Lost And Found

Silvie stond voor route 5, vandaag zou ze naar Santalune reizen om de gym te gaan uitdagen en het Halloween festival begon in de avond en daarvoor wilde ze er heen, dus het werd tijd om te gaan. Nova stond naast haar trainster en brulde enthousiast toen het meisje begon met lopen. Het grootste deel van de route ging berg afwaarts en het zou waarschijnlijk niet al te vermoeiend zijn de weg te lopen. Ook zou het sneller gaan dan als je bergop moest lopen, al zou met Nova wat langzamer gaan, jammer genoeg waren Shelgons niet de snelste dieren en zou het wel even duren. Silvie wenste dat de draaksoort pokémon snel zou evolueren, niet alleen zou het reizen sneller gaan, maar ze kon ook vliegen en dat maakte reizen zo veel makkelijker. Het stuk waar ze nu op liepen was nog vlak, maar Silvie wist dat er een heel stuk kwam wat omlaag liep en daarna kwam weer een vlak stuk, een kort stuk naar de grootste stad van Santalune. In gedachten liep de brunette de weg langs, voor hun lag een stuk met erg lang grass, er zaten waarschijnlijk van alles en nog wat aan wilde pokémon. Zo ver Silvie kon zien was er geen mogelijkheid om te lopen, ze moesten door het gras en hadden de kans om wilde pokémon tegen te komen. Silvie keek een moment naar Nova, zuchtte en liep het gras in wat tot haar middel kwam. Nova was al snel niet meer te zien, de Shelgon was bijna net zo groot als de sprieten, bijna. De breedster liep door, aannemend dat Nova haar volgde, en toen ze aan de andere kant van het gras was keek ze naar onder om de Shelgon te zien. Er was geen Shelgon te bekennen. Silvie keek geschrokken om naar het gras, was Nova nog steeds in het gras, was ze verdwaald? “Nova,” de schreeuw klonk hol in het verlaten gebied. “Novaaaaa,” Silvie riep harder, een brul kwam terug, Nova’s brul. Al klonk het verder weg dan de brunette had gehoopt. Gras ritselde en het leek zeker tien meter verder dan Silvie had gehoopt. De breedster liep het gras in en bleef de naam van haar Shelgon roepen, het gras ritselde elke keer ergens anders, gelukkig kwam het dichterbij. Silvie keek naar voren, het gras ritselde recht voor haar, de gele ogen van een Shelgon werden zichtbaar tussen de halmen. “Nova,” vrolijk riep Silvie de naam van de pokémon, de Shelgon brulde vrolijk terug en ging recht voor haar trainster staan. Gras ritselde weer. Verbaast keek Nova naar de richting waar het gras bewoog. Een wilde Skiddo kwam tevoorschijn en ging staan op de open plek staan waar Silvie en Nova het gras hadden plat getrapt. De pokémon keek enthousiast uit zijn ogen en leek nieuwsgierig naar Silvie en haar pokémon. “Eh,” Silvie keek naar de pokémon, ze wilde geen gevecht en deze wilde pokémon leek ook niet in de stemming voor een uitdager. De brunette keek naar Nova en zei. “Laten we maar gaan,” de Shelgon brulde instemmend en liep in de richting waar Silvie vandaan was gekomen, het meisje zorgde er voor dat ze de pokémon niet kwijt zou raken. Al snel waren pokémon en trainer weer uit het lange gras. Silvie keek opgelucht naar de weg voor haar en hoorde toen een geblaat. Verbaast keek de brunette om, de Skiddo uit het gras was hun blijkbaar gevolgd want hij stond nieuwsgierig te kijken naar het meisje voor hem. Ongemakkelijk keek Silvie naar de kleine berggeit, wat moest ze met een Skiddo. “Ben je verdwaald?” Besloot ze maar te vragen, de meeste pokémon leken mensen te begrijpen, maar deze gras pokémon hield zijn hoofd onbegrijpend schuin. De brunette zuchtte en keek de pokémon in zijn vrolijke, zwarte oogjes. Ze moest verder, Silvie had geen tijd om voor een jonge Skiddo te zorgen, als het een wilde pokémon was zou hij zich wel redden. Het meisje draaide zich om en liep verder, er kwam geen lang gras meer, in elk geval geen lang gras wat ze niet konden ontwijken. Nova raakte wat achter en toen Silvie bij de plek kwam waar het bergafwaarts ging draaide ze zich om en zag de Shelgon staan, samen met de Skiddo. Silvie kreunde, wat moest de pokémon bij haar? Ze besloot er maar geen aandacht meer aan te schenken