Worst date ever || &Seven

Raven zette zich langzaam weer in beweging toen Seven verder stapte. Hij besloot maar niet te zeggen dat hij zijn eigen tas nu wel weer kon dragen, want zo langzamerhand was hij daar ook niet meer zo zeker van. Zijn ademhaling werd met de stap zwaarder, en hij hoopte dat Seven dacht dat dat kwam door een slechte conditie ofzo. Natuurlijk niet, maar die illusie ging hij dan maar opwekken. Een tijd lang dwaalden ze zwijgend verder door het kale landschap, Raven te veel bezig met het lopen zelf om iets te kunnen zeggen, en Seven waarschijnlijk niet in het humeur om een gezellig praatje te maken. Raven had daar niet zo'n problemen mee. Één van de pluspunten van Seven was (ja, ze had ook pluspunten) dat ze niet onnodig de oren van zijn kop praatte en alleen iets zei als zij dat nodig vond. In dat opzicht was haar aanwezigheid wel te waarderen, zij het niet dat er altijd iets mis leek te gaan als hij bij haar was. Raven sloot even vermoeid zijn ogen, maar trok ze toen weer met een ruk open toen hij de structuur onder zijn voeten voelde veranderen. "Seven, wacht eens," merkte hij snel op, waarna het landschap doorzocht met zijn aura. Door zijn slechte conditie kreeg hij niet veel beeld, maar zijn vermoeden werden toch bevestigd. Hij pakte met zijn vrije hand haar arm beet, trok haar zachtjes mee langs de stenen muur en liet haar toen weer los toen ze bij de rand weer tot stilstand kwamen. Beneden hen liep de grond plotseling af in een diepe, rafelige kloof. Het doorkliefde het landschap als een rivier en was veel te groot om 'zomaar' even te passeren. Hun enige optie was een oude, houten brug, die hij eigenlijk helemaal niet vertrouwde. Hij duwde Seven iets naar achter toen hij een aantal steentjes te diepte in hoorde vallen, waarna hij zich even met een chagrijnige uitdrukking op zijn gezicht naar haar toe draaide. Wat nu.

Seven vroeg of er geen andere weg was. Raven schudde zijn hoofd. "Nee, die is er niet," zuchtte hij, net zo teleurgesteld als zij waarschijnlijk was. Een houten, gammele brug boven een diepe dodelijke kloof. Nee, met zijn geluk, was dat helemaal geen goed idee. Maar, het leek erop dat ze geen andere keus hadden. Hij draaide zich om naar Luca en bracht zijn hand naar zijn riem. De Lucario keek op toen hij Raven zijn pokéball zag pakken. "Meester, ik ga niet vallen," merkte hij op. Raven trok zijn mondhoek op toen hij de zelfverzekerdheid in de stem van zijn Pokémon hoorde. "Weet ik, maar ik ga het risico niet nemen. Ik zie je weer aan de overkant." Hij liet de Lucario terugkeren en klikte de pokéball toen weer op zijn plek, waarna hij met Seven naar de brug toeliep. Dames gaan voor was misschien geen toepasselijke grap nu, dus pakte hij met zijn vrije hand het touw beet dat als een soort leuning moest dienen. Voorzichtig zette hij een eerste stap op het hout om de brug te testen. Er klonk een luid gekraak, het soort waardoor je eigenlijk het liefst je voet weer weghaalde en snel weg liep. Maar, het hout leek niet door te breken, dus zette Raven bemoedigend een tweede stap. "Ik denk.. dat ie het wel houdt, maar we moeten voorzichtig zijn," merkte hij op. Dus niet wild eroverheen gaan rennen, want dan ging het zeker in zijn geval mis.

Raven negeerde de opmerking van Seven en focuste zich in plaats hiervan op de brug. Het duizelde hem al snel, en hij wist niet zeker of dat nou door de wond kwam, door de wind die door de kloof huilde, of door de brug die gevaarlijk onder hun gewicht heen en weer schommelde. Raven had er een hekel aan als hij de connectie met de grond kwijt was. Hij voelde zich machteloos. Hij voelde zich blind. Met zijn vrije hand hield hij het touw, het enige mogelijke redmiddel, zo stevig vast dat hij het bloed voelde wegtrekken. Raven had al snel door dat Seven beter leek te weten waar ze haar voeten moest neerzetten, zij kon het ten slotte zien, en hij liet haar voorgaan. "Voorzichtig," mompelde hij weer toen het nog erger begon te kraken. Voor hem was dit nog veel erger. Hij kon bijna alle splinters in het hout horen breken.

