Gems 'n Falling Rocks |& Aiden Stark

Zowel de Aqua Jet en Ancient Power raakten, maar Lynn was zich er wel van bewust dat ze hiervoor het geluk had gehad dat Aiden zijn Blastoise de tweede aanval niet had laten tegenhouden. Een commando om een Water Pulse te doen volgde het vorige meteen op. De drie kanonnen werden naar voren gericht om de erg versterkte wateraanval af te sturen. "Probeer weg te duiken en gebruik Crunch," Een Protect zou niet op tijd komen, wist Lynn, en daarom zat er niets anders op dan dit proberen. Atlas dook zo snel als hij kon opzij en bewoog zich naar de achterkant van zijn tegenstander zodat hij buiten het bereik van de kanonnen zou zijn, maar was te langzaam. De krachtige waterstraal raakte de Carracosta half, waardoor die voor een moment uit zijn balans raakte maar zich al snel weer herstelde en verder snelde naar de achterkant van zijn tegenstander. Daar aangekomen trachtte de Prototurtle Pokémon zijn krachtige kaken in de staart van de Blastoise te zetten, waarna hij meteen een Hydro Pump afvuurde op het hoofd van de Mega Pokémon.

De Crunch leek geland te zijn, maar een Aqua Tail vormde de volgende bedreiging voor Atlas. "Protect!" Snel trok de Carracosta zijn kop terug en vormde de beschermde barrière. Het kwam echter net wat te laat waardoor een deel van het gevormde water de Prototurlte Pokémon nog steeds raakte. Lynns frons werd wat dieper, ernstiger. Ze kon wel zien dat Atlas al vermoeider begon te raken, al liet hij het ook weer niet al te veel zien. Het was dat ze nu al veel vaker met de prehistorische Pokémon had gevochten dat ze de tekenen kon zien..
Misschien zou het tempo opvoeren helpen. Het was een gokje, maar ze moest het proberen. "Atlas, Shell Smash en vervolgens Rock Slide," Het schild van de Carracosta werd afgedaan en van het strijdperk afgeworpen, waar het met een luide dreun neerkwam maar niet brak, sterk als het was. Atlas zag er weliswaar nu nogal raar uit en zijn defensie zou ook wel achteruit gegaan zijn, maar kreeg daar een aardig grotere snelheid en aanval voor in de plaats. Grote brokken werd uit de wanden van de grot getrokken door een onzichtbare kracht en onder luid gerommel, om vervolgens op de Blastoise af te schieten. De aanval was nog niet aangekomen of Lynn riep haar volgende commando: "Aqua Jet, verplaats je, en vervolgens een Ancient Power. Verplaats je weer!". De Carracosta schoot met hernieuwde snelheid en ook nog een voortgestuwd door de Aqua Jet door de grot, vuurde de gevraagde aanval af en schoot weer naar een compleet andere locatie. De met paars omhulde brokken steen ontlokten weer een protesterend geluid van de grot en Lynn kon het nu echt niet meer negeren. Een milliseconde draaide ze haar hoofd om de wanden te inspecteren. Die barsten konden niet al te veel kwaad.. Toch?

