Worst date ever || &Seven

Raven hield zijn blik strak vooruit gericht, zodat Seven niet het idee zou krijgen dat hij haar betraande gezicht zag. Wat natuurlijk idioot was, maar het ging om het idee. Ze leek in ieder geval weer wat van haar pit terug te krijgen toen ze hem een opmerking toebeet. Hij lachte, maar zijn gezicht betrok toen midden in de beweging. Arceus, misschien was dit toch niet zo'n goed idee geweest. Zijn borstkas protesteerde schrijnend bij elke stap die hij zette, maar Raven liep stug door, niet van plan om nu al zo snel weer te stoppen. Ze waren nog maar net onderweg. Onder het mum van 'ik loop het er vanzelf wel weer uit' bracht hij zijn arm wat steviger om zijn middel en focuste zich toen weer op zijn passen. Seven liep net achter hem, en hij was van plan dat zo te houden zodat ze niet verdacht werd. De enige reden dat ze zijn aanwezigheid waarschijnlijk nu nog tolereerde was omdat hij ook zo snel mogelijk naar bij de stad wilde zijn. "Zeg eens.. Waarom heb je die cursus gedaan?" vroeg hij toen, toch wel nieuwsgierig nu het zijn leven had gered. Afleiding. Niet zo'n heel slecht idee op dit moment.

"Dat is.. nog best cool" merkte hij kalmpjes op. Hij kon zich nog herinneren dat hij vroeger, ooit, als jonge jongen, de droom had gehad dokter te worden. Zelfs toen mensen hem vertelde dat dat voor hem nooit mogelijk zou zijn. Hoe vaker ze dat zeiden, des te sterker werd zijn overtuiging. De ironie, gezien het grote hekel dat hij nu had aan ziekenhuizen en alles wat daarbij hoorde. De droom was dan ook heel snel vervlogen toen hem werd verteld dat ze hem niet 'beter' konden maken, net zo min als ze zijn zusje 'beter' hadden kunnen maken. Er gleed een zachte zucht over zijn lippen. "Word alsjeblieft een betere dokter dan gemiddeld," merkte hij toen op. "Ik heb tot dusver nog heel weinig aan ze gehad." Misschien toevallig net die ene keer toen Seven hem naar het ziekenhuis had gebracht. Maar, dat was dan ook echt de enige keer.

Seven zei geen dokter te worden, met het excuus dat ze daar de juiste studie niet voor had gedaan. Raven fronste. Vergiste hij zich nou, of ontdekte hij daar toch nog een stiekeme wens in haar stem. Al was het heel diep verborgen. "Je kan toch op z'n minst vragen of ze je willen opleiden tot assistent?" vroeg hij toen. Dat bestond toch, dokters-assistent. "Als je me toch straks naar het ziekenhuis gaat slepen." Raven draaide zijn gezicht even schuin haar kant op toen hij dit zei. Hij was duidelijk aan het testen of ze dit nog steeds van plan was. Misschien vond ze het niet belangrijk meer, nu haar eerste prioriteit Sewaddle was. Al begon hij het zo langzamerhand te accepteren dat ze hem waarschijnlijk eerder niet met rust ging laten.  

Seven was duidelijk. "Ook niet meer zo'n fan dus," concludeerde Raven mompelend, waarna hij zich weer even bewust werd van het verband om zijn middel. Ergens was het zonde. Ze had duidelijk talent. Maar, het was niet aan Raven om haar over te gaan halen. Seven moest zelf weten wat ze deed met haar leven.
Hij onderdrukte de neiging om te gaan protesteren toen ze nog steeds zeker leek hem naar het ziekenhuis te brengen. In plaats hiervan liet hij een zachte zucht horen. "We moeten dan wel met een goed excuus komen," mompelde hij. "Want echt niet dat ze Luca van me af gaan pakken." Luca keek abrupt op en stopte in zijn bewegingen om zich voor een seconde naar hem om te draaien. Als het kon had Raven zijn armen laconiek achter zijn hoofd geslagen, maar, au.

