella Greenday

Een zwartharig meisje snoof de frisse winterlucht en de geuren van het Santalune Forest op. Het was laat in de ochtend, en gezien ze toch nog wat had willen trainen met Pan voor de volgende Gym en ze toevallig in de buurt was geweest van Santalune, had Lynn daar deze plek voor uitgekozen. Zara de Liepard liep naast haar en leek te genieten van de ochtendzon. Het was Lynn opgevallen dat haar maatje steeds rustiger werd met de komst van nieuwe teamleden en dat ze een soort leidersrol op zich had genomen. De katachtige Pokémon was vrienden geworden met iedere nieuwe toevoeging, maar had aan de wat eigenwijzere types, Pan en de jonge Cyndaquil, vooral, laten merken dat zij de autoriteit had. En het werkte, waar Lynn haar maatje zeker dankbaar voor was.
Een mistwolk doemde voor haar op en Lynn hield even stil. Zara aarzelde ook enkele momenten, maar verdween vervolgens met een vrolijke miauw de mist in. De jonge Trainer schudde even glimlachend haar hoofd, maar volgde de Liepard vervolgens toch maar de witte wolk in. Al snel kwam Lynn uit bij een stenen bouwwerk. Echo's van Zara's vrolijke kreetjes bereikten de oren van het meisje en met een glimlach stapte ze naar binnen. Zara bevond zich in het midden van de ruimte en had zich door haar poten laten zakken. De staart van de paarse Pokémon bewoog onrustig heen en weer en haar felle, groene ogen waren strak op een hoop omgewoelde aarde voor haar gericht. Plots draaide de Liepard zich naar een andere hoop en sprong daar met haar voorpoten gestrekt en onder het slaken van een enthousiaste kreet op af. Het kleine, bruine wezentje dat uit de grond omhoog was gekomen verdween nog voordat Zara de grond raakte en kwam enkele seconden later uit een ander gat tevoorschijn. De katachtige Pokémon draaide zich vliegensvlug om en trachtte de Diglett met haar poot aan te tikken, maar opnieuw dook die op tijd weg. Met een geamuseerde glimlach op haar gezicht ging Lynn op een redelijk vlak brok puin zitten. Pans training kon best nog even uitgesteld worden, bedacht het meisje met een glimlach.

Zonder te weten waar ze heen gingen liep Cevella achter haar Umbreon aan. De blondine had tegen haar pokémon gezegd dat ze mocht beslissen waar ze heen zouden gaan. Alpha was het bos in gelopen waar ze al een tijdje door heen liepen. Het bos was prachtig, de manier waarop het licht door de takken heen viel gaf een mooi effect. Plotseling verdween de Umbreon in een mistwolk. Snel versnelde Cevella haar pas tot ze de gele ringen van haar pokémon weer zag. "Alpha kom eens," riep ze haar pokémon bij haar. Braaf kwam de pokémon meteen naar haar toe. Het leek er op dat de pokémon toch verder wilde door de mist. Door het licht van Alpha's ringen kon ze een pokébal uit haar tas halen. Rustig gooide ze deze de lucht in, een klein stukje verder op was een klein lichtje te zien. Snel kwam de babypokémon naar haar trainer toe gerend. "Alpha loop voorop, maar blijf dicht bij. Bèta kom maar naast me lopen zodat ik iets kan zien." Vertelde ze haar pokémon, beide knikte en volgde haar bevelen netjes op. Na een tijdje merkte de blondine dat haar pokémon stil stond. Zodra ze dichterbij kwam werd er een toren zichtbaar. Haar Umbreon leek er naar binnen te willen, Cevella knikte waarna ze achter haar pokémon de toren binnen liep. Hier zag ze een zwartharig meisje staan, ze schrok er even van, ook een Liepard die steeds naar een Diglett sprong die uit willekeurige gaten de grond uit kwam. "Hey, ik schrok van je," zei de blondine glimlachend.