Atlas' eerste aanval werd teniet gedaan door een Blizzard van de Mega Blastoise, maar de Ancient Rock raakte wel, ook al werd die wat geremd door een Iron Defense. Op het moment nam Lynn daar maar genoegen mee; door de Shell Smash van de Carracosta zou zijn aanvalskracht omhoog zijn gegaan en omdat een Iron Defense je verdediging verhoogde, zouden de twee statusmoves elkaar misschien wel opheffen waardoor de kracht waarmee de Ancient Power aankwam gelijk gebleven kon zijn.
Drie kanonnen en een grijns werden op de Prototurtle Pokémon gericht zodra het commando om een Hydro Pump op volle kracht te doen gekomen was. Nog steeds met diezelfde, rustige blik keek Atlas naar zijn tegenstander terwijl Lynn snel nadacht hoe ze deze aanval het beste onschadelijk konden maken. Protect en Wide Guard waren niet meer betrouwbaar omdat ze al een keer gebruikt waren, er een Hydro Pump tegenin sturen.. Zelfs met die verhoogde aanval leek dat Lynn nog steeds niet zonder nadelen. Dan maar gewoon ontwijken. "Ontwijk met Aqua Jet," Sprak Lynn dan ook vrijwel meteen nadat het commando van Aiden was gekomen. Snel legde Atlas in een paar seconden zo'n tien meter af, waardoor de Hydro Pump ontweken werd.
De krachtige straal water schoot nu op de wand van de grot af, die op sommige plaatsen al wat dunner was geworden doordat Atlas er met zijn Ancient Powers en Rock Slides grote brokken steen uit had getrokken. De Hydro Pump raakte, het rommelende, dreigende geluid klonk weer op. Lynn wilde net haar blik naar de twee Pokémon in het gevecht verplaatsen toen ze plots opmerkte dat het gerommel niet meer ophield. "Wat..?" Geschrokken zette ze in een reflex een stap naar achteren, ook al wist ze dat zoiets toch niets zou uithalen in een grot. Haar ogen waren vastgeplakt aan de plaats waar de drie kanonnen hun schade hadden aangedaan en Lynn zag daardoor dat er, eerst langzaam en daarna steeds sneller, scheuren begonnen te ontstaan. Als een soort bliksemschichten schoten ze steeds verder over de muur. Lynn volgde een van de grotere scheuren die zich naar het plafond bewoog. Dit ging niet goed, helemaal niet.
"Atlas, pak je schild!" Riep ze. In een paar tellen had ze, met Zara aan haar zijde, de afstand tussen haar en de oudere Trainer overbrugd, die tevens ook dichter bij de uitgang stond. De Carracosta had inmiddels zijn schild weer aan en keek verbaasd om zich heen, alsof hij het oorverdovende geluid nu pas opmerkte. En Zara.. Zara! Snel pakte Lynn de Pokéball van de Liepard uit haar zak. "Voor je eigen veiligheid, maatje," Sprak ze snel voordat ze de katachtige Pokémon terug liet keren.
Opeens werd het stil. Behoedzaam keek de jonge Trainer om zich heen, nog steeds klaar om te rennen omdat haar instinct dat haar ingaf. De stilte duurde niet lang, het geknars en gerommel hervatte weer, nog harder dan daarvoor. Als in slow motion zag Lynn dat er nu meerdere barsten het plafond van de ruimte hadden bereikt en daar bij elkaar kwamen. Een stuk rots ter grootte van een auto brak af en viel naar beneden. Atlas had zich nu ook bij de twee mensen gevoegd en keek met een mengeling van ernst en bezorgdheid toe. "Oh nee.." Was het enige wat Lynn kon zeggen, veel zachter dan normaal.

OOC: Mjeh, 'k hoop dat er je iets mee kan. Ik heb nou niet bepaald veel ervaring met instortende grotten uit het echte leven, hehe.