en liep naar onder, Nova aarzelde even en liep toen mee. Het ging goed totdat Silvie een schreeuw hoorde en een grijze flits lang zag komen. Verbaast bleef ze staan en keek toe hoe Nova met een snelheid waarmee een Dodrio niks bij was de berg af rolde, geschrokken schreeuwend. De Skiddo kwam aangehuppeld en bleef bij het verbijsterde meisje staan. Toen de Skiddo zijn hoofd tegen haar aanstote kwam ze weer bij haar positieven. “Nova,” gilde ze de Shelgon achterna. Had ze nu maar een Zebstrika, dan kon ze Nova achterna rijden, maar jammer genoeg was Storm nog niet zo sterk om te evolueren. Silvie bracht haar hand naar achteren en stote tegen de wilde berggeit aan. Een soort pijn schoot door haar hand en geschrokken door de plotselinge pijn. De Skiddo was gaan gloeien en begon te veranderen. De schok sloeg om in verbazing en Silvie keek toe hoe de wilde Skiddo een Gogoat werd. Voor de breedster was dit een nieuwe pokémon, dus ze viste haar pokédex uit haar tas en hield hem voor de Gogoat. “Gogoat, the Mount Pokémon. They inhabit mountainous regions. The leader of the herd is decided by a battle of clashing horns. It can tell how its trainer is feeling by subtle shifts in the grip on its horns. This empathetic sense lets them run as if one being.” De Gogoat was net iets groter dan Silvie, het was een indrukwekkende pokémon. Silvie pakte voorzichtig een van de twee horens vast. De Gogoat sloot zijn ogen en ging toen naast Silvie staan, haar uitnodigen voor een ritje. Na een korte aarzeling klom het meisje op de rug van de pokémon. De Gogoat rende naar onder, hij had geen moeite met de steile heuvel, hier waren Gogoats voor gebouwd. Nova was nergens te bekennen. “Nova,” ze was de Shelgon al voor de tweede keer kwijt. Silvie kon het niet geloven, hoe deed de pokémon dat? De Gogoat was aan het einde van de heuvel gekomen, er waren twee mogelijkheden van wat er was gebeurt. Een, Nova was doorgerold en was nog niet opgestaan waardoor ze niet kon zoeken naar haar trainster. Twee, de Shelgon was verdwaald en kon haar niet vinden. Andere mogelijkheden kon de brunette niet bedenken. Ze ging maar door met het roepen van de naam van de pokémon, Nova zou het uiteindelijk wel horen en terug brullen. Maar in plaats van een Shelgon kwam Silvie een wanhopige trainer tegen, de jongen bleef verbaast staan bij het zien van het meisje op de Gogoat, en liep toen op ze af. “Pardon, heb je misschien een Skiddo gezien? Hij is weggelopen en ik kan hem nergens vinden,” zei ze jonge trainer aan een stuk door. Silvie keek hem even verbaast aan en toen naar het hoofd van de Gogoat. “Nee, maar deze Gogoat was tot voor kort een Skiddo, ik kwam hem tegen en hij leek gesocalizeerd. Is hij misschien van jou?” De trainer keek even verbaast en toen in de ogen van de Gogoat. “Kiddel?” Silvie keek de trainer aan, en vroeg zich tergelijkertijd af wie zijn pokémon Kiddel noemde. De Gogoat blaatte blij en Silvie gleed van de geit af, het was blijkbaar ‘Kiddel’. “Kiddel,” de trainer omarmde de pokémon en keek toen naar de trainster. “Bedankt voor het vinden van Kiddel,” Silvie glimlachte en keek even naar de Gogoat. “Graag gedaan, heb je misschien een Shelgon gezien? Ik ben mijn pokémon ook kwijt,” de jongen fronste even. “Misschien, ik zag een ronde pokémon een struik in rollen verderop,” Silvie rende in de richting die de trainer had aangewezen voordat hij verder iets kon zeggen. Silvie vond Nova, de Shelgon zat half vast in een struik, de achterpoten en staart waren zichtbaar, maar de kop van de pokémon zat ergens in de struik. “Laat me je helpen,” bij het horen van Silvie’s stem kwam er een blije brul uit de struiken. De brunette begon te trekken aan het schild en achterpoten van de Shelgon, en na een paar rukken kwam de Shelgon los uit de struik. Silvie zuchtte opgelucht en vermoeid toen Nova weer voor haar stond, de Shelgon keek erg blij uit haar ogen. Veel tijd om te rusten was er niet, het werd middag en in de avond begon Halloween. Silvie ruste een paar minuten en stond toen op om verder te gaan.

