Never Have I Ever [+Sara Sweets]

De blondine haalde nonchalant haar schouders op. “Ik heb een beetje onderzoek verricht – goed hè? – en Lucario hebben kennelijk speciale gaven. Niet allemaal, maar blijkbaar heeft Dahlia het geluk iets extra’s met aura te kunnen. Ze kan emoties onderscheiden en als ze de pokémon of persoon kent, weet ze ook geloof ik van wie het is? Dat deel moet ik nog een beetje uitpluizen, dit is ook nieuw voor me,” legde ze aan Sara uit. “Het lijkt me wel logisch. Iedereen heeft een bepaald aura.” Cecille stopte abrupt met praten toen ze doorhad dat ze bij de uitgang waren, een beetje verbaasd over het feit dat ze er al zo snel uit waren. Dat gedacht te hebben, maakte ze een opmerking die Sara kennelijk niet beviel. En dat beviel op z’n buurt Cecille weer niet. De blondine fronste. “Euh, ik heb het halve doolhof doorgerend zonder rechts aan te houden. Dat verdient ook wel ’n beetje credit, vind je ook niet?” Ze had meer naar haar eigen techniek geluisterd dan naar die van Sara, zelfs als ze gebrek aan techniek had.

Het was op dat moment dat Sivar naar haar toe kwam gerend en Cecille automatisch haar armen naar hem uitstak. Ze boog wat door haar knieën, tilde hem op en draaide vrolijk een rondje om haar eigen as met de Tyrogue in haar armen. “Hey jochie, jij ook al eruit?” Ze kreeg flink wat gebrabbel als reactie, maar aan zijn toon te horen was hij ergens trots op. De blondine vermoedde dus dat hij er als eerste uit was. Desondanks was ze verward om hetgeen dat volgde. “Hoe bedoel je iedereen is er al?” Ze keek om en telde de koppen van haar pokémon. Oh. Oké. “Blijkbaar wel,” reageerde Cecille op haar vriendin. “Dus wij waren de laatste? Wacht... Wie heeft dan gewonnen?”

Gelijk spel? Cecille was er niet helemaal tevreden mee. Het leek of haar vriendin dat al kon raden, want ze stelde iets anders voor – waarbij ze het vuur bij de blondine wel aan wist te wakkeren, zeker met die uitdagende glimlach. “Oh, bring it on,” reageerde Cecille met een brede grijns. Ze keek naar haar team om te zien of die het ermee eens waren – en op Björn en Dahlia na leek de rest het nog enigszins te willen. Zeker haar Tyrogue en Monferno. “Oké, gewoon de eerste die er is?” vroeg Cecille. Ze hoopte van wel, want hoewel ze erg van Elias hield, was hij nu wel als een doorn in het oog bij deze wedstrijd. Ze knikte naar haar pokémon, wachtte tot iedereen klaarstond en opende haar mond. “Op drie!” begon ze enthousiast. “... Drie!” En na dat gegild te hebben, sprintte Cecille zo hard ze kon bij het groepje vandaan, recht op haar doel af.

Het waren niet Cecille en Sara die op kop lagen en de strijd moesten leveren. Nee, het waren Cecille en Åsa die het moesten uitvechten. Helaas was de blondine er heilig van overtuigd dat zij de enige was die moest winnen en ze ging het haar Monferno niet makkelijker maken omdat ze teamgenoten waren. Dit was een ieder voor zich wedstrijdje, ondanks dat het erop neerkwam dat iemand van Cecille’s team moest winnen om de strijd van het doolhof af te ronden. “Oh nee, mooi niet!” riep de blondine vurig naar haar pokémon, haar tempo verhogend. Tot haar ongenoegen deed Åsa dat ook, want die had energie voor tien en die zou haar trainer eigenlijk makkelijk kunnen inmaken. Dat ze als een randdebiel aan het rennen was lieten beide maar even voor wat het was. Dit was echter wel haar valpunt, want ze ging niet veel later letterlijk onderuit omdat ze over haar eigen poten struikelde. Cecille lachte triomfantelijk en sprintte toen voort naar de achterdeuren van het paleis. “Later loser!” riep ze nog naar achteren. De Monferno wierp haar trainer een kwade blik toe, krabbelde overeind en ging er toen weer achteraan, maar ze had al teveel afstand verloren om nog te winnen. Cecille bereikte de deuren als eerste; ze had alleen niet op tijd gerend en knalde er half tegen aan met een ‘oef’. Nog nahijgend van het geren keek ze achterom, waardoor ze Åsa ook al aan zag komen lopen, Sivar nog net op haar hielen.

Cecille hief verbaasd een wenkbrauw bij het horen van de voorwaarde. “Oh,” was het enige wat ze reageerde. Ze draaide haar lichaam naar de deur en trok aan de klink, maar toen de deur niet open slingerde en slechts even op z’n plek wat rammelde, werd haar frons alleen maar dieper. “Euh...” De blondine trok nog een keer, maar het resultaat bleef hetzelfde. Ondertussen voegde de rest van haar team zich bij de achterdeur, waarbij haar Monferno langs haar been naar haar schouder kwam geklommen. Blijkbaar was dit haar straf voor haar commentaar daarstraks, maar daar was de blondine momenteel niet mee bezig. “Hey, ik denk dat de deur op slot zit?” Ze klonk wat vertwijfeld, want het kon toch niet zomaar op slot zitten? Ze moesten er nog uit! Deden die werknemers hier geen check-up?

