Worst date ever || &Seven

"Dat is makkelijker gezegd dan gedaan," mompelde hij koppig, ogenschijnlijk nog niet van plan te gaan slapen. Raven was weliswaar uitgeput door de lange reis, maar zijn hoofd leek niet echt te willen toegeven aan de zware vermoeidheid die op zijn lichaam drukte. Toen Seven zei dat ze hem niet ging dragen, kon Raven het niet helpen even geamuseerd zijn mondhoek op te trekken. Maar, zijn uitdrukking vertrok weer meteen toen er een nieuwe pijnscheut door hem heen schoot. Hij kromp ineen en leunde zwakjes op zijn knie, terwijl hij zijn andere arm weer om zich heen sloeg in een falende poging het tegen te houden. Er klonk een gefrustreerd geluid, alsof hij zich boos maakte om het feit dat het zeer deed. Raven had er een hekel aan als hij zo openlijk zwakte vertoonde. Dat kon hij nog erger vinden dan de pijn zelf. Luca was ondertussen weer aan komen lopen en knielde ongerust naast hem neer. Hij voelde de zachte druk van een poot op zijn schouder. "Meester, misschien is het toch beter als u uw rust neemt," sprak de heldere stem van de Lucario. Hij zuchtte toen hij besefte dat hij weinig keus had. "Oké. Oké," gaf hij toen uiteindelijk toe, waarna hij zich weer met een nukkige uitdrukking omhoog hief. Hij zou het wel gaan proberen.

Seven stond op en begon in zijn tas te rommelen. Iets wat Raven niet eens zoveel uit leek te maken. Hij ging er gewoon van uit dat ze iets zocht wat ze nodig had, maar toen ze weer met het doosje slaappillen aan kwam zetten tilde hij toch even verrast zijn wenkbrauwen op. Hij schudde zijn hoofd, maar wist dat hij zo ook niet echt meer tegen haar in kon gaan, dus pakte hij uiteindelijk met een zucht het doosje van haar over. "Goed dan," sprak hij kort. Toegegeven, het zou de pijn een hoop verlichten. In een simpele beweging haalde hij er een pil uit en slikte hij deze door met een grote slok van zijn water. Het zou nog even duren voordat het ging werken, maar het leek alsof er meteen al een last van zijn schouders kwam. De angst dat hij niet meer wakker zou worden was ook niet echt aanwezig meer. Hij had de eerste nacht overleefd en dat vond hij al genoeg zeggen. Raven liet zijn hoofd weer op de rots leunen. "Alleen.. niet te lang," mompelde hij toch nog als voorwaarde. Een paar uur slaap was voldoende. Hij wist hoe graag Seven de stad wilde bereiken en Raven zelf liet de badlands ook het liefst zo snel mogelijk achter zich. En niet alleen omdat het zo verdomde kaal en dor was.

Seven zei dat ze er voor zou zorgen en Raven sloot gerustgesteld zijn ogen, wetende dat hij er bij haar dan wel op kon vertrouwen. Een tijd lang zat hij daar in stilte, nog niet echt slaperig, tot opeens dat bekende verlichtende gevoel door hem heen trok. Beeust van de pijn was hij zich niet eens meer en hij was al in slaap gezakt voor hij hier erg in had.
Toen zijn ademhaling gezakt was naar een rustig ritme, kwam Luca weer omhoog. Hij wist dat als Raven een slaappil had genomen, hij die ene zeldzame keren echt diep in slaap zou vallen. Hij zou hem nu niet wekken als hij ging praten. Twijfelend draaide de Lucario zich om naar Seven. Hij peilde of zij al weg was, maar toen hij merkte dat dat nog net niet het geval was, liet hij zijn telepathische stem horen. "Seven?" vroeg hij rustig. "Mag ik je iets vragen?" Het was nu wel duidelijk dat Luca ergens mee zat, maar had gewacht zodat hij eerst het advies van een mens kon vragen. Iets was hij normaal niet zou doen, maar zelf wist hij het echt even niet meer en zij was hier dan de enige die Raven na hem het beste leek te kennen. De pokemon wachtte geduldig op antwoord. Zou ze nu een tijd hebben voor zijn woorden, zou hij gehoorzamen en het voor nu laten rusten. Dat zat dan wel weer in zijn aard.

