Worst date ever || &Seven

Weer knikte de Lucario zacht toen hij naar Seven luisterde. Ja, de band met zijn meester was hecht. Hij hoopte dat die band zo sterk was dat het een leugen van levenslang ging overwinnen. Luca wist dat hij alles voor zijn meester zou over hebben. En Raven had hem ook nog nooit laten vallen. Maar of de jongen hem dit ging vergeven kon zelfs hij niet voorspellen. Al wat hij kon doen was het beste moment afwachten om het hem te vertellen. Want wat Seven had gezegd was waar. Hij kon dit niet eeuwig voor hem verborgen houden. Niet meer.
Seven leek verbaasd te horen dat Raven haar vertrouwde en zei dat ze hem moeilijk dood had kunnen laten gaan. Dat deed Luca even onopvallend glimlachen. "Ik denk niet dat het alleen dat is," zei hij toen. Veel meer ging hij er niet over zeggen, dat moesten de mensen onderling uitzoeken. Het was niet aan hem om voor zijn meester te spreken. Bovendien was hij maar een Pokemon. Wat wist hij er nou van. De Lucario besloot Seven verder weer met rust te laten en kwam omhoog. Voor vannacht zou hij de wacht houden.

Het was voor het eerst sinds tijden dat Raven aan één stuk door had geslapen. Een effect wat ook alleen door de slaappil kwam. Hij had zichzelf eigenlijk voor genomen er mee te stoppen, ook al was dit keer dan een uitzonderingsgeval. Raven wilde niet alleen voorkomen dat hij er verslaafd aan raakte, hij zakte er naar zijn mening ook veel te diep van weg. Waar hij normaliter met het minste geluid al wakker werd, bleef hij nu nog in de lichte verdoving toen Seven zijn naam uitspraak. Zijn lichaam steunde bewegingloos tegen de rots, terwijl de lokken van zijn zwarte lange haar voor zijn ogen hingen zodat je niet kon zien of hij deze gesloten had of niet. De waarheid was dat hij gewoon nog lag te slapen en ook geen teken gaf te ontwaken. Arme Seven. Geen waterpistool alsjeblieft.

Raven wist niet of hij droomde. Hij wist alleen dat hij ook niet echt helemaal helder was toen Seven een hand op zijn schouder legde. Het was niet zozeer de aanraking waar hij van schrok, meer het plotselinge ontwaken uit zijn diepe slaap. Het gevoel was te vergeleken met het gevoel alsof je naar beneden viel, doordat je zintuigen (- 1 dan bij hem) plotseling weer moesten werken. Hij schrok op en greep snel haar pols vast om eigenlijk het eerste de beste vast te pakken waar hij houvast kon vinden. Hij hapte naar adem, staarde voor enkele seconden strak voor zich uit zonder iets te zien, en pas toen hij zich realiseerde dat het Seven was liet hij snel weer los. Ohja. Badlands. Slaappil. Hij draaide zijn hoofd even ongemakkelijk naar de grond, maar kwam toen moeizaam omhoog om dit moment niet nog langer te laten duren dan nodig was. Oké, hij was wakker.

Raven hoopte dat hij haar hand niet te hard had vast gegrepen, gezien de lichte geschrokken reactie die ze had gegeven. Ze zei er gelukkig niks over en stond op om de tassen weer op te rapen. Raven richtte zich zelf ook op van de rots en liep naar haar toe, niet van plan haar nog een keer met zijn spullen te laten sjouwen. "Geef maar, ik kan hem nu wel zelf dragen," sprak hij uit, waarna hij zijn hand naar voren haalde. Hij voelde zich beter, gezien de goede nachtrust die hij had gehad, ook al kon hij het effect van de slaappil nog steeds een beetje voelen. Dat ging er wel weer uit naarmate ze liepen. Luca, die vanaf een afstand had opgemerkt dat Seven en Raven weer in beweging kwamen, liep naar hen toe en keek zijn meester even met een keurende blik aan. "Hoe voelt u zich meester?" vroeg de Lucario, doelend naar de verwonding op zijn borstkas. Raven knikte enkel. Net als gister, was het vol te houden. Maar hij dacht niet dat hij het hier nog een nacht langer ging uithouden, dus wilde hij het liefst zo vroeg mogelijk vertrekken om de stad te bereiken. Seven dacht er zo te horen net zo over.

