Worst date ever || &Seven

Ja, het werd springen. Raven stapte iets naar achter om Seven de ruimte te geven. Hij leunde een beetje vermoeid op het touw en luisterde hoe ze zich toen van de brug afzette. De brug schommelde, maar leek niet door te breken. Toen ze aan de overkant weer neer kwam kon hij goed inschatten hoe ver hij moest. Het was ver, maar haalbaar. Tenminste, normaal zou hij het halen. Voorzichtig kwam Raven weer overeind en zette ook hij zich op de laatste plank. Hij haalde even diep adem, vervloekte ondertussen alles wat hem lief was, en zette zich toen af. Voor een paar korte, maar vreselijke seconden was de grond onder zijn voeten verdwenen en voelde hij de paniek dat hij nergens op zou landen. Maar, toen raakte zijn voeten de stenen ondergrond, en zakte hij soepel door zijn knieën om niet vooralsnog naar achter te vallen. Een pijnscheut trok door zijn borstkas heen en met een kreun zakte hij nog verder door om zichzelf op te vangen met zijn hand. Arceus. Dit deed hij nooit meer.

Raven probeerde niet al teveel door te laten schemeren hoe zeer dit deed, iets wat hem tot dusver aardig gelukt was, maar uiteindelijk kwam toch de vraag of het ging. "Ja," reageerde hij kort. Maar Raven wist net zo goed als Seven dat hij dit niet lang meer vol ging houden. De zon zakte naar beneden, hij kon het licht zien verzwakken. Raven wilde omhoog komen, maar kon de kracht er nog even niet voor vinden en zette zich toen uitgeput op de grond. Hij trok zijn knie op en liet zijn arm hierop leunen, waarna hij met een zucht zijn hoofd liet hangen. "We gaan dit nooit voor de nacht halen he?" merkte hij toen op. Ze wisten het allebei, hij was alleen degene die het hardop zei. Met zijn tempo kwamen ze nooit meer op tijd bij Lumiose City.

Seven gaf een reactie, maar tot zijn verbazing kon hij geen hint van irritatie in haar stem ontdekken. Ze zei het gewoon zoals het was, en ging vervolgens weg om hout te halen. Dat maakte het in ieder geval wat makkelijker. Raven schoof ietwat moeilijk over de grond zodat hij met zijn rug tegen een steen kon leunen, pakte een waterfles uit zijn tas en nam een paar slokken nadat hij zich besefte dit de hele dag nog niet gedaan te hebben. Net zo als eten, maar Raven had bij het inpakken van zijn tas niet op zoiets als dit gerekend. Met een zucht sloot hij zijn ogen. Hij haatte zichzelf dat hij op dit moment zo zwak was. En hij haatte het dat hij hier nog een nacht moest spenderen en daardoor Seven ook ophield. Maar, zijn lichaam was op dit moment meer dan dankbaar met de rust. Hij had het maar gewoon te accepteren dat ze hier voorlopig nog even vast zaten. Of althans, hij. Seven was nog altijd vrij om te gaan waar ze wilde, maar het zag er niet naar uit dat ze hem hier in de badlands ging achter later. Ondanks de discussies die tussen hen oneindig lang leken voort te duren, merkte Raven dat hij dit toch wel kon waarderen. Daar werd hij zich van bewust toen ze weg was. Het was één ding om hier vast te zitten, maar alleen dat was misschien toch nog wel een heel stuk ondraaglijker geweest.
Raven klikte de pokéball van Luca van zijn riem en liet de Lucario weer naar buiten. "Meester, bent u ongedeerd?" vroeg de Lucario meteen. Met een blik op de brug verderop, knielde Luca ongerust naast Raven neer op de grond. "Waar is Seven?" vroeg hij toen. De Lucario was dus onderhand ook al gewend geraakt aan haar aanwezigheid. Raven lachte kort, en had daar meteen spijt van. Er trok een pijnlijke frons over zijn uitdrukking, maar hij wist toch de scheve glimlach op zijn gezicht te houden. "Geen.. zorgen. Die is hout halen," bracht hij uit, waarna hij opnieuw zijn ogen sloot. Hij had het nog niet gezegd, of hij hoorde Seven alweer terugkomen. Ze plaatste het hout neer op de grond en liet het weer aanwakkeren door haar Vulpix. Raven hield zijn lege ogen een tijd op het licht van het vuur gericht, dat een steeds duidelijker contrast vormde nu de zon dieper achter de horizon wegzakte.

Één nacht. Nog één nacht, en dan waren ze hier uit. Dat was wat Raven zichzelf wijsmaakte, terwijl hij luisterde hoe Seven ook plaatsnam op de grond en haar slaapzak over haar heen trok. Ze moest het vast ijskoud hebben en meteen voelde Raven weer dat knagende schuldgevoel. Iets wat hij zeer vervelend vond. "Sorry dat ik je hier ophoud," mompelde hij toen. Het was wel duidelijk dat hij dit soort dingen met tegenzin zei, maar hij vond het wel nodig om gezegd te hebben. Hij hield er niet van om iemand iets verschuldigd te zijn. Hij hield er sowieso niet van om iets met anderen te maken te hebben. Toch was het soms onvermijdelijk en bij Seven leek dit zo onderhand een gewoonte te worden. Raven vouwde zijn arm over zijn middel en plaatste de andere weer leunend over zijn knie, terwijl hij glazig in het vuur staarde. "Ik weet dat het niet helpt, maar laten we eerlijk wezen. Je zit hier vast door mij."

