{ Step two, walk clean away

Het moest ondertussen geen verassing meer zijn waar ze naar toe zou gaan. De laatste tijd had ze een vaste stop op haar lijstje staan als ze in de stad was, en aangezien ze al klaar was met verder trainen voor de volgende gym had ze besloten dat ze wel tijd kon maken voor een bezoekje. Zo liep ze dus ook rustig richting de bekende straat en het hotel waar ze de laatste tijd vaker te vinden was. Zoals altijd ging de Ninetales haar voor, deze leidde dus ook de weg naar de lift en drukte alvast op het knopje voor de juiste verdieping. Niet lang daarna stonden ze voor de deur van Lucian, waarna ze kort twijfelde. Ze had een zelfgemaakte sleutel en kon dus zonder veel moeite binnen komen. Maar voor de verandering besloot ze eens netjes te kloppen en te wachten tot de ander open zou doen. Dat was een mooier en wat verassender entree, aangezien de bruinharige nu wel gewend zou moeten zijn dat ze aan huisbreuk deed. Met Aldrei naast haar bleef ze dus wachten.

Bij nader inzien, netjes wachten was niet haar ding. Het was niet dat ze ongeduldig was, maar eerder omdat ze wist dat ze niet hoefde te wachten en er een snellere weg was. Toch had ze genoeg zelfbeheersing naar de deur te blijven kijken en te wachten op degene die hem open zou doen. Ondertussen was ze hier al genoeg geweest, had er zelfs al enkele keren geslapen. Nu was dat voor Ragya nog niet zo speciaal, zodra ze eenmaal een plek wist waar ze comfortabel de nacht door kon brengen kon je verwachten dat ze vaker langs kwam. En in dit geval kwam ze wel voor meer dan alleen de kamer, maar dat gaf ze natuurlijk niet toe. Toen de deur ineens open ging liet ze haar blik omhoog gaan naar Lucian, hij was immers ruim een kop of twee groter dan haar. Maar ze was het wel gewent tot mensen hun schouder te komen, of in de buurt daarvan in ieder geval. Ze beantwoorde zijn grijns even terwijl de Ninetales al naar binnen schoot, gewoon tussen diens benen door. Aangezien Ragya dit niet kon wachtte ze tot hij opzij ging zodat ze naar binnen kon. “Hæ Dýrmætur minn” Klonk haar stem met zoals altijd het hoorbare accent.

De roodharige kreeg een begroeting terug, maar deze was anders dan ze gewent was van de jongen. Hierdoor keek ze hem twijfelend aan en probeerde te zien of er iets aan hem was. Haar pigmentloze ogen stonden dus nog schattend op de nader toen hij naar voren stapte. Ragya voelde zichzelf al warm worden bij haar wangen en zachtjes maar geluidloos vervloekte ze zichzelf hierom. Ze had hier echt een absolute hekel aan, die tweestrijd. Deels vond ze het alles behalve erg dicht bij de ander te zijn, maar het andere gedeelte kon er niet tegen dat ze haar reacties niet meer onder controle had. Over dat laatste gesproken. Ragya had haar blik in de gouden ogen van de ander liggen toen hij weer begon te praten. Dat simpele zinnetje zorgde er meteen voor dat ze rood werd, niet gewend zijnde dat ze dit te horen kreeg. Niet op deze manier in ieder geval. Na een tijdje woordloos daar te hebben gestaan met een rood hoofd kreeg ze haar tong weer terug. “Ik jou ook Lucian” Sprak ze zacht terug, zonder bijnamen en ander gedoe, gewoon zoals het was. Hierna glimlachte ze zachtjes en keek kort naar beneden, zijn blik niet langer vast kunnen houdend.

De roodharige vond het altijd al moeilijk om zo open te zijn, gewoon te zeggen hoe stond zonder erom heen te draaien. En terwijl ze daar zo in de gang van een hotel stond voelde ze zich gewoon zo, hulpeloos. Ze legde hier immers de waarheid op tafel, en ze was bang dat de ander zich kon bedenken. Maar ze had in ieder geval niet gelogen, het was waar. Ze vond hem leuk op die manier, wanneer haar normale uitdaging over was gegaan op deze gevoelens wist ze niet. Op eens waren ze er, en de roodharige had ze zeker even kunnen ontwijken, maar negeren zou ze niet kunnen. Ragya had haar blik al naar beneden laten dwalen, niet goed wetend of ze wel zijn emoties wou zien. Ik haar ooghoeken zag ze hoe de ander dichterbij kwam, en nog belangrijker, ze voelde het. De warmte die van hem af kwam, zijn ademhaling en niet lang daarna ook zijn hand. Een kleine trilling ging door haar ruggengraat heen waarna ze toegaf aan de richting die haar hoofd opgetild werd. Ze keek kort op en voelde toen al de kus van de ander. Hierbij sloot ze haar ogen en beantwoorde hem zacht. Haar hele lichaam straalde warmte uit de situatie, maar een klein gevoel als een laaiend kooltje hoorde hier niet bij, die had Lucian aangestoken.

