Never Have I Ever [+Sara Sweets]

Aan Gelato’s gezichtsuitdrukking te zien vond hij het niet erg, dus hij was gewoon geschrokken daarstraks? Daar ging Björn maar even vanuit, in ieder geval. De Cubchoo kneep toen zachtjes in zijn poot, want een erg zeldzame glimlach op zijn snoetje toverde. Die viel echter weer van zijn gezicht toen hij de Cottonee en Kirlia hoorde kibbelen; blijkbaar had de Cottonee genoeg van dit doolhof en daar moest hij mee instemmen. Dat had hij eigenlijk al toen hij hier naar binnen liep, maar hij was blij dat hij Gelato was tegengekomen. De reactie van de ander klonk echter meer als iets voor hem, al leek ze met kalme woorden terug te spreken. Een idee om via de lucht te kijken waar de uitgang was werd niet veel later in de groep geworpen en vervolgens was Cottonee degene die gegooid werd. Björn kon alleen maar lichtelijk gefascineerd toekijken, want ondanks het gekibbel, konden die twee best goed samenwerken. Dat was echter niet het enige wat hem fascineerde. Dat rare idee had er meer effect op, maar het scheen wel te werken. De Cottonee wist de weg en ze moesten hen volgen. De glimlach van Kirlia ontging hem niet en dat verbaasde hem een beetje, maar hij besefte zich al snel dat die misschien al van de crush had afgeweten. Ralts konden immers emoties peilen, toch?

Cottonee had gelijk gehad. Het duurde niet lang of ze waren het doolhof uit en Björn kon opgelucht ademhalen. Zo te zien waren ze niet de eerste. Tyrogue, Combusken, Lucario en Monferno van zijn team waren al aanwezig. De enige die nog miste was Torkoal en zijn trainer. De Monferno zag er echter chagrijniger uit dan hij van haar gewend was. “Wat is er met haar gebeurd?” vroeg hij verward. De Tyrogue was degene die het opving en grinnikte. “Ze moest Marzipan de hele weg op haar hoofd dragen, waardoor ze niet als eerste uit het doolhof was,” vertelde hij. Björn had gelachen als hij Björn niet was, maar dat deed hij niet. Vragen over hem en Gelato kwamen echter niet van zijn team en daar was hij tevreden over.

Sivar en Björn keken op van hun korte gesprek toen gepraat hoorbaar was, afkomstig van tussen de heggen van het doolhof. Elias kwam langzaam maar zeker tevoorschijn gewaggeld en dat betekende dat alleen Cecille nog uit het doolhof moest komen. De Tyrogue wilde vrolijk op zijn teamgenoot aflopen toen bleek dat Meringue aan hem vastzat. Verbaasd en nieuwsgierig liep Sivar om hem heen en zag hij de suikerspin hangen. “Huh,” was het enige wat hij uitbracht, voordat Vanilla, Sara’s Kirlia, haar teamgenootje los probeerde te trekken. Ondertussen waren de andere drie pokémon van Cecille er ook bij komen staan, Minnoo bezorgd vragend of hij in orde was, waarna Åsa een gesprek met hem aanknoopte om hem bezig te houden. Dahlia kwam langs Sivar staan toen het idee voor een wateraanval werd voorgesteld, maar zo te zien kon niemand zo’n aanval. “Mooi,” merkte de Lucario op. “Ging ook niet gebeuren. Elias is een vuurtype.” Die arme Torkoal. Hij had al zoveel te verduren gehad...

“Ik heb een ander idee,” ging Dahlia niet veel later verder. “Sivar kan Brick Break. Hij kan jullie proberen van elkaar los te krijgen met die aanval.” Haar uitleg was kort, maar krachtig en ze keek de Tyrogue verwachtingsvol aan. Uiteraard knikte hij instemmend, zijn blik nu afdwalend naar Meringue en Elias. “Dat gaat misschien wel een beetje pijn doen, maar jullie zijn niet in het nadeel bij een vechttype aanval, toch?” vroeg hij aan de twee pokémon.

Dahlia wierp een strenge blik op de Cottonee. “Uhhuh, net als jij wel een klein vlammetje kan verdragen,” sprak ze kalmpjes tegen de pokémon, maar Sivar hoorde al aan haar toon dat Cocoa beter geen reactie hierop kon geven. De Lucario was niet bang om haar poten in te zetten, ondanks het feit dat haar aanvallen waarschijnlijk niet heel veel schade zouden aanrichten. Dahlia zou wel een manier vinden om de Cottonee te pijnigen. Sivar huiverde even bij deze gedachte, maar zei er verder niets op. Hij wilde de wraak van de Lucario niet tot hemzelf richten.
Vanilla stelde toen voor om Teleport te gebruiken, maar dat idee zou waarschijnlijk niet werken. “Als je iets anders weet is het natuurlijk mooi meegenomen, maar ik zie geen andere keus,” reageerde de Tyrogue. Hij vroeg eerst toestemming aan Elias en Meringue en bekeek toen hoe ze aan elkaar vastzaten. Vervolgens legde hij zijn vlakke poot verticaal op de plek die de twee samen liet komen en oefende toen de baan van zijn poot uit. Hm. “Oké jongens. Op drie,” sprak hij. Hij telde echter niet af en riep meteen drie, waarna hij de aanval uitvoerde en zijn poot liet neerkomen.

