[T-Wheel] Are you *** kidding me!?!?

Rustig wandelde ze door het warenhuis in Anistar City, ze had niet echt iets nodig gehad, maar omdat ze geen zin had te gaan trainen, was ze maar wat gaan rondwandelen. Sinds ze niet meer meedeed aan de contests, kon ze heel wat geld besparen aan kleding en andere dingen. Ze had haar hele collectie in bewaring gebracht bij wat kennissen die ze had, dus als ze ooit nog eens besloot om mee te gaan doen aan een contest, zou ze het makkelijk weer terug kunnen krijgen. Ze keek eventjes om zich heen. Ze stond ergens bovenaan het warenhuis, bij de hebbedingetjes. Met merendeel was toch kitsch, dus veel had ze er niet aan. Misschien was het beter als ze maar weer gewoon zou gaan, straks zou ze nog onnodig geld gaan uitgeven. Immers was ze toch nog stiekem aan het sparen, want ze had nogal wat plannen met Geralt, zodra dat eenmaal goed zou gaan lopen tenminste...
Met haar gedachten geheel ergens anders, stapte ze de lift binnen en ging tegen de achterkant staan. Rustig leunde ze met haar rug tegen de spiegels aan, terwijl ze verder in gedachten verzonk.

[+Nathan<3]

Om wat voor reden dan ook, stond de groenharige in het warenhuis in Anistar City. Al woonde hij er nu niet meer, was het wel dat Nathan hier vaker en vaker kwam, in welk geval, wel nu dan. Met oordopjes in, welke nu een random afspeellijst aan het spelen was, wandelde de groenharige gewoon rustig door. In tegenstelling tot normaal voor hem, had hij nu de gele hoodie aan die Eric zo nu en dan aandeed als het ding en in handbereik was, en deze ging vertrekken. Het was niet dat Nathan er zelf moeilijk over ging doen, en dus hield hij het maar aan ook, de hood zelf ervan over zijn hoofd getrokken. Er stond maar weinig in de schappen, of nou ja, er stond heel vee eigenlijk, maar het waren van die beeldjes en dingetjes die weer vrij 'meh' waren. De jongen had alles dan ook al vrij snel gezien, om naar de lift te lopen. Bij het zien dat er al iemand naar binnen liep, versnelde hij zijn pas wat, zodat hij nog net naar binnen kon gaan voordat de deuren sloten, phiew. Toch was hij niet geheel comfortabel, vooral door het feit dit echt een vreselijk kleine ruimte was. Ach, hij zou er gelukkig niet zo lang in blijven, waarom zou hij immers. Kort drukte hij op het knopje van de begane grond, waarna Nathan met zijn rug tegen een van de wanden leunde. Voor een kort moment keek hij naar het andere persoon die in de list stond, iets dat niet als 'idee van het jaar' bekroont kon worden. Of nou ja, dat kon wel, tenzij de bruinharige hém zou herkennen. Shit. gewoon doen alsof alles normaal was, niets aan de hand.

Er stapte nog iemand in de lift, maar het drong niet echt tot haar door. Ze was al weer te druk bezig met van alles en nog wat voor dingen die ze nog moest regelen. Ze had nog een hele zooi aan Tm's te kopen, maar die dingen waren zo ontzettend prijzig, dat het bijna de lol eruit zou halen. Daarnaast moest ze misschien toch eens gaan kijken wat voor een voorbereidingen ze moest gaan treffen voor de volgende gym, ondanks dat ze die nog een tijdje niet zou kunnen uitdagen. Eerst moest ze Geralt en Raksha een goede trainingsbeurt geven en dat zou nog een zware klus gaan worden. Ze zuchtte zachtjes en keek even op. Haar adem stookte in haar keel toen ze zag wie er bij haar in de lift stond en ondanks dat ze haar bloed langzaam voelde gaan koken, besloot ze rustig te blijven en ademde ze rustig door. Nu moest ze niet haar emoties de baas laten worden, niet in een kleine krappe lift. Over lift gesproken, haar paniek level schoot nog iets omhoog toen de lift opeens stotterde en stil bleef. Het licht flikkerde eventjes en de bewegingen waren gestopt. "Muk," mompelde Vivienne, terwijl ze zich tegen de muur aan drukte. Dit kon gewoon niet erger.

