Hit and run [T-Wheel!]

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Handschoen? Check. Ballen? Check. Een knuppel? Check. Werp machine? Check. “Zo te zien hebben we alles, Jetpack!” zei Cooper tegen zijn Hoppip, waarna hij de voorwerpen voor zich op de grond liet vallen. Cooper zette zijn handen in zijn zij. Hij was behoorlijk tevreden over de nieuwe training die hij had verzonnen. Niet alleen omdat het gewoon een bijzonder goed idee was, maar ook omdat hij het deze keer helemaal zelf had verzonnen. Nee, hij had geen zijwieltjes – ook wel trainingsboekjes – meer nodig. Vanaf nu deed hij het gewoon helemaal zelf. Alhoewel het eigenlijk iets was dat hij zelf al een hele lange tijd had willen doen, had hij er elke keer van af gezien, met het excuus dat hij te oud was voor bal spellen, of door simpelweg tegen zichzelf te zeggen dat hij er geen tijd voor was. Deze keer had hij zichzelf eindelijk om weten te praten. In plaats van dat hij zichzelf zou vermaken met een oude hobby, zou hij zijn Pokémon trainen. Training was productief. Hij was productief. Dat was in ieder geval wat hij zichzelf vertelde. Softbal. Dat was zijn hele plan. Alhoewel hij dolgraag echt softbal zou willen spelen, met meerdere spelers en een écht veld, zou dat deze keer helaas niet kunnen. Tenzij er een manier was waarop hij zijn Pokémon mee zou kunnen laten doen met een softball wedstrijd – iets dat hij maar al te lief zou doen – zou hij een andere manier moeten vinden om zijn jeugdsport op een veilige manier te kunnen beoefenen. Gelukkig voor hem, had hij de perfecte oplossing gevonden.

Het was een geniaal idee, al vond hij het zelf. Cooper had een slagkooi afgehuurd, waarin hij in alle rust en vrede ballen zou kunnen gooien. Naar wie? Wel, naar zijn Pokémon natuurlijk. Alhoewel de ‘kooi’ er uit zag alsof hij betere tijden had gekend – er zaten namelijk behoorlijk wat grote gaten in het net dat bedoeld was om de ballen tegen te houden – was het voldoende. Het was niet alsof hij iets geks ging doen, en hoe groot was de kans nou dat hij verkeerd zou gooien? Vast niet al te groot, right? “Okay, Rocket!” zei Cooper nadat hij zijn Monferno uit zijn Pokéball had gelaten. Deze keek wantrouwend om zich heen, zich afvragend waarom hij zich onder een gigantisch net bevond. “Weet je nog hoe je die steen afweerde door er tegen te slaan? In de gym?” vroeg Cooper aan zijn Pokémon. De Monferno fronste. Alhoewel hij inderdaad had geprobeerd om een rots te verbrijzelen na wat aanmoediging van zijn trainer, was afweren niet het woord dat hij er voor zou gebruiken. Het was hem weliswaar gelukt om de rots in stukken te splijten, maar dat had hem verder niet geholpen – de rots had hem alsnog behoorlijk hard tegen zijn voorhoofd geraakt. Het had hem zelfs een litteken bezorgd! Er zat nu een minuscuul deukje in zijn voorhoofd, een klein stukje boven zijn linker oog. Het was niets ernstigs, en zeker niet iets dat opviel, maar het voelde op zijn minst raar aan als hij er met zijn vingers overheen ging.