Na een klein eindje lopen kwamen Silvie en Nova aan in Lumiose, het meisje besloot te luchen in een van de vele cafeé’s. Ze liep een Sawbuck café in en nam plaats aan een tafeltje aan het raam. Een ober kwam aangelopen om haar bestelling op te nemen. Veel honger had de breeder niet, maar ze nam toch maar een croissantje en een cola. Terwijl ze wachtte op haar bestelling keek ze naar Nova, ze wist niet hoe het verder moest met de Shelgon. Nova was haar maatje, vanaf het begin en hun vriendschap zou een leven lang duren, maar als de pokémon niet snel evolueerde maakte ze nog meer problemen dat als een Bagon. Als Bagon was Nova soms lastig geweest, nu was ze rustiger en gehoorzamer, maar ook onhandiger en langzamer. Een Salamance worden zou de oplossing zijn, maar hoelang zou dat nog duren? Een week? Een maand? Het moest zo snel mogelijk gebeuren, daar was Silvie zeker van. En nu had Nova eindelijk draco meteor onder de knie, dat was wel weer fijn, als Shelgon had Nova de concentratie kunnen opbrengen om de aanval serieus te leren. Het croissantje kwam aan, samen met de cola en Silvie richte zich op haar middageten. Nadat het op was betaalde ze en stond ze op. Nu naar Santalune! Route 4 was niet al te makkelijk te vinden, maar na een stuk of drie keer te zijn verdwaald kwam Silvie aan bij de poort van route 4. Route 4 zelf was een mooie en rustige plek, afgezien van een paar luidruchtige skaters. De brunette liep in een rustig tempo over de weg, dat was fijn voor haarzelf en Nova, de Shelgon was redelijk moe naar haar hele avontuur. In het midden van de route stond een mooie fontein, Silvie bleef even staan om er naar te kijken. Het geluid van vallend water had wat kalmerends en het was fijn om er voor een moment te staan. Toen was het moment over en liep Silvie verder. Santalune moest niet al te groot zijn, maar Silvie keek toch haar ogen uit. Zelf woonde ze in het kleinste dorpje van heel Kalos, en ze vond deze plek mooier dan Lumiose, dat was veel te druk naar haar smaak. Veel mensen waren al bezig met het versieren van de hele plaats, in het midden van de stad stond ook een fontein. Silvie glimlachte bij het zien van de water plaats, in Geosenge waren geen fonteinen, maar de natuur was minstens net zo mooi. Nova keek ook haar ogen uit, de Shelgon keek nieuwsgierig naar de ‘enge’ poppen en slingers van knipperende lampjes die in de bomen hingen. Zelfs bij het begin van het bos waren kleine lampjes. Santalune was nu ook redelijk druk, misschien wel drukker dan bij het Ambrette festival. Maar dat kon ook omdat hier veel meer kleine kinderen rond liepen. Verschillende spook pokémon vlogen ook rond, dit fesival werd ook geliefd door geestsoort trainers. Silvie hield Nova in de gaten, de Shelgon was wel heel nieuwsgierig, voor een Shelgons doen. Ze liepen door tot het einde van de straat, Nova liep steeds verder weg en uiteindelijk stonden ze aan de rand van het bos. Het lukte haar de pokémon in de gaten te houden totdat ze tegen iemand aan stote. Nova, die een heel eind weg had gestaan omdat ze een boom wilde bezichtigen, was verdwenen. Silvie kreunde, al de derde keer dat ze de Shelgon kwijt was. Gelukkig dook de pokémon al snel op.. recht voor een trainer die Silvie vaag bekend voorkwam, al wist ze het niet zeker. Ze liep op haar pokémon af, soms..