Of ze hem herkende of niet, het was niet dat ze het in welk geval liet merken. Hopen maar dat het tweede het juiste zou zijn, want anders kon het nog wel eens wat flink shit gaan worden. Niet geweldig dus. Oh Arceus, nee. Het was namelijk zo, dat ineens het te voelen was dat de lift stotterde in diens beweging omlaag, om vervolgens helemaal te stoppen. Hij had zijn oordopjes uitgedaan, ze ergens in een zak gepropt maar zijn gezicht stond echt alles behalve kalm. Oh nee, dit zou toch echt niet gebeurd zijn he. Alsjeblieft niet. Zijn ademhaling, welke normaal altijd regelmatig en beheerst was, had nu eerder een wat gepanikeerd ritme, voor zover het een ritme zelfs genoemd kon worden dan eigenlijk. Nee, nee, nee! Dit gebeurde echt niet, en als het gebeurde, zou het toch wel zijn dat ze snel gered zouden worden... toch? Nathan's gedachten konden niet normaal meer functioneren nu, iets dat er dus ook voor zorgde dat het niet bepaald beter werd voor hem, vooral nu niet. Hadden liften niet zo een nooduitgang in het plafond ervan? Hij keek voor een moment, om daar niets te zien dat daar ook maar lichtjes op leek. F*ck.

Zo te zien was ze niet de enige die de paniek op voelde komen en ze beet eventjes op d'r wang. Dit was voor haar het moment om rustig te blijven en goed te kunnen nadenken, maar nadenken was lastig als je met een vent in een lift vast zat. Een vent die ook nog eens geprobeerd had om je pokémon te jatten. Ze keek eventjes om zich heen. Ze moest een oplossing zien te vinden, het makkelijkste was waarschijnlijk om haar Gardevoir te vragen voor een teleport, maar ze geloofde niet dat ze mensen mee kon nemen daarin. Vivienne zuchtte zachtjes, wat nu? Ze wist van dit soort situaties, waarin er geen uitweg was, het zuurstof gehaalde langzaam daalde en ze uiteindelijk beide bewusteloos op de grond zouden liggen op het moment dat de hulpdiensten kwamen. Wacht, hulpdiensten. Vivienne keek om zich heen, naar de drukplaat voor de afdelingen. Ze pakte de telefoon die erbij hing en drukte op het alarm signaal. Koud zweet brak haar uit. "De lijn is dood," mompelde ze verschrikt. Ze draaide zich om naar de groenharige jongen. "We zitten vast en niemand die 't zal weten," ging ze verder, haar gezicht lijkbleek en haar blauwe ogen wijd van paniek.

Kalm blijven. Dat was iets dat hij moet doen. 'Gewoon' kalm blijven, het was maar een kleine ruimte. Niets mis mee... Een kleine ruimte. De jongen slikte even. Verdomme. Het feit dat ook het zuurstof level langzaam waar wel zeker daalde, was iets dat hem vreselijk beangstigde. De gedachte om pas gered te worden als a het zuurstof weg was, ze daardoor bewusteloos op de grond zouden liggen. Zijn gedachten raasden door elkaar, Nathan deed zijn best om niet tot zover te panikeren dat hij hierbij ook ging hyperventileren. De verdere gedachtes aan het bewusteloos liggen hier, misschien zelfs erger, maakten hem doodsbang. Zijn aandacht ging naar Vivienne, gezien deze ergens bezig mee leek te zijn. Kijken of ze hulp konden krijgen misschien. Haar worden waren als een koude hand om zijn hart. Vier simpele woorden en ze konden een grote impact hebben. Zijn ogen waren dan ook wel wijd van de angst open, de kleur uit zijn gezicht weggetrokken. Nee, dat meende ze niet he. Ze kon het niet menen. Het volgende maakte het niet veel beter, nee, absoluut niet zelfs. Het maakte het tien keer erger dan het al was. De jongen zakte letterlijk ineen, met zijn rug tegen de wand keek hij angstig naar voren. Nee. Dit was niet aan het gebeuren.

