It's a rich man's world

Dit was de tweede keer in haar leven dat ze in Lumiose City was. Het was op zijn zachts gezegd een lange tijd geleden sinds ze voet in stad had gezet, laat staan dat ze het alleen had gedaan. Nee, de laatste keer dat ze in Lumiose City was geweest, dat moest ruim een jaar of tien geleden zijn. Ze kon zich herinneren dat ze zo klein was geweest dat haar ouders bang waren om haar kwijt te raken. Haar vaders hand los laten was verboden geweest. Maggie glimlachte zachtjes, zich herinnerend dat ze een half uur had zitten huilen omdat ze met haar moeder mee de winkel in had gewild. Een moeders kindje, dat was ze toen geweest. Nee, ze had buiten moeten blijven wachten met haar vader. Achteraf gezien bleek dat zelfs het beste te zijn geweest, naar wat ze van haar ouders verhalen had durven geloven was het geen winkel geweest die geschikt was voor kleine kinderen. Maggie keek naar haar eigen hand, die zachtjes trilde van de zenuwen. Nee, deze keer had ze haar vaders hand niet vast. In plaats daar van had ze de slijmerige blob die ze haar Pokémon noemde vast in haar hand, opdat hij niet vertrapt zou worden. Zodat ze hem niet kwijt zou raken. Je zou bijna kunnen zeggen dat ze de rol van haar vader over had genomen. Deze keer was zij de ouder die haar ‘kind’ niet kwijt wilde raken. Maggie haalde diep adem. Ze kon dit. Ze zou Zorro niet kwijt raken. Lumiose city was heus geen enge stad, ze moest alleen oppassen dat ze niet tegen andere mensen op liep. Een simpele opgave die bijzonder moeilijk bleek te zijn, in de afgelopen minuten was ze al meerdere malen bijna iemand omver gelopen. Niet heel vreemd, dat was namelijk een van haar weinige talenten, samen met over haar eigen voeten struikelen. Die twee dingen gingen ook maar al te vaak samen. Je zou misschien zelfs beter kunnen zeggen dat het een wonder was als ze het voor elkaar kreeg om overeind te blijven staan.

Lumiose City zag er anders uit dan ze zich herinnerde. Toegegeven, er was behoorlijk wat tijd verstreken sinds de laatste keer dat ze in de stad was geweest. Maar man, het leek wel of de gebouwen in de tussentijd even hard waren gegroeid als zij, ze waren beide tweemaal zo groot geworden. Het meest indrukwekkende deel van de stad had ze eigenlijk nog niet eens gezien. De Prism Tower, het pronkstuk van de regio. Ze zou niet eens durven om Lumiose City weer te verlaten zonder die gezien te hebben. En… wel, ze moest eigenlijk haar voormalige buurvrouw opzoeken, of niet? Het was tenslotte aan haar te danken dat ze Zorro had. Wat wilde ze eigenlijk nog meer zien? Ze wist in ieder geval dat er ergens een museum moest zijn. Waar het was? Ze had geen flauw idee. Het was dan misschien ook maar beter om dat morgen uit te zoeken, ze was er namelijk vrij zeker van dat ze er veel meer van zou kunnen genieten als ze niet al de hele dag had gelopen. Haar benen zouden het in ieder geval waarderen, want haar voeten voelden op het moment aan alsof het bakstenen waren. Maggie keek omhoog, om nog net de laaghangende zon tussen twee gebouwen door te kunnen zien. Veel meer dan dat het binnen een paar uur donker zou worden kon ze er echter niet uit opmaken, het was nooit echt haar ding geweest om aan de zon af te lezen hoe laat het was. Ze wist in ieder geval dat ze blij was om in de stad te zijn, haar rug zou het niet waarderen als ze nog een nachtje langer op de grond zou moeten liggen. Bovendien, het zou sowieso al een stuk prettiger zijn om te kunnen slapen met een dak boven het hoofd nu het kouder begon te worden. Was dat het lot dat haar te wachten zou staan in de winter? Verkleumen in een slaapzak die hopelijk warm genoeg was, of moeten bivakkeren in een of ander hotel? Nou ja, hotel, dat was misschien wat aan de prijzige kant.

