Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Cecille zag ook in dat als zij een uitzondering kreeg, Sara daar ook recht op had en stemde toe met het idee dat Gelato en Vanilla samen het doolhof in gingen. Verder was er eigenlijk vrij weinig te bepalen, want een tijdslimiet zouden ze sowieso niks mee kunnen doen zolang de Pokémon niet elk een klokje bij zich hadden. Dat Cecille plagerig reageerde op de vraag of de trainers als laatste moesten vond Sara onnodig. “Daarom stel ik het voor,” reageerde ze, haar toon geïrriteerd genoeg om te laten merken dat ze het plagen niet leuk vond. Ze had zelf ook al ingezien dat als zij als eerste ging ze makkelijk achter een heg kon wachten tot haar Pokémon zich allemaal bij haar voegden en dan als groep het doolhof uit gaan. Dan was zelfs voor Sara alle lol er af.

Sara liet Cecille haar gang gaan met het begeleiden van de Pokémon en was blij om te zien dat ze zonder problemen naar de blondine luisterden. Zelfs Sara’s eigen Pokémon deden wat ze zei, hoewel Cinnamon het met een nog norsere uitdrukking deed dan hiervoor. Marzipan moest ze even helpen door hem van haar hoofd af te tillen en een plekje op de grond te bieden. Sara had onbewust er voor gekozen om hem vooraan te zetten, maar daar was Cinnamon het niet mee eens. De vuur vos ging met zijn grote staart boven Marzipan staan om zijn dominantie te bewijzen. “Cin doe een stap naar voren,” gromde Sara naar hem, waarop hij een heel klein stukje verder naar voren ging. Ach, hij was zo toch als eerste het doolhof in. Dan had Marzipan ook geen last van hem meer.

Sara kwam weer overeind en Cecille gaf het teken dat ze het doolhof in mochten. Cinnamon liet dit geen twee keer zeggen en trok een sprintje om als eerste tussen de heggen te zijn. Die idioot haalde ook genot uit de kleinste dingen, maar misschien was dat maar beter. Toch hoopte Sara dat hij ooit wat minder arrogant zou worden, want het zorgde er voor dat hij zich ook boven haar ging stellen en dat was natuurlijk niet de bedoeling.

Het duurde niet lang, of Sara en Cecille waren als laatsten over. Sara stond al op het punt om ook het doolhof binnen te lopen, maar Cecille had andere plannen. De witharige kon maar heem kort oogcontact maken met haar vriendin voor ze opeens de lippen van de blondine tegen de hare gedrukt kreeg. Iets wat ze aan had moeten zien komen, want als ze in het doolhof waren, waren ze een tijdje bij elkaar weg en daar zou Cecille natuurlijk last van krijgen. De uitdaging die volgde had ze ook moeten verwachten. Het wakkerde haar strijdlust aan, maar dat was waarschijnlijk de bedoeling geweest. Ze wierp Cecille een gemeen glimlachje toe en had zelf ook nog iets te zeggen. “Veel succes! Dat zal je nodig hebben.” Ze liep nu ook naar de ingang van het doolhof toe en koos haar richting. De goede, natuurlijk.

Ongelofelijk dat de heggen nog steeds precies hetzelfde waren opgesteld. Sara herkende de bochten stuk voor stuk. Heel af en toe leek het alsof er eentje wat meer naar links of naar rechts was geplaatst, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze toentertijd erg klein was en haar perceptie van afstand flink was veranderd. Sara had er zekerheid van dat ze de uitgang in een mum van tijd gevonden had en dan de rest kon vinden door de gangen terug te lopen. Haar geheugen was goed genoeg om te onthouden waar ze gelopen had, gelukkig. Stel je eens voor dat je vast kwam te zitten in –

