This ain't a scene. +Ragya

Ragya had een blik in haar ogen die niet veel goeds betekende. Niet eens dat dit zo erg was, maar ze wou gewoon heel graag weten hoe er op gereageerd zou worden. Dus simpel gaf ze antwoord. “Nathan” verklaarde ze even. Yup, ze zou het beestje gewoon Nathan noemen, het was makkelijk genoeg en de naam was niet eens zo slecht. Daarbij had ze ook geen term in haar eigen taal die ze zo snel kon gebruiken op de ander. Dus tjah, Nathan it is. Zou wel verwarrend worden, maar goed. Dat had ze er wel voor over. “Daarom, en Aldrei zal altijd haarzelf blijven” Want ondanks dat ze nu na het trauma van de dodo wat vijandiger was, al helemaal met hem in het gezelschap, was ze altijd haarzelf gebleven. En tja, Aldrei was nu eenmaal geen blij huppelbeest. Over Aldrei gesproken. Ragya floot even, om de Ninetales terug te roepen. Die moest zichzelf maar gewoon vervrouwen en haar angst onder ogen komen. Bij de woorden van de dodo keek ze weer naar de grote pokémon. Die nu wel wat vriendelijker deed. “Hij is gewoon vriendelijk, dat is iets wat ik mis” Al haar pokémon hadden wel iets waarvan je dacht; help. Dus dit was wel eens leuk om te zien. Want ondertussen keek Shinx-Nathan op naar zijn soortgenoot. Stoer drukte hij zijn borst vooruit en brulde op zijn best terug, het was beter dan de vorige keer, maar de kittentoon lag nog altijd in zijn stemmetje.

Ragya vond het geweldig andere uit te lokken. Waarschijnlijk omdat ze zelf ook vrij opvliegerig was en snel aangebrand kon zijn. Ze vond het niet fijn bij haar eigen, maar bij een ander dus des te meer. Vooral mensen zoals Nathan die nergens echt van onder de indruk waren. Ze grijnsde dus ook geamuseerd bij zijn reactie. "Yup, Nathan it is" Bij de volgende vraag zuchtte ze even. "Nee, Aldrei is gewoon vriendelijk. Het is meer de rest van mijn team" Van Aldrei kon ze het hebben. De rest een heel stuk minder. And speaking of te devil. Aldrei kwam aangelopen, duidelijk nog niet in haar hum, en nam weer plaats op de stoel. Haar amberen blik gleed eerst naar Ragya, maar uiteindelijk naar de twee katten. Nathan, de Shinx, keek ondertussen vol ontzag naar de grote pokémon. Hierna brulde hij nogmaals 'dreigend' en tikte met zijn pootje tegen de grote van Chryses.

De roodharige keek geamuseerd terug, zichtbaar tevreden met het feit dat Nathan dit niet leuk vond. Zelf had ze er weinig last van. De Shinx kon net zo goed Nathan heten, haar maakte het niet uit. Maar al snel kwamen ze op belangrijkere punten, zoals dat Aldrei vriendelijk was. Natuurlijk, dat zag je toch meteen? “Ja, die kan ik nog uitstaan. Maar is ze ook minder erg bij mij” De Ninetales leek het hier niet mee eens te zijn en snoof even. Yup, een en al liefde en knuffels. Ondertussen volgde ze blik van de fire type naar de twee huiskatten. Haar blik was wat geïrriteerd, terwijl ze even diep gromde en haar kop op de tafel te laten rusten. Nathan –de Shinx- werd omvergetikt door de grotere kat. Het had helemaal niet veel moeite gekost, maar nu lag hij op zijn rug. Blijkbaar was het dingetje niet zo zachtzinnig, want hij mauwde speels en begon met alle vier de pootjes te trappelen. Met een stoere; Rawr, daagde hij de veel grotere soortgenoot uit. Ragya moest toegeven dat het best schattig was, Aldrei leek het echter niet zo te amuseren.