Maggie geeuwde. Het leek of alle vermoeidheid van de afgelopen dagen nu pas in kwam zetten. “Jij bent vast ook moe, of niet, Zorro?” vroeg ze, zonder echt een antwoord te verwachten. Zachtjes streek ze met een paar vingers over de slijmerige rug van haar Pokémon heen. Het moest ook wel. Ze had niet geweten dat hij het in zich had, maar hij had de afgelopen twee dagen zo vaak Bubble gebruikt tegen wilde Pokémon dat ze zou zweren dat er een bellenblaasmachine zat in de bodemloze pit die zijn lichaam was. Het was een leerzame ervaring geweest. Bubble was blijkbaar niet bepaald effectief geweest tegen sommige Pokémon. Het was te verwachten geweest, met dat hele type verschil gedoe. Het was dan ook maar goed dat de bellen er mooi uit zagen, ze deden beter werk als afleidingsmateriaal dan als iets om daadwerkelijk schade mee aan te richten. Ze raadde het echter niet aan om de bellen met blote handen aan te raken, die dingen deden meer pijn dan je zou denken. Een beweging van de blob in haar hand zorgde er voor dat Maggie opkeek, om er achter te komen dat de aandacht van haar Goomy was getrokken door een klein kraampje, waar een grote stapel met koekjes op uit was gestald. “Yeah… Ik zou er ook wel een paar lusten,” mompelde Maggie, wiens maag rommelend met haar instemde. Hoe duur zou het zijn? Haar ogen speurden het kraampje af, zoekend naar de prijs. Ze had haar portemonnee al tevoorschijn gehaald toen haar ogen eindelijk de prijs wisten te spotten. De koekjes waren maar- …Wuuhh! Was het überhaupt legaal om die dingen voor zoveel geld te verkopen? “We…  kunnen… beter verder lopen…” zei ze met tegenzin, haar portemonnee terug in haar zak stoppend. Het was moeilijk om te zeggen wat meer pijn deed; haar portemonnee, haar rommelende maag of de teleurgestelde blik van haar Goomy. Ahhh het leven moest zoveel makkelijker zijn voor mensen die geen budget hadden om zich aan te houden. Je weet wel, rijke mensen. Mensen met een baantje. Mensen die niet afhankelijk waren van het salaris van hun ouders.

Maggie slaakte een zucht. Wel, ze zou vanavond gewoon hopen dat het Pokémon Center voedsel wat smakelijker was dan normaal. Goed, ze had misschien nog maar een paar keer in een Pokémon Center overnacht, maar in haar ogen waren die paar nachten al meer dan genoeg om te kunnen constateren dat het eten behoorlijk wat te wensen over liet. Het eten zelf was niet eens zo heel slecht, maar, nou ja, dat was eigenlijk ook alles. Het was niet slecht. Het was middelmatig. Gewoon absoluut niet bijzonder. Maar… ze zou er in ieder geval niet blut van raken. “Weet je wat, Zorro? We gaan gewoon genieten van kleffe macaroni. Dat vult veel beter dan die paar koekjes,” zei Maggie met een flauwe glimlach. Al haar geld besteden aan net iets te lang gekookte macaroni was wel het laatste wat ze wilde doen, dat zou haar portemonnee vast blij maken. Bovendien, in welke smaak of vorm het ook kwam, eten was eten. Zorro zou het toch wel naar binnen werken, dat was het probleem niet. Er zou toch echt wel iets ernstig mis met hem zijn als hij plotseling besloot om niet meer te willen eten. Ze moest dus enkel haar eigen maag tevreden zien te stellen. Ahh het zou zo veel makkelijker zijn als haar maag net zo accepterend was als die van haar Pokémon. Dan zou ze zich nooit meer zogen hoeven te maken over of ze iets wel of niet lustte. Ze zou het gewoon naar binnen kunnen gieten, net als haar Pokémon. Ze zouden misschien zelfs een eetwedstrijd kunnen doen. Het enige wat haar dan nog tegen hield was dat de maag van Zorro vast verder uit kon rekken dan die van haar.

Een harde duw was het niet, maar het was meer dan genoeg om er voor te zorgen dat het zwart harige meisje uit balans werd gebracht. Wel, dat was ook nieuw vandaag. Iemand anders die haar in balans bracht. Maggie zwaaide wild met haar armen om haar heen in een poging zich staande te houden, hierbij haar Pokémon van haar handpalm af slingerend. Met een luide ‘splat’ vloog haar Goomy tegen een muur aan. Maggie, die hard genoeg met haar armen had weten te zwaaien, had gelukkig overeind kunnen blijven. “Phew…” zuchtte ze, opgelucht dat ze niet op de vieze grond terecht was gekomen. Zorro bleek echter minder tevreden te zijn met de uitkomst. Hij ademde diep in en blies zijn lichaam op tot een pissige, van slijm gemaakte bal. “Oh sorry,” hoorde ze iemand achter haar zeggen. Maggie draaide zich om, klaar om een preek te geven over hoe je niet zomaar tegen mensen op moest lopen en over hoe onverantwoordelijk de persoon wel niet was geweest, toen bleek dat deze net iets dichterbij stond dan haar lief was. Correctie, de Pokémon die de jongen op zijn schouder had, dié was iets te dichtbij. Ze liet een kreet van schrik horen, die meer leek op het geluid van een Caterpie dan iets anders, en zette geschrokken een paar stappen achteruit, om hierbij opnieuw bijna te struikelen, deze keer wél door haar eigen voeten.