Ze voelde haar hart in d'r keel bonzen. Nadenken ging lastig, terwijl ze probeerde haar ademhaling tot rust te krijgen. Ze moesten de hoeveelheid zuurstof die hier was zo goed mogelijk weten te verdelen. Damn, waarom had ze Malina nu niet bij zich, die zou voor wat zuurstof kunnen zorgen. Vivienne zakte op de grond en ging in kleermakerszit in de hoek zitten. Ze commandeerde zichzelf om rustig te blijven, iemand moest er toch wel achter zijn gekomen dat er een lift vast zat? Het warenhuis ging nog lang niet dicht immers, dus als iemand merkte dat de lift niet kwam...
haar blauwe ogen gleden naar Nathan toe, die het er zo te zien ook niet makkelijk mee had. "Ga zitten," zei ze zachtjes. "Hou je hoofd tussen je knieën, inademen door je neus, uit door je mond. Je ziet eruit alsof je zo flauw valt," vervolgde ze daarna, terwijl ze probeerde rationeel te denken.

Zijn blik ging naar de bruinharige toen deze sprak dat hij moest gaan zitten, maar hij bewoog zijn hoofd er niet mee. Te angstig om te protesteren, deed hij maar wat ze zei. Hij zakte dan ook verder door naar beneden, zodat hij nu zat. Hij had zijn hoofd naar beneden gehouden, half tussen zijn knieën en probeerde ook zo adem te houden. Echter was deze nog echter oppervlakkig en onregelmatig. Alsof dat ging helpen met het al lage zuurstof level, welke altijd nog meer en meer bleef dalen. Hij dwong zichzelf om kalm te blijven, iets dat hem letterlijk niet tot amper lukte. Dit was een van de niet zo weinige keren waarvan hij echt serieus hopen dat Eric nu eens het overnam. Maar Arceus mocht weten wat deze deed, want daar kwam ook echt geen enkel tegen van. Hij mompelde wat onder zijn adem, iets dat leek op vloeken, maar ook nog net wat anders, als iets van dat hij hulp wou van die gast. Niets kwam, helemaal niets. Waarom, waarom nu van alle tijden? Hij had zojuist nog wel haar laatste woorden gehoord, maar er normaal op reageren werd het hem ook niet meer voor hem. Tot er een stem klonk. Eentje die nu letterlijk vertrouwd aanvoelde. Puur omdat de jongen er nu al enkele weken mee had moeten leven, tenzij er een stuk meer tijd voorbij was gegaan dan hij wist. "You know that you're an idiot right?" wat aardig was het zeg. Maar aardig of niet, hij was iets blijer dat die asshole iets van zich liet horen.

De groenharige deed zowaar wat ze hem verteld had en terwijl hij zijn ademhaling tot rust probeerde te krijgen, ging ze zelf ook even gemakkelijker zitten. Ze moest goed nadenken over hoe ze hier uit zouden kunnen komen. Als ze hier in paniek zouden schieten, zou het zuurstof gehaalte alleen maar meer dalen. Ze maakte zich klein, trok d'r knieën op tot aan d'r borst en sloeg d'r armen erom heen. "Rustig blijven," mompelde ze zachtjes. "Je hebt in benardere situaties gezeten, hier kom je ook wel uit," vervolgde ze tegen zichzelf. Haar blauwe ogen gleden door de lift heen, ze zat tegenover Nathan, die met zichzelf bezig leek te zijn, dus daar zou ze niet veel aan hebben. De muren waren en zelfs als ze die open zouden krijgen zou er niets te zien zijn. De deur zat op lock down mode en er was geen manier om die open te krijgen, tenzij iemand een koevoet had. Ze keek naar het plafond. "Wacht eens," zei ze opeens, terwijl ze overeind kwam. Direct werd ze overvallen door een lading duizeligheid en wankelde ze op haar voeten. Vervloekt zuurstof gehalte, dacht ze terwijl ze tegen de muur aan viel.