“Alhoewel het er al heel indrukwekkend uit zag, kan het natuurlijk beter,” ging Cooper verder. De Monferno keek hem argwanend aan. Beter klonk niet bepaald als een goed woord in deze context. Beter klonk alsof zijn trainer rotsen op hem af zou gooien. Nou ja, misschien niet persoonlijk, want daar was hij bij lange na niet sterk genoeg voor. Cooper scheen geraden te hebben wat zijn Pokémon dacht, want hij glimlachte kort. “Rotsen zijn natuurlijk niet overal te vinden, dus we gaan het met ballen doen. Softballen,” legde hij uit. De Monferno trok zijn wenkbrauwen op. Alhoewel het een behoorlijke opluchting was dat hij geen rotsen hoefde te slaan, had hij om de een of andere reden een voorgevoel dat een bal niet veel beter zou zijn, hoe zacht de bal in kwestie ook zou mogen zijn. “Het is simpel. Ik gooi,” Cooper gaf een kort knikje naar het apparaat, “of schiet een aantal ballen naar je toe, en jij probeert ze op wat voor manier dan ook tegen te houden. Mep ze uit de lucht, schop ze, sla ze met je staart, bijt er in, wat dan ook. Zo lang je ze maar tegen houdt,” legde Cooper uit. “Dat moet niet zo moeilijk zijn, toch?” De Monferno haalde zijn schouders op. Als het om Cooper ging, dan was alles moeilijk. De dingen die zijn trainer beschouwde als een training… Ah, het was een rare jongen.

“Okay, Rocket, jij gaat aan die kant staan, dan zal ik vanaf hier de eerste bal naar je toe gooien,” zei Cooper. Terwijl de roodharige jongen een paar van de ballen oppakte, liep zijn Monferno langzaam naar de andere kant van de kooi. Cooper realiseerde zich dat de knuppel die hij had gekocht eigenlijk niet eens nodig was geweest voor wat hij ging doen, maar toen hij het slagvoorwerp in de winkel had staan, had hij zich niet in kunnen houden. Cooper kneep een paar keer zachtjes in de bal, waarna hij diep adem haalde. De laatste keer dat hij met een bal had gegooid, was tijdens een sneeuwballengevecht geweest. Alhoewel hij had bewezen dat hij nog steeds een behoorlijke bal kon gooien, was het richten heel wat minder geweest. Het had hem pissig gemaakt dat zijn eerste paar ballen niet bepaald recht waren geweest, maar hij had de oorzaak daar van tot dusver gelegd op het feit dat de sneeuwballen gewoon veel minder wogen dan een échte bal. Nu zou hij er achter komen of het waar was. Cooper deed de handschoen aan zijn rechter hand, haalde zijn arm naar achter en stapte tijdens zijn gooi uit naar voren, met zijn voet in de richting waar hij de bal naar toe wilde hebben -  recht op zijn Monferno af. Cooper realiseerde zich dat hij de bal veel te hoog had gegooid, maar dat gaf niet – Rocket was goed in springen. Met een rotvaart vloog de bal op de Monferno af, die reageerde door… toe te kijken hoe de bal over hem heen vloog, recht door een van de gaten heen. Dat was op zich niet zo’n probleem geweest, als er niet op dat moment iemand langs was komen lopen. De bal vloog recht op die persoon af. Ah, het zat hem ook nooit eens mee. “Shit.”

even if the day we hope for

I'll sing until this sky clears up

Als in slow motion raakte de bal het voorhoofd van een klein meisje, die na de impact een paar stappen achteruit leek te wankelen. Alhoewel het leek alsof de persoon die hij geraakt had zich behoorlijk ver van hem bevond, scheen het dat zijn bal alsnog behoorlijk hard aan was gekomen. Cooper staarde kort naar zijn hand, zich afvragend hoe hij ooit zo hard had kunnen gooien. Ah! Right! Hij moest zijn excuses aanbieden! Hij wilde naar het meisje toe lopen om te vragen hoe het met haar ging, maar het hoefde al niet meer. Nadat ze hem luid uit had gescholden, kwam ze hard op hem af gerend. Alsof dat nog niet eng genoeg was geweest, had ze ook nog eens een knuppel in haar handen. Cooper had gedacht dat hij even de tijd had voordat het meisje hem zou bereiken, ze had immers behoorlijk ver van hem af gestaan, maar niets was minder waar. Ze was simpelweg klein geweest, en ze bleek nog behoorlijk snel te zijn ook. Haha, shit. Hij zat nog erger in de problemen dan hij al had gedacht. “Shit!” riep hij, alsof hij zojuist op heterdaad was betrapt. Zonder er ook maar een seconde over na te denken kroop hij aan de achterkant van zijn slagkooi onder het net door, om vervolgens zo snel mogelijk weg te sprinten.