Een doodlopend einde. Sara was bijna tegen de heg op geknald omdat ze niet door had dat het pad helemaal niet hetzelfde was als vroeger. Eerst lachte ze zachtjes tegen zichzelf en dacht ze dat ze gewoon een calculatiefout had gemaakt. De doorgang was aan de linkerzijde, natuurlijk! Maar nee, de linker zijde was ook solide heg en Sara zat vast. Lichte paniek schoot door haar heen. Ze had helemaal geen voordeel. Ze was op haar gemak naar de uitgang gelopen, maar ze had alleen maar tijd verspild en stond nu vast. Vlug draaide Sara zich om en liep ze op een veel sneller tempo het pad terug. En nu? De rechter wand aanhouden. Die truc werkte altijd, maar voor dat echt kon werken moest ze helemaal terug naar het begin. Vooruit dan maar…

Gelato was zo dankbaar dat Vanilla met hem mee mocht. Hij vond het moeilijk om keuzes te maken want als ze verdwaalden nam hij dat meteen heel persoonlijk op, maar nu Vanilla de meeste wegen uitkoos (op gevoel, en Vanilla’s gevoel vertrouwde hij wel) hoefde hij zich niet schuldig te voelen. De Kirlia sprak ondertussen met hem om hem afgeleid te houden van zijn slechte emoties en ook dat waardeerde hij enorm. Hij begon zelfs bijna plezier in het spel te krijgen.

Helaas kwam daar een einde aan. Achter zich had hij al een geluid gehoord, maar een plotselinge strijdkreet liet hem ineen duiken. Wat het was wist hij niet, maar er werd iets naar Vanilla gegooid en het raakte haar hard. Geluiden van gestoei of een gevecht waren te horen en Gelato bleef maar gewoon ineengedoken zitten tot de geluiden zodanig verstomd waren dat hij zich weer veilig voelde. Op één ding na: Vanilla was niet meer bij hem. Angstig keek hij om zich heen, geen idee hebbend waar hij heen moest. Hij kon dit niet. Niet alleen.

Haar bloedoranje ogen waren kwaad op Cocoa gericht terwijl de Cottonee geamuseerd lachte. Vanilla vond het absoluut niet erg om tijd door te brengen met de Cottonee wie ze toentertijd geholpen had om onder die gebroken boomstam weg te komen, maar dit gedrag vond ze onacceptabel. Om nog maar niet te beginnen over die arme Gelato die nu helemaal alleen was Haar frustraties werden opgepikt door de ander, wie haar nu aankeek en haar reden uitlegde. Ze wilde gewoon plezier hebben. Die Cubchoo hadden ze niet nodig. Vanilla duwde Cocoa gefrustreerd van zich af en veegde het zand van haar rokje. Ze ging op zoek naar Gelato. Of Cocoa mee wilde komen of niet was aan haar de keuze.

Wat Vanilla niet wist, was dat Gelato van zijn plek af gekomen was. Heel voorzichtig was hij naar één van de meest dichtbij zijnde gangen gelopen en maakte hij zich nu klaar om om het hoekje te kijken. Met een diepe zucht waarmee hij probeerde zijn angsten van zich af te zetten deed hij het eindelijk. Tot zijn verbazing was de gang niet leeg. Even schrok hij en trok hij zijn kop weer terug, maar toen hij weer op zijn verstopplek stond besefte hij zich wie er had gestaan. Was dat Björn? Opnieuw keek Gelato het hoekje om, deze keer wat langzamer en hij trok ook zijn kop niet weer weg. Dat was Björn. Ze waren misschien van het team van de ander, maar in dit spel maakte het niet uit of ze samen waren of niet, toch? Hij vroeg zich alleen nog even af of de Pancham iets te maken had met de aanval op Vanilla, maar hij was te blij om weer iemand te hebben gevonden met wie hij samen het doolhof uit kon om hem daadwerkelijk ergens van te beschuldigen. Achter de heg weg komen durfde hij nog niet, maar hij liet wel een zachte ‘hey,’ klinken als begroeting.