Sara constateerde dat het niet mogelijk was. Cecille gebaarde uitgebreid naar de deur, woordloos aangevend dat het ding toch echt potdicht zat. Haar vriendin wilde het zelf proberen en hoewel ze haar wenkbrauw wilde opheffen en wilde zeggen dat zij toch echt sterker was dan het meisje, hield ze wijselijk haar mond. Ze deed een stap opzij, liet Sara haar gang gaan en wachtte met haar armen over elkaar gekruist tot de witharige dezelfde conclusie had als zij. Ze snoof geamuseerd bij het horen van de woorden en schudde zachtjes met haar hoofd. Vervolgens dacht ze na over een oplossing, want die moest er toch zeker wel zijn? Helaas liep die niet tussen hen rond... Goede oplossingen kwamen immers niet uit de lucht vallen. “Ik kan de deur proberen open te forceren met Dahlia en Sivar?” stelde ze voor. Met z’n drieën moest het toch zeker wel lukken. Dat er wellicht een alarm op de deur zat, daar dacht onze favoriete blondine natuurlijk niet aan.

Cecille keek op bij het horen van het woord strafblad. Asjeblieft niet zeg. Ze wist niet of het telde dat ze wel eens in Johto op het politiebureau had gezeten, maar hier wilde ze het toch wel schoon houden, ja. “Nou, nee,” reageerde ze daarom ook beduusd. “Maar als we hier niet uitkomen, dan kan ik sowieso aansprakelijk worden gesteld voor inbraak.” Goh, dan had ze alsnog een strafblad. Voor haarzelf maakte dat niet uit, maar zoals Sara al aangaf was dat verkeerd voor haar zaken. “Oké, wel, wat stel jij dan voor?” Ze keek vragend naar haar ijsberende vriendin, maar liet haar paarse ogen rond glijden. Misschien kon ze één van haar pokémon over de heggen heen gooien? Nee, dat was gekkenwerk. “Hey, D,” begon de blondine, haar blik nu richtend op haar Lucario. Hierdoor zag ze niet dat Vanilla haar aankeek. “Kun je checken of er nog iemand in de buurt is?” Dahlia knikte en sloot geconcentreerd haar ogen. Na een paar tellen opende ze die weer en schudde ze met haar hoofd. Geweldig. Niemand in de buurt. Cecille gooide verslagen haar handen de lucht in. “Yes! Precies waar ik op hoopte!” reageerde ze sarcastisch.

Wat? Boos? Cecille keek haar vriendin aan, maar in plaats van verward te zijn raakte ze alleen maar meer gefrustreerd. Had ze niet op zitten letten ofzo? “Hoezo zou ik boos op jou zijn?” reageerde ze wat verbitterd. Haar gezicht klaarde echter niet veel later op en ze zuchtte. “Nee, ik ben niet boos op jou. Ik vroeg net aan Dahlia of ze iemand kon voelen, maar er is dus niemand anders.” Ze haalde een hand door haar haren en liet zich tegen de deur aanvallen; leunend tegen het voorwerp. Verveeld tuurde ze de verte in, proberend zelf een oplossing te bedenken, maar die kwam maar niet. Het frustreerde haar alleen maar meer. Totdat haar aandacht werd getrokken door Sara’s Kirlia, Vanilla. “Wat?” beet ze de pokémon toe toen ze omlaag keek. Toen ze zag dat het Vanilla was en niet haar Monferno om wraak te nemen, herstelde ze zich al snel. “Oh, sorry Vanilla... Dat was niet mijn bedoeling.” Ze glimlachte verontschuldigend naar de pokémon en ging rechtop staan. “Wat is er?”

Het ene moment stond de Kirlia nog voor haar neus, het andere moment was ze verdwenen. Cecille keek droogjes en verbaasd naar de lege plek waar Vanilla ooit had gestaan, om zich uiteindelijk te beseffen wat de pokémon zojuist had gedaan. “Ah,” bracht ze uit, alsof ze net de stelling van Pythagoras eindelijk begreep na het tien keer uitgelegd te hebben gekregen. “Ja. Dat was ook een oplossing geweest.” Haar excuses scheen echter bij twee pokémon niet te zijn doorgedrongen in plaats van één, want Sara’s Cottonee stond algauw op de plek van Vanilla en keek haar boos aan. De blondine slaakte een zucht en liet haar schouders weer hangen. “Ik zei dat het me speet...” mompelde ze zachtjes tegen de pokémon. Vervolgens kwam Sivar bij haar staan om haar te verdedigen, maar Cecille riep hem een halt toe. Ruzie tussen teamgenoten was nou niet echt wat Sara en zij konden gebruiken. Misschien moest ze haar vriendin maar eens inlichten over het verdwijnen van haar Kirlia. “Hey, schat,” sprak de blondine, ditmaal hardop. Ze richtte haar blik op de ijsberende witharige. “Schat?”