{ Step two, walk clean away

Lucian was weer dichterbij gekomen en fluisterde nu in haar oor. Ze glimlachte even, maar haar blik verdween niet toen ze hem weer aankeek. “I think I can handle it Dýrmætur minn” Reageerde ze met vrijwel dezelfde zin als de ander had gedaan. De roodharige paste haar lichaam weer tegen die van de ander aan en voelde zijn lippen weer in haar nek. Ze sloot haar ogen kort, om ze weer te openen toen het gezicht van de ander weer omhoog kwam. Zacht maakte ze hierna haar woorden af; “Just try me” Om daarna te reageren op de zoen en hem zo geen kans te geven om hierop te antwoorden voordat ze wee klaar waren. Maar iets in haar voorspelde dat de ander dit geen probleem zou vinden.

Dit ging allemaal nog wel goed. Ze hoorde nu de woorden van de ander en grijnsde lichtjes. “Je moet zeker oppassen, en dat klinkt wel als iets dat ze zou doen. Maar ze heeft wel erger mee moeten maken hoor” Hierna keek ze hem even uitdagend uit als hij had gedaan. Ze voelde zich weer in haar game, voor nu dan, het was nogal normaal bij haar dat ze zomaar kon overschieten tot iets anders. Echter was het nu ineens Lucian die van het een naar het ander schoot. Deze stootte zijn voet en ging onderuit, om hierbij ook nog zo vriendelijk te zijn haar erbij mee te nemen. In ieder geval landde zijzelf nog redelijk op de jongen, maar zoals verwacht was ze nu uit haar flow. “Je spreekt je eerdere woorden nu wel een beetje tegen hé?” Zei ze poeslief, leek erop dat ze er toch nog in zat. Hierna rolde ze wat opzij zodat ze zelf ook op het bed kwam, het toch een beetje teveel van het goede vinden om nu meteen op iemand te gaan liggen.

De roodharige maakte er maar het beste van en ging comfortabel liggen. De jongen naast haar deed hetzelfde en voor een moment lagen ze daar even stil te wezen. Dat was tot Lucian zich naar haar omdraaide, en ze draaide ook haar hoofd zijn richting op. Bij zijn onschuldige woorden grinnikte ze even. "Tja, eerst zeggen dat je moet oppassen en me dan het bed op trekken" Nu kon Ragya het ook heel slecht laten klinken, wat ze dan ook zeker deed terwijl ze hem aan keek.

Ze glimlachte toegeeflijk naar de ander, niet het idee hebben dat ze hier ooit in zou winnen. Maar dat hoefde ook niet. De ander keek even naar de deur maar de roodharige wist dat Aldrei niet zomaar binnen zou komen. In ieder geval, niet nu. Pas als ze een hele goede reden had om Lucian gelijk te cremeren. En die vond ze heus nog wel, maar tot die tijd hielt ze zich vast liever buiten de dingen die ze niet wou zien. De jongen draaide zich weer om richting haar en bij die woorden keek ze op overdreven bedenkelijke manier voor zich uit. "Hmmm. Ik denk het niet, voor ons in ieder geval" hierna draaide ze zich weer half om, een grijnsje op haar gelaat.

Er was gewoon iets aan de manier hoe dit allemaal ging. Zo ongedwongen en natuurlijk, die ervoor zorgde dat ze zich op haar gemak voelde. Ze vertrouwde Lucian al voor dit aan de gang ging. Want nu kwam de jongen half omhoog en ze hem afwachtend aan keek. Hij boog zich over haar heen en zoende haar weer. Dit deed ze ook voorzichtig terug terwijl ze haar hand achter diens hoofd liet komen en de andere rond zijn lichaam legde en hem hiermee tegen zich aan trok. Want ja, wat hij kon, kon zij ook.

De roodharige grijnsde zachtjes naar de ander terwijl ze haar blik in de zijne liet. Het was raar hoe makkelijk dit ging, hoe makkelijk ze die overgang hadden gemaakt. Het leek er op dat beiden er al langer op hadden gewacht, en nu de kans pakte. Bij zijn woorden wou ze al reageren toen ze hem weer voelde in haar nek. Ze grijnsde even en deed een poging hem weer op het bed te krijgen, zodat ze de de rollen om kon draaien, al zou dit niet lukken als de ander niet meegaf. “Ja Dýrmætur minn, we kunnen jou toch niet altijd de charmante laten zijn?” Sprak ze met een grijns in haar stem terug

Triomfantelijk voelde hoe Lucian meegaf en zo weer naast haar terecht kwam. Ze grijnsde zacht en was nu degene die lichtjes boven hem ging leunen. De rollen nu omdraaiend. De ander begon weer te praten en ze moest er even om lachen, maar al snel maakte dit plaats voor een oprechte verbazing toen ze haar naam hoorde. Haar echtte naam. Het was lang geleden dat iemand die uit had gesproken zonder slechtte bedoelingen, ze wist niet helemaal wat ze er van moest vinden hem nu weer te horen. In ieder geval was het een goede manier haar van haar stuk te krijgen. “Ik heet nu toch echt Ragya” Sprak ze zachtjes tegen hem, nu wat meer op hem leunend. Als iemand het moest zeggen, besloot ze, kon het net zo goed hem zijn.