& Aiden

Bij het zien van het rode haar van de trainer voor haar herinnerde Silvie zich waar ze hem van kende. De dag dat Nova van een klif was gevallen, al was ze bij nader inzien misschien wel gesprongen, was ze hem tegengekomen. Herinneringen kwamen terug, hoe kon ze het vergeten? Het was een paar dagen voordat.. Silvie kreeg een brok in haar keel, ze wilde niet aan haar tante denken, dus ze slikte hem snel weg. “Oh. Hey. Dit is je Bagon?” Silvie keek op van haar gedachten. "Niet meer, nu is ze een Shelgon," zei ze neutraal, jammer genoeg had Nova haar door. De Shelgon, die zich niet zo veel van de boze Pikachu had aangetrokken, draaide zich om toen ze het vage verdriet in haar trainers stem had gehoord en keek haar aan. Een wat bezorgde blik was in de ogen van de pokémon te lezen. Silvie legde haar hand op het schild van Nova en zuchtte, ze moest het vergeten. "Vandaag is ze van een berg gerold," vervolgde ze zwakjes, in een poging er een grapje over te maken. De brunette wist niet zeker wat er was gebeurt op de berg, waarschijnlijk was Nova gestruikeld, of misschien wel geduwd door de Skiddo, en toen van de berg af gedonderd. Silvie richtte haar blik op de Pikachu, alsof ze nu pas doorhad dat die daar stond, met de dreigende blik in haar ogen. De laatste keer, wat al echt lang geleden was, had Aiden, was het, nog geen Pikachu gehad, in elk geval had ze er geen gezien. "Is de Pikachu nieuw?" Vroeg ze om zelf van onderwerp te veranderen. De kleine, gele pokémon zag er best sterk uit, in elk geval leek het geen pokémon die je moest onderschatten. Dat was duidelijk uit de blik in de pokémons ogen. De Pikachu paste totaal niet in het beeld wat Silvie van de kleine pokémons had, naar haar idee waren het meestal vrolijke, aardige beestjes, maar deze leek je hand er af te willen bijten. Nova draaide zich weer om, het was moeilijk als je ogen vast zaten, net als bij Noctowls, al konden die hun hoofd draaien. Silvie, die er ook even over na had gedacht haar andere pokémon er uit te laten, besloot dat ze dat maar beter niet kon doen. Niet met de Pikachu in de buurt, al was Aqua in het nadeel tegen de muissoort pokémon, alle elektrische aanvallen automatisch naar Storm worden getrokken en geneutraliseerd. Storm werd zelfs sterker van de aanvallen en leed geen schade. Maar als de Pikachu het als bedreiging zou zien zou ze vast aanvallen, en Aqua en Storm waren beide erg zwak, vergeleken met anderen.

Bij de opmerking over de handigheid van de Shelgon kon Silvie voorstellen dat Nova met haar ogen rolde, als ze dat al kon. De Pikachu was nieuw, niet zo een verassing, al leek de pokémon niet echt een schootpokémon. Amore, leuke naam, al kon ze niet zeggen dat die paste, veranderde haar houding niet door het bevel van haar trainer. De Pikachu leek inderdaad niet echt makkelijk, Silvie had niet veel met de kleine, gele pokémons, natuurlijk waren ze wel leuk, maar muizen waren niet echt haar idee van de ideale pokémon.
"Lukt het dan wel met trainen en zo?" Besloot de brunette maar te vragen. Als je een pokémon had die wat agressief was kon het nog wel, al jezelf maar niet de hele tijd werd gebeten. Maar als je een niet luisterende had, dan konden dingen lastig worden. Nova bleef voor haar trainer staan, misschien was het de blik in de ogen van de Pikachu voor haar, of omdat ze de pokémon zelf niet vertrouwde. Iets liet de Shelgon liever bij Silvie staan dan bij de boos kijkende Pikachu. Silvie keek even naar haar pokémon, het ronde lichaam van de Shelgon bleef iets wat een beetje onhandig was. "Misschien moeten we een tegenstander zoeken," mompelde de breeder tegen Nova. Voor nu was evolueren de nummer een prioriteit.

