I will never build a snowman.

Aiden hing de telefoon op en bleef even met een fronsje staan. Lilium had hem niet willen vertellen wat ze in het Pokémon Center deed en zijn innerlijke Laito demoon was onmiddellijk naar boven gekomen, hem opties influisterend waar Lilium vast nooit in haar leven aan zou denken. Aiden schudde zijn hoofd even. Nope, ze zou daar vast wel alleen zijn. Hij hoopte het maar. Nu hij Marcus - voor nu - weggejaagd had, hoefde ze nog niet meer jongens aan haar broek. Of jongens zonder broek.
Met kalme passen wandelde hij het Pokémon Center in en keek hij even om zich heen. Zijn blik viel niet meteen op het blondje, dus bleef hij rustig staan. Ze zou hem vast wel verwachten, dus het zou fijn zijn als ze hem zou opmerken. Immers moest hij even bewijzen nog te leven enzo, voor ze rustig verder kon met haar leven.

&Lil.

Zijn naam werd geroepen en Lilium kwam dichterbij. Aiden keek haar even wat verbaasd aan. Zijn ogen verwijdden zich en even viel zijn mond een stukje open, terwijl hij het blondje in complete stilte aankeek. “W-Wat?” Zijn stem klonk verbaasd en hij liet zijn wenkbrauwen in een frons zakken. “Lil, ik mag niet weten wat je in het Center doet en je komt hier vol met krassen… Echt, hoor. Wat heb je uitgespookt vannacht?” vroeg hij wat ongemakkelijk, terwijl hij begon te twijfelen aan de onschuld van het meisje. Oh heilige Arceus, wat voor zieke zooi had ze nou weer gedaan? Dat kon toch niet? Nee. Hij wilde helemaal niet dat ze dat deed met iemand… Nee, nee, het was niet de bedoeling dat ze zich in rare situaties wikkelde. “Hoe? Maar? He?” Hij was in de war.

“Eh… Hoe kom je aan die krassen?” vroeg Aiden wat twijfelend nadat ze zei een prima nacht te hebben gehad. Hij vroeg zich af of ze eigenlijk wel tot zoiets in staat zou zijn en hij schudde zijn hoofd even glimlachend. “Laat ook maar,” zuchtte hij. Nee, het was niets voor Lilium. Sowieso had ze geen vriendje, had ze verteld. Dus het was best wel veilig.
Toen het blondje hem vroeg hoe het gevecht ging, grijnsde hij zijn tanden bloot. “Hij viel me zwaar tegen,” merkte hij op. “Heb Arya gebruikt en binnen twee aanvallen lag z’n Salamence op de grond en ontvluchtte hij me,” zei hij hoofdschuddend. Even hief hij één wenkbrauw op terwijl hij haar aankeek. “Ik had na je angst erom toch wel wat meer verwacht, ik moet zeggen teleurgesteld te zijn,” mopperde hij. Dit was slecht voor zijn al te grote ego. Misschien ging hij wel heel Team Rocket uitdagen, man.

Lilium legde uit wat er aan de hand was en Aiden zuchtte even opgelucht. Arceus, dat was toch wel beter. Hij moest zeggen dat hij het sowieso wel een fijn idee vond dat het meisje ehm… De nacht alleen had doorgebracht. Misschien moest hij maar een heel klein beetje gaan toegeven dat hij gewoon jaloe- bezorgd was. Hij was bezorgd. Absoluut.
Lilium zei dat die mensen voor haar wat intimiderender zijn en Aiden keek haar met een glimlachje aan. “Kan geen kwaad,” vertelde hij haar. “Je moet ook niet iedereen vertrouwen. Je mag best wat onrustig zijn voor zulke types,” ging hij door. Voor een moment viel hij stil. “Al mag je best wel wat meer op mij vertrouwen - zulke types kan ik wel aan,” knipoogde hij. “Kijk, nog helemaal heel,” grijnsde hij, zijn armen even lichtjes optillend alsof hij wilde aanduiden dat hij nog ongeveer heel was, afgezien van het verband rond zijn arm en de helende wond in zijn hand.

