Seven shots

∵ Words; 1037
∵ Tag; Eerste post voor Abigail Page
∵ Notes; ~

Het was geen slecht weer, maar het was uiteraard herfst dus een koude wind was niet te ontbreken, maar Elisia verstond onder slecht weer in de herfst geen koude wind, maar eerder van die vervelende regen, met modderige paden, bliksemflitsen. Zo een dag dat je thuis zat, met een deken om je heen en heel de dag in bed lag, etend en drinkend, met eventueel een tv aan en misschien zelfs een warme, pluizige pokémon – dus geen Totodile! – aan je voeten. Een die ook heel de dag lekker bijgevoerd wilde worden met kleine pokébrokjes en een die niet in je tenen ging kauwen. Het meisje bedoelde dat het gewoon droog was, al leek er wel een kleine bui op komst, gezien de donkere wolken die in de verte de lucht bedekte. Boven Elisia hingen lichtgrijze wolkjes, van die ochtendwolken, niets om voor te vrezen dus. Nee, het was eigenlijk wel een goede dag om te trainen. Eerst zou ze de Blitzle trainen, maar niet trainen zoals hij dat wilde, maar ze wilde werkelijk een gehoorzaamheidstraining doen, al wist ze niet waar ze moest beginnen, of bij zijn wegloopdrang of bij zijn aanvallen, bij zijn steelneigingen of zijn arrogantie, als hij weer eens al het voedsel opgegeten had of Elisia met zijn gedrag weer voor schut gezet had. De Staravia luisterde al prima, nou ja.. Meestal dan. Hij was echt reusachtig geworden, bijna om bang van te worden. Niet dat Elisia nu bang van hem was, de angst voor de pokémon was al merendeels verdwenen en ze had nog altijd geen spijt. Het was officieel niet de bedoeling geweest de pokémon te vangen, maar dat arme ding lag daar half knock-out, dus wat moest ze anders doen? Hem laten liggen? Nee, dat zou ze nooit gedaan hebben, dat was niets voor haar.
Het meisje had wat pokémon voedsel bij elkaar weten te krijgen, wetend dat ze binnenkort echt eens naar de berry velden moest, al waren er vast weinig bruikbare berries in deze tijd van het jaar. Ze moest weer genoeg brokjes hebben, maar vreemd genoeg kreeg ze wel vaak genoeg brokjes van mensen die haar zagen met haar pokémon. Wel oudere mensen, die niet veel te doen hadden, naast koekjes en brokjes koken en bakken. Elisia had dan net genoeg voor iedere pokémon, al kwamen ze toch niets te kort. Elisia zucht daarom ook altijd, als de Blitzle haar mokkend aankeek als de bak leeg was. Alsof ze zo weinig hadden. Ze hadden genoeg voedsel en die Blitzle was dan niet eens verschrikkelijk groot voor een Blitzle, die Staravia zou minder nodig hebben en die zeurde ook niet.
Het meisje had de pokémon een voor een uit hun bal gelaten, eerst de twee kleintjes, die toch niet veel aten, dan de Ponyta, de Staravia en als laatst de Blitzle. Ze had hem één keer als eerst laten eten en toen lagen er nog vier brokjes in, voor de andere pokémon. Zelfs de Staravia, al gunde hij hem normaal helemaal niets. Het meisje hurkte zich naast haar pokémon, met een vriendelijke glimlach. “Training,” zei ze alleen. De pokémon keek haar meteen met een opgewekte blik aan, want zelfs na al die keren dat hij wat fout deed, strafte ze hem er niet mee door niet te trainen. Nee, dat was eigenlijk het enige wat ze tegenwoordig nog deed. Trainen. Veel andere leuke dingen deed ze niet, niets zoals dat festival, wat nu ergens in Kalos bezig was. Niet dat ze dat sowieso al wilde, dat durfde ze toch niet. Dan kneep ze haar Blitzle kapot en dat was ook niet helemaal de bedoeling. Het meisje zuchtte toen met en kleine glimlach. Ergens vond ze het niet erg.