Aiden opperde dat hij, of eigenlijk Amore, wel Nova's tegenstander kon zijn. Silvie keek even naar de Pikachu, de pokémon zag er best sterk uit, zeker voor een die pas sinds een kortere tijd een trainer had. "Is goed," even keek het meisje om zich heen, kon je hier wel een gevecht doen? "Maar eh.. hier?" Als Amore net zo sterk was als Nova wist Silvie zeker dat er een paar dingen konden breken, en als ze de versiering verpestte werd dat waarschijnlijk niet gewaardeerd. De brunette keek even om zich heen, ze zag niet echt een plek aan de rand van de stad waar ze een groot strijdveld konden vinden. Waarschijnlijk moest ze daarvoor naar het bos, of op route 4, dat was een mooie open plek en daar zouden ze niemand storen. Keuzes, keuzes, Silvie's voorkeur ging uit naar route 4, een open plek zou handiger zijn dan het bos, vooral als Amore haar elektrische aanvallen de lucht in lanceerde. Nova had het ook opgevangen en stond ongeduldig te trappelen, duidelijk ongeduldig en vol energie.

Gelukkig was Aiden het met haar eens, Silvie knikte en keek even naar Nova. Toen de Pikachu ook op de schouder van haar trainer ging zitten maakte de Shelgon zich klaar om te gaan. Amore keek in Nova's fel gele ogen met een wat gevaarlijke grijns, de uitdrukking van de Shelgon verraden niks. Silvie vroeg zich, niet voor de eerste keer, af wat er door Nova ging, waarom kon de Shelgon nooit eens echt duidelijk maken hoe ze zich voelde, voor nu schreef ze het toe aan het feit dat de ogen van Shelgons niet echt konden veranderen. De brunette volgde haar tegenstander naar route 4, de route was nu een rustige plek aangezien de meeste mensen naar Santalune gingen. Er werd niet echt veel gevochten, in elk geval zag Silvie geen mensen met hun pokémons bezig. De breeder bleef staan op een redelijk open plek. Nova keek ook enthousiast om haar heen, als het enthousiasme was. Silvie grinnikte even bij het zien van de Shelgon en richtte zich toen tot Aiden en zijn Pikachu.

Silvie stelde zich op tegenover haar tegenstander, Nova stond een paar meter voor haar en was klaar voor het gevecht. Toen Aiden Silvie succes wenste knikte ze, ze had niet genoeg adem om het terug te zeggen. Na het hele reizen was ze een beetje moe en het korte stuk lopen had het meeste van haar krachten gevraagt. Amore maakte de openingszet met thunderbolt, Nova was niet wendbaar genoeg om de aanval te ontwijken en werd dus geraakt door de electriciteit die van de muispokémon af kwam. De Shelgon leek niet heel erg onder de indruk van de aanval, Nova brak uit de aanval en brulde uitdagend. Silvie wist dat de pokémon nooit zonder schade af zou kunnen komen. "Dragon breath, en vervolg dan met zen headbutt," een paarse vlammenzee verliet Nova's bek, Silvie nam aan dat het vlammen waren, recht op de Pikachu af. Al was het een redelijk sterke aanval, Silvie twijfelde toch of de aanval Amore wel zou raken, de Pikachu had het voordeel van snelheid, iets wat Nova had opgegeven toen ze was geevolueerd. De Shelgon stormde op haar tegenstander af, het was niet echt 'snel'. Silvie zuchtte, zo zou Nova nooit winnen, maar wat kon de Shelgon er aan doen?