“Nog steeds… niet… gevallen…” bracht Maggie uit toen ze het ook deze keer weer voor elkaar kreeg om overeind te blijven. Ze haalde opgelucht adem. Het was nu pas dat ze de tijd nam om wat beter naar de jongen te kijken. Of nou ja, eerder naar wat hij vast had. Was dat…? Nee, toch? Nou ja, het moest bijna wel. Het was niet alsof iemand zomaar rond zou lopen met zo’n lamp. “Is dat…?” vroeg Maggie twijfelend, bewonderend kijkend naar wat de jongen in zijn armen had, “een ei…?” Dat de jongen haar zojuist bijna omver had gelopen, was ze inmiddels al weer vergeten. Nee, ze had nu iets veel belangrijkers ontdekt. Iets triviaals als een botsing interesseerde haar niet meer. Wat haar wel nog interesseerde, was het verontwaardigende geluid dat ze een paar meter van zich af hoorde. Zorro…? Oh. Oh. Zorro. Plots beseffend dat ze haar Pokémon tegen een muur aan had gesmeten, draaide ze zich als een bezetene om naar haar Pokémon.“Ah! Zorro! Sorry!” riep Maggie, naar de muur waar haar nog steeds opgeblazen Goomy tegen aan zat geplakt toesnellend. De Pokémon snoof verontwaardigd, maar stond zijn trainer toe om hem, met enige moeite omdat hij zo hoog zat, van de muur af te trekken. “Sorry…” jammerde Maggy, haar Pokémon liefkozend aaiend in de hoop dat hij het haar zou vergeven.

De Goomy liet langzaam de lucht uit zijn longen, of mond, ze had nog steeds geen idee hoe zijn anatomie werkte, ontsnappen, wat het voor Maggie in ieder geval al wat makkelijker maakte om hem vast te houden. Terwijl ze haar Pokémon bleef aaien in de hoop dat hij over een minuut of twee niet meer boos zou zijn, draaide ze zich weer terug om naar de jongen. Ze had al een tal van Pokémon eieren gezien. Dat moest wel, als je na ging dat er een Daycare een paar kilometer van haar woonplaats af lag. De eieren hadden haar nooit super veel geïnteresseerd. Ze had zich enkel afgeraagd hoe groot de omelet zou zijn als iemand ooit besloot dat hij enorm veel honger had. Ze had zich ook wel eens afgevraagd hoe het dan zou smaken, maar veel meer aandacht dan dat had ze er niet aan besteed. Er kwam een Pokémon uit. Geweldig. Fantastisch. Nieuw leven, of iets dergelijks. Meer wezens die haar aan het niezen maakten. Net waar ze op zat te wachten, echt hoor. Dat was wat ze van eieren had gedacht. Maar zo van dichtbij… Het was anders. Het was alsof er daadwerkelijk leven zat in het ei, alhoewel het op het moment alsnog meer leek op een defecte zaklamp dan iets anders. Maar… hoorde het meestal niet iets te betekenen als een ei gloeide? “Is… is er iets met het ei ofzo? Het ziet er… anders uit,” vroeg Maggie, die haar vraag zo subtiel mogelijk probeerde te stellen. Ja, ze had zat eieren gezien, maar of ze ooit echt had gezien hoe zo’n ding in een Pokémon veranderde? Nee, dat niet.

Met een uitdrukking alsof ze zojuist een vol flesje hoestsiroop naar binnen had gewerkt, keek Maggie toe hoe de jongen nog twee andere Pokémon tevoorschijn haalde. Gak! Haar. Het moest ook altijd haar zijn. Ze haalde diep adem, telde tot drie, en probeerde zichzelf daarna te vermannen. Het was okay. Ze raakten haar niet aan. Ze deden haar niets. En anders kon ze de Pokémon altijd nog een flinke trap verkopen, of Zorro er naar toe gooien als dat effectiever leek te zijn. Met enige moeite dwong ze haar mondhoeken om weer wat omhoog te kruipen, zodat het nu eerder leek alsof ze een grote hap uit een citroen had genomen. “Wel...” begon de jongen, die haar vraag wilde beantwoorden. Haar vraag was eigenlijk nogal overbodig geweest. Natuurlijk was er iets met het ei aan de hand. Als iemands voorhoofd plots licht zou beginnen te geven, dan zou daar toch ook iets mee aan de hand zijn? Het licht was zelfs nog wat feller geworden, als dat al mogelijk was. Met haar hand schermde ze haar ogen af tegen het felle licht in een poging om te voorkomen dat ze spontaan blind zou worden. Nog net kon ze zien hoe de jonger achterover struikelde. Wel, dat was niet bepaald verstandig om te doen als je een ei vast had. Misschien was het wel karma. Hij had haar omver geduwd, dus nu was het zijn beurt om te vallen.

