Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Dat hij waarschijnlijk als laatste de uitgang zou vinden, daar had hij zich al bij neergelegd. Elias wist dat hij de snelste niet was en hij had de enthousiaste houdingen en blikken al gezien. De rest zou erdoorheen racen alsof het niks was en hij zou hier nog wel een half uurtje in ronddolen. Maar dat vond hij niet erg. Dit was inderdaad best leuk – erg uitdagend ook – en als de rest plezier had, dan had hij dat ook. Zo werkte hij nou eenmaal. De Torkoal sjokte dus langzaam tussen de heggen door en wist tegelijkertijd ook plezier te hebben, ondanks dat hij alleen liep en met niemand kon praten. Björn of Åsa had hij echter niet erg gevonden om bij zich te hebben, hoewel hij de rest natuurlijk ook wel mocht. Net op het moment dat zijn gedachten over andere pokémon gingen, zag hij een kleine schim voorbij rennen. Hij besloot het achterna te gaan en toen hij net dacht het weer kwijt te zijn, kwam het teruggerend. Het was de Swirlix van Sara, meende hij zich te herinneren. Wat was haar naam ook alweer? Meringue? Elias hoorde de waarschuwing en knikte begrijpend, waarna hij zich omdraaide en de pokémon weer weg zag sprinten. “Oh, bedankt!” riep hij haar nog loom achterna, waarop hij zijn weg vervolgde. Ze kwam echter al snel weer teruggerend en vroeg of hij meekwam. Ah, ze wilde samen lopen? Dat vond hij meer dan prima. Een glimlach sierde zijn oranje kop, terwijl hij zich langzaam naar haar begaf. “Oké,” reageerde hij vrolijk. Dat leek hem namelijk wel leuk.

Meringue sprong vrolijk op en neer. Als Elias zo snel kon bewegen, dan had hij de bewegingen met zijn hoofd gevolgd en als hij niet zo zwaar was geweest, dan had hij mee gesprongen. Helaas had ze niet echt door dat hij niet van de snelste was en sprong ze direct erop bij hem vandaan, verder het doolhof in. Elias probeerde wat sneller te lopen, maar dat lukte hem echt niet, hoe hard hij het ook probeerde. Zou ze denken dat hij haar alleen had gelaten? Dat hij zo’n gemene pokémon was? Die indruk wilde hij namelijk niet wekken... Dan moest hij nu weer alleen lopen. Gelukkig kwam ze al snel weer teruggehupt en leek ze totaal niet boos te zijn. Ze nam het zelfs heel flexibel op en sprong een rondje om hem heen, waardoor de Torkoal zich begon af te vragen of ze nog energieker was dan Åsa. Elias opende zijn mond al om wat te zeggen, maar tegen de tijd dat het bijna uit zijn mond kwam, was ze alweer bijna weg. “Wacht, ik ben niet zo snel,” sprak hij nog, al wist hij niet zeker of ze het wel gehoord had.

Ze had hem dus niet gehoord, want toen ze terugkwam, keek ze wel erg verdrietig uit haar oogjes en voelde Elias zich schuldig. Vervolgens opperde ze iets over reismaatjes en dat het betekende dat ze wel samen moesten reizen. De Torkoal liet zijn hoofd wat zakken, want het was nooit zijn bedoeling geweest om de indruk te geven dat hij geen inzet ervoor had. “Ik ben niet zo snel als jij,” vertelde hij, terwijl hij zijn kop weer oprichtte en bedrukt naar de Swirlix keek. “Ik sleep veel gewicht met me mee,” legde hij verder uit, doelend op zijn veel te zware schild. Als babypokémon had hij er niet echt last van gehad, maar nu hij redelijk volgroeid was, was het ding toch erg zwaar. En dat maakte hem heel erg langzaam.

Duwen? Oh Arceus, dat ging vast niet goed komen. Of het ging niks uithalen, omdat hij zo zwaar was. Elias besloot er echter niks van te zeggen en liet haar gewoon geweren, want wie weet hielp het hem juist wel. De Torkoal zette stapjes vooruit om haar niet tegen te werken, maar na de eerste duw – nam hij aan, want hij voelde er echt niks van – was er blijkbaar al iets mis. Meringue zat vast. Elias wist niet wat hij moest doen of hoe hij moest reageren, maar hij probeerde in ieder geval zijn best te doen om haar los te wiebelen. Dat leek hem wel de meest logische optie. Poten om haar mee vast te grijpen had hij niet echt en zelf leek ze ook geen armen te hebben. “Euh, ik denk dat het slimmer is als ik doorloop...” begon hij tegen haar. “Misschien komen we iemand tegen die ons kan helpen.” En met die woorden begaf Elias zich weer richting de uitgang, hopend om Cecille of Sara tegen het lijf te lopen. Al was een pokémon met poten ook geen verkeerd idee.

