Clean

Was het slecht dat dit al de tweede keer was dat ze de hulp van de Rangers inriep? Ze wilde zich er eigenlijk niet negatief over voelen, maar ze kon er niet tegen dat het werk te veel was om zelf te doen. Lori was een workaholic, daar was geen twijfel over mogelijk. Als ze het niet had besproken met Alex had ze ook nooit nu het bericht naar de Base verzonden waarin stond dat ze wel wat hulp kon gebruiken. In haar hoofd noemde ze de taken op die ze nog moest doen vandaag en hoewel ze het niet graag toegaf, was het duidelijk te veel. Met een zucht begon ze maar vast aan de eerste opdracht die ze klaar had liggen voor zichzelf: het schoonmaken van de vloer in de boerderij, voornamelijk de hal waar eventuele klanten binnenkwamen. Het was immers belangrijk om een goede indruk op bezoekers achter te laten.

De vloer was net schoon toen de deurbel klonk. Lori was bijna vergeten dat ze de oproep had geplaatst, als ze niet opnieuw haar taken in haar hoofd had genoemd en opnieuw realiseerde dat het best wel veel was. Ze waagde het om te hopen dat de persoon aan de deur een Ranger was en toen ze open deed en inderdaad het bekende groene hesje van een student ranger zag verscheen er een glimlach op haar gezicht. “Hallo!” begroette ze de vreemdelinge vrolijk. “Kom binnen.” Ze stapte uit de deuropening, zodat er genoeg ruimte was voor de ranger en haar Pokémon om naar binnen te stappen.

De Fennekin was een bijzonder aanzicht in Hoenn. Inmiddels was het niet meer zo zeldzaam om Pokémon uit andere regio’s hier te zien, maar toch keek de zwartharige even op toen ze een van de starter Pokémon van Kalos de ruimte binnen zag wandelen. Ze sloot de deur achter de kleine vuurvus en keerde zich daarna tot de menselijke figuur, wie, hoe kon het ook anders, flink boven Lori uit stak. Ze hield haar hand in de richting van de vreemdelinge en nam de tijd om zich voor te stellen. “Lori Campbell, één van de eigenaren van de daycare Hatchlings.” Ondanks dat de naam ook al groot boven de deur stond afgebeeld, vond ze het leuk om het bij het voorstellen er bij te noemen.

De nieuwsgierigheid ging niet uit naar de daycare zelf, maar naar de andere, niet genoemde eigenaar. Lori vond het verbazingwekkend leuk als mensen interesse hadden in Alex, zelfs al zou de blonde er zelf niet meteen vrolijk van worden. Wel, dat hing natuurlijk van de context af. Lori gokte dat dit wel oké zou zijn. “Alex Beaumont beheert de daycare vanuit Kalos. Daar breeden en verkopen we ook regelmatig Pokémon.” Het was voor Lori kinderspel geworden om genderneutraal over Alex te spreken. Nou kon ze er nog aan toevoegen dat Alex naar Hoenn zou komen als het geld er was, maar dat vond ze op het moment eigenlijk vrij onnodig. De Ranger kwam hier om een andere reden dan om te kletsen.

De positieve reactie was meer dan welkom en werd dan ook met een warme glimlach beantwoord. Lori moest zeggen dat ze zelf ook best wel trots was op het verrichte werk. Dan moest er echter wel wat gebeuren, dus was ze dankbaar dat Abby zelf al de vraag stelde wat ze kon doen. “Ik vrees dat het niet allemaal even leuke taken zijn,” was het eerste wat Lori antwoordde. Ze wilde niet dat Abby verwachtte dat ze de hele dag Pokémon mocht knuffelen en dat alles goed en wel was, want dat zou niet het geval zijn. “Denk je dat je het aan kan om de Pokémon te voeren?” Dat was een simpele taak, perfect om mee te beginnen. Vooral omdat Lori dan niet met de zware voerzakken hoefde te sjouwen.

De brunette had een nuchtere kijk op het werk wat Lori bood en dat gaf haar het gevoel dat de opdracht serieus werd genomen. Dat had ze de vorige keer ook al gehad, ondanks dat het meisje wat haar toen hielp een stuk jonger was. Leeftijd zei nou eenmaal niet alles. Ze zei dat ze voeren wel kon omdat ze dat ook voor haar Fennekin deed, waarop Lori een korte grinnik liet ontsnappen. “Oh geloof me, dit is heel anders.” Niet alleen was het formaat van de Pokémon op de daycare erg verschillend van de fennek, er waren ook een aantal die waarschijnlijk een stuk agressiever waren. Over het algemeen waren de Pokémon goed opgevoed, maar als er eten op het spel stond wilde dat nog wel eens veranderen. “Ik zal je laten zien waar het voer staat.” Meteen voegde Lori de daad bij haar woorden, want ze verplaatste zich richting de achterdeur van de ruimte, welke naar een opslagschuur leidde.

De opslagschuur was gevuld met verschillende soorten benodigdheden om een daycare te kunnen runnen. In de ene hoek stonden een hark, grasmaaier en bezem, duidelijk bedoeld om de ondergrond te onderhouden, terwijl de andere hoek een paar zakken zand en een verzameling aan zaden voor verschillende planten bevond. Bovenop een plank lagen verschillende gereedschappen voor het geval er iets stuk ging, maar dat was niet waarvoor ze naar de schuur waren gekomen. De reden daarvoor was de voorraad aan enorme voerzakken met gemengde brokken. Lori hield halt naast de stapel. “Denk je dat je er zo een mee kan nemen? Eentje moet genoeg zijn.” Ze had een hoop Pokémon, maar niet zo veel dat de hele voorraad in één keer op ging. Sterker nog, soms kostte het twee dagen voor de hele zak leeg was.

Het leek er op dat ze twijfelde. Dat voorspelde niet veel goeds. Lori stond op het punt om Abby te vertellen dat ze het niet hoefde te doen als ze dacht dat het niet lukte en dat ze meende ook nog wel een kruiwagen ergens te hebben staan, maar toen gaf de brunette toe en tilde ze de bovenste zak van de stapel. Lori begreep dat het zwaar was en reageerde daarom zo snel mogelijk op de vraag, maar niet in de vorm van een gesproken antwoord. Ze bewoog zich naar de achterdeur van de schuur, die naar buiten leidde. Vanaf de eerste stap naar buiten was de overkapping waar de voerbakken stonden zichtbaar. Ze maakte ruimte voor Abby om door de deuropening te lopen voor ze begon te spreken. “Daarzo,” wees ze naar de overkapping. “Al het voer mag verdeeld, ze krijgen het vanzelf wel een keer op.” En anders at er een wilde Taillow mee, ofzo. Dat vond de zwartharige ook geen groot probleem.