Als antwoord op het voorstel van de oudere jongen kon Lynn op het moment alleen maar knikken, wat  ze dan ook deed. Net wilde het meisje zich omdraaiden toen het geluidsniveau van het gerommel nog veel hoger werd. Alsof Lynn al wist waar het zou beginnen, zochten haar ogen het plafond helemaal aan de andere kant van de grote ruimte. Het leek net alsof dit het startsein had gegeven. Opeens hielden de wanden het gewoon niet meer en stortten ze allemaal tegelijk in. Als een soort golf kwam het neerstortende puin hun kant op, steeds sneller. "Kak," En Lynn begon te rennen.
Dit was niet goed. Dit was helemaal niet goed. Lynn was eigenlijk nooit een sprinter geweest, ze was meer van het uithoudingsvermogen; lange afstanden afleggen, maar dan wel op een laag tempo. Tijdens gym was ze dan ook echt slecht geweest in sprinten. Het was niet dat ze niet snel kon zijn, Lynn kon het alleen niet voor een lange tijd. Binnen een paar minuten, vijf of zoiets, moest ze altijd even stoppen. Uiteindelijk gingen de gymleraren meer op haar letten om ervoor te zorgen dat ze bleef rennen en de jonge Lynn dacht daarom meteen dat ze anders gestraft zou worden omdat dat nou eenmaal was hoe het er in het weeshuis aan toe ging, en daarom rende Lynn altijd wat langzamer als de leraren niet keken, zodat ze daarna weer zou kunnen sprinten. Waar ze toen natuurlijk geen rekening mee had gehouden was dat Lynn een erg braaf meisje was, en dat brave meisjes minder erger straffen kregen. Ach, als kind van een jaar of zeven, acht overdacht je zoiets gewoon niet.
Het feit dat ze hier en nu om zou kunnen komen en dat ze dat toch liever niet had, deed Lynn toch veranderen in een sprinter. Sneller dan ze zichzelf ooit voor mogelijk had gehouden racete de jonge Trainer de ene gang na de andere door, hopelijk gevolgd door Aiden en alle Pokémon die uit hun Pokéballs waren. Gedachten flitsten door Lynns hoofd, maar één ding, een zinnetje, als je het zo zou kunnen noemen, leek zich de hele tijd op de achtergrond af te spelen zonder te stoppen, als een soort uiting van paniek.
Kakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkak..
Het meisje nam een scherpe bocht en hoorde Atlas zijn Hydro Pump gebruiken, gevolgd door het geluid van brekend steen. De bocht was gemaakt, ze rende weer op volle snelheid verder. Ze hoopte maar dat de rest haar bij kon houden, maar ook dat ze hen niet ophield. Een T-splitsing. Lynn zag hem in de verte verschijnen en vloekte binnesmonds. Waarom was er niet gewoon één rechte gang naar de buitenlucht? Waarom stortte alles überhaupt opeens in? En waarom hadden ze in Arceusnaam dat gevecht ìn de grot gehouden, en niet erbuiten? Het was weer eens helemaal fantastisch, echt. Lynn was wel eens vaker in situaties terecht gekomen die gezien konden worden als potentieel levensbedreigend, vooral toen ze nog op straat leefde, maar die dingen waren nooit zo.. Direct geweest als dit. Ze wilde gewoon nog even blijfen leven, als het moest met een gebroken been, of zo. De T-spiltsing naderde, Lynn wierp een snelle blik achter zich om te kijken of Aiden wist welke kant ze moesten kiezen en sloeg toen af terwijl haar schoenen op de stenen kletterende geluiden maakten.
.. Kakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkak..
Als Lynn zichzelf als in een soort film had gezien, zou ze verbaasd zijn geweest over het feit hoe haar gezichtsuitdrukking haast precies het tegenovergestelde was van hoe ze zich van binnen voelde. De geconcentreerde frons die ook altijd op haar gezicht stond als ze een Pokémongevecht hield was te zien, maar verder was haar gezichtsuitdrukking normaal, ondanks dat haar mond natuurlijk wat openhing om genoeg zuurstof naar binnen te halen. Haar benen bewogen in een snel maar ritmisch tempo en als ze een keuze voor naar links of rechts moest maken, leek het net alsof ze de route naar buiten helemaal onthouden had. Het tegenovergestelde was echter waar; vaagjes wist Lynn nog wel hoe ze ongeveer gelopen had, maar echt goed ook weer niet. Allemaal vage herinneringen en vragen schoten ondertusen door Lynns hoofd, continu vergezeld door dat ge-
.. Kakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkakkak..
Lynn bedacht zich dat ze nu wist wat echte paniek was. Ze bedacht zich ook dat die uitgang nu wel dichtbij mocht zijn, want het gerommel leek mogelijk nog luider te worden.

Toen Lynn even snel achterom had gekeken, was Aiden ver achter haar te zien geweest, in het gezelschap van zijn Mawile en Pikachu. Nu ze echter bijna buiten stond en nogmaals met een ietwat bezorgde blik achter haar keer terwijl de jonge Trainer door bleef rennen, waren de oudere jongen en zijn Pokémon al meer genaderd. Lynn keek weer voor zich, het felle licht dat aanduidde dat de uitgang daar was bevond zich nog maar zo'n twintig meter verderop en de weg ernaartoe liep in een rechte lijn. Lynn zette een eindsprint in.
De uitgang naderde en met de komst van het gevoel dat dit snel over zou zijn, stierf ook de stem in Lynns gedachten weg. Nog zo'n twintig meter, schatte Lynn. Ze wierp nog een laatste blik over haar schouder en zag dat Atlas een rots verpulverde met een combinatie van Aqua Jet en Rollout. Ook hoorde het meisje een opgeluchte zucht, maar omdat Lynn net wat te druk was met die laatste meters afleggen, drong het niet tot haar door. Het gerommel van de grot was al die tijd niet gestopt en galmde nog steeds net zo hard door te gangen als voorheen. Het schudden van de vloer voegde zich bij dat onheilspellende geluid net toen Lynn een afslag net voor de uitgang passeerde. Ze wierp er een snelle blik in en zag iets groots en paars en.. Oh Arceus. De jonge Trainer stond nu eindelijk buiten en Aiden vroeg haar of alles in orde was. Alle inspanning die Lynn in de grot geleverd had, liet nu zijn resultaat zien, alsof alle vermoeidheid opgespaard was een nu op haar losgelaten werd. Hijgend zette het jonge meisje haar handen op haar knieën en onderdrukte de neiging om op de grond te zakken ondanks dat ze haar beenspieren voelde trillen. Dat paarse wat ze gezien had, kon niets goeds betekenen. Niet in staat om haar bezorgdheid uit te spreken, wees Lynn naar de opening naar de grot. Een woedende brul klonk op.