Aldrei keek nog even star naar het tweetal toen ze vrijwel uitgelachen werd. Echt, werd ze hier niet meer gewaardeerd? Ze snoof nog even spottend en ging toen weer liggen mokken terwijl ze naar de twee katten keek. Ragya zag er de humor wel van in, ze vond het immers leuk haar partner wat dwars te zitten. Het zou zo wel weer over zijn, maar nu wou ze er van genieten. Ook het zicht van de twee spelende katten vond ze leuk om aan te zien. Hopelijk zou haar kat ook wat vriendelijk en aardig zijn, maar in dat korte momentje dat ze hem al had kreeg ze al het idee dat dit maar valse hoop was. “Gelukkig zijn Luxray leuke pokémon, dat scheelt” Ze duwde zichzelf recht in haar stoel en volgde de blik van Nathan de Shinx. Deze keek op bij de aanmoediging en probeerde toen op de rug van de grotere kat te klimmen. “De jouwe lijkt het ook wel leuk te vinden”

Ragya leunde even achterover in haar stoel terwijl ze luisterde naar degene voor haar. "Vals tegen andere maakt me dan ook niet zo veel uit, als ze een beetje luisteren ben ik al blij" Jammer genoeg bleek dit meestal een probleem te zijn. En toen begon het te regenen. Leuk zeg. De roodharige was van zichzelf er niet zo moeilijk mee, ze hielt wel van regen, dan koelde het een beetje af. Toch klaagde ze er niet om dat ze onder een parasol zaten, dan zag ze er niet uit als een verzopen kap, wat zeker leuk was. "Inderdaad, ik moet nog terug naar de fokkerij komen" Reageerde ze was in gedachtes verzonken. Dan moest ze langs dat bos gaan en door de modder heen komen. Misschien zou ze gewoon vragen of ze bij Judah de bank in kon claimen voor de nacht, ze had geen zin weer terug te gaan voor het center. Trouwens, ze gingen toch uit zuipen, misschien moest ze er maar op rekenen dat een slaapplek vinden deze nacht overrated zou worden. Ondertussen waren haar pokémon hun eigen ding aan het doen. Aldrei had haar staart terug getrokken en keek nu mokkend naar de lucht, alsof deze een deathglare geven zou werken. Nathan de Shinx zat tevreden op de rug van de ander en wankelde een beetje toen deze ging liggen, om hierna op diens oor te gaan nommen en wat weg te dommelen.

Natuurlijk deed ze niet meer zo moeilijk over het karakter van haar pokémon naar andere toe, ze had immers Aldrei als levende bewijs ervoor. Echt, ze had geen idee waarom dat beest zo’n hekel had aan andere levende organismes, het leek gewoon in haar karakter te zitten. Blijkbaar ging haar haat ook zo ver naar regen, want ze keek er maar star naar. Bij de vraag had ze pas door dat haar woorden hardop waren geweest. “Yup, ik werkt bij Knighthood, van Judah Kana. Het was ook niet echt mijn directe keuze geweest” Het was hoorbaar dat ze het alleen voor het geld deed, niet omdat ze zo graag van eieren, baby’s en moeder pokémon hielt. Het was ook duidelijk niet haar type werk, dat was wel aan haar te zien. Toch was het punt er dat ze geld nodig had en Judah goed betaalde, in ieder geval genoeg om een comfortabel straatleven te leiden. En hij kon ook als onderdak dienen mocht ze dat nodig hebben. Bij het weerbericht van Nathan keek ze even op. 5 minuten kon ze wel redden. Maar het gevecht? Hmm. Ze haalde even haar schouders op. “Waarom ook niet?” Uitte ze maar. Er waren genoeg antwoorden op die vraag, en Aldrei leek met een starre staar er al eentje te geven. Sorry hoor, ze was gewoon niet zo geweldig in het leren van haar eigen fouten.

Ze haalde haar schouders op bij zijn reactie. Ach, zo bekend was hij ook weer niet geweest. Het was niet dat ze al een wedstrijd gewonnen hadden voor promotie, toch deed de fokkerij het best goed. Ze hadden redelijk was speciale pokémon en fatsoenlijke kosten. Bij de vraag haalde ze even haar haren naar voren, zodat ze niet nat geregend werden. “Ik ben niet echt het typje om heel de dag vriendelijk te zijn tegen baby-pokémon. Maar het betaalde goed en ik kende Judah al” It comes how it comes. Daarbij was het niet zo’n slechte baan als ze het soms liet lijken. Even gleed haar pigmentloze blik naar de lucht, op sommige plekken begon de zon al weer door te breken, maar hun stukje bleef nog even grijs. Echt zo erg was het niet, want het gesprek verliep tot nu toe redelijk soepel. Het was vreemd hoe snel ze om kon slaan, maar goed, vaak liep dat ook in haar voordeel. Ondertussen was Aldrei nog altijd aan het mokken, deze leek niet echt zin te hebben in nog een gevecht met Nathan, maar dat was ook te begrijpen.