{ I might set you on fire

De roodharige liep rustig verder over de daken van de stad. Het was immers de enige manier om door de stad heen te komen rond dit tijdstip, de avondklok was immers al enkele uren ingegaan. Ze was zoals iedere avond nog altijd buiten, een verblijfplaats had ze simpelweg niet. De stad was momenteel niet zwerver vriendelijk. Daarbij was deze manier van rondlopen toch al een van haar persoonlijke favorieten. Mensen leken immers niet goed om hun heen te kijken en ze had gemerkt dat de meeste iets niet zagen als ze het niet verwachtte te zien. Natuurlijk moest ze rond de randjes wat lager blijven maar ze was nog nooit opgemerkt, en zelfs al zou dat gebeuren, hoe kwamen ze omhoog? Zelf had ze normaal Aldrei gehad als hulp, en ze moest toegeven dat ze zich nu wat eenzaam voelde. De Ninetales was immers altijd bij haar geweest vanaf de dag dat ze het beest gevangen had. Maar goed, ze had geen tijd zielig te doen, daar bereikte ze niks mee. Ragya keek even om zich heen en bewoog zich richting de rand van de daken, om naar de straat te kunnen kijken. In de buurt waren kraakpanden dus als ze naar beneden kwam kon ze naar een van die gebouwen binnen. Dan kon ze daar karig slapen tot ze weer betrapt werd en verder kon vluchten. Vermoeid om alles zuchtte ze en ging op het dak zitten. Haar pigmentloze blik gleed even rond. Was er iemand in de buurt of liep alles eens een keertje goed?

{ Eerste post Nathan

Ragya zat gewoon op het dak haar eigen ding te doen, ze keek rustig over de straten heen en wachtte in stilte of ze iets hoorde. In haar stilhouden duurde het niet lang voordat ze voetstappen hoorde. Nieuwsgierig maar tegelijk zonder veel interesse keek ze weer over de rand naar de vreemde die er liep. Echt veel op een silhouet na kon ze niet onderscheiden. De vreemde liep dichterbij en zou haar uiteindelijk passeren, maar op dat moment zag ze iets wat haar wakker schudde. Haar pigmentloze ogen keken recht in die van een zeer bekende Ninetales. Aldrei. Hun blik kruiste elkaar en meteen vloog er een laai van woede op in haar. Ze zou hem.. Hmff. Ze kon hem eigenlijk vrij weinig maken met zijn powerteam. Maar ze zou des nood persoonlijk hem tackelen als dit ervoor zorgde dat ze Aldrei terug kon krijgen. Ze ging er immers vanuit dat het Nathan was, al werd haar vermoeden bevestigd door diens stem. Op haar wang bijtend zodat ze niet zomaar in schelden uit zou barsten keek ze nog eens naar beneden. Wat kon ze dan wel doen? Aangezien denken niet haar beste ding was terwijl ze op het punt stond iemand de nek om te draaien besloot ze het tweetal maar via de daken te volgen. Als ze het goed wist waren er verderop winkels, wat betekende dat daar ook een weg naar beneden zou zijn. Anders zou ze haar plan om vanaf het dak op Nathan te duiken nogmaals overwegen.