Minnoo vond het fijn om iemand bij zich te hebben. Zelfs als die iemand een norse, grote en vooral sterke pokémon was. Oké, alleen dat eerste was een nadeel. Dat tweede misschien ook wel, maar Dahlia stond gelukkig aan haar kant en ze was wat zachtaardiger naar de Combusken toe dan naar de rest, had Minnoo zo het idee. Of dat door haar aandoening of door haar verlegen karakter kwam wist ze niet, maar ze genoot wel van het gezelschap. Dit verraste haar wel, want tot voor kort vond ze alleen Sivar aardig in het team. Åsa plaagde haar weleens en hoewel ze wist dat de Monferno het goed bedoelde, was het alleen maar een deuk in haar zelfvertrouwen. Gelukkig had Dahlia al door dat Minnoo het fijn vond om een gesprek gaande te houden en deed de Lucario haar best om de Combusken op haar gemak te stellen. Toen ze vroeg hoe de ander wist dat ze zich daardoor beter voelde, vertelde Dahlia doodleuk dat ze emoties kon voelen via aura. Dat was... Apart. Helaas kon ze er geen verdere vragen over stellen, want de Lucario stak al snel haar poot uit om haar een halt toe te roepen – en Minnoo gehoorzaamde. “Er komt iemand,” sprak de pokémon duister tegen haar. Dahlia spitste haar oren en Minnoo dook ietsje ineen, proberend zich te verschuilen achter de grote, zwart-blauwe pokémon. Deze wist al precies wie er zo om de hoek kwam en gromde geïrriteerd. Nee hè.

Dahlia had al zo’n vermoeden gehad. Met de snelheid waarop de aura voortbewoog, gepaard met van wie de aura was geweest, had ze al het idee gehad dat de pokémon door het doolhof aan het rennen was. Zijn snelheid was zelfs zo gevaarlijk hoog, dat ze betwijfelde of hij meteen kon afrennen als hij hier de hoek om kwam en de twee hier vond. Ze schatte in dat hij of tegen één van hen aan zou knallen of juist langs hen door sprong en verder zou rennen. Omdat Minnoo haar best deed zich achter haar te verschuilen, gokte ze op het laatste, maar toen de Combusken een stap opzij zette om te vragen of de pokémon wel echt in de buurt was, had ze door dat dit grandioos verkeerd kon uitpakken. Tot overmaat van ramp kwam Cinnamon net op dat moment de hoek om en probeerde hij wel af te remmen, maar het zou niks uitmaken. Hij zou tegen Minnoo aan botsen en dat zou alleen maar ellende met zich mee brengen. Dahlia had Cecille beloofd om haar te beschermen waar nodig en nu het er eens een keertje op aankwam in dit spel zag ze het als geroepen om naar de Braixen uit te halen. En hard ook. Zo bleef Minnoo tenminste ongedeerd.

Het gebeurde zo snel, dat Minnoo moeite had met het registreren ervan. Gelukkig was ze niet volledig blind en kreeg ze wel mee wat er gebeurde doordat ze haar gezonde oog de kans gaf om toe te kijken, maar of dat wel in haar voordeel werkte... Ze zag die arme Braixen zo op de grond ploffen door de harde klap. Minnoo wist niet hoe hard de klap precies was, maar ze kon wel een inschatting maken van het geluid en de manier waarop hij – Cinnamon, was het? – op de grond terechtkwam en even niet meer opstond. Pas nu kreeg ze het voor elkaar om geschrokken adem te halen, terwijl ze haar poten naar haar opengesperde snavel bracht. Ja, zo erg was ze ervan geschrokken. Gelukkig bleek Cinnamon in orde te zijn, want hij kwam uiteindelijk recht en vroeg kwaad aan Dahlia of het wel nodig was. De Lucario haalde droogjes haar schouders op en keek hem ongeïnteresseerd aan. “Je was bijna tegen Minnoo aangebotst. Wat moest ik anders doen?” Het was niet per se een vraag waar ze antwoord op wilde. Het was ook geen retorische vraag. Dahlia sprak het op zo’n toon uit, dat het alleen maar angst op hoorde te wekken bij omstanders. De Combusken besloot om dat moment te kiezen om bij de Braixen neer te hurken. “Ben je in orde?” vroeg ze aan hem, een bezorgde frons op haar voorhoofd.

Haar probleem? Hij maakte er nu een probleem van. Dahlia gromde zacht en rolde vervolgens met haar ogen, besluitend dat dit rotjoch het gewoon niet waard was. Minnoo had klaarblijkelijk andere ideeën dan zij, want ze ontfermde zich over de Braixen, zelfs al had hij haar bijna ondersteboven gelopen. En dan die reactie op haar vraag! Het liefste was Dahlia nu weggelopen, maar dat kon niet, want de Combusken bleef aan zijn zijde zitten. Waarom wist de Lucario ook niet – het had vast iets te maken met die zachtaardige kant van Minnoo. Ze was veel te lief voor zo’n snotjoch als Cinnamon. Die arrogantie zou hem ooit nog eens de das om kunnen doen. Minnoo glimlachte zelfs om zijn woorden en hief haar poten toen hij bijna omviel, zodat ze hem kon opvangen. “Het spijt me, ik ben geen ijspokémon, dus ik kan geen ijs voor je maken...” mompelde ze zachtjes. Dat had hem vast wel geholpen. “Hij kan hier ook blijven liggen tot het weggaat terwijl wij de uitgang vinden,” bromde Dahlia erachteraan. Veel konden ze namelijk niet aan de situatie doen, want ze waren geen magiërs.