De Lucario sloeg verontschuldigend zijn blik neer toen Seven haar ogen opende en omhoog kwam, wetende dat ze eigenlijk van plan was te gaan slapen. Hij waardeerde het dan ook dat ze toch nog naar hem wilde luisteren en knikte dankbaar, waarna zijn ogen weer een beetje ongemakkelijk naar de grond gingen. Ze leek het zelf al geraden te hebben, maar hij besloot het toch op te noemen. "Het gaat over meester.." begon hij toen voorzichtig. De Lucario liet zich door zijn knieën zakken zodat hij respectvol op dezelfde ooghoogte als Seven kwam. "Hij weet dat ik iets achter houd en zit met vragen, maar..." De stem stopte, zodat voor een paar seconden enkel het geluid van het brandende kampvuur hoorbaar was. Toen Luca zijn blik weer op Seven wierp, weer scheen het licht van de vlammen fel in zijn rode ogen. "Ik vind het vreselijk om niet de waarheid te vertellen aan meester, maar ik weet hoe roekeloos hij soms kan zijn." Opnieuw viel Luca stil en keek hij Seven zwijgend aan. Hij had de vraag niet laten vallen, maar het was duidelijk op zijn uitdrukking zichtbaar. Wat moest hij doen.

Luca luisterde aandachtig naar het advies van Seven. Ze wist het misschien zelf niet, maar ze was behoorlijk slim, voor een mens. Hij had in der loop der tijd aardig wat respect voor haar gekregen, al kwam dit ook doordat Raven haar zo goed leek te vertrouwen. Nog iets wat ze waarschijnlijk niet wist, net zo min als Raven dat zelf deed. Bij zijn meester was zijn zicht niet het enige waar hij soms blind voor was. De Lucario knikte. "Ik wil het niet nu vertellen, hij heeft al genoeg aan zijn hoofd," liet hij toen weer horen. Zijn blik gleed even naar de jongen die geruisloos lag te slapen. Zijn ogen waren op een gegeven moment gewoon van uitputting dicht gevallen en hij wist dat die voorlopig ook niet meer open gingen.Raven hield zich vaak veel sterker dan nodig was. En dat allemaal omdat hij niet naar het ziekenhuis wilde, uit angst dat dat achterdocht zou opwekken. Zelfs na wat hij zijn meester had aangedaan, nam hij zijn Lucario nog in bescherming en dat deed hem alleen nog maar slechter voelen over zijn leugens. Het voelde als een verraad. Luca draaide zijn kop weer een beetje schuldbewust weg. "Jullie mensen zijn soms moeilijk te begrijpen," zuchtte hij hardop.

Seven was het helemaal eens met zijn stelling. Luca snoof ook even geamuseerd. "Jullie zijn echt de meest complexe wezens die ik ooit ben tegengekomen," bevestigde hij nog een keer. Hij kon hun taal dan misschien spreken, en hun gedachten lezen, maar dat wilde echt nog niet zeggen dat hij altijd snapte wat er in hun hoofd omging. Het was enerzijds frustrerend en anderzijds fascinerend. Luca kon zich echter geen betere meester, nee, vriend, dan Raven indenken. Zijn blik gleed weer naar zijn trainer toen Seven de wond noemde. Hij zag het verband onder zijn jas zitten en klemde zijn kaken op elkaar. Als hij geen stoere Lucario was geweest waren zijn oren nu gaan hangen (want dat deden alleen Riolu's). "Het gaat toch wel weer genezen?" vroeg hij toen zacht. Hij wist niet veel van de humane genezing. Alleen dat het veel langzamer ging dan bij Pokémon. Mensen waren wat dat betreft ook veel kwetsbaarder. Zelfs Raven.

Het stelde hem gerust dat ze leek te weten waar ze het over had. Het zou goedkomen. Hij had zijn meester niet voor het leven verminkt. Luca had niet geweten wat hij zou doen als dat wel gebeurd was, of erger.. Hij bracht zijn rode ogen weer naar Seven, die meteen leek te raden dat hij het zichzelf kwalijk nam. De woorden kwamen hard aan en opnieuw trok er een schuldbewuste uitdrukking over zijn gezicht. "Nog niet..." mompelde hij. Luca had geen idee hoe Raven zou reageren als hij achter de waarheid kwam. Het was makkelijker om het voor nu te laten rusten, dus richtte hij zich weer op Seven, zich wel bewust van het feit dat ze zonder haar hier waarschijnlijk niet hadden gezeten. "Ik wil je mijn  dank betuigen Seven," sprak hij helder. "Voor alles." Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar de diep slapende gestalte van Raven. "Ook namens meester. Hij laat het misschien niet altijd goed merken, maar ik weet dat hij je vertrouwt." Voor iemand zoals Raven, wilde dat heel veel zeggen.