Ragya drukte haar lichaam wat naar beneden en bleef laag bij het dak. Ze zou als het goed is niet te zien zijn, en anders maar wel. Ze ging er immers vanuit dat die asshole niet kon teleporteren. Maar goed, daarbij was zij heus wel sneller via de daken, ze kende die immers nog beter als de straten –voornamelijk omdat er maar één goede weg was- In ieder geval was ze een plan van aanpak aan het bedenken, want gewoon op hem springen en wurgen ging vast alleen goed in haar gedachtes. Maar de poging zou zeker mooi zijn geweest. Hoe dan ook zou ze vandaag Aldrei terug krijgen, al werd het haar dood. Dit was jammer genoeg vrij mogelijk bij Nathan, iets wat al snel bevestigd zou worden. De roodharige hielt weer halt toen ze nieuwe stappen hoorde, en ontspande even toen de aandacht van haar weg gleed. Aan de toon van Nathan te horen waren het geen collega’s, iets dat alleen maar beter voor haar was. Nieuwsgierig en benieuwt naar een kans om erbij te springen sloop ze weer naar de rand toe. Ze deed haar best in de schaduw te blijven van een schoorsteen, en zo min mogelijk geluid te maken. Dat was nog niet eens het grootste probleem, het grootste probleem was zich inhouden om de ander niet kapot te schelden en niet zomaar onbedacht op hem te springen. Nu wou ze niet zeggen dat haar huidige gewacht beter was, maar goed. Ze richtte haar aandacht nu op het gesprek onder haar terwijl haar blik voornamelijk naar Aldrei ging. Ragya kon immers geen details uit de gezichten halen, en gokte maar op de stemmen hoe alles verliep. Al snel werd het duidelijk dat dit een goed potje drama werd. En ze hielt van drama, vooral als het niet de hare was kon ze genieten van een hoopje leedvermaak. De vreemde noemde pruithoofd dus een etter, en de omschrijving paste zeker. Natuurlijk kon ze weinig zeggen, als ze bruut gokte was de ander 30 centimeter groter als haar, maar ze keek er niet eens meer van op. Er werd in ieder geval gereageerd met een doodsbedreiging, wat alles zeker spannender maakte. Op de een of andere manier leek Ragya nooit zo goed de dreiging in dreigementen op te vatten. Ze was dan zelf niet echt ideaal voor zulke dingen uit te strooien, maar ze wist hoeveel bluffers er rond liepen. Het was alleen iets aan die toon die haar liet denken dat hij het meende, al leek dit haar ook niet aan te sporen om weg te lopen, iets wat zeker het slimste geweest zou zijn. Alsof ze een soapserie keek stond haar blik naar beneden gericht. Maar kijk, daar kwam er al beweging in. Een van de jongens schoot naar voren en.. Daww, hij werd al opgepakt. Saai zeg. Toch bleef ze verder kijken, tot op het moment dat er een mes tevoorschijn kwam. Nou, dat fleurde de boel eens op zeg. Was het nu ook al normaal om een mes bij je te dragen? Neem dan gelijk een geweer mee, minder rotzooi en veel sneller, al wel minder dramatisch. Waarschijnlijk was dat ook het punt waarom de groene dodo het gebruikte. Het was vreemd voor Ragya zo stil te zitten. Haar woede was nog lang niet weggedwaalt maar ze wou wachten. Daarbij zou de ander heus wel tolereren als hij niet haar Ninetales had, dat zorgde er automatisch voor dat hij op haar deathlist kwam. Terug op de gebeurtenissen voor haar; er kwam nu bloed van te pas. Het was allemaal een beetje te traag naar haar zin. Eigenlijk was het al slecht dat ze uberhoud commetaar had op een moord voor haar, maar ze miste gewoon dat stukje medelijden. Daarbij was het meeste mens waarmee ze optrok Ciro, en hij was niet bepaald een goed mentaal gesteld voorbeeld te noemen. Ze hoefde dus ook niet weg te kijken bij het oog-gepop, al was de show visueel toch niet zo helder. Het geluid was toegeven wat naar, maar het schade haar niet. Langzaam kwam ze weer wat omhoog en bewoog ze zich rustig verder opzij, zodat ze achter de rug van Nathan kwam. Na nog even gewacht te hebben en op het moment dat hij de ander schopte kwam ze in actie. Meteen op het moment dat ze zich afzette kwam dat klein stukje van logisch nadenken aan bod; Weet je het zeker? Die dude heeft net twee mensen neergeprikt. Maar ja, Ragya’s manier van werken was niet de logische manier, maar wel de duidelijkste. Met haar duikvlucht probeerde ze dus ook óp de ander te recht te komen in haar tackle. En anders zou ze op zijn minst in de buurt moeten landen, waardoor een klap uitdelen ook minder moeilijk werd. Ze miste dus ook nog net een krachtige strijdkreet of het plan was helemaal perfect geweest. Maar die kon je er wel bij denken.

Ja, ze moest betere plannen gaan bedenken. Maar hey, ze leefde nog en dat was toch een goede start? Met die motivatie en natuurlijk de mix van haar al bestaande woede erbij had ze de sprong gewaagd. En goal. Ze voelde zich mee bewegen met de ander en zo lagen ze op de grond. Natuurlijk zij bovenop de ander. En zo goed als je iemand neer kon halen met haar 45 kilo bleef ze zitten. Toch duurde die soepelheid niet voor eeuwig want al snel kwam er een klap richting haar toe. Omdat de hoeken op het moment allemaal een beetje raar waren vanaf deze positie kwam de slag tegen haar arm aan. Deze leek meteen een blauwe plek te maken, al keek Ragya er verder niet echt naar op. Ze was helemaal niet kleinzielig, en vooral niet omdat ze nu eindelijk in de aanval kon. Dus balde ze haar vuisten en haalde zo hard als ze kon uit naar de ander. Hierna maakte ze zich al klaar om omhoog te moeten komen, want het leek haar niet zo dat meneer gewoon bleef liggen en met haar zwaargewichtheid zou hij niet neer blijven.

