Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Cecille probeerde herhaaldelijk te vertellen dat Vanilla was verdwenen, dat ze was weg geteleporteerd, maar dat lukte haar pas toen Sara opmerkte dat de Kirlia inderdaad was verdwenen. “Nou, ja, sorta,” begon de blondine voorzichtig. Ze ging weer rechtop staan en legde haar armen over elkaar heen. “Ze probeerde iets tegen ons te zeggen, toen liet ik haar schrikken en poef. Weg.” Het klonk heel dom, maar ze legde het ten minste makkelijk uit. Geen dure woorden, die ze zelfs niet eens begreep, gewoon op de Cecille manier. “Ze had ons de hele tijd kunnen teleporteren naar, I don’t know, een hotel ofzo. Maar we waren te druk met het probleem om de oplossing te zien. Of te horen, in dit geval.” Cecille zuchtte. “Nu is ze weg. Ik heb geen idee waarheen.”

Het drong niet meteen door bij Sara en hoewel het de blondine lichtelijk irriteerde, vond ze de realisatie ook enorm schattig. Daarom rolde ze wel met haar ogen – maar deed ze dat met een glimlach rond haar lippen. “Yeah. Dat dus,” bracht ze nog tussenbeide, waarna de witharige opeens een omslag deed en opnieuw begon te ijsberen. De blondine keek haar Tyrogue kort aan, wisselde een verwarde blik met hem uit en liet daarna haar paarse ogen weer naar Sara glijden. Wederom deed ze een aantal pogingen om er wat tegenin te brengen, want pessimisme was niet haar ding en dat wilde ze haar vriendin eigenlijk ook liever afleren, maar Sara praatte zoveel dat het wel onmogelijk leek om haar wat verstand bij te brengen. Vele ‘schat’, ‘lieverd’s en ‘verdomme Sara’ s later zag ze Vanilla weer verschijnen en gaf ze het zelf maar op. Ze keek zowel schuldig als smekend naar de Kirlia om de witharige te laten stoppen, maar dat gebeurde gelukkig vanzelf al.

Zuchtend keek ze weer naar Sivar, waarna bij beide een glimlach op hun gelaat verscheen. Eind goed, al goed. Het gesprek tussen de trainer en haar pokémon lieten ze voor wat het was – zich niet willen te bemoeien met de stand van zaken en eigenlijk was het enorm schattig om die twee te zien knuffelen. Zag het bij haar en Sivar er ook zo uit? Pas toen Sara duidelijk iets tegen de blondine zei, keek ze naar het tweetal. “Oh, sure.” Ze keek naar haar eigen pokémon en grijnsde naar hen. “Wel, bedankt voor jullie inzet en blabla, nu mogen jullie lekker uitrusten.” Björn en Dahlia leken opgelucht te zijn, al was bij de Pancham nog enigszins teleurstelling zichtbaar. Cecille vroeg zich af waarom, maar, zoals altijd, besloot ze er niet al teveel aandacht aan te schenken. Het vijftal aantal pokémon werden teruggekeerd en Cecille voegde zich met haar Tyrogue bij Sara. “All set,” liet ze weten, waarna ze een opgeluchte glimlach aan haar vriendin schonk.