Ze maakte ergens wel een punt toen ze nuchter opmerkte dat ze hier niet eens zou zitten als het niet door zijn toedoen was geweest. Raven wilde zijn schouders ophalen, alsof het allemaal niet zoveel voorstelde, maar het feit dat hij dit niet kon sprak dat misschien een beetje tegen. In plaats daarvan haalde hij alleen even zijn wenkbrauwen op. "Ik kon het moeilijk zomaar laten gebeuren," sprak hij toen simpel. De moeilijke uitdrukking op zijn gezicht liet zien dat hij zelf ook nog niet helemaal kon plaatsen wat er nou was voorgevallen. Het was allemaal in een flits van een seconde geweest, en in die seconde was hij er gewoon zonder er over na te denken voor gesprongen. Maar, waarom? Raven sloot zijn ogen en voelde weer een golf van vermoeidheid over zich heen slaan. "Er hoeft er niet nog één dood te gaan in mijn leven." Zijn stem klonk zwaar van het schuldgevoel. Het was er uit voor hij er erg in had. En hij had er meteen spijt van.

Ja, shit. Hij kon ook gewoon beter zijn klep houden. Raven had absoluut geen zin om door te gaan op dit onderwerp, maar hij wilde Seven ook niet zomaar rare ideeën geven. Met een vermoeide zucht plaatste hij zijn hand op zijn voorhoofd, om deze vervolgens even door zijn warrige haar te halen. "Nee, laat maar," zei hij grimmig, toen hij toch voor de eerste optie leek te kiezen. Raven ging er niet nog meer dingen uit flappen, hij kon zichzelf daar niet mee vertrouwen op dit moment. "Laten we het er maar bij houden... dat ik weet hoe t is om iemand te verliezen." Seven kon het misschien wel begrijpen zonder al teveel uitleg. Hoe hard ook, zij was ten slotte in een weeshuis opgegroeid. Hij legde zijn arm weer terug op zijn knie en balde onbewust zijn vuist, waardoor de knokkels op zijn hand wit kleurde. "Vandaar de ze Luca niet krijgt. Ik weet dat hij gevaarlijk kan zijn zo, maar echt niet dat ik hem zo maar ga opgeven." Raven was zich ervan bewust dat Luca, die een eindje verderop was gaan staan om de wacht te houden, hem kon horen. Hij wist nog steeds niet wat de Lucario verborgen hield, maar hij zou wachten tot Luca zelf naar hem toe zou komen. Toch mocht hij weten dat het hem niet zoveel kon schelen. Wat het ook was, het veranderde niets wat betreft zijn mening over Team Rocket.

Seven liet merken dat hij dat niet aan haar hoefde uit te leggen. Ze begreep waarom hij Luca verdedigde en leek er verder ook geen oordeel over te vellen. Raven kon niet ontkennen dat hij daar opgelucht om was. "Goed," sprak hij toen een beetje suf uit, blij dat Seven niet het type was om zijn zielige verleden te horen. Ze hadden allebei dingen meegemaakt, maar geen van hen vroeg erom hier over uitgehoord te worden. Hij sloot dankbaar zijn ogen en liet zijn hoofd weer tegen het steen leunen, te moe om zelfs nog een slaapzak of iets dergelijks te pakken.
"Je krijgt je Sewaddle weer terug," beloofde hij toen opnieuw, wetende dat haar gedachten haar nu naar haar eigen Pokémon zouden leiden. Het was niets voor Raven om op die manier aardig proberen te doen. Dat was hij niet. En hij hoefde het ook niet te proberen want meestal faalde hij er grandioos in. Maar, nu was er toch niets meer dat hij kon doen. Ja, z'n mond houden, maar dan werd hij door de stilte alleen maar weer geconfronteerd met de pijn in zijn borstkas.

Raven besloot dat hij voor nu wel weer genoeg zijn best had gedaan met aardig doen en zijn excuses aanbieden. Hij verschoof even lichtjes van zijn plek om het zichzelf wat gemakkelijker te maken en lachte stijfjes naar Seven toen ze vroeg of hij z'n spullen niet moest hebben. "Je zou toch bijna zeggen dat je je ongerust maakt," grapte hij. Oké, dit begon echt op een hopeloze poging te lijken zichzelf een beetje af te leiden. Hij wuifde haar opmerking snel weg met een korte beweging van zijn vingers. "Ik heb niet zoveel nodig," voegde hij er toen aan toe. Hij sliep eigenlijk bijna nooit met een slaapzak. Voor een rijkeluiskindje was hij niet bepaald veeleisend te noemen.