Het meisje ging uitgeput op een bankje zitten toen ze klaar was met haar ‘training’ met Dusty. Echt geweldig ging het niet, maar wat verwachtte je van hem, hij was blijkbaar altijd al zo en het werd eigenlijk alleen maar erger, dus ze moest er wel wat aan doen. De Blitzle was echter zelf ook aardig moe, dus ging hij naast het bankje liggen, in een rustige houding. Zijn rust sloeg automatisch over op Elisia, die niet de gespannen sfeer voelde tussen de twee, die er normaal wel was. Elisia wachtte eigenlijk altijd op het moment dat de pokémon iets vervelend uit ging halen, maar misschien moest ze daarmee ophouden. Misschien sloeg dat over op de pokémon, dat hij dan juist vervelende capriolen uit ging halen. Ze zuchtte eventjes en keek naar de pokémon. “Begreep ik je maar,” had ze zuchtend gezegd, waarna ze hem eventjes tussen zijn oren streek. Misschien was er wel wat mis met hem, wat hij duidelijk wilde maken. Misschien vond hij het wel helemaal niet leuk. Ze slikte eventjes bij die gedachten, wetend dat ze echt niet zonder de Blitzle wilde, hoe vervelend hij ook kon zijn. Ze schudde eventjes haar hoofd, de gedachten weg schuddend, maar nut had het niet. De pokémon keek eventjes op en meteen sloeg haar hart weer in haar keel, maar ze wist dat hij enkel opkeek door een persoon in de verte, die hem eventjes leek te interesseren. Ze haalde weer diep adem en keek naar de Blitzle, die zijn hoofd weer op de grond gelegd had. De eerste dag dat ze met zijn drieën in Kalos waren, was hij echt een heel stuk kleiner, was Elisia plotseling opgevallen, al viel het haar wel vaker op, bijvoorbeeld als hij naast haar stond, maar dit moment leek precies op dat van de eerste dag, toen hij ook naast het bankje lag, na een vermoeiende dag.
Het meisje keek nu op haar beurt geïnteresseerd naar het persoon in de verte, ergens zag het er bekend uit. Ze bleef wel op het bankje zitten, maar had de drang om op te staan, om te kijken of het de persoon werkelijk was. Niet omdat deze zo veel voor haar betekende – ze had het meisje één keer gezien – maar omdat ze gewoon wilde weten of ze het goed gezien had. De Blitzle keek nu naar zijn trainster, met een vermoeide blik in zijn oogjes, maar toen hij zag dat het meisje haar pokéball gepakt had, protesteerde hij meteen. Ach. Het was wel goed zo, toch?

∵ Words; 1030
∵ Tag; Abigail Page
∵ Notes; ,~,~,

Het meisje had een ander meisje gezien, maar de pokémon die er aan kwam was opvallender, aangezien het een best apart gevormde pokémon was, maar Elisia wist vaagjes dat de evolutie er heel anders uit zou zien. Hetzelfde was dat bij Larvitar, waar de eerste vorm nog leuk en schattig was, de tweede vorm ineens een of ander blok staal was en de laatste evolutie weer een beetje de vorm van Larvitar was. Allemaal wat vreemd.
Het duurde niet lang of ook het meisje stond in de buurt van Elisia, al was het de pokémon die op haar af kwam stormen, die al haar aandacht kreeg. Als die maar op tijd remde. Anders had ze een aardig groot probleem. “Ho,” sprak ze rustig, met een kleine glimlach, al keek ze alsnog ietwat nerveus, want hoe zou je moeten reageren, als er een grote bonk metaal op je af gestormd kwam. Nu was ook de Blitzle van het meisje overeind gesproken, de elektrische lading op zijn soort van bliksemschicht, op zijn voorhoofd, sprongen er vanaf, nieuwe energie stroomde door het lichaam van de pokémon, al was hij nog steeds moe, dat zag Elisia gewoon. Hij had niet de kracht in zijn lichaam, hij straalde niet meer zo veel zelfvertrouwen uit en had geen houding aangenomen die iedereen vertelde dat hij wilde vechten. De pokémon snoof echter wel, maar zette geen stap richting de Shelgon, hij keek deze enkel rustig aan. Het meisje, die Elisia bekend voor kwam, remde vlak voor haar, net als de pokémon van het meisje. Elisia keek naar het meisje, maar haar naam kwam niet zo één, twee, drie in haar op. Ze keek enkel met grote ogen naar de pokémon van het meisje en knikte haar vriendelijk toe, toen ze zei dat het haar speet. “Geen probleem,” knikte Elisia haar vriendelijk toe, nog altijd bedenkend of ze de naam van het meisje nog wist, maar verder dan A kwam ze niet. Ja, in elk geval was het een naam met een A. Abi. Elisia dacht eventjes peinzend na, wat ook op haar gelaat zichtbaar was, maar het was ook te zien in de ietwat lege blik, die enkel naar de grond staarde. “Abigail,” sprak het meisje plotseling, knikkend.