Dat hij zijn Monferno achter liet interesseerde hem op het moment niet – deze lachte hem op het moment toch alleen maar uit. Zijn Pokémon zou zich bovendien vast wel kunnen redden zonder hem. Om de spullen die hij liet liggen gaf hij nog veel minder, alhoewel het beeld van datzelfde meisje maar dan met twee knuppels hem behoorlijk intimideerde. Cooper sprintte weg van zijn achtervolger, niet precies wetend waar hij naar toe rende. Alles was goed, zolang hij zich er maar kon verstoppen. Ah man, hij had vandaag nog wel zo graag soft bal willen spelen. Rennen deed hij al zo vaak. “Het was een ongelukje!” gilde Cooper al rennend. Waar rende hij op het moment eigenlijk naar toe? De kleedkamers? Zou hij zich daar kunnen verstoppen? Zou de deur van een kleedkamer genoeg zijn om een klein, achtjarig meisje tegen te kunnen houden? Waarschijnlijk niet. Ze waren waarschijnlijk ook nog eens te ver weg. Hij had echter wel een andere optie: hij kon in een boom klimmen. Ha! Daar zou hij vast niet gevolgd kunnen worden. Niet als de boom hoog genoeg was, in ieder geval.

Als een Meowth in het nauw klauterde hij de eerste de beste boom in, hopend dat hij snel genoeg was om niet omlaag te worden getrokken tijdens het klimmen. Een erg grote boom was het helaas niet – hij was hoogstens vier meter hoog – maar voor nu was het goed genoeg. “Het! Ging! Niet! Expres!” riep Cooper hijgend toen hij had besloten dat hij eenmaal hoog genoeg in de boom zat. Nee, als het meisje nu nog achter hem aan kwam, dan zou hij haar gewoon weer naar beneden toe trappen. Hij voelde snel bovenop zijn hoofd, waar zijn Hoppip zich gelukkig nog steeds aan zijn haar had vastgeklampt. Hij had eigenlijk wel kunnen weten dat ze daar zat, aangezien ze behoorlijk aan zijn haar trok. Het stond haar waarschijnlijk niet bepaald aan dat ze zoveel takken in haar gezicht had gekregen terwijl hij de boom in was geklommen. “Shh, het is okay, Jetpack,” suste hij zijn Pokémon. Tenzij het meisje een bijl bij zich had, zat hij voor nu veilig in de boom. Het was tenslotte niet alsof het mogelijk was om een boom om te hakken met een knuppel, right? Right.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Shit wat was dat meisje snel! Nog natrillend van de adrenaline keek Cooper omlaag, waar hij haar de laatste stappen naar de boom toe zag lopen. “Haah… Het is maar goed dat ik de afgelopen tijd aan mijn conditie heb gewerkt,” zei Cooper tegen zijn Pokémon. Alhoewel hij dat zei, moest hij toegeven dat hij eigenlijk gewoon enorm veel geluk had gehad. Als hij een seconde langer had getwijfeld, of erger nog, als hij naar het meisje toe zou zijn gegaan om te kijken hoe het met haar ging, dan zou hij nu waarschijnlijk al dood zijn geweest. Nu was hij enkel oncomfortabel dankzij een bijzonder onhandig geplaatste tak die tegen zijn hoeha aandrukte, maar oncomfortabel was altijd nog stukken beter dan dood. Het meisje riep dat hij er uit moest komen, wat hem op zich al een bijzonder slecht idee leek, waarna ze de zin afmaakte door hem een mietje te noemen. Nee, wow, nu had hij pas echt veel zin om weer uit te boom te komen hoor.