Eindelijk, het licht begon weer wat af te nemen. Gelukkig maar, haar ogen hadden het namelijk alles behalve aangenaam gevonden. Langzaam haalde ze haar handen voor haar ogen weg. “Ben je oka-“ Halverwege haar zin stopte ze, hoorbaar naar adem snakkend. Het ei! Het… het was geen ei meer! Nee, natuurlijk was het dat niet. Het ei was nu een, uh, hoe heette het ook alweer? Grauwlicht? Nee, dat was het niet. “..Ik geloof me ogen niet.. het is uitgekomen,” bracht de jongen uit.  Maggie knikte instemmend. Dit was de eerste keer dat ze een ei uit had zien komen. Ze telde het in ieder geval wel mee, ondanks dat ze haar ogen had afgeschermd. Fronsend keek ze naar de oranje bal met oren. Hij was zo… harig. Nog hariger dan de andere Pokémon die de jongen hadden omsingeld. Het voelde alleen of er iets mis was. Alsof er iets geknakt was. Iets waardoor ze vrijwillig naar de Pokémon durfde te kijken zonder braakneigingen te hebben. Hij had iets… je ne sais quoi, schattigs? Yeah, dat was toch hoe ze het op school hadden genoemd? De schattigheidsfactor? Dat ding had het in ieder geval.

Ze stak een trillerige hand naar voren, twijfelend uitreikend naar de Pokémon, om hem vrijwel daarna ruw weer terug te trekken. Nee. Ze wilde hem niet aaien. Hij mocht dan misschien schattig zijn, maar hij had nog steeds teveel haar. Op het moment dat haar allergiemedicijnen uit zouden zijn gewerkt voor vandaag, en dat zou heus niet meer zo lang duren aangezien haar neus langzaam maar zeker aan begon te voelen alsof iemand er een veer in had geduwd, zou ze er zeker weten spijt van krijgen als ze iets harigs aan had geraakt. Haar handen wassen was voor haar niet voldoende, het idee van het aanraken van iets met haar was al genoeg om haar de kriebels te geven. Haar blik gleed omlaag naar haar eigen Pokémon. Ahh… ze kon zich nog herinneren toen Zorro net uit het ei kwam. Ze had het moment zelf gemist. Terwijl er het ene moment had er nog een ei midden op haar bed gelegen, had er alleen nog maar een vreemde blob op gezeten toen ze terug kwam van de wc. Een blob die ze vreemd genoeg veel minder graag uit het raam had willen gooien dan het ei.

“Ik ben Joey,” zei de jongen, die vreemd genoeg nog steeds op de grond zat. Nou ja, opstaan ging waarschijnlijk best wel moeilijk als er iets op je schoot zat. “Heeft dit je vraag een beetje beantwoord?” vroeg hij grinnikend. Maggie keek hem vragend aan. Haar vraag…? Oh! Ja, haar vraag. Ze glimlachte Mareepachtig. “Beter dan ik had durven hopen,” antwoordde ze. “Mijn Goomy… hij is ook uit een ei gekomen, weet je,” vertelde ze. “Nou ja, bijna alle Pokémon komen wel uit een ei, eigenlijk,” voegde ze er fronsend aan toe. Nee, dat was niet helemaal wat ze probeerde te zeggen. “Wat ik bedoel is… Ik had hem als ei gekregen. Ik had alleen het hele er uit komen gedeelte gemist, snap je? Vandaar… Nou ja, nu weet ik hoe het zit.” Was dat wat ze had willen zeggen? Beter nog, waarom had ze het willen zeggen. “Weet je al hoe je hem gaat noemen? Je, uhm… je… de Pokémon?” vroeg Maggie, die nog steeds niet zeker wist wat er nou precies uit het ei was gekomen. Ze had nooit super veel aandacht besteed aan behaarde dingen, laat staan dat ze de namen er van wist.