Voor een tijdje zat Lynn daar gewoon op het brok puin, dat onder haar langzaamaan iets minder koud werd, terwijl ze onbewust met een glimlach op haar gezicht keek naar hoe Zara helemaal opging in haar spel. De katachtige Pokémon schoot van de ene naar de andere kant van de kleine ruimte terwijl ze de Diglett achtervolgde, af en toe een kreetje slakend als het haar bijna gelukt was de Pokémon aan te tikken. De Diglett leek het overigens niet te erg te vinden dat er een grotere Pokémon achter hem aanzat, een waarvan in de dexentry enkele kenmerken werden genoemd die de Liepard tot een goede jager maakten. De kleine kraaloogjes van de Mole Pokémon waren nou niet bepaald expressief, maar Lynn dacht toch ergens vrolijke glinsteringen in de kijkers van de Ground-type te kunnen zien. "Hey, ik schrok van je," De jonge Trainer keek op van het spel van haar maatje en zag een meisje staan, blondharig en met blauwe ogen. Met een kleine maar vriendelijke glimlach antwoordde ze: "Begrijpelijk, dit is nou niet echt een plek waar je iemand anders verwacht." Terwijl Lynn haar blik op de Pokémon richtte die het nog onbekende meisje vergezelde, voegde ze grinnikend nog aan haar eerdere woorden toe: "Maar ik ben ook best wel eng, natuurlijk." Dat was nou niet bepaald zo, tenzij je bang was voor tieners of mensen met zwart haar, maar goed. De andere persoon zou het wel begrijpen, of daar ging Lynn ten minste vanuit. Wat Lynn het eerste opviel aan de Pokémon die bij het blondharige meisje stond, waren diens felrode ogen en daarna de gele ringen die zacht gloeiden. Een nachtwezen, of gewoon een Dark-type, waarschijnlijk. Lynns maatje had ook gemerkt dat er bezoek was en staakte haar spel even om een opgewekte begroeting te miauwen, waarna ze zich weer op de Diglett focuste, die piepende geluidjes gemaakt had zodra hij de aandacht van de katachtige Pokémon had verloren. Lynn schudde kort haar hoofd met een glimlachje. Raar wezen.

"Begrijpelijk, dit is nou niet echt een plek waar je iemand anders verwacht." Zei het zwartharige meisje waarop Cevella een begrijpend geluidje maakte. Deze rare toren midden in die grote mistwolk was nou niet bepaald een drukke plaats. "Maar ik ben ook best wel eng, natuurlijk," voegde het meisje grinnikend toe. De blondine lachte even. Nu viel het haar pas op dat er een katachtige pokémon naast het onbekende meisje stond. Plotseling klonk er een geluidje. De katachtige begon was in het rond te springen, het duurde even voor Cevella zag dat deze achter een Diglett aan zat. Plotseling sprong de Umbreon naast haar ook richting de pokémon, die nog maar net op tijd weg dook. Alpha ging dus ook meedoen met het spelletje. "Ik ben Cevella, dat daar is Alpha, en dit is Bèta," stelde de blondine zichzelf en haar pokémon voor eindigend bij de Charmander die zich aan haar benen vast hield. Nieuwsgierig keek de oranje pokémon toe op het spelletje van de andere twee.

"Ik ben Cevella, dat daar is Alpha, en dit is Bèta," Het zwartharige meisje knikte terwijl ze nadacht over welk verband bij alpha en bèta hoorde. Ze kon het zich niet meer herinneren, wat hoogstwaarschijnlijk te wijden viel aan haar korte en beperkte schooltijd. Met een mentale schouderophaal liet Lynn het achter zich; als het erg belangrijk was geweest, had ze het waarschijnlijk nog wel onthouden. "Aangenaam, Cevella," Antwoordde de jonge Trainer met een glimlachje, "Mijn naam is Lynn en dat daar is Zara." Bij het uitspreken van de naam van haar maatje gebaarde Lynn even naar de katachtige Pokémon, die vrolijk toekeek hoe de Umbreon van het blondharige meisje ook probeerde de Diglett aan te vangen. Met een opgewekte zwiep van haar staart zakte de Liepard wat door haar poten en draaide zo een rondje om de Ground-type Pokémon, die onder de aarde was verdwenen, te zoeken. Zodra Zara de grote, roze neus van de Pokémon weer boven de grond zag verschijnen, stortte ze zich met een enthousiaste miauw op de plek waar ze de Diglett gezien had. Lynn grinnikte even onhoorbaar en richtte haar blik vervolgens op het blondharige meisje en al gauw op de Pokémon aan diens voeten. De Charmander keek nieuwsgierig naar de twee andere Pokémon die buiten hun Pokéballs te vinden waren en hield zich aan de benen van zijn Trainer vast. "Alpha en Bèta, dus," Begon het meisje terwijl ze haar blik weer op de blondharige richtte. "Kunnen ze een beetje met elkaar overweg?"

