De brunette slaakte een zachte zucht. Ze moest zichzelf echt gaan afleren om niet in grotten te gaan komen, want dit was echt niet leuk meer. Ze was voor de zoveelste keer verdwaald, ondanks dat deze grot nog redelijk glimmend was van binnen. Het zorgde er ook direct voor dat ze haar Charizard kon gebruiken, want die zou er alleen maar voor zorgen dat ze geen hand voor ogen zou zien als ze haar een vuur aanval zou laten doen. Vivienne's blauwe ogen keken om zich heen, alle wanden hier leken wel een spiegel. Wat moest ze toch hier? Waarom was hierdoor heen gegaan. Ze had gewoon een omweg moeten maken, dan maar iets langer moeten reizen. Alles beter dan die vervloekte grotten waar ze telkens weer door heen ging. Ze gromde zachtjes en zuchtte daarna, ze zou hier toch nooit meer uit komen. De brunette draaide zich om, om de hoek om te slaan, waarna ze pardoes tegen iemand aanliep. "Owh," mompelde ze, terwijl ze een stap achteruit deed en daarbij ook nog eens uitgleed over een glad stuk. Ze voelde een harde klap in d'r hoofd en kreunde zachtjes, terwijl ze haar hand achter dr hoofd deed, hopend dat ze geen bloed zou zien.

Ze had d'r ogen dicht geknepen en voelde een zacht gebons in haar achterhoofd. Ze kreunde zachtjes en haalde d'r hand weg, waar ze gelukkig geen bloed aan zag kleven. Dat was alvast één goed ding. Toen ze haar helder blauwe ogen open deed merkte ze pas op dat ze tegen een jongeman, misschien net iets ouder dan dat Jace zou zijn, was opgelopen en ze schrok ligt. Oh Arceus, wat ze was toch onhandig af en toe. Een rustige "Gaat het?" was te horen en met enige moeite wist de brunette te knikken. "Nee, het gaat, alleen hoofdpijn," mompelde ze zachtjes, terwijl ze overeind kwam en zichzelf vast hielt tegen de muur. Alles begon om haar heen te spinnen toen ze te recht ging staan en ze bleef enkele tellen tegen de muur aan staan, voordat ze de jongeman weer durfde aan te kijken. "Sorry ... trouwens," mompelde ze daarna, terwijl ze hem met een glimlach aankeek, haar gezicht een mengeling van een pijn en schaamte. "Ik had beter moeten uitkijken," kwam er zwakjes achteraan.

Het spinnen begon al steeds minder te worden en al snel kon ze weer helder voor zich uit kijken. Voorzichtig schudde ze haar hoofd, om te controleren hoeveel pijn het deed. Het bonkte nog wat, maar de meeste pijn was gezakt, voor nu. Ze veegde een verdwaalde lok bruin haar uit d'r gezicht en ging weer overeind staan, waarna ze de jongeman aankeek. "Nee, het gaat al," mompelde ze, terwijl ze haar voorhoofd voelde. Ze was wat warm, maar dat kwam waarschijnlijk door de omstandigheden waarin ze zich bevond. Ze glimlachte moeizaam en was opgelucht dat de jongeman het niet erg vond dat ze tegen hem aan was gelopen. Ze voelde zich zo stom dat ze niet had uitgekeken, maar er waren dingen die ze niet kon voorkomen, waarschijnlijk. Ze was nou eenmaal ontzettend onhandig. "Ik ben Vivienne, trouwens," stelde ze zichzelf daarna maar voor.