“Sorry hoor, maar ik ben liever een mietje dan een idioot. Mijn gezicht is te mooi om verpest te worden door blauwe plekken. Bedankt voor het aanbod, maar ik blijf hier graag nog even wat langer zitten,” riep Cooper naar beneden toe. Hij grinnikte kort, maar stopte al snel weer toen het meisje een idee scheen te hebben gekregen. Toen hij zich af had gevraagd of het mogelijk was om een boom om te hakken met een knuppel, was hij er nog grotendeels van overtuigd geweest dat het niet mogelijk zou zijn. Het meisje, echter, scheen hem te willen bewijzen dat hij ongelijk had. Met haar slagknuppel begon ze behoorlijk hard tegen de boom aan te meppen. Dat het hard genoeg was om er voor te zorgen dat de boom begon te schudden was één, maar toen er daadwerkelijk een krakend geluid klonk, liet Cooper een luide piep van angst horen. Was dit zijn einde? Zou hij samen met de boom ten onder gaan? Het antwoord bleek nee te zijn, want het bleek dat het niet de boom was die had gekraakt, maar de knuppel. Cooper lachte luid toen hij zag dat de knuppel in tweeën was gebroken. Wauw, wat was hij blij dat ze de boom daar mee had geslagen en niet hem.

Opnieuw kwam er een dreigement in zijn richting, waar Cooper deze keer op reageerde door te fronsen. “Oh, ja, wow. Ik ben dood als ik er uit kom? Je gaat me iets aan doen? Geez, nu heb ik pas echt zin om naar beneden te komen!” zei Cooper smalend. Zijn achtervolger, of slachtoffer, ze mocht van hem zelf kiezen welke van de twee, begon nu tegen de boom aan te schoppen, maar behalve dat de boom wat scheen te trillen, had het niet bepaald veel effect. “Als dit een nieuwe poging is om de boom omver te krijgen, dan kan ik je er van verzekeren  dat het jou meer pijn gaat doen dan de boom hoor,” zei Cooper toen het meisje met haar hoofd tegen de boomstam aan duwde. Hij grinnikte kort om zijn eigen grap, waarna hij iets ging verzitten in een poging om zijn dabadoe wat meer vrijheid te geven. Hij had echter zijn gewicht op de verkeerde tak gezet, want de tak bleek niet gemaakt te zijn voor zijn gewicht, en brak dus ook met een luid gekraak af. Cooper kon zich nog redden door snel een andere tak vast te pakken, maar de schade was al gedaan, want de tak viel recht naar beneden. Hij durfde eerlijk gezegd niet te kijken of hij iets geraakt had. “Uhhh… Zou je me geloven als ik zei dat dit ook een ongelukje was?” vroeg hij, alhoewel hij het antwoord eigenlijk al wist.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Een frons verscheen kort op Cooper’s voorhoofd toen het meisje beweerde dat hij niet knap was. Wel, shit, ze wilde hem al in elkaar slaan, dus de kans zat er dik in dat ze ook een leugenaar was. Het deel waarin ze beweerde dat zijn gezicht er minder knap uit zou zien nadat ze een knuppel in zijn gezicht had geramd, geloofde hij echter wel. Een knuppel zou niemand’s gezicht ooit veel goeds doen. Cooper had daarom dan ook had half wel, half niet gehoopt dat de tak het meisje zouden raken – vooral omdat hij veilig uit de boom zou kunnen komen als de tak er voor zou hebben gezorgd dat ze knock-out zou zijn geraakt – maar een geluid dat aangaf waar de tak was belandt bleef uit. Geen plof, geen gil van pijn. Wel iets anders. Er werd weer naar hem geschreeuwd, hij moest blijkbaar zijn kop houden. Ahh… Hoe langer hij in de boom zat, hoe meer spijt hij er van kreeg dat niet gewoon door was gerend. Als er iets was waar hij absoluut niet van hield, dan was het wel als er tegen hem geschreeuwd was. Cooper had het aanvankelijk nog grappig gevonden, maar nu elke zin van het meisje veranderd was in een waterval aan scheldwoorden, was de pret er toch wel redelijk van af gegaan.

