Worst date ever || &Seven

Seven zakte plotseling op de grond neer en Raven schrok hier oprecht van. Toen ze opeens zo stil werd, had hij het al aangevoeld dat er iets zou losbarsten, maar dit had hij niet zien aankomen (sorry ik kan het even niet anders verwoorden). Radeloos bleef hij even staan, alsof hij nog niet helemaal geloofde dat Seven echt aan het huilen was. En toen pas drong de ernst van de situatie tot hem door. Raven twijfelde, maar stapte uiteindelijk toch naar voren. Hij ging bij haar staan en zakte, tegen al zijn beter weten in, door zijn knieën om voorzichtig haar schouder aan te raken. "Seven," zei hij zachtjes, zei het een beetje ongemakkelijk omdat hij echt niet goed was in dit soort dingen. "Het komt wel goed." Hij was vast de laatste persoon die ze wilde zien op dit moment, maar er was hier verder niemand. Hij kon haar moeilijk daar op de grond laten liggen. Dat kon hij al lang niet meer.  

Nee, hij wist ook wel dat zijn woorden volkomen zinloos waren. Dat het niets hielp. Toch had Raven het gevoel dat hij in ieder geval iets moest zeggen, al was het maar in een zwakke poging haar te kalmeren. Als ze daarvoor zo nodig tegen hem moest uitrazen, dan was dat maar zo. Vandaar dat hij geen frustratie voelde toen ze zich van hem vandaag rukte en tegen hem begon te schreeuwen. Hij kwam omhoog en bleef enkel zwijgend staan, zijn grijze ogen strak op haar gericht. "Wat weet ik dan niet," vroeg hij toen. Je kon merken dat hij al lang al had begrepen dat het meer dan alleen om die tas ging, maar hij wilde het van haar horen. Ze frustreerde zich eraan dat hij niets wist. Dan moest ze het hem vertellen. Maar, ergens had hij al een angstig vermoeden. Er was nog maar één verklaring. Der tas was niet kwijt. Hij was gestolen.

En toen viel alles op zijn plek. Raven kon alleen maar verrast zijn wenkbrauwen optrekken. Het ging niet om de tas, maar om de Pokémon in haar tas. Haar Sewaddle was gestolen. "Wat, waarom je Sewaddle," reageerde hij niet begrijpend. Wat moest ze nou met zo'n klein rupsje? No offence naar de almachtige Sewaddle. Wat moest ze überhaupt met andermans Pokémon. Het was allemaal volkomen onlogisch en dat frustreerde hem behoorlijk. Was Seven haar Sewaddle nou voorgoed kwijt? Dat kon Raven niet geloven. Zelf was zijn Pokémon nog nooit gestolen geweest, maar de dreiging dat dat gestoorde mens Luca zou meenemen zat nog vers in zijn geheugen. En nu was het Seven overkomen. Hij schudde even met zijn hoofd. "Ze heeft je pokéball vast niet gezien. Je krijgt hem wel weer terug, dat moet wel," sprak hij toen. Misschien een loze belofte, maar meer kon hij op het moment niet doen. Of toch. Hij draaide zijn hoofd om naar Luca. De Lucario was uiterst goed in het verbergen van zijn gevoelens, maar het ontging Raven niet dat hij opeens wel erg stil was geworden. "Luca, als jij hier meer van weet.." sprak hij toen waarschuwend. Nu was niet de tijd om dingen verborgen te houden.

Luca liet ongemakkelijk zijn blik op de grond vallen en Raven richtte zich weer naar Seven toen die hem toebeet dat dat mens gister in alle staten was geweest. 'Ik denk niet dat ze mijn Sewaddle vrolijk terug geeft als ik er lief om vraag.' Raven balde zijn vuisten bij het horen van die opmerking. "We gaan er ook niet lief om vragen," antwoordde hij dreigend. Hij had geen flauw idee wie dat mens was, nog waarom ze Seven's tas of zijn Lucario wou hebben, maar hij wist één ding zeker. Ze ging hier niet zomaar mee wegkomen. Hij zou de laatste zijn om tegen Seven te zeggen dat het dan maar een rups was. Raven gaf het misschien niet snel toe, maar hij wist ook wel dat je je aan die beesten hechtte. Hij zou zich niet kunnen voorstellen er ook maar één op te geven. Net als Seven, had ook hij niemand anders. Raven pakte haar handen vast zodat ze hem wel aan moest kijken, wetende dat ze zijn blik nu vermeed. "We krijgen je Sewaddle wel terug," beloofde hij toen kalm. Luca keek op toen hij de vastberadenheid in de stem van zijn meester hoorde en klemde gefrustreerd zijn kaken op elkaar. Het zag er naar uit dat Raven hier niet voor weg ging lopen, en hij kon hem er ook niet zomaar onvoorbereid op af laten stormen. Zeker niet in deze staat. "Team Rocket," zei hij toen met tegenzin. "Ze hoort bij Team Rocket. Ze stelen Pokémon om ze te gebruiken voor hun eigen gewin." Raven werd verrast met die nieuwe informatie en liet het even zwijgend op zich inwerken, waarna hij Seven weer los liet om zich naar zijn Lucario om te draaien. "En weet je ook waar die Team Rocket zit?" vroeg hij toen, de vraag hoe Luca dit allemaal wist er maar even buiten latend. Luca schudde zijn hoofd. "Nee, dat weet ik niet."