Nova keek even gedesörienteerd om haar heen toen er erg veel verschillende Pikachu's stonden, klaar voor de aanval. Pas toen de neppe verdwenen leek de Shelgon zich bewuster te worden van het gevecht. Toen de gele bal op haar af kwam gaf Nova een verraste schreeuw en probeerde opzij te springen. Het ging.. moeizaam, de aanval raakte niet, maar schraapte wel langs het schild. Op dat moment begon de Shelgon te gloeien, de witte gloed verspreidde zich over de hele pokémon en Nova begon te veranderen. Het zag er redelijk indrukwekkend uit, het ronde, onhandige lichaam van een Shelgon verdween om plaats te maken voor het stevige lichaam van een Salamence. Toen Nova uit het licht brak keek ze even verbaast, maar toen ze haar rode vleugels merkte trok er een extreme blijdschap over het gezicht van de pokémon. Nova klapperde een paar keer met haar vleugels om ze uit te proberen en schoot toen de lucht in. Silvie keek ook verbijsterd naar de Salamence, eerst vloog ze wat onhandig, maar al snel namen de instincten het over en vloog Nova gracieus door de lucht. Natuurlijk, ze was nu half vliegend. Een steek van bezorgdheid trok door de brunette, snel had ze haar pokédex uit haar zak gevist en scande ze de pas geevolueerde Nova. "Salamence, the Dragon Pokémon. It becomes uncontrollable if it is enraged. It destroys everything with shredding claws and fire. It flies around spouting flames and scorching fields and mountains." Even rilde Silvie toen de pokédex haar dat vertelde, gelukkig had Nova een heel aardig karakter, maar dat was niet wat ze wilde weten. Na even te hebben gelezen ontsnapte een zucht van blijdschap aan de trainsters mond. Nova was niet in het nadeel tegen electriciteit. Ze moest het gevecht weer oppakken, Nova kende ook een nieuwe aanval, fly, maar die ging ze nog niet gebruiken, en nog wat anderen. "Ember, Nova, en fire fang," de Salamence liet een vlammenzee op de plek waar Amore stond neerdalen. Met de boze Salamence blik dook Nova naar onder om een poging te doen de Pikachu te bijten. Al haar snelheid en wendbaarheid was terug, misschien nog wel meer dan vroeger. Toen Nova haar tegenstander in het oog kreeg ontblote ze haar tanden en vloog op de muispokémon af. De scherpe tanden van de Salamence vatten vlam en Nova beet naar de Pikachu.

Silvie keek toe hoe de Pikachu op de rug van Nova sprong om de aanval uit te voeren, hierin zag ze ook een kans, de pokémon kon natuurlijk niet vliegen. "Nova, omhoog," de Salamence brulde van enthousiastme en klom snel een paar extra meter de lucht in, Amore met zich meenemend. De electriciteit raakte de Salamence en even happerden de vleugels, daarna vloog Nova weer in normaal tempo al had ze wel gebruld van pijn. "Salto, en zen headbutt," de salto om Amore te laten vallen en zen headbutt omdat ze het niet zou kunnen ontwijken, niet zolang ze viel. Het ergste wat kon gebeuren was dat Nova nog een keer werd geraakt door de Pikachu. Nova maakte een ruime salto, de Pikachu had nergens om aan vast te houden. De Salamence dook achter haar tegenstander aan en sloeg met haar harde kop tegen de Pikachu. Dit bleef ze doen totdat de grond gevaarlijk dichtbij kwam, Nova spreidde haar vleugels en zweefde verder zonder de grond te raken. Silvie keek toe en dacht na over een volgende aanval terwijl ze zich verwonderde over de onverwoestbaarheid van pokémons. Zo ver ze wist kon een pokémon alleen sterven als je hem aanviel nadat die was uitgeschakeld. Het had geen zin terug te houden, dus na kort nadenken was Silvie zeker over de volgende aanval. "Draco meteor." Nova kreeg een grijns op haar snuit, ze was o zo trots op haar speciaal geleerde aanval. Een witte gloed verliet de bek van de Salamence en werd de lucht in geschoten. Daar barste het ding uiteen in witte speren die meteoren moesten voorstellen. Silvie hield haar arm voor haar ogen om er zeker van te zijn dat de aanval niet haar of haar tegenstander zou raken. Gelukkig had Nova leren richten en vielen de stenen alleen in het vechtgebied. Dit liet natuulijk veel stof opwaaien en Amore werd aan Silvie's zicht onttrokken. "Ember," het was jammer dat Nova geen water aanval kon, het rookgordijn bleef een blijvend probleem, maar de ember zou het net zo goed doen.