Worst date ever || &Seven

Seven kwam met een reactie waar hij niet echt iets tegen in te brengen had. Zijn hand gleed voorzichtig naar het verband dat om zijn lichaam gewikkeld zat. Zijn jas zat niet volledig dicht en het verband voelde warm aan door de hittekring van het kampvuur. Ze had het heel kundig verbonde. Raven was er van overtuigd dat hij niet meer naar het ziekenhuis hoefde. Niet dat hij dat tegen haar ging zeggen. "Je had me wel mogen vertellen dat je half verpleegkundige bent," merkte hij fronsend op. Nee, Raven dacht niet meteen aan Seven in een nurse pakje. "Waar heb je geleerd zo te hechten?" Hij had nooit gedacht dat ze in weeshuizen opleidingen aanboden.
Seven vroeg of hij niet moest gaan slapen, waarop Raven even kort snoof. Hij was moe ja, maar nu de ergste pijn weg was wilde hij niet toegeven aan de vermoeide zwakte. Zijn woorden hadden een grote kern van waarheid gehad. Raven was echt als de doods dat hij niet meer bij bewustzijn zou komen. Hij had het al een keer meegemaakt bij een ander.
"Je hoeft hier niet te blijven, Luca is er," zei hij toen koppig. Raven wilde sowieso met zijn Lucario praten, om te vragen waar dat gedoe met S4 in Arceusnaam over ging. Tegerlijkertijd vond hij het vreselijk dat hij Seven zoveel last bezorgde. Raven had het liefst niets met niemand te maken, maar het lot keerde zich elke keer weer tegen hem. En Seven was daar de dupe van. Raven had alleen een hele crappy manier om dat te tonen.

Met enkel nog het geluid van het knetteren van het vuur, werd het opeens akelig stil in de omgeving. Raven bleef nog wel een tijdje op zijn hoefde, omdat de gebeurtenis toch wel een hele indruk op hem had gemaakt, maar besloot dat hij uiteindelijk geen keus had om toe te geven aan zijn zware oogleden. Met de pijn was het nog een hele strijd, maar uiteindelijk won de vermoeidheid het toch en zakte ook hij uiteindelijk weg in een onrustige slaap.
Toen hij wakker werd van het ochtendlicht dat op zijn ogen prikte, wist hij niet meer wat hij gedroomd had, maar het zweet op zijn voorhoofd vertelde hem dat hij dat ook liever niet wilde weten. Raven greep even met een pijnlijk gezicht naar zijn borstkas en kwam toen stijfjes omhoog. Het hout in het kampvuur van de vorige avond smeulde nog zachtjes na, maar was grotendeels geslonken tot een beetje as. Hij had het koud, en besloot dat de beste manier om weer op te warmen was om weer in beweging te komen. Hij kon hier toch niet eeuwig blijven liggen. Heel voorzichtig, omdat zijn borstkas eigenlijk nog zeerder deed dan de avond ervoor, duwde Raven zich op zijn benen. Luca was al wakker en keek op toen hij zijn meester moeilijk over de grond hoorde schuifelen om zijn tas te pakken. "Gaan we?" vroeg hij verrast in zijn hoofd, om Seven niet te wekken. Raven knikte enkel moeizaam en liet de Lucario zijn gedachten lezen om zijn reden te weten. Hij had Seven lang genoeg lastig gevallen met dit hele gedoe. Misschien was het niet de meest stijlvolle manier om weg te glippen, maar Raven wist niet of ze hem anders gewoon weg zou laten gaan.

Net toen hij zijn tas om zijn schouder had geslagen en weg wilde lopen, hoorde hij de stem van Seven de stilte opvullen. Raven bleef kalm staan, niet het idee gevende dat hij zich betrapt voelde. Hij baalde alleen dat ze toch wakker was geworden. Seven was duidelijk een hele lichte slaper. Toen ze overeind kwam hamerde ze er opnieuw op door dat hij naar het ziekenhuis moest. Raven onderdrukte een vermoeide zucht. Het zag er niet naar uit dat hij dat idee snel uit haar hoofd ging krijgen. "Dat komt wel," antwoordde hij koppig, al kwam het misschien niet heel geloofwaardig over gezien zijn eerdere gedrag. Maar, als de wond echt zo'n pijn bleef doen, wist hij ook wel dat hij geen keus had. Dan verzon hij wel gewoon een excuus, en ging hij heel bewust naar een ander ziekenhuis. Dat wilde echter nog niet zeggen dat hij er eerst alles aan zou doen om een bezoek te vermijden. Raven draaide zich naar Seven en voelde haar blik op hem neerbranden. Het viel waarschijnlijk in het verkeerde keelgat dat hij haar hier alleen wou achter laten, en wist dat hij haar op zijn minst een uitleg verschuldigd was. Raven zuchtte. "Ik heb je lang genoeg opgehouden," zei hij kort.