Ze voelde een arm rond haar middel komen en stapte rustig mee naar voren, zodat ze nu echt tegen elkaar aan stonden. Haar eigen armen gingen zonder erbij te hoeven denken rond zijn nek op een losse manier, terwijl ze zo even stonden. Echter duurde het hierna niet lang voor ze Lucian los voelde komen, waardoor ze zelf ook even terugtrok. Haar rode ogen keken recht in die van de ander, afwachtend op de uitleg bij zijn blik. Deze kwam echter snel en door zijn woorden moet ze lichtjes lachen. Ze liet haar voorhoofd tegen die van hem aan leunen en reageerde hard genoeg zodat Lucian het kon horen. “Ik denk dat we niemand voor de gek hielden” Even bracht ze hem met haar armen weer dichter naar toe. “Maar ja, dit maakt het officieel” Hierna leek het erop alsof ze hem weer gaan zoenen, zo dichtbij stonden ze, maar in plaats van dit draaide zich iets om en liet de ander los. Rustiger dan dat ze zich voelde, al nog altijd met een blos op haar wangen, stapte ze de kamer in en leunde tegen de deur, wachtend tot Lucian ook naar binnen kwam. Ze vond dat ze ondertussen wel meer verdiende dan een openbare gang, terwijl een klein grijnsje rond haar lippen speelde.

Ze hielt zich beter dan dat ze zich eigenlijk voelde. Want zoals altijd voelde ze veel tegelijk. Toch kreeg ze het voor elkaar de goede kant naar boven te laten komen terwijl ze wachtte tot Lucian zijn eigen kamer in kwam. Je kon immers niet verwachten dat ze zomaar op de gang bleef staan. Goed, dat was gelogen, ze had geen problemen met op de gang staan. Echter was dit korte moment even haar kans alles op een rijtje te zetten. Gelukkig volgde de ander al snel en ze liep even door, zodat hij de deur dicht kon laten vallen en ze weer tegenover elkaar stonden. De ander liet er geen gras over groeien en ze voelde zijn lippen weer in haar nek. Ze kreeg kippenvel waar hij haar raakte, maar ze grijnsde er zacht bij. Het leek erop dat ze hier maar beter aan kon gaan wennen en die natuurlijke reacties uit moest gaan zetten. Ze liet haar vinger even rond een van zijn geverfde haren heen krullen, terwijl ze op de achtergrond ineens wat hoorde. Wat verbaast keek ze op en zag dat Aldrei op de bank kokhals geluidjes maakte, om hierna het universele gebaar van overgeven te geven door met de punt van haar staart naar kaar opengesperde mond te wijzen. De vos keek beiden even recht aan met een blik die genoeg zei; I’m still here so watch out, you better behave.

De roodharige keek ook nog naar haar Ninetales, die haar even een doordringende blik gaf. Ja ja, er ging niks gebeuren, don’t worry. Haar rode blik stond rustig in de amberen van de vos. Normaal zouden mensen hun pokémon terugsturen, maar dat deed ze niet bij Aldrei. Zelfs nu niet. Toch moest ze even geluidloos grijnzen bij de mompelde woorden van de ander. “Dat kan ik wel regelen” Sprak ze zo zacht dat alleen Lucian haar zou kunnen verstaan. Hierna maakte ze zich los en liep naar de deur, die ze opende en de vos vanzelfsprekend aan keek. “Láttu viðí friði” Sprak ze in haar eigen taal. En bij wonder en zegen stond het dier nog echt op ook en liep zwaar verontwaardigd haar richting op. Voor ze buiten stapte kreeg ze nog een scherpe blik en een grauw, waarna ze de gang op liep naar een plek waar trainers niet zomaar zaten te zoenen. Met toch een klein schuldgevoel duwde ze de deur weer dicht en keek naar de ander. Haar armen waren voor een kort moment lichtjes gespreid alsof ze een applausje ze verwachtte, terwijl ze weer dichterbij Lucian kwam.

Ze boog kort met haar hoofd toen er geklapt werd en voelde zich toen weer richting Lucian aan worden getrokken. Het was dat ze hem zo veel kon hebben. Bij zijn woorden kwam er ineens iets bekends in haar blik terug. Ze trok een van haar mondhoeken op in een schuin grijnsje en woelde wat met haar hand door zijn haren, terwijl ze heel dichtbij kwam. In haar rode ogen stond een hint van uitdaging. Zeker, ze was van binnen nog steeds onzeker en wat voorzichtig. Maar aan de andere kant kende ze dit, en kreeg ze het voor elkaar weer haar normale uitdrukking te krijgen. “Well, show me what you got” Sprak ze waarbij ze haar blik weer in diens gouden ogen liet vallen, afwachtend op zijn reactie.