Sivar schrok net zo hard als Vanilla toen de Kirlia naar de grond tuimelde met de Swirlix. Hij wierp even vlug een blik op Elias, vroeg of die in orde was en toen die niks bleek te hebben, sprong hij richting de Kirlia. Hij was blijkbaar niet de enige die dat deed, want de Cottonee had zich ook al bekommerd over Vanilla. “Ik heb een waterbronnetje bij de ingang van de tuin gezien,” vertelde hij aan haar, als teken van spijt. Hopelijk was ze niet erg boos op hem. “Nou ja, het was een waterkraantje, denk ik,” vervolgde hij wat minder zeker. Hij krabde net als Cecille in zijn nek. Vervolgens liet hij zijn blik van Vanilla weg glijden toen deze wegliep, om niet veel later te eindigen op de uitgang van het doolhof. Sivar wandelde terug naar zijn team en ging daar op de grond zitten, zijn poot spelend met een grassprietje. “Oké, en nu die twee nog die vurig volhielden dat ze gingen winnen,” grapte hij.

Aan al het goede kwam een eind en zo ook bij hun make-out sessie. Cecille merkte dat ze toch wel erg naar zuurstof begon te snakken en leunde daarom achterover, buiten adem. “Weet je, dit zou het heel wat leuker maken als we ergens konden zitten,” deelde ze mee, doorhebbend dat haar benen ook begonnen te klagen van het staan. Bovendien had ze nog amper energie over door alles wat er vandaag was gebeurd, dus een bed zou misschien ook niet verkeerd zijn... Over bed gesproken. “Staat er niet een bed in dit paleis?” vroeg ze, een speelse grijns rond haar lippen. “De koning moet ergens slapen, toch?”

Liggen was ook een goeie. Dat Sara iets heel anders daarmee bedoelde behalve slapen, kwam een beetje als onverwacht voor haar, maar Cecille had geen geheimen meer voor de witharige, dus die wist van haar vroegere hobby’s af. Bovendien legde ze het er wel dubbel zo dik bovenop dat ze zulke activiteiten niet erg vond. “Hm,” mompelde de blondine ietwat teleurgesteld. Ze begaf zich weer dicht tegen Sara aan, maar legde alleen haar armen om het meisje heen. “Jammer. Anders had ik dat ook van mijn bucket list kunnen strepen...” De grijns was terug op haar gezicht gekomen en ze kon het niet laten om nog een laatste keer haar lippen op die van Sara te planten. “Laten we hier weggaan. Dan kunnen we een echt bed zoeken, zonder camera’s,” sprak ze vervolgens. Ze wiebelde wel nog even met haar wenkbrauwen, maar ze was ook redelijk vermoeid van de hele dag, dus ze wilde sowieso wel een bed in de buurt hebben. Cecille richtte haar paarse ogen op de weg die ze zouden kunnen nemen en vervloekte zichzelf. Waarom had ze nou geen speciaal iets zoals Dahlia? Dan was ze hier zo uit...

Sara stemde in met het idee, maar Cecille voelde wel dat haar gezicht werd weggeduwd door haar vriendin. In plaats van op haar tenen getrapt te zijn, snoof de blondine geamuseerd, want de glimlach van Sara kon ze nog net op tijd opmerken. Dat betekende dat het niet uit frustraties was gebeurd, maar eerder als een passende reactie. Cecille klopte haar kleding af nadat ze netjes op het pad stond en keek, net als haar vriendin, in het rond. “Hm,” mompelde ze enkel als reactie op Sara, niet zeker wetend of dat inderdaad de kant was waar ze vandaan waren gekomen. “Jij kwam van een andere kant dan ik, da’s het enige wat ik me herinner.” Dat betekende dat er nog maar één weg over zou moeten blijven, maar ze wist bij Arceus niet welke. De techniek die de witharige opnoemde deed haar fronsen. “Echt waar?” vroeg ze nieuwsgierig. “Huh. Wel, het klinkt wel als iets voor mij om op stom geluk te vertrouwen.” Niet dat ze echt een techniek had. Als Sara gelijk had, dan konden ze beter haar techniek gebruiken dan die van Cecille. “Als één van ons van links afkomt, dan zou ik rechts zeggen?”

Een grotere kans op verdwalen klonk stukken logischer in haar oren. Of ze Sara’s techniek echter de volgende keer zou gebruiken... Nee, vast niet. Cecille hield van uitdagingen en plezier. Dat de kans van slagen alleen maar minder werd als ze gewoon op intuïtie door het doolhof heen liep, maakte het juist spannender. “Nou, in mijn geval heb ik dan vaker last van stomme pech dan van stom geluk,” grapte ze. Ze knikte op de conclusie dat ze rechts zouden blijven aanhouden en volgde Sara tussen de heggen door. Man, als ze hieruit waren, hoefde ze een half jaar geen stom heg meer te zien. “Geen idee,” begon ze haar reactie eerlijk. “Ik denk dat, als één van onze pokémon de uitgang heeft gevonden, dat Dahlia en Minnoo er sowieso wel uit zijn.” Ze keek even op, maar richtte haar blik uiteindelijk weer op Sara. Die was veel mooier om naar te kijken. “Dahlia kan vals spelen met haar aura en emotie-check. Had ik verteld dat ze dat kon? Daar ben ik ook nog niet zo gek lang achter.” De blondine maakte onbewust een bocht naar rechts en keek toen weer even naar de weg om te zien hoe lang het pad dit keer was. Tot haar verbazing zag ze geen heg meer in de verte. “Oh,” mompelde ze droogjes toen ze doorhad dat ze er nu uit was. Wauw, was ze echt zo dichtbij de uitgang geweest? “Wat was dat over stom geluk?”