"Nee, wie vindt het nou wel prettig om door naalden geprikt te worden," antwoordde hij droogjes. Niet dat hij bang was voor naalden. Raven was alleen bang voor katten.
Seven kwam met een goed punt, maar je kon merken dat Raven daarmee nog niet helemaal gerust gesteld was. Dat zou waarschijnlijk ook niet gebeuren. Hij zou in dit vermoeide, nukkige en misschien ietwat zenuwachtige humeur blijven tot dit allemaal achter de rug was. "Gaan ze geen vragen stellen denk je?" vroeg hij toen. Arceus, dan moesten ze straks nog een heel verhaal op gaan hangen ook. Was er hier, in dit dorre, kale landschap, überhaupt wel leven? Naast hen en het gestoorde mens met haar Flygon natuurlijk.

"Ik ga jou helemaal nergens de schuld van geven," merkte hij resoluut op. Nee, als er iemand was die op dit moment de beschuldigende vinger verdiende, was hij het wel. En daar had Raven op dit moment ook geen zin in om over na te denken. Hij trok even met zijn schouder, aangezien het schouderophalen een beetje moeilijk ging nu, om het van zich af te schudden. "En het is ook niet echt het binnen komen waar ik me zorgen om maak," merkte hij toen op. Help, hij zag het wel weer gebeuren dat hij daar een week moest blijven. Mooi niet dus. "Het er weer uit komen is het probleem, zoals je wel gemerkt hebt." Zijn mondhoek leek zich even omhoog te trekken in een scheve glimlach toen hij zich het hele voorval weer herinnerde. Dit keer moest het maar wat normaler verlopen, hij en Seven hadden voorlopig wel even genoeg bezemkastavontuur gehad.

Seven waarschuwde hem dat ze hem niet nog een keer naar buiten ging loodsen. "Deze keer verwacht ik ook niet dat je lang blijft hangen," merkte hij op, waarna hij zijn grijze ogen even doordringend op haar neer liet vallen. Het klonk niet alsof hij haar weg wilde hebben, maar het was ook geen directe uitnodiging om daar straks gezellig te blijven. Ze had wel belangrijkere dingen aan haar hoofd, en sowieso was Raven niet van plan daar langer dan 24 uur vast te zitten. Over het algemeen kon hij heel goed de illusie opwekken dat hij nergens last van had.
Er klonk een luide kreet van boven en Raven draaide zijn gezicht om de intocht van Feral aan te horen komen. De Noivern bleef enthousiast voor hem stil hangen, zijn grote vleugels zwaaiend door de lucht. Raven plaatste begroetend zijn vrije hand op zijn kop en voelde dat deze vochtig was van de kou. "Heb je iets gevonden?" vroeg hij hoopvol. Feral liet opnieuw een kraaiend geluid horen en richtte zich toen iets meer op, waardoor de tas in zijn klauwen zichtbaar werd voor Seven.

Ze merkte op dat Luca dan in zijn pokéball zou moeten. Raven knikte enkel. "Dat weet ik," mompelde hij. Hij ging sowieso het risico niet nemen dat ze dit hele gebeuren aan zijn Lucario verbonden. Hij had geen idee in hoeverre dit ging met de wet, maar het leek hem niet dat ze het zouden toestaan als ze hoorden dat er een wilde wannabe-slenderman rond liep.
Feral landde met een plofje op de grond en keek toen nieuwsgierig mee naar de inhoud van Seven's tas. Die leek al snel te zien dat alle waardevolle spullen eruit waren gehaald. Dus ook geen Sewaddle. Raven begreep echt niet wat Team Rocket nou moest met die rups, en hij wilde daar liever ook niet over nadenken. Hij richtte zich weer tot zijn Noivern. "Feral, heb je verder geen teken gevonden van de vrouw met de Flygon?" vroeg hij toen. Waarschijnlijk had hij de tas ergens op de grond gevonden, die het mens daar neer gegooid moest hebben nadat ze alles van waarde eruit gehaald had. Feral keek hem even met een scheve kop aan en liet toen een ontkennend geluid horen. Dat dacht hij al. Raven pakte zijn pokéball en gaf de uit de kluiten gewassen hagedis even een vriendelijk klopje voor hij hem weer liet terugkeren. "Bedankt voor je hulp." Seven had haar tas terug, dat was ten minste iets.