Tot zijn opluchting, sprak ze hem niet tegen, en Raven nam dat eigenlijk als teken dat hij kon gaan. Ze was al wakker, dus het was geen harteloos achterlaten meer. Iets hield hem echter tegen in zijn bewegingen, zeker toen hij Seven opeens overal naartoe hoorde lopen. Hij bleef een beetje verbaasd staan en volgde haar bewegingen met zijn lege ogen. "Ben je iets kwijt?" vroeg hij fronsend. Hij was meteen op zijn hoede. Ze ging toch niet haar Holocaster pakken om een ambulance te bellen ofzo? Hij zou dat wel iets voor haar vinden. Niet eens tegen hem in gaan, maar gewoon meteen actie ondernemen. Raven kalmeerde echter toen hij besefte dat ambulances hier niet zomaar naartoe zouden rijden. Dan had ze dat al lang al gedaan toen hij aan het doodbloeden was, maar dat stadium was hij al lang al voorbij. En zo gek zou Seven nou ook weer niet zijn. Raven liet zijn tas op de grond vallen, want die was toch wel vrij moeilijk te tillen met een hechting in zijn borstkas, en wachtte zwijgend of Seven hem zou vertellen wat het ook mocht zijn waar ze mee bezig was.

De plotselinge verandering in haar toon was nihil, maar onmiskenbaar voor zijn gehoor. Raven's uitdrukking verslapte toen hij door begon te krijgen dat er iets aan de hand was. De steen die ze ruw had weggeschopt ketste over de harde ondergrond. Ze bleef roerloos staan, alsof ze de zoektocht op gaf. Raven begreep nog steeds niet waar ze überhaupt zo fanatiek naar aan het zoeken was. "Seven," vroeg hij toen voorzichtig, om haar aandacht te trekken. "Wat ben je kwijt?" Ze was niet echt het soort persoon om meteen radeloos te gaan roepen, maar hij kon merken dat het iets dierbaars was. Misschien kon hij helpen. Want echt zo weg lopen ging nu ook niet meer.

Seven antwoordde kortaf dat ze haar tas kwijt was. Alsof het niet zo'n groot probleem was, maar Raven kon zich voorstellen dat ze hem graag terug wilde. Misschien moest hij haar maar gewoon laten zoeken, haar het idee geven dat hij als blinde toch niet zoveel kon doen. Dat zou hij normaal doen. Maar, daar was dat vervelende gevoel weer dat hem vertelde haar op z'n minst te helpen. Iets wat hij, na alles, haar verschuldigd was. Dat kon Raven niet negeren. "Wacht even," mompelde hij om haar tegen te houden, waarna hij zich naar Luca draaide. "Kun jij kijken.. of je haar tas hier ergens kan vinden?" vroeg hij toen. De Lucario knikte, al lang blij dat hij weer iets te doen kreeg, en liep weg, zijn ogen gesloten om zich op de aura van de omgeving te concentreren. Raven keerde zich weer naar Seven. "Als je tas hier is, vindt Luca hem zeker. Hij is waarschijnlijk gewoon weggewaaid in de zandstorm," probeerde hij kalmpjes. Raven kon niet echt een andere logische verklaring verzinnen.

Hij merkte wel dat Seven opeens ijzig stil was. Raven probeerde er alleen nog niet teveel achter zoeken. Het was Seven. Niets nieuws dus. Maar, de waarheid was dat hij haar nog niet wilde laten zien dat hij doorhad dat dit haar wat deed. Hij wist dat ze dat niet op prijs stelde, en de enige manier om haar kalm te houden was te doen alsof.
Luca keerde terug en Raven wende zich hoopvol op de Lucario. Als hij de tas had gevonden konden ze dit achter zich laten. Maar, hij voelde het antwoord al aankomen voordat de Lucario begon met spreken. "Hij is niet hier, meester," meldde hij. Er was geen twijfel over zijn vaardigheid in aura. "De tas is nergens." Raven probeerde niet teveel op Seven's reactie hierop te letten en bracht zijn hand naar zijn haar om vervolgens hardop na te denken. "Oké, ehm.. Waar kan hij dan zijn. Had je hem wel mee?" Arceus, Raven, natuurlijk had ze hem wel mee. Dit hielp niet echt.