Let yourself live || &'Taiga

Misschien was ze ambitieus, misschien was ze gewoon een beetje verveeld, maar Taiga had nog geen behoefte om de eerste gym te betreden en het te gaan proberen. Barnaby moest korte metten kunnen maken met de insecten types die de gym behuisde. Eén grote Flamethrower en de insecten typen zouden toch echt het moeten laten afweten. Nee, ze was niet bang om te falen tegenover Viola. Maar Taiga had nog geen zin om een gym uit te dagen. Helemaal terugreizen naar Santalune? Nee, daar voelde ze niet zoveel voor. Voor nu was ze tevreden met het trainen van Barnaby tot zijn hoogste potentieel. Ze wilde eerst nog rustig wat van de regio zien en als ze de eerste badge had gehaald, had ze toch het idee dat haar vrijkaartje om onhandig te zijn weg was. Dan was ze geen ‘nieuwe‘ trainer meer. Nee, voor haar gevoel moest ze dan serieuzer zijn, misschien zelfs een voorbeeld. Misschien zou ze dat op de korte termijn wel doen, maar voor nu bracht haar reis haar naar een heel ander gedeelte van Kalos, een kouder gedeelte, de uitgestrekte sneeuwvelden van Anistar City. En heilige arceus, wat was het hier verschrikkelijk en mens onwaardig koud.

Haar adem kwam in kleine wolkjes uit haar mond geslopen en met een lichte frons wikkelde ze haar dikke sjaal nog een rondje om haar hoofd heen. Had Taiga al opgemerkt dat ze het koud had? Zo niet, bij deze. Ze had ook nog eens een hekel aan de kou. Het was niet voor niks dat ze een vuur Pokémon had. Waarom dacht ze dan dat het een goed idee was geweest om af te reizen naar één van de koudste gebieden van Kalos? Ze snapte nu al niet meer wat er in haar hoofd was omgegaan. Barnaby had echter nergens last van. De Pokémon had een interne kachel die sterk genoeg was om vlammen uit te ademen, natuurlijk had de Growlithe het dus niet koud. Enkele verdwaalde sneeuwvlokken vielen naar beneden, maar gelukkig was het niet erg genoeg om er erg veel last van te hebben. Sterker nog, de vlokken hadden wel iets vrolijks, iets wat Taiga opbeurde. Ze trok toch maar haar handschoenen aan over haar handen, aangezien haar vingers ook flink begonnen te kleumen. Hierna liet ze haar blik over het bevroren landschap glijden. Eén voordeel van al deze sneeuw, je hoefde niet bang te zijn dat Barnaby iets in de hens zou zetten en dat iemand daar last van zou hebben. Het enige risico wat je had, was dat iets zou smelten.. En daar kon Taiga op zich wel mee leven. Ze zuchtte nog een keer lichtjes en keek naar haar Pokémon. Barnaby was dol op sneeuw. De Pokémon rende er doorheen en kefte uitgelaten, zijn vacht ondertussen vol met het witte poeder. Blijkbaar vond de Pokémon het wel leuk. Zijn stem echode tegen de sneeuwige wanden van de vallei. Het was zeker een vreemd natuur gebied. Taiga had zelf moeite om erdoorheen te ploegen, maar Barnaby sprong telkens zo hoog op dat zijn pootjes net boven de sneeuwlaag uitkwamen, waarop de Pokémon weer tot aan z’n kin wegzonk in het dikke pak sneeuw. Om eerlijk te zijn kreeg Taiga al rillingen bij het aangezicht, maar de Pokémon scheen nergens last van te hebben. Af en toe kwam er een vrolijke blik haar kant op, waarna de Pokémon weer wegdook in zijn sneeuw paradijs.