Meer leek Luca er nog niet over kwijt te willen en Raven besloot het er voor nu maar bij te laten. Als Luca meer had geweten over wat hen kon helpen, had hij dit wel losgelaten. Raven besloot de hulp van zijn Noivern in te schakelen en liet zijn hand naar zijn riem glijden, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de pokéball miste. Shit, dat was ook zo. Hij had de pokéball laten vallen. Raven liet zijn grijze lege ogen even gehaast door de omgeving glijden, alsof dit veel nut had en probeerde zich te herinneren waar de Tyranitar hem omver had gegooid. Luca leek te raden waar hij naar op zoek was en pakte de pokéball toen uit een kleine kloof in de grond. "Hier meester," zei hij, terwijl hij de bal overhandigde. Raven knikte dankbaar en klikte de pokéball toen open. Toen de draak verscheen liet hij zoals gebruikelijk een opgewekte kreet horen, maar al snel viel zijn oog op Raven en landde hij op de grond om met grote ogen aan het verband te snuffelen. Raven probeerde zijn snuit snel weg te duwen voor hij schade aan richtte. "Dat is niets. Feral, ik heb even een taak voor je," zei hij om de aandacht van zijn Noivern te trekken. Feral, die niet echt onder de indruk was van Raven's aanraking, keek nieuwsgierig op en hield zijn kop scheef als een puppy. "Ik wil dat je op zoek gaat naar een vrouw met een Flygon. Als het goed is draagt ze een tas bij zich die naar haar ruikt." Hij gaf een knikje naar Seven. De Noivern draaide zich even nieuwsgierig naar haar om en snoof toen met een diep geluid aan haar schouder. Vervolgens zette hij zich af en vloog hij op, zijn gestalte al snel geslonken tot enkel een kleine stip. Raven hoorde hoe hij met grote slagen door de lucht begon te manoeuvreren. De kans was heel klein dat dat mens zich nog hier in de Badlands bevond, maar ze konden het op z'n minst proberen.
Toen Feral was verdwenen, raapte Raven zijn tas weer op. "Laten we gaan," merkte hij op, terwijl hij de tas weer over zijn schouder sloeg en zijn andere arm om zijn buik vouwde voor ondersteuning. "Misschien dat we in Lumiose City meer informatie kunnen vinden." Als ze de stad nog voor het donker wilde bereiken, konden ze maar beter opschieten. Het was zeker nog een dag lopen. Geen tijd om rustig te blijven liggen, al was Raven dat sowieso al niet van plan.

Seven was de hele tijd opvallend stil, maar toen hij aanstalten maakte om te gaan lopen, kwam ze toch in beweging en zei ze (al was het meer eisen) dat zij de tas zou dragen. Raven bleef even staan toen hij zwijgend de afweging maakte. Normaal zou hij het aanbod weigeren, al was het alleen al omdat het nogal tegen z'n trots in ging een meisje zijn tas te laten dragen. Maar, omdat het Seven was, en ze toch al geen tas droeg op het moment, stak hij uiteindelijk een beetje nukkig zijn arm uit. Veel keus had hij waarschijnlijk toch niet gehad. "Ik denk niet dat de wond zo snel open zal gaan," zei hij toen toch, om haar nog een beetje het idee te geven dat hij dit wel aan kon. Raven voelde er net zo min voor om hier nog een dag langer te blijven. Bovendien zat er nu een hechtdraad in zijn huid van minstens een meter lang, dus dat moest wel goed zitten.

Seven leek het niet helemaal eens te zijn wanneer wel eigenlijk. Raven zuchtte en begon te lopen, de waarschuwing een beetje wegwuivend in zijn beweging. "Als jij het zegt, zuster Seven," plaagde hij, in de hoop haar op iets andere gedachten te zetten. Hij kon nog altijd merken dat ze het moeilijk had om der Sewaddle. En dat had in alle eerlijkheid nogal indruk op hem gemaakt, zeker omdat het om Seven ging. Hij vond het al verschrikkelijk als een kind bij hem begon te huilen - Lilium bijvoorbeeld leek hij standaard al aan het huilen te brengen -, laat staan bij haar. Raven bracht zijn focus even naar de lucht boven hem om te luisteren of hij Feral weer hoorde, maar de Noivern zou waarschijnlijk niet zo snel klaar zijn met zijn speurtocht door de Badlands. Het terrein was naar zijn mening veel te groot, en Raven begreep ook helemaal niet wat zo'n kaal, dor gebied hier in Kalos deed, precies op de route tussen de haven en de hoofdstad. Konden ze geen treinspoor bouwen ofzo.