Cooper nam nu aan dat hij gemist had, maar dat maakte hem niet minder nieuwsgierig naar wat er met de tak gebeurt was. Zou het heel veel gescheeld hebben? Voorzichtig boog Cooper voorover om te kunnen zien wat er gebeurd was. Hij zag nog net een Growlithe rondparaderen met de tak, voordat hij de twee helften van de knuppel in zijn richting zag vliegen. Cooper vloekte luid, en terecht, want een van de helften wist hem tegen zijn kin te raken, terwijl de andere helft hem recht in zijn kruis raakte. Met een schelle kreet van pijn greep Cooper naar zijn , waarna hij te laat besefte dat hij dat absoluut niet had moeten doen. Hij had de takken waar hij zich aan vast had gehouden los gelaten, waardoor hij nu niets meer had om zich mee in balans te houden. Ah, vandaag was vast de dag waarop hij dood zou gaan. De enige vraag was nu nog of hij zou sterven omdat hij zijn nek zou breken door de val, of omdat de woedende kabouter die onder de boom stond hem zou vermoorden.

Cooper gleed van de tak waar hij op zat af, en nam in zijn val met een hoop gekraak een aantal takken met zich mee. Met een doffe dreun voelde hij hoe hij met zijn rug ergens op belandde. De grond was verbazingwekkend genoeg zachter dan hij verwacht had, wat betekende dat hij helaas geen snelle dood zou krijgen. “Auw…” kreunde hij. Nee, de dood die hij zou krijgen, die zou waarschijnlijk lang en pijnlijk zijn. Hij lachte, een hoge, abnormaal klinkende lach, die meer een lach van angst was dan een lach omdat hij het grappig vond. Shit.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Voorzichtig probeerde Cooper na een tijdje van kreunen of het nog mogelijk was om zijn lichaam te bewegen. Zijn benen in ieder geval niet voor nu, dat wilde hij niet eens proberen. Alhoewel hij al behoorlijk wat ervaring had met vallen – meestal zonder dat er en boom aan te pas kwam – had hij om de een of andere reden het idee dat het vallen meestal meer pijn deed dan de pijn die hij nu had. Wel, zijn kruis regio misschien uitgesloten. Daar zou hij normaal gesproken blij mee zijn geweest, als zijn gebrek aan pijn niet betekende dat hij nog meer pijn zou kunnen krijgen. Het was eigenlijk vreemd. Hij had verwacht dat hij meteen in elkaar geslagen zou worden – of misschien wel erger – als hij eenmaal weer op de grond zou zijn, maar tot nu toe had hij nog niet het idee dat hij gemarteld werd. Niet dat het iets was om over te klagen, maar het leek op de een of andere manier gewoon niet te kloppen. Ah, behalve dat… hij lag behoorlijk raar op de grond. Beter gezegd, het voelde alsof hij op een vreemde bobbel lag.

Met een nieuwe kreun die klonk alsof hij zojuist wakker was geworden, ging Cooper overeind zitten. Gedesoriënteerd knipperde hij met zijn ogen, waarna hij in de verte zijn Monferno meende te zien, die langzaam in hun richting kwam gelopen alsof hij niets anders deed dan het maken van een wandelingetje in het park. De Pokémon sleepte zijn rugzak met zich mee, iets waar hij zijn Pokémon later waarschijnlijk nog een preek over zou geven, want het was geen goedkope rugzak geweest. Cooper verstijfde, zich plotseling realiserend dat het behoorlijk vreemd was dat hij zijn Monferno, die zich niet eens in de buurt bevond, eerder had gezien dan zijn achtervolgster. Haar Pokémon, een Growlithe, zag hij nu ook, maar zij zelf? Verdwenen. Cooper fronste, hij had zich opnieuw iets gerealiseerd. Alhoewel hij op de grond zat, zat hij behoorlijk hoog.