Er werd wat gemompeld door Vivienne, maar daar lette hij eigenlijk maar niet op. Nog steeds probeerde Nathan rustig te ademhalen, maar het lukte hem simpelweg gewoon niet. Het voelde als een onmogelijke opdracht om te doen. Tot het hem wazig werd voor zijn ogen. Hoe zoiets er voor andere mensen uitzag wist hij niet, maar het was waarschijnlijk niets veel bijzonders. Hoogstens dat hij een enkele keer met zijn ogen knipperde.
Het was nog steeds voor de jongeman te voelen hoe Nathan het hem net helemaal spacete, zo het een stuk minder van buiten dan van binnen. Eric hield zijn hoofd omhoog, de lift bekijkend en of er een andere uitgang was dan enkel de deur waar ze doorheen kwamen. Zelf was hij ook was angstig door het feit dat ze hier zaten, maar voor hem zat er normaal denken dan ook nog wel in. Hierdoor had de groenharige al een stuk rustigere houding dan daarnet. Hij keek naar de ander toen ze sprak om eens te wachten, nog net een sarcastische opmerking kunnen inslikken. Het was namelijk nou niet echt bepaald dat ze ergens anders heen konden gaan. "Wat is er?" sprak hij, waarbij in vooral het laatste woord zijn accent erg duidelijk uitkwam. Nou, als zij een idee had om hieruit te komen zonder dat ze hier bewusteloos op de vloer lagen, zou dat nog wel heel erg gewaardeerd worden.

Haar blauwe ogen bleven op het plafond gericht. Ze kon zweren dat ze het goed had gezien, maar het dalende zuurstof gehalte zorgde ervoor dat ze niet helemaal helder kon zien. Als ze dit kon laten werken, dan zouden ze hier in ieder geval uit kunnen komen. Of niet? "Kan je me een zetje geven?" vroeg ze, niet zeker wetend of ze de jongen kon vertrouwen. Maar ze zaten hier samen in vast en ze moesten dus ook gedwongen samenwerken om eruit te kunnen komen. "Als ik de lamp eruit weet te krijgen, kunnen we misschien een doorgang maken om hier uit te komen," zei ze, met een kleine hint van hoop in haar stem. Ze hielt zich vast tegen de muur aan, aangezien ze nogal duizelig begon te worden door de weinig zuurstof.

Of hij haar een zetje kon gaan geven? Al snel werd uitgelegd waarom; zodat ze hopelijk de lamp eruit kreeg en een uitweg kan maken. De groenharige knikte, natuurlijk dan. "Sure." nu kwam ook hij omhoog, maar rustig. Meteen werd het hem zwaar in zijn hoofd. Het zuurstofgebrek dat enkel erger en erger werd, hielp absoluut niet. Voor een paar seconden stond hij even tegen de muur te leunen, om hierna wat beter te staan zodat de hij de ander makkelijker een setje kon geven. Haar plan klonk wel als een prima plan, of in welk geval, in theorie. Nu was het ook nog maar te hopen of het net zo makkelijk ging worden in het echt. En dat hij niet teveel last kreeg van zijn wond. Dat was ook nog iets waar de jongeman zich en zorgen over maakte, en op moest letten. Geweldig, meerdere dingen waarvoor hij moest opletten. Hij vouwde hij vingers een soort van samen, waarbij zijn handpalmen naar boven stonden. Expres had Eric alvast wat meer kracht gaan zetten op zijn rechter schouder, welke ook misschien wel pijn mocht doen, maar het was wel een stuk minder erg als zijn andere schouder.