Lynn hoorde met ietwat opengesperde ogen de Dex-entry van de Scolipede aan. Snel, agressief en gewapend met hoorns waarmee wild in het rond gezwaaid werden. Fantastisch. De oudere Trainer liet een Fire Blast uitvoeren en Lynn kwam ook maar in actie. Bang om meer schade aan te richten aan de grot, maar wel een Rock-type aanval te willen gebruiken wegens de supereffectieviteit, zorgde ervoor dat Lynn uiteindelijk sprak: "Ancient Power,". Brokken steen werden uit de grond getrokken en vlak na de Fire Blast op de Scolipede afgevuurd. Een paar van de stenen omgeven door een paarse gloed hadden met doel geraakt toen de grote, paarse Pokémon onder het slaken van een luide brul wild met zijn hoorns begon te maaien en zo de schade beperkt hield.
Ondanks dat dit niet echt de situatie was om iets grappigs te vinden, moest Lynn toch grinniken om de opmerking van Aiden. "Je haalt me de woorden uit de mond, dat hebben wij weer." Lynn richtte haar blik weer op de wilde Pokémon, die net op de Mawile en Carracosta afgestormd kwam, hoorns vooruit om een Megahorn uit te voeren op het dichtstbijzijnde doelwit. De jonge Trainer wilde net reageren toen er twee grijzig paarse Pokémon op hoge snelheid uit de opening van de grot tevoorschijn kwamen en doorrolden, ieder op een van de twee Pokémon af. "Protect" De nieuwkomer die op Atlas was afgekomen botste tegen het schild en kwam wat verdwaasd tot stilstand, al had het wel nog steeds een kwade blik in zijn ogen. Lynn zuchtte. "Het wordt steeds beter." Merkte ze op.

De Scolipede kreeg nog meer schade toegebracht door de Mawile, die door voorover te buigen haar gigantische bek op de deels Bug-Pokémon richtte en vervolgens een Fire Blast uitvoerde. Lynn besloot het voorbeeld maar gewoon op te volgen en commandeerde: "Blijf je Ancient Power gebruiken, Atlas.". De Prototurtle Pokémon knikte kort voordat hij zijn twee voorste flippers een stuk ophief en met niet al te veel moeite brokken steen uit de grond trok met behulp van de eeuwenoude krachten waarover de Carracosta bezat. De met paars omhulde brokken aarde vlogen snel op de Scolipede af, nu van verschillende kanten om de kans dat de stenen door hoorns verbrijzeld zouden worden te verkleinen.
De oudere Trainer liet merken dat hij het met haar eens was. Lynn zuchtte onhoorbaar even, maar hield haar aandacht wel op het gevecht gericht. De paniek die ze gevoeld had toen de grot ingestort was en ze haast moest rennen voor haar leven was zo goed als helemaal weggeëbd, al trilden haar benen nog steeds een beetje, deels van de inspanning en deels van de angst. De jonge Trainer nam genoegen met de gedachte dat dit snel weg weer weg zou ebben en richtte zich weer tot Atlas, die boven de Whirlipede uittorende en op het punt stond om weer een Ancient Power te gebruiken. Vanuit haar ooghoeken zag Lynn dat Aiden nu ook de Pikachu die de hele tijd op zijn schouder had gezeten inzette, waarschijnlijk zodat iedere wilde Pokémon apart bevochten kon worden. Voor even besloot Lynn de kans op verdere instorting van de grot te vergeten en sprak: "Rock Slide,". In plaats van een paar brokken steen werd er nu een soort golf aan puin, rotsen en aarde op zowel de Whirlipede die zich het dichtst bij bevond en de Scolipede afgevuurd. De Whirlipede wist ervoor te zorgen dat hij niet bedolven werd onder de grote hoeveelheid aarde, al kreeg hij nog wel wat schade toegediend, maar de Scolipede was het meest onder vuur te komen liggen, wat erin resulteerde dat de Pokémon nu volledig bedolven werd onder grote brokken steen. Er was een gedempte brul te horen en het puin verschoof wat, maar voor nu leek de Rock Slide de Scolipede gevangen te houden, zag Lynn. Mooi.

Oeps, deze had ik over het hoofd gezien. ^^'