Björn zag hem ook. Dat wist hij niet alleen omdat ze duidelijk oogcontact maakten, maar omdat hij zijn kant op kwam gelopen. Dat zag Gelato als een teken dat hij zijn kop weer achter de heg kon verstoppen, want rechtop staan voelde toch iets prettiger dan half opzij hangen. Met een glimlach keek hij Björn aan toen hij ook het hoekje om gelopen kwam. Hij vergat bijna de situatie waar hij in verkeerde, tot de panda Pokémon hem een vraag stelde. De glimlach verdween weer van zijn gezicht en zijn blik ging even richting waar Vanilla mogelijk naartoe verdwenen was. “Vanilla werd aangevallen, geloof ik,” mompelde hij wat onzeker. “Moesten we de anderen aanvallen in het doolhof? Dat heeft Sara namelijk niet verteld.” Dat, of hij had het niet gehoord of niet onthouden, maar hij zweerde echt dat hij goed genoeg had opgelet om alles mee te krijgen. Hij begon zich echter wel schuldig te voelen. Hield hij zich dan toch niet aan de regels zoals hij wel gedacht had?

Björns woorden hadden direct een geruststellend effect op Gelato, want nu wist hij dat hij geen dingen gemist had bij de uitleg. Hij hoefde zich niet schuldig te voelen omdat hij iets gemist had. Snelheid was helaas iets wat er ook niet echt in zat momenteel, maar daar wist hij zich redelijk rustig over te houden. Misschien dat ze zo meteen vaart konden maken. “Bespringen?!” herhaalde Gelato geschrokken, zich de aanvalskreet van zonet herinnerend. Was dat dan Åsa geweest? Kon Vanilla haar eigenlijk wel aan? Hij begon zich ook af te vragen of Vanilla niet op zoek zou gaan naar hem, maar dan zou ze vast wel terug hierheen komen, of niet?

Gelato werd afgeleid door Björn zijn vraag, en hoewel zijn kop druk bezig was geweest met Vanilla kwam het aanbod hem erg goed uit. Meteen verscheen de glimlach weer op zijn gezicht en in zijn oogjes was zelfs een kleine fonkel te herkennen. “Als jij dat niet erg vind,” reageerde hij. “Ik denk dat Vanilla die kant op is,” hij wees met zijn pootje in de richting waar hij voor het laatst het geluid van gestoei had gehoord, “maar ik weet niet of ze daar nog is of dat ze ver is doorgelopen.” Misschien was het wel het kijken waard.

Voor Gelato klonk het eigenlijk alsof het inderdaad Åsa was geweest die Vanilla had aangevallen, maar dan begreep hij nog steeds niet waarom. Hij wist niet of die twee echt veel contact hadden gehad, al vermoedde hij van niet. Vanilla vertelde hem graag over wat er gebeurd was tijdens haar dagen en ze had eigenlijk nooit iets over de Monferno verteld. Ze vertelde het meest over Cocoa, wie eigenlijk ook wel roekeloos genoeg was om zichzelf richting de Kirlia te lanceren. Dat klonk eigenlijk logischer…
Misschien dat ze er nog achter kwamen, maar misschien ook niet. In elk geval vond Gelato het geen probleem om met Björn mee in de richting te lopen waar Vanilla en de nog onbekende Pokémon heen waren verdwenen. Met een Pokémon aan zijn zijde voelde hij zich in elk geval niet meer onzeker. Hij twijfelde zelfs of hij het prettiger vond met Vanilla of Björn, want hoewel de Kirlia en hij beste vrienden waren vond hij het ook heel fijn om weer bij de panda Pokémon te zijn.