Seven waarschuwde hem al snel voor een missende plank. Hij knikte en wist er nog een moeizame "Thanks," uit te krijgen, voordat hij met zijn voet voorzichtig naar het gat tastte. Hij vloekte even zachtjes, wat uiteindelijk meer leek op een klein schietgebedje, en stapte er toen overheen. Het hout kraakte dreigend, maar ze waren er wonder boven wonder nog niet doorheen gezakt. Raven vroeg zich af waarom ze dit beetje ellende hier zo lieten hangen. Waarom geen metalen brug. Waarom geen trein. Dat kon toch tegenwoordig met al die fancy technologie. Ze hadden hem zelfs een mobiel gegeven die op spraak moest werken waar hij overigens helemaal niet mee overweg kon, maar dat kwam omdat Raven faalde. De wind trok weer huilend aan de brug. Raven stopte even om op adem te komen en luisterde weer naar de lichte passen van Seven. Ze moesten nu halverwege zijn. Bijna.. Zijn ogen vlogen verschrikt open toen hij het hout ineens onder haar gewicht door hoorde buigen. "Kijk uit!" riep hij geschrokken, waarna hij Seven snel bij haar arm pakte en haar haastig terug trok. Op de plek waar ze net nog haar voet had neergezet moest nu een groot gat zitten, want hij hoorde de stukken hout naar beneden vallen, de diepte in.

Voor een paar seconden hield hij Seven nog vast, bang dat één verdere beweging de hele brug in elkaar zou laten storten. Maar toen trok ze haar arm weer ruw los en beet ze hem toe dat ze zelf ook prima weg had kunnen springen. Raven trok fronsend zijn wenkbrauwen op terwijl hij haar na luisterde. Opnieuw. Vrouwen. "Graag gedaan hoor," mompelde hij kort, waarna hij met zijn ogen rolde en toen zelf ook voorzichtig over het gat stapte. "De volgende keer laat ik je wel gewoon door die brug zakken." Nee, dat was niet waar, maar het voelde even goed om te zeggen. Deze hele situatie maakte hen vrij gespannen, en daar was hij zich maar al teveel bewust van. Arceus, wat was hij blij als ze de overkant weer hadden bereikt. Wat was hij blij als ze uit dit rotgebied waren.

Hij perste zijn lippen geïrriteerd samen tot een streep toen het haar blijkbaar niet zoveel kon schelen of ze erdoorheen zou zakken of niet. Of ze geloofde hem gewoon niet. Dat was waarschijnlijk logischer. Raven mompelde nog iets onverstaanbaars, iets met 'of je past gewoon beter op', in een poging zijn frustratie weg te krijgen, maar liep toen weer verder. Zijn hand gleed rustig over het touw, al was hij erop voorbereid deze snel weer stevig vast te pakken mocht hij opeens ergens doorheen zakken.
Toen de planken plotseling weer stopte voelde hij even de opluchting dat ze het einde hadden genaderd, maar eenmaal weer tot een halt gebracht besefte Raven zich dat de laatste planken naar de overkant gewoon miste. Hij bleef naast Seven stil staan en draaide zich toen naar haar om. Dat werd springen. "Dames voor?" zei hij toen, dit keer serieus bedoeld. Hij kon onmogelijk goed inschatten hoe ver de afstand was, als hij niet eerst hoorde hoe ver hij moest. Zijn wenkbrauwen trokken zich omhoog, nu toch wel enigszins zorgelijk. Als het maar te doen was. Hij wist niet of hij nog genoeg kracht in zijn lijf had om even vrolijk twee meter te gaan springen. Dat was sowieso onmogelijk.

Seven dacht niet dat het zo'n goed idee was om te gaan springen. Ja ze had een punt. Met zijn geluk, kon Raven het al bijna voor zich zien hoe de hele brug inéén zou storten. "Dan is in ieder geval één van ons veilig bij de overkant gekomen," sprak hij met een flauw grijnsje. Hij zuchtte toen. Ja, wat moesten ze anders. Hij ging niet meer terug. En vliegen kon hij ook niet. Ondanks de vleugels op zijn rug. "Ga maar," moedigde hij toen aan. Dan wist hij in ieder geval of de situatie echt volledig hopeloos was voor hem. "Tenzij je een ander idee hebt."