Cooper keek omlaag, waarna hij luid vloekte. HIJ HAD OP HAAR GEZETEN. “Oooooohhhh nee,” bracht Cooper langzaam uit. Had hij zojuist een moord gepleegd? Hij krabbelde snel overeind, alsof hij verwachtte dat het meisje in een zombie zou veranderen om hem zelfs als ze dood was achterna te blijven zitten. Dat was eigenlijk wel wat hij verdiend had. Wel, niet helemaal, maar… Wel als hij haar vermoord had, in ieder geval. “Ohhh man. Zeg alsjeblieft dat je nog leeft. Please,” zei Cooper ietwat trillerig. Wel.. het leek in ieder geval wel alsof ze nog ademde? Voor nu, in ieder geval. Hij wenkte zijn Monferno dat hij naar hem toe moest komen, voordat hij weer naast het meisje neer hurkte. “Hey… uh… deze… was ook niet expres, echt,” zei Cooper, wiens hand zocht naar de tak die hij naar beneden had laten vallen. “Hey. Ben je okay?” vroeg Cooper, die het meisje voorzichtig met de stok wilde porren in een poging om uit te vinden of ze nog bij bewustzijn was.  

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Het meisje had niet gereageerd op zijn vragen, maar toen hij met zijn stok in haar zij begon te porren, kreeg hij eindelijk een antwoord. Of hij wilde stoppen met porren Cooper grijnsde opgelucht. Ha! Ze leefde nog. Mooi, hij had voor nu nog steeds niemand vermoord. Nu hij een paar maanden geleden al bijna medeplichtig was geweest aan de moord op een Jynx – die gelukkig uiteindelijk ook niet dood had gebleken – kon hij er een echte moord toch echt even niet bij hebben. Cooper stopte met porren, maar liet de stok niet los, want hij had liever iets om zichzelf mee te verdedigen als bleek dat hij het meisje iets minder hard geplet had dan hij op het moment vermoedde. “Dat is dan wel een vreemd soort humor hoor,” grinnikte Cooper nadat het meisje uit had gelegd dat het maar een grapje was geweest. Ah, de goede oude ‘haha ik ben dood’ grap. Een klassieker. Hij stopte echter al snel met grinniken, want hij besefte dat dit niet bepaald het meest geschikte moment was om te lachen.

Hij was bijna bang geweest dat er daadwerkelijk iets met haar aan de hand was geweest, toen ze opnieuw een bedreiging zijn kant op slingerde. Ah, ze was zo te merken nog even vrolijk als altijd. “Wel, dat je me nog steeds wil vermoorden, is vast een teken dat er in ieder geval niets mis is met je hoofd. Geen hersenschudding dus, lijkt me. Dat is in ieder geval goed nieuws, niet?” zei Cooper, die een poging deed om haar dreigement in een grap te veranderen. Alhoewel ze beweerde dat ze op het moment niet in staat was om hem in elkaar te slaan, wist hij nog niet zo zeker of hij het wel moest geloven. “Dus, uh… ben je van plan om te blijven liggen? Ik bedoel – het gras is vast heel erg lekker rond deze tijd van het jaar, maar… Ik wordt liever niet in elkaar geslagen door iemand die plat op de grond ligt. Dat is zo onpersoonlijk, snap je?” zei Cooper.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Cooper, die langzaam weer wat gevoel terug kreeg in zijn benen, leek de hele situatie om de een of andere een stuk grappiger te vinden dan het meisje, of dat nam hij in ieder geval aan na haar sarcastische lach. Wel, hij vond dat hij de grootste reden had om de hele situatie grappig te vinden. Sure, hij had het misschien iets minder grappig moeten vinden dat hij haar in een paar minuten tijd zoveel dingen aan had kunnen doen, maar in zijn verdediging… Ze had hem willen vermoorden. Ze had hem willen vermoorden, maar was daar nu niet meer toe in staat. Dat was hoe karma werkte. Hij had zo lang geen mensen op hun zenuwen gewerkt, dat hij daar nu zijn beloning voor kreeg. Ah… die persoon waar hij chocomel overheen had gegooid, die telde dan natuurlijk niet mee. Dat was waarschijnlijk het karma van die vrouw dat aan het werk was geweest. Nadat hij haar gevraagd wat haar plan was, deed ze een poging om overeind te komen, maar erg veel haalde haar poging niet uit, behalve dat ze misschien een paar millimeter van haar plaats verschoven was. Het lukte haar niet, beweerde ze. De hele ‘ik kan niet overeind komen’ situatie was blijkbaar erger dan Cooper had gedacht, want het meisje vroeg hem nu zowaar om hulp. Cooper lachte kort en dacht dat het een grap was, totdat hij daadwerkelijk zag dat ze zijn hand naar hem uit had gestoken.