Marzipan begreep niet goed wat er gaande was, dus zweefde hij maar gewoon op een rustig tempo tussen de heggen door. Hij kon er gemakkelijk overheen vliegen, maar dan moest hij hoger zien te komen en dat kostte moeite die hij niet wilde doen. Gewoon vliegen was al moeite waar hij eigenlijk geen zin in had, maar hij kon moeilijk Sara teleurstellen.
Toen hij eindelijk een andere Pokémon tussen de heggen door zag lopen, kreeg hij een idee. Vliegen was veel moeite, maar deze Pokémon op de grond leek genoeg energie te hebben voor twee. Kon die energie niet makkelijker verdeeld worden? Natuurlijk wel. Marzipan daalde neer en plaatste zijn witte pootjes op het hoofd van de Pokémon. Zo, dat was veel beter.

Het leek er op dat de Swablu een wilde rit ging krijgen, want de Pokémon bij wie hij op het hoofd ging zitten liep direct in een rechte lijn een kant op. Niet dat hij dat erg vond, want hij hield het hoofd goed vast en zolang hij niet hoefde te lopen vond hij het prima. Marzipan sloot zelfs zijn ogen en genoot van het briesje wat zich door zijn veren werkte, maar daar kwam een einde aan. De Pokémon vond het schijnbaar niet zo leuk dat hij meeliftte dan hij had gedacht. De wilde armbewegingen waren een teken dat hij moest opvliegen, maar veel deed het eigenlijk niet met hem. Hij was daar veel te chill voor. “Oké,” zei hij alleen maar, waarop hij inderdaad de kop van de Pokémon gehoorzaam verliet. In plaats daar van ging hij op de rug zitten. Misschien was dat ook prettiger wat het dragen van gewicht betreft. “Is dit beter?” vroeg hij, zodra hij lekker zat. Deze Pokémon was lekker warm. Dit zou geen verkeerd ritje worden.

Dit ging wel een verkeerd ritje worden. Hij zat nauwelijks of er werd al gesteigerd en op andere manieren geprobeerd om hem van de rug af te gooien. Hij klemde zijn klauwen steviger vast, al was het nog steeds niet zo stevig dat het pijn zou gaan doen. Hoopte hij. Hij kon natuurlijk de pijn van een ander niet voelen. Zijn eigen pijn voelde hij wel, en dat was in de vorm van takken die tegen zijn lijf aan schuurden. Nou had hij geluk dat hij een verenpak had wat zijn huid beschermde, maar die veren konden het ook niet eeuwig overleven. De wolkachtige substantie van zijn vleugels hield het al veel beter vol, dus wikkelde hij zich daar maar mee in. Hij had overwogen om te gaan vliegen, maar dan moest hij weer moeite doen… Dit was een veel betere keuze dan dat, natuurlijk.

Snel naar de uitgang! Dat was het doel van Meringue. Sara had immers gezegd dat het een race was en dat nam Meringue uiterst serieus. Ze nam alle opdrachten die haar gegeven werden serieus. Ze wilde namelijk niemand teleurstellen. Gelukkig zou dat ook niet gebeuren, want ze sprong zo snel ze kon tussen de heggen door. Jammer dat ze wel eens de verkeerde kant uit liep, maar dat zij het deed betekende alleen maar dat anderen dat ook overkwam. Ze hoefde zich dus nergens slecht over te voelen. Ook het doodlopende einde wat ze nu tegen kwam was slechts een kleine tegenslag. Ze draaide zich om en begon alweer de andere richting op te springen toen ze een Pokémon zag. Die was niet van Sara, of wel soms? Ach, een praatje maken was vast geen problem. “Hey hey!” riep ze energiek terwijl ze op de schildpad af sprong. “Niet deze kant op, dit loopt dood!” waarschuwde ze hem. Vervolgens rende ze al een volgende kant op, tot ze zich iets besefte. Zou het leuk zijn om samen te reizen? Natuurlijk! Reismaatjes, yesss! Ze draaide zich om en sprong terug naar de Pokémon, om een meter voor hem te blijven springen. “Kom je mee?” vroeg ze enthousiast.