"Aangenaam, Cevella. Mijn naam is Lynn en dat daar is Zara." Stelde het zwartharige meisje zichzelf en haar pokémon voor. De blondine knikte even terwijl het meisje Zara aanwees. Hoe Bèta haar been vast hield was lekker warm maar zag er ook een beetje vaag uit. Ach het was nog steeds een baby, daar kon hij dus niets aan doen. Later zou het waarschijnlijk wel veranderen. "Alpha en Bèta, dus," de blondine knikte. Ze had haar pokémon vernoemd naar letters uit het Griekse Alfabet. Sommige mensen merkte dat meteen op, andere leken er nooit achter te komen. "Kunnen ze een beetje met elkaar overweg?" Vroeg Lynn waarop Cevella knikte. "Alpha kan met bijna iedereen goed overweg, ook met Zara zo te zien," merkte ze vrolijk op terwijl ze naar de twee dark pokémon keek die met de Diglett speelde.

"Alpha kan met bijna iedereen goed overweg, ook met Zara zo te zien," Werd er op vrolijke toon opgemerkt. De jonge Trainer, die het spel tussen de wilde Pokémon, de Umbreon en Zara had gevolgd, kon niet anders dan instemmen. "Ja, dat bewijst ze nu wel," Antwoordde Lynn dan ook met een glimlachje, haar ogen op de spelende Pokémon gericht. Ergens verbaasde het haar wel een beetje dat Zara zich zo lang kon vermaken met een spel dat zo simpel was als dit. Zelf zou ze dat waarschijnlijk niet al te goed kunnen, namelijk. Als er niets uit te halen viel, als het gewoon voor de lol zou zijn, en er na een tijd geen einde in zicht kwam, gaf Lynn op. Er zou vast wel iets zijn waar ze haar tijd beter in kon steken, haar Pokémon trainen voor de volgende Gym, of zoiets. In ieder geval, bedacht Lynn, zolang Zara er lol aan beleefde was het goed. Enkele momenten stilte volgden die alleen werden verbroken door de vrolijke kreetjes van Zara en een paar geluiden van de Diglett. Een luid gerommel deed de blik van het zwartharige meisje naar de 'deuropening' schieten. Niets. Met een lichte frons op haar gezicht zette Lynn zich af van het stuk puin waar ze tegenaan had geleund en liep naar de ingang van de bouwval. Nog steeds niets te zien. De mist benam de jonge Trainer voor een groot deel het zicht. "Raar.." Mompelde ze tegen niemand in het bijzonder. Opnieuw klonk er gerommel van buiten het bouwsel, maar nog steeds was er niets te zien, zelfs geen donkerdere plek in de mist. Wat bevond zich in de mistbank?

"Ja, dat bewijst ze nu wel," zei het meisje waarop de blondine bevestigend knikte. De vrolijke geluidjes van de drie pokémon vermaakte haar. Het was leuk om te zien hoe de twee zo vrolijk bezig waren. Plotseling klonk er buiten het gebouwtje een luid gerommel. Geschrokken keek Cevella naar de in- en uitgang. Lynn liep naar de opening en keek even in het rond. "Raar..." De blondine maakte een bevestigend geluidje, daar moest iets zijn. Echter was er totaal niets te zien door de dikke mistbank die in het gebied hing. Rustig liep ze richting het gat in de muur en legde haar hand op de rand. Bèta was in het midden van de deuropening gaan staan en keek ook zoekend in het rond. Weer klonk er een geluid, deze keer net iets harder dan de vorige. "Er is iets daar buiten."