Taiga keek met een beetje een moeilijke blik naar haar Puppy Pokémon. Eigenlijk had ze in de planning gehad om met de Pokémon te gaan trainen, maar nu het zoveel lol had… Tot ze ineens een Swinub zag wegrennen voor Barnaby. Een brede grijns verscheen op haar lippen. Nu kon het spel toch echt wel een training worden, als Taiga het slim aanpakte. Barnaby racete ondertussen achter de Swinub aan, die door het sneeuwachtige landschap nog wel ietwat een voordeel kon houden over de Growlithe. Maar Barnaby had laatst een nieuwe aanval geleerd en die was perfect voor deze situatie. Met een brede grijns wees de trainster dan ook naar het bruine, wegvluchtende zwijntje. “Barnaby!” Riep het meisje, “gebruik je Flamethrower op dat zwijn!” Een brede, zelfverzekerde grijns verscheen op haar lippen terwijl ze het commando uitte. Barnaby’s gestreepte oortjes spitsten zich en eventjes keek de Growlithe om. Vechten? Maar dit was toch een spelletje? Maar daarna leek het hem te dagen dat hij inderdaad dit spelletje kon winnen door een aanval te gebruiken. De Pokémon opende zijn bek en vlammen vonkten op, al diep in zijn keel. Taiga was er zo nu en dan al verbaasd over dat de Pokémon geen verbrandde mond of iets dergelijks opliep met de manier waarop hij zijn vlammen uitspuwde. Maar daar waren vuur types vast en zeker op gemaakt. De Swinub slaakte geschrokken geluiden terwijl de vlammen hem brandden en de Pokémon glipte daarna weg in een holletje. Ondanks dat Barnaby er nu niet meer bij kon, leek de Pokémon toch blij met de gang van zaken. Hij had het op z’n minst opgejaagd!

Maar toen spitste de Pokémon zijn oren opnieuw, dit maal met een wat bezorgdere expressie. Hierna spurtte de Pokémon ervandoor. Wat verstoord keek Taiga op. “Barnaby?“ Klonk haar stem, “Barnaby!“ Arceus, waar ging de Pokémon nu weer heen dan. Met onhandig grote stappen rendde ze achter de Pokémon aan, af en toe maar ter nauwe nood voorkomend dat ze plat op haar neus in de sneeuw zou belanden. Als dit niks belangrijks was, dan zou Barnaby hier zwaar voor boeten. Stiekem niet, maar zo dacht ze wel graag. De Pokémon bracht haar echter naar een groepje Pokémon die een meisje achterna zaten. Eventjes scande ze ze met haar Pokédex. Snorunts, kwamen normaal hier niet voor, ijs types. Oh… Ijs types… Dan was het op zich geen probleem. Barnaby stond ondertussen grommend naast haar. Dit konden ze wel oplossen. “Barnaby, Flamethrower!” Beval Taiga haar Pokémon. In eerste instantie wilde ze Flame Burst doen, maar liet haar toch maar een wat… beheerstere aanval doen. Brandwonden deden ook weer zo zeer en straks moest ze het meisje naar het Pokémon center dragen.

Taiga vernauwde haar ogen naar de Snorunts de het meisje achtervolgen. De Pokémon leken te schrikken van de Flamethrower van haar Growlithe, maar het was nog niet genoeg scheen. In een groep waren de sneeuw Pokémon blijkbaar wat dapperder dan in hun eentje. Of ze waren gewoon heel erg boos. Dan kon je je er toch over verwonderen wat in Arceus naam het andere meisje gedaan had om de Pokémon zo boos te maken. BLijkbaar was ze niet de handigste. De vreemde roze Pokémon die ze uit de Pokéball liet, leek ook geen teken van intelligentie te geven. Dus misschien lag het daaraan... De Snorunts leken niet bijster erg onder de indruk te zijn van de confusion, dus Taiga besloot haar hondje er nog maar eventjes achteraan te sturen. Tijd om de nieuwe move eens te proberen. "Barnaby, Heat Wave!" Gromde ze. De Growlithe opende hierop zijn bek en liet de vlammen eruit stromen. De Snorunt leken hier toch wel van te schrikken..