Ragya was nog slim genoeg mee omhoog te komen toen de ander weg rolde. Nou, dat was kort maar krachtig. Een bijna teleurgestelde zucht verliet haar mond terwijl ze de groene dodo even aankeek. Like, ze was zijn kop echt beu. Het was gewoon oneerlijk hoe moeilijk het was een goede klap uit te delen in deze wereld. Gun haar ook eens iets. Bij de droge vraag van de ander reageerde ze even droog terug. "Ik vond het wel een indrukwekkende entree" Ze haalde haar schouders op, al stond ze helemaal klaar de ander nog eens een klap te geven mocht ze weer de kans krijgen. Ze ging echter niet naar voren rennen, het resultaat van zo'n poging lag naast haar dood te wezen. Even gleed haar rode blik naar Aldrei. Ze wist dat de Ninetales vast zat door die misselijke bal maar hoeveel was er voor nodig om haar weer vrij te krijgen? Ragya besloot echter haar aandacht weer op dodo te houden, die was immers probleem nummer 1.

Ragya had op het moment baat bij haar blinde woede. Deze beschermde haar in ieder geval tegen de dingen die je normaal zou moeten voelen. Zo zou ze eigenlijk bang of op z'n minst bezorgd moeten zijn om het feit dat de ander twee mensen zonder blikken of blozen heeft uitgeschakeld. En met name omdat er nu een kille blik op haar was gericht. Fel keek ze dus terug terwijl ze opsprak. "Aangezien ik dakloos ben kan ik me moeilijk aan die avondklok houden, de centers zijn al vol genoeg" Het was wel waar, ze weinig keuze in haar verblijf plek. De centers waren een optie maar die zaten nu zo vol dat je zelfs daar buiten gezet kon worden. Niet dat als ze daar te recht kon ze zich dan wel aan de regels ging houden. Het was zelfs van haar gezicht af te lezen dat het haar niet interesseerde en ze daagde de ander bijna uit er wat aan te doen. Nog altijd waren haar plannen niet de beste.

Andere steden. Leuk hoor, maar hoe moest ze er komen? In haar blik was af te lezen dat ze dit argument maar af konden blazen want hij ging nooit winnen. Haar antwoord was dus koud. "Misschien werk ik hier wel en kan ik niet iedere dag op en neer reizen" Het was van haar af te lezen dat dit niet zo was, maar who cares? Toen meneer begon te dreigen moest ze spottend grijnzen. "Ik zou het al bijna opvatten als een teken van vriendschap" Ze was een pyromaan. Ze mocht het dan verschrikkelijk vinden dat Aldrei zo gebruikt werd, het vuur was de minste van haar zorgen. Ze vond het nog net niet prettig. Maar haar blik lag in die van Aldrei, en hun altijd samenzijn had er toe tot geleid dat ze elkaar begrepen, met of zonder pokebal. Als ze aan zou vallen zou ze niet boos of verontwaardigd zijn. Haar blik gleed terug naar Nathan. Hij had een mes maar zij had.. Ehem.. Goed geluk? Ze haalde haar schouders op en keek omhoog in de gouden ogen van de ander. "Nou plantje, gaan we nog wat actie in de zaak zetten of blijven we hier gezellig kletsen?" Dit afwachten was eigenlijk het ergste wat je haar aan kon doen.

Bij de opdracht naar Aldrei wachtte ze gewoon af. Ze gromde zoals ze van de Ninetales had kunnen verwachten. Maar de manier waarop ze afgekapt werd zorgde ervoor dat er weer een nieuwe vlaag woede in haar op rees. Ze verroerde zich ook niet toen de aanval op haar af kwam. Zodra de vlammen in de buurt kwam schudde ze haar rugzak van haar rug af en gebruikte hem als schild. De zwarte tas hield het meeste tegen en dankzij de beweging bleef hij ook heel. Enkele verloren vlammen brandde ook in haar lichaam, ze had immers haar torso en gezicht beschermd. Het deed pijn, maar het was niet erg. Gebruik makend van het moment liep ze ook naar voren, hopend dat de rook en of het plotselinge licht haar de kans gaf naar voren te komen. Haar vuist was gebald en de nieuwe wondjes zogen aan haar kleren terwijl ze uit haalde.