Er volgde een bevestigend geluidje van Cevella. Eerst had Zara niet doorgehad dat er iets aan de hand was, maar zodra haar speelkameraadje de Umbreon verdwenen was, liep ook de katachtige Pokémon naar haar Trainer toe, die nog steeds bij de deur stond en de mist in tuurde, hopend dat ze daardoor uiteindelijk wel iets zou zien. Het geluid klonk nog een keer, luider. "Er is iets daar buiten." Als iets harder werd, dan betekende dat dat hetgene wat het geluid veroorzaakte dichterbij kwam, toch? "Dat moet haast wel." Antwoordde Lynn, haar stem wat zachter dan normaal. Mocht wat zich dan ook in de mist verschool op geluid afkomen, dan zou het beter zijn om te fluisteren. Zara trippelde tot net iets buiten de opening in de muur een snuffelde aan de grond om haar heen. De kinderlijkheid was uit de houding van de normaal zo speelse Pokémon verdwenen. In plaats daarvan waren de spieren van de Liepard gespannen, klaar om in actie te schieten, en was er een waakse gloed te vinden in de ogen van de katachtige Pokémon. Lynns eerste impuls was om haar maatje terug te roepen, maar ze wist ook wel dat Zara vast en zeker wist wat ze deed. Hetzelfde geluid van eerder was opnieuw te horen, dit keer leek het van een heel andere kant te komen. De lichte frons die op Lynns gezicht had gestaan werd wat dieper en bezorgder, al was dat laatste niet al te goed te zien. "Zou het om ons heen cirkelen?" Vroeg het zwartharige meisje zacht. Want ja, dat kon er ook nog wel bij, hoor.

"Dat moet haast wel," bevestigde Lynn wat de blondine net had gezegd. Ze zei dit op fluister toon, dat was best slim. Misschien kwam het ding wel op geluid af. Cevella schrok toen het geluid aan de andere kant van waar het net vandaan kwam klonk. "Zou het om ons heen cirkelen?" Vroeg het zwartharige meisje. Weer klonk het geluid uit een andere richting dan daarnet. "Dat moest haast wel," fluisterde ze terug. Alpha gromde licht naar de mist, er moest echt iets zijn wat om hun en de toren heen cirkelde. Cevella liet de baby Charmander terug in haar pokébal keren. Het was duidelijk dat ze bang was en de blondine wilde deze baby pokémon, die ze van haar vader had gekregen, koste wat kost beschermen. "Zullen we anders ieder via een andere richting een rondje rond de toren lopen?"

Lynn hield haar blik op haar maatje gericht, wetend dat Zara met behulp van al haar jachtinstincten het gevaar beter in kon schatten. De Liepard had zich door haar poten laten zakken en hield haar gifgroene blik op een bepaald punt aan haar rechterhand gericht. De lange staart van de katachtige Pokémon zwiepte onrustig heen en weer op de grond. Op het moment dat de jonge Trainer haar blik verlegde om die op de oudere blondine en diens Pokémon te richten, wist ze dat Zara de situatie ook niet helemaal vertrouwde, maar dat er voorlopig nog geen reden tot paniek was, omdat de Liepard niet head-first de mist in gestormd was om aan te vallen. Dat stelde haar gerust; Lynn en Zara waren al heel lang maatjes van elkaar en de twee waren dan ook erg goed op elkaar ingespeeld. Voor Lynn betekende dit dat ze zeker wist dat Zara's oordeel te vertrouwen viel, zeker in ernstige situaties zoals deze. Cevella bevestigde haar woorden en liet haar Charmander terugkeren, waarna ze opperde om ieder via een andere richting een rondje om de toren te lopen. In enkele seconden dacht Lynn over het voorstel na. Voor eeuwig in de toren blijven zou niet helpen, maar om zich nou roekeloos naar buiten te storten zou waarschijnlijk ook niet bepaald praktisch zijn. Daar stond dan wel weer tegenover dat Pan en Atlas te hulp zouden kunnen komen schieten mocht het fout gaan, als Zara dat al niet deed. Het viel in ieder geval te proberen, was Lynns oordeel. "Goed. Geef een gil zodra je iets ziet, zou ik zeggen, dan kan ik naar je toekomen en ten minste een heldhaftige dood sterven in plaats van al rondzwervend in de mist het loodje leggen," Fluisterde Lynn, een poging doende tot een grapje maken, op haar eigen, ietwat rare manier, dan. "Welke kant ga jij op?"