Oh, dat was best wel vreemd. Elisia keek het meisje eventjes peinzend aan, met een waterige glimlach op haar gelaat. “Je heette Abigail, toch?” verbeterde de brunette zichzelf vervolgens, waarna ze eventjes zuchtte. Wauw, wat was dat intelligent van haar zeg. Alsof het meisje haar eigen naam niet meer wist of zo. Elisia keek eventjes naar de Blitzle, die nog altijd stilletjes naar de pokémon keek, maar algauw legde hij zich er bij neer – wat echt heel snel was voor zijn doen, dus hij was flink moe, en ging liggen, naast de voeten van het jonge meisje. Ze keek naar de pokémon van Abigail, maar ze kon zich niet herinneren dat hij er altijd al zo uit gezien had. Vast geëvolueerd op hun reis, aangezien dat niet vreemd was. Echter kon het meisje zich niet meer voor de geest halen of ze de pokémon al had, toen Elisia haar tegen kwam, of dat deze nieuw was.
“Ik ben Elisia, wij waren elkaar een aantal maanden geleden tegengekomen,” knikte Elisia toen, voor het geval de blondine het niet meer wist, al leek dat haar sterk. Nou ja, haar naam was ze misschien wel vergeten, maar verder had ze vast wel iets er van onthouden. Misschien ook niet. Niet iedereen had zo een geheugen als Elisia en al kwam ze meestal niet slim over, bij andere mensen, ze was niet heel dom en onthield veel. Ze keek naar de pokémon van het meisje. Pas iets later besefte Elisia dta het misschien niet zo heel vriendelijk overkwam, alsof het meisje voor haar dom was, maar ja. Ze had weinig beters te zeggen en misschien kon ze wel een klein gevechtje houden met het meisje, eventueel met de Staravia, die moest ook weer eens in beweging komen. Als Abigail zin had, uiteraard.
Het bruinharige meisje pakte haar pokéball en richtte die op de Blitzle, die slaperig omhoog keek. Hij verdiende echt wel wat rust, ze maakte zich bijna zorgen om zijn brave karakter, dus kon hij maar beter eventjes de pokéball in. Vervolgens liet ze haar hand rusten op de pokéball van de Shinx. Die was er nu één enkele keer uit geweest en dat was een flinke chaos – Blitzle ging er vandoor, Keegan had hem tegengehouden met een aanval, midden in een stad – dus echt rustig had ze nog geen kennis gemaakt met Elisia en andersom ook niet. Ze besloot de Thunderpokémon er maar uit te laten en pakte de bal, om hem op het gras te richten. Het meisje drukte op het knopje en doormiddel van een rode straal kwam de pokémon eruit, die een vrolijk geluid maakte en om zich heen keek, met diezelfde onschuldige blik in haar ogen, die ze ook de eerste dag al met zich mee droeg. Elisia liet de pokémon eventjes heel de omgeving in zich opnemen en zag hoe deze vervolgens naar de pokémon van het meisje keek. “Leuke pokémon heb je, was dat de Bagon die je al had, of is hij nieuw?” vroeg Elisia op een vriendelijke, geïnteresseerde toon, maar ze bleef nog wel naar de Shinx kijken, al leek die rustig te reageren en vooral, vriendelijk. Ze sprak vrolijk wat woordjes in pokémontaal tegen de Shelgon. Elisia pakte haar pokédex erbij, maar stopte deze ook algauw weer weg, voor het geval het apparaatje het weer eens niet deed. Ze keek glimlachend naar de vrolijke en vriendelijke Shinx, die met een open mond om zich heen keek, naar het weer, naar het gras, naar de pokémon, naar de bomen, naar het bankje, naar de benen van de twee meisjes. Alles was nieuw en interessant, wat Elisia wel schattig vond. Ze hoorde de pokémon zachtjes ‘Shinx’ murmelen, toen er een kleine groep vogels over hen heen vloog. “Dit is Vanity, ik heb haar nog maar net, maar ze is al aardig rustig en braaf, in vergelijking met de meeste van mijn andere pokémon,” legde Elisia toen grinnikend uit, haar blik gericht op het meisje.