“Oh shit, je bedoelt serieus dat ik je moet helpen?” zei hij terwijl hij langzaam stopte met lachen. Moest hij dit vertrouwen? Voor zover hij wist kon dit een of andere truc zijn waarmee ze hem ook op de grond zou trekken, waar ze hem in alle rust kon vermoorden. Shit. Wel… hij was in dit geval eigenlijk ook de reden waarom ze in de eerste plaats op de grond lag, dus… eigenlijk had ze dat wel van hem te goed, dat overeind trekken. “Sure, omdat je het zo lief vraagt,” zei Cooper, die de hand van het meisje stevig vastpakte. Okay. Hier ging hij. Dit was zijn kans om te bewijzen dat hij niet voor niets naar de sportschool was geweest. Dit was waar hij kon laten zien wat voor spierballen hij wel niet had. Cooper plantte zijn voeten stevig op de grond, waarna hij het meisje makkelijker dan verwacht overeind trok. Right. Ze was kleiner, dus had minder centimeters aan gewicht die hij overeind moest trekken. Cooper ving haar kort op zodat ze niet de andere kant op zou vallen, waarna hij haar snel losliet, voordat ze hem iets aan zou doen omdat hij haar aanraakte of iets dergelijks. “We staan nu quitte, right?” vroeg Cooper met een grijns. Nee, natuurlijk stonden ze dat niet, maar dat betekende niet dat hij het niet kon proberen.

Let's bust that tearful face with our

And get back our lost dream

Haar overeind trekken had makkelijker gebleken dan hij had gedacht. Sterk was niet een woord waar hij zichzelf mee zou beschrijven, hoe graag hij dat ook zou willen, maar misschien zou hij zichzelf voor nu kunnen beschrijven als ‘iemand die sterk genoeg is om een kabouter op te kunnen tillen. Heh, het was vast gekomen door al dat armpje drukken met zijn Monferno. Hij had misschien nog nooit gewonnen, maar dat betekende niet dat het niet had geholpen. Voor het eerst sinds hij een bal tegen haar gezicht aan had gegooid, schonk het meisje hem een glimlach. Mooi. Hij kreeg veel liever een glimlach dan dat hij uit werd gescholden. “Wow. Wel, als jij vind dat we niet quitte staan, dan kan ik je net zo goed weer terug op de grond duwen hoor,” zei Cooper, die het maar voor de helft niet meende. Het was in ieder geval altijd nog een optie waar hij op terug zou kunnen keren.

Haar terug op de grond duwen leek hem echter een behoorlijk slecht idee toen hij eindelijk het gezicht van het meisje zag. Er zat iets op dat er normaal gesproken niet zou moeten zitten, tenzij ze al even moordlustig was als ze over kwam. Bloed. “Je… Je bloedt!” bracht Cooper verbaasd uit. Was dat zijn schuld? Hij had in ieder geval geen bloed gezien voordat hij uit de boom was geflikkerd. Wel, het was niet alsof hij zo veel naar haar gekeken had, maar hij was er vrij zeker van dat hij het wel op had gemerkt als hij bloed had gezien. Shit. Hij was niet voorbereid op zo’n situatie. Moest hij een ambulance bellen? Was dat niet wat je deed als iemand gewond was? Of was dat in dit geval weer te veel van het goede? “Is… is het mijn schuld dat je bloedt?” vroeg hij twijfelend. Eigenlijk wilde hij het antwoord daar op niet eens weten, want ze zouden dan al helemáál niet meer quitte staan. “Zou... Uh... Zou een pleister helpen?” vroeg hij zich hardop af.