Seven zei dat het prima ging en Raven stelde zich voor hoe ze zijn uitgestoken hand negeerde en straal langs hem heen stapte. Met een zucht liet Raven zijn arm weer zakken. Hij kon er nog tegen in gaan, maar hij ging het niet eens proberen, wetende dat Seven's koppigheid iedereen, zelfs hem, kon overtreffen als het moest. Dan had het ook geen zin om nog langer de heer uit te hangen. Raven stopte zijn handen dan maar, om zich toch nog een beetje een houding te kunnen geven, in zijn zakken en sjokte achter haar aan. Hij kon zelf niet zien dat de contouren van de stad al in de verte zichtbaar waren, maar de passen van Seven waren een stuk zekerder dus gokte hij dat het niet ver meer was. Daarmee kwam ook het grimmige besef dat hij al snel naar een dokter zou moeten. Ja, het zou wel moeten, dat erkende Raven zelf ook wel. Hij durfde zelf niet eens het kundige verbandwerk van Seven eraf halen, uit angst dat hij een infectie aan zou treffen. Daar hoefde hij pas achter te komen als hij in het ziekenhuis was, op het moment dat hij ook niet meer weg kon. Raven kwam naast Seven te lopen en draaide zijn hoofd even schuin haar kant op. "Heb jij nog een beetje kunnen slapen?" vroeg hij toen. Hij wist dat hij al snel in een coma was gezakt na het innemen van de slaappil. Voor Seven zou waarschijnlijk niet hetzelfde gegolden hebben, maar hij hoopte ook niet dat ze een vreselijke nachtrust achter de rug had.

Zwijgend liepen ze verder. Hopende dat deze reis een keer moeiteloos kon verlopen, zonder obstakels. Want Arceus, als ze nog op een brug stuitten ging hij er spontaan overheen vliegen was hij er echt klaar mee. Gelukkig was dat niet het geval. Na een paar stille uren, omdat ze beide niet echt in het humeur waren om veel te bespreken en ze hier ook niet zo'n probleem mee hadden, merkte Raven dat de grond onder zijn voeten begon te veranderen. Het landschap om hen heen werd minder ruig, tot ze uiteindelijk stuitte op een aantal afgelegen boerderijtjes die bij de rand van de stad lagen. Ze moesten richting het zuiden gelopen zijn, want Raven kon zich niet herinneren hier eerder geweest te zijn. Toen ze langs een weiland liepen met een aantal wollige Mareep kon Raven de opluchting voelen dat ze de lange reis bijna achter de rug hadden. Nee dit was niet heel random om de tijd te skippen.

Het was niet vreemd dat Raven maar wat graag achter Seven het pokécenter in liep en verder geen woord zei over het ziekenhuis. Het liefst stelde hij het zo lang mogelijk uit, nog altijd niet happig op het idee om daar naar binnen te stappen. Toch was het onvermijdelijk en toen Seven haar Pokémon af gaf om die op te laten lappen (dat arme ding was ten slotte door de lucht gelanceerd), pakte Raven ook zijn eigen Pokémon van zijn riem. Hij draaide zich om naar Luca, die braaf met hen was meegelopen, ook al wist hij dat hij terug in zijn bal zou moeten. Hij leek er niet echt blij mee, maar veel had hij er niet over te zeggen gezien hij niet mee kon in het ziekenhuis. Dat was de vorige keer niet zo'n succes geweest en Raven wilde hem koste wat het kost beschermen tegen verdenking. "Ik blijf niet lang weg," mompelde hij. Hoopte hij. Als het aan hem lag was hij diezelfde dag daar weer uit, maar hij had geen idee of de dokters dat ook zo'n goed idee vonden. De Lucario voor hem knikte zachtjes en zond hem een zwijgende sterkte.

Toen Raven zijn Pokémon aan het pokécenter had afgegeven, hij wist ten slotte niet voor hoelang hij weg zou blijven, liep hij weer naar Seven. Die vroeg of hij zover was om naar het ziekenhuis te gaan, en Raven kon niet anders dan met tegenzin knikken. De zuster aan de balie had ook al gevraagd of het wel goed met hem ging, wat hem deed vermoeden dat hij er net zo slecht uit zag als hij zich voelde. En dat was ook zo. Zijn bleke huid stak fel af tegen zijn donkere haar en de vermoeide kringen onder zijn ogen, om nog maar te zwijgen over het vuile, rode verband dat hij een beetje probeerde te verdoezelen onder zijn lange jas. Arceus, hij had nog steeds niet verzonnen hoe hij dit ging uitleggen.

Het voelde vreemd om zijn Pokémon achter te laten bij het centrum. Zeker Luca, omdat die eigenlijk altijd bij hem was en hij zich niet eens een leven voor kon stellen zonder de vertrouwde passen naast hem. Maar op dit moment hadden ze niet veel aan hem.
Zwijgend liep Raven achter Seven aan. Hij had nog steeds geen woord gezegd, omdat hij ook wel wist dat zijn ongemak hierover door zijn stem zou doorschemeren. Toen ze achterom keek om te checken of hij er nog steeds was, fronste hij enkel. Ja ja, hij volgde. Geen rare ontsnappingspogingen. Dat ging hem op dit moment ook net even wat te ver. Maar, hoe dichter ze het ziekenhuis naderde, des te benauwder hij het begon te krijgen. Alsof het verband ineens zwaar drukte op zijn longen. Net op het moment dat ze voor het gebouw stilstonden, realiseerde Raven zich plotseling dat er nog iets was wat Seven moest weten voordat ze naar binnen gingen. "Seven, wacht even," sprak hij zacht, waarna hij haar even bij haar schouder vastpakte om haar tegen te houden. Hij wachtte totdat ze zich omdraaide en probeerde ondertussen een manier te verzinnen dit op de goede manier over te brengen.