Ze zei gewoon een watje te zijn en Aiden fronste. “Mag ook wel,” zei hij rustig, met een ietwat serieuze frons op zijn gelaat. “Na alles heb ik liever dat je zo voorzichtig mogelijk bent,” ging hij door. Helaas was hij niet zo van de serieuze sfeer en ontstond er al een grijns op zijn gezicht. “Immers vond je mij ook ooit eng. Vraag me af waar die tijd heen is.” Het was wel een beetje dramatisch.
Toen ze sprak over zijn te grote zelfvertrouwen, fronste Aiden even kort. Hij wilde antwoorden, maar op dat moment pakte ze zijn arm beet en kwam er een pijnlijke kreun uit zijn mond. Hij snoof eventjes en had zijn kaken strak op elkaar geklemd terwijl er verschillende scheldwoorden gemompeld werden. Hij trok zijn arm uit haar hand los en keek haar wat betrapt aan. “Gaat prima,” mopperde hij. Verdikkie, moest ze dat ding nou echt beetpakken? “Het is helende.” Hij kon het proberen.

Hij was het noodzakelijk kwaad in haar leven. Ze vond hem nog steeds doodeng, maar hij was goed tegen Team Rocket. Aiden zuchtte een keer. “Nou, ik dacht toch wel dat ik meer was dan een bodyguard. Misschien moet ik maar om een loonsverhoging praten,” verzuchtte hij dramatisch. Ja, nu vond hij het nog grappig. Dat was niet van lange duur.
Toen de Nidoking hem plots van de grond tilde, bewoog Aiden zijn benen wat heen en weer. Het was absoluut niet mannelijk en super slecht voor zijn ego dat zijn voeten nu van de grond kwamen. “Laat me los,” siste Aiden, terwijl hij een poging deed te grissen naar zijn Pokéball. Helaas mislukte dit compleet en keek hij met een geïrriteerde blik naar Lilium. “Laat me op zijn minst lopen of Tyrion verbrandt dit ding…” kwam eruit. Aiden werd een beest als zijn voeten van de vloer kwamen.

Zijn voeten waren van de vloer en hij mompelde wat niet al te vriendelijke woorden, terwijl het meisje zei dat hij dat niet moest doen in het Pokémon Center. “Echt hoor, Lil,” gromde hij en hij sloeg een keer tegen de arm van de Nidoking. Met zijn slechte arm. Au, au, au, muk. Hij vond dit allemaal niet oké. Het deed zeer en het was irritant en hij haatte het om opgetild te worden. Hij zou deze Nidoking nog eens wat aandoen.
Toen hem werd gevraagd of hij naar het ziekenhuis was geweest, keek hij haar doordringend aan. “Nee, dat is niet nodig,” mompelde hij. “Als je dit monster me eens los laat laten, dan kan ik er zowaar heen lopen,” ging hij grommend door. Ze trokken zo onderhand de aandacht van de menigte en hij keek Lil ongeamuseerd aan. Als hij Tyrion eruit moest halen om dit ding af te maken, dan werd het niet mooi.

Ze hoorde haar eigen woorden in een echo en Aiden vernauwde zijn blik. Ze ging door over hoe hij dit vaak genoeg bij haar had gedaan en dat ze dacht dat hij niet kon lopen, omdat hij dit de vorige keer ook niet had gedaan. Aiden snoof even zachtjes. “Het was ook niet nodig,” gromde hij. Hij rende zich wel, hij kon het allemaal wel aan. Want, alles wat hij deed, deed hij ook goed. Hij wist Marcus te verslaan, versloeg een gymleider en zo kon hij nog wel even doorgaan. Die ene wond over zijn arm kon hij best wel hebben, joh. Hij had een hekel aan het ziekenhuis en het ziekenhuis had een hekel aan hem. “Laat me los, Lil,” snoof hij vervolgens. Arceus, hij was er klaar mee. Hij redde d’r nooit meer. Grom grom.