Gelukkig besloot de groenharige jongen om mee te werken. Ze moesten nu immers wel, aangezien ze samen vast zaten in dit rot apparaat. Waarom moest ze nou uitgerekend vandaag met de lift gaan? Meestal pakte ze gewoon de trap, omdat ze toch nog iets werkte aan haar conditie, die al een stuk verbeterd was door het regelmatige trainen dat ze deed. Ze zetten haar voet in de samen gevouwde handen van Nathan en zetten zichzelf af. Zo, nu kon ze net bij de lamp komen. Ze haakte haar vingers erachter, damn, dat ding was warm. Ze gromde zachtjes, maar zetten toch door. Vivienne spande haar spieren aan en trok de lamp van het plafond af. Een glimlach kwam op haar gezicht, terwijl het donker werd in de lift. Bovenaan was het donker, maar een huivering gleed over haar rug heen toen ze een hard "snap" hoorde. Terwijl ze naar boven keek, merkte ze sparks op van iets dat op hoge snelheid naar beneden kwam. Ze sprong van de handen van Nathan af. "Liggen, liggen!" schreeuwde ze in paniek, en terwijl ze met haar buik op de grond belanden, knalde een andere lift bovenop die van hen, waardoor ze samen naar beneden denderde.

Zodra de bruinharige haar voet had geplaatst op zijn handen, was het meteen te voelen hoe er een pijn recht door zijn schouder schoot. Nee, dat was niet iets waar hij nu aan moest gaan toegeven. Hij was dan ook op zijn kiezen gaan bijten, waar een ongelukkig stukje van de binnenkant van zijn wang tussen kwam. De metaalachtige smaak van bloed was onmiskenbaar te proeven nu, geweldig. Na even was het te zien hoe het Vivienne was gelukt, of dat nam hij aan, de lift was namelijk al binnen enkele seconden nadat er iets was losgekomen donker geworden. Hij keek nu wat omhoog, waar op de plek waar de lamp zat, nu gewoon een zwart gat was. Gelukkig voor hen was er wel nieuwe zuurstof, iets waardoor hij opgelucht ademde, niet realiserend tot dan dat de jongeman deze had ingehouden. Tot er klonk alsof dat er een kabel brak en er vonkjes te zien waren boven hun, die in een veels te snel tempo omlaag kwamen. "Ó, a dhiabhail." klonk er van hem, de woorden van de ander hoorde hij nog wel, hij reageerde erop maar het was niet snel genoeg geweest. Namelijk midden in zijn duiktocht naar de vloer, was er al een enorme knal te horen, iets waardoor hun eigen lift flink begon te bewegen en ook in een noodvaart naar beneden ging. Zelf was hij, door de beweging van de lift met een behoorlijke smak tegen een van de wanden aangekomen van de lift.. Of was het nou was anders? Hij kon het niet vertellen, alles deed zo een pijn en zijn hoofd stopte maar niet met bonsen. Ze zouden niet al te ver kunnen gaan vallen, immers was het warenhuis niet zó groot. En nee hoor, enkele seconden later, wat maar als een veel kortere tijd aanvoelde, kwam de lift met een klap neer op de grond.

Nog net hoorde ze de woorden van Nathan in een vreemde taal terwijl ze op de grond dook en haar handen over d'r hoofd heen legde. Ze voelde zich niet goed, ze voelde zich verschrikkelijk. Alsof alle anxiety van de afgelopen twee jaar opeens naar boven toe kwam en haar in een keer uit het veld probeerde te slaan. Ze wilde nog niet dood, ze wilde hier gewoon weg. Ze voelde een snik in haar keel zitten en haar maag draaide zich om terwijl ze omlaag stoorten.
De klap die ze voelde op het moment dat ze de grond raakte, was het laatste dat ze meekreeg. Door de klap was ze met haar kin hard op de grond terecht gekomen en was de lamp uit het plafond gevallen, die haar op d'r hoofd raakte. Om haar heen werd alles zwart en verloor ze 't bewustzijn.