"Goed. Geef een gil zodra je iets ziet, zou ik zeggen, dan kan ik naar je toekomen en ten minste een heldhaftige dood sterven in plaats van al rondzwervend in de mist het loodje leggen," zei het zwartharige meisje. Dit was nou niet precies het perfecte moment om grapjes uit te gaan halen. Maar het was niet erg, waarschijnlijk zou het wel goed komen. De kans was groot dat het gewoon een wilde pokémon was. "Welke kant ga jij op?" Vroeg Lynn vervolgens, aangezien ze links van haar stond leek dat haar het logische. "Ik ga links, jij rechts. We roepen als we iets zien okay?" Zonder antwoord af te wachten zette Cevella een paar stappen buiten de toren. Door de dikke mist viel er niet veel te zien. Gelukkig kwam er genoeg licht van Alpha's ringen om de weg te zien. Rustig begon ze haar ronde om de toren te lopen.

"Ik ga links, jij rechts. We roepen als we iets zien okay?" Lynn knikte bevestigend, al was Cevella al tot buiten de toren gestapt. Zara keek even om naar het blondharige meisje en voegde zich toen die wegliep bij Lynn. "Laten we maar gaan," Mompelde die en zette zich in beweging, zich afvragend wat haar in de dikke mist te wachten stond.
Door de mist kon de jonge Trainer maar tot zo'n twee à drie meter om zich heen zien. Zo geruisloos mogelijk liepen het meisje en diens maatje over het gras, de muur van de ruïne aan hun rechterhand houdend. De mist dempte alle geluiden en beperkte het zicht, wat om de één of andere reden een gevoel van rust creëerde en het zo deed lijken alsof er niemand anders in de buurt was op Lynn en Zara na. Toch bleef Lynn op haar hoede. Het feit dat ze niet wist of iets wat mogelijk gevaarlijk was zich ver weg of juist net buiten haar blikveld bevond hield haar scherp. Zara trippelde met haar mee, iets door haar poten gezakt alsof ze een onwetende prooi aan het besluipen was. Afwezig liet Lynn haar hand een keer door de vacht van haar maatje gaan. Ergens was ze wel nieuwsgierig wat hetgene was dat het rommelende geluid had veroorzaakt, maar die nieuwsgierigheid werd voor een groot deel weggedrongen door behoedzaamheid. Terwijl het zwartharige meisje zich afvroeg of Cevella al iets tegen was gekomen, stapte ze verder, zo stil als voor haar mogelijk was.

Door de dikke mist was het zicht belemmerd, Alpha zorgde er echter wel voor dat ze verder kon zien dan normaal. Ze was al bijna halverwege de toren toen ze geritsel in haar buurt hoorde. Oplettend keek ze in het rond tot haar ogen zes rode ogen tegen kwamen. Drie pokémon dus. Een paar ogen kwam langzaam dichterbij, zodra deze in het zicht kwam bleek het een Rhyhorn te zijn. Cevella slikte een keer zodra er een boze bries uit de bek van de pokémon kwamen. Langzaam liep ze een paar stappen achteruit, ze botste tegen Lynn aan. "Boze Rhyhorn, pas op." Fluisterde ze het zwartharige meisje toe.

Iets of iemand, Lynn had geen idee, botste tegen haar op. Het was in ieder geval geen al te klein iets, en dingen die niet al te klein waren konden op het moment wel eens gevaarlijk zijn. Het zwartharige meisje zette dan ook vlug een paar stappen achteruit om afstand te creëren voordat ze de gestalte herkende als Cevella. Ze wilde net opgelucht zuchten toen haar blik viel op de paren rode ogen die achter het blondharige meisje uit de mist opdoemden en de woorden "Boze Rhyhorn, pas op." hoorde. Eén voor één liet Lynn haar blik van het ene paar felrode kijkers naar het andere glijden. Die stonden zeker niet vrolijk, nee. Hoe deze Pokémon, die haar altijd wat log hadden geleken, zicht zo snel verplaatst hadden, wist de jonge Trainer niet, maar toch was ze blij om in ieder geval te weten wat het rommelende geluid had veroorzaakt. Nu kon het ten minste effectief aangepakt worden. "Tijd voor meer Pokémon?" Fluisterde Lynn terug naar het oudere meisje terwijl ze langzaam, heel langzaam, zodat de Rhyhorn het niet als een bedreiging zouden zien, haar hand in één van de zakken aan de binnenkant van haar vest liet glijden en daar een Pokéball vastpakte.