Small hydropump

Aan een iets wat rustig tempo liep de jongen door de stad heen. Heel de tijd was hij om zich heen aan het kijken om er zeker van te zijn dat hij alles had gezien. West was nog maar pas aangekomen in Kalos maar hij vond het er al geweldig. Er waren ten eerste zoveel verschillende pokémon en hij had er zelfs al gezien waar hij nog nooit van had gehoord. Het eerste wat dat hij had gedaan toen dat hij was aangekomen in Kalos was een kaart kopen. De kaart was eigenlijk totaal nutteloos is de handen van de jongen maar het was fijn om er één bij de hand te hebben. Ook had de jongen nog een notitie boek gekocht dat hij zou gebruiken om dingen in te noteren over pokémon. In zijn ogen waren pokémon nog steeds de interessantste wezens die er bestonden. West keek heel even naar de pokémon die naast hem zweefde. De Duskull was zeker een blikkenvanger want er waren verschillende mensen die opkeken wanneer dat West voorbij kwam samen met zijn pokémon. West trok zich er enkel helemaal niks van aan. Hij liep gewoon rustig verder terwijl dat hij al de blikken gewoon negeerde. Het was ergens normaal dat mensen keken want vele wisten niet eens wat een Duskull was.
Uiteindelijk bleef West dan toch staan. Verward keek hij om zich heen en met één hand krapte hij door zijn zwarte haar. 'Het is misschien een goed plan om eens te bedenken waar we eigenlijk heen willen gaan.' begon West te praten tegen Skull. De pokémon keek wel naar zijn trainer maar zei niet echt wat. 'We kunnen natuurlijk ook gewoon blijven ronddwalen en zien waar dat het lot ons brengt maar dan komen we niet ver.' ondertussen had de jongen zijn schoudertas geopend en was hij tussen al de rommel aan het zoeken naar de kaart. In zijn rugzak zaten verschillende kleine boekjes die hij gekocht had om op zijn reis te lezen. Lang zou het echter niet duren voordat hij alweer nieuwe boeken moest komen want hij las veel en ook snel. Wanneer dat West de kaart gevonden had begon hij verder te wandelen. De kaart probeerde hij te open en dan al was het duidelijk dat hij het niet gewent was om ermee te werken. Hij had maar een klein stukje van de kaart nodig maar toch had hij het volledige ding geopend waardoor hij met een te groot papier voor zijn neus rond liep. Mensen die voor hem wandelde moesten uitwijken doordat hij niet zag waar dat hij heen aan het gaan was. 'Als we nu eens Snowbell City gaan? Maar het is misschien wat onlogisch om daar een reis te starten.' het was een slechte gewoonte geworden van West om tegen zichzelf te praten maar toch deed hij het. In het begin was hij altijd tegen Skull bezig maar zijn pokémon leek niet altijd te reageren.
Wanneer dat de ondergrond onder zijn voeten veranderde liet hij de kaart toch maar eens zakken. Hij begaf zich op het gras en vlakbij water. Dat was enkel niet wat zijn aandacht trok. Iets verderop zag hij een Ponyta en een Totodile. 'Hm? Die zijn hier toch niet vangbaar of vergis ik mij nu?' West zijn blik was heel de tijd gefocust op de twee. Eigenlijk verwachte hij een reactie van Skull maar die kreeg hij niet. Hij had de pokémon zelf niet zien bewegen. 'Skull? Je bent toch ni-' begon hij terwijl dat West om zich heen keek. Dan werd het duidelijk waar zijn pokémon heen ging. Voorzichtig maar zeker zag West hoe dat de spook pokémon zich naar een andere persoon begaf. Eén die dat nog bij het water zat. 'Een waarschuwing zou leuk zijn als je besluit weg te zweven!' riep hij naar zijn pokémon. Het meisje moest hem nu vast al gehoord hebben en ook wel opgemerkt hebben. Skull besloot echter om geen reactie te geven. Hij keek niet eens even achterom naar zijn trainer. 'Pokémon...typisch.' mompelde West hoofdschuddend tegen zichzelf.

West had geen andere keus dan zijn pokémon te volgen. Het had geen zin om Skull terug te roepen want hij zou toch niet luisteren. Het was niet meteen dat de pokémon koppig was maar het was zijn nieuwsgierigheid die dan zou inspelen. Wanneer dat de Duskull namelijk iets gezien had dat hij wou onderzoeken negeerde hij bijna alles om zich heen. Met de kaart nog in zijn handen liep de jongen maar op de andere persoon. Onderweg probeerde hij de kaart weer op te vouwen maar hij maakte het alleen maar erger. Hoe dat hij het ook wilde plooien, het klopte nooit. Hij mompelde van alles maar werd uit zijn gemompel gehaald wanneer dat het meisje wat terug riep. Met een verward gezicht keek West op van de kaart in zijn handen en richten zijn blik op het meisje. Voor even zei hij niks, gewoon omdat hij de woorden van het meisje terug moest oproepen. 'Jups, dat is inderdaad mijn pokémon.' zei de jongen met een grote glimlach op zijn gezicht. Wanneer hij zag dat het meisje in beweging schoot richten hij meteen zijn blik op de Duskull. Skull was echt geen held als het afhing van vreemde mensen. Hij vertrouwde bijna niemand en het duurde werkelijk lang wanneer dat hij echt in de buurt durfde te komen van iemand die hij niet kenden. Zoals te verwachten draaide de pokémon meteen om en zweefde aan een snel tempo terug naar West om zich te verstoppen achter zijn rug. West kon niet anders dan lachen om het gedrag van zijn pokémon.
'Oh kom op, je bent een geest! Mensen horen schrik te hebben van jou.' zei West lachend tegen zijn pokémon. Hij schudden traag zijn hoofd wanneer dat hij de rug van Skull naar zich toegedraaid kreeg. 'Sorry voor zijn gedrag, hij is nogal verlegen en alles.' wist de jongen te zeggen met een wegwaaiend gebaar. Hij hoopte echt dat het gedrag nog ging veranderen zodra de pokémon zou evolueren. Hij kon zich namelijk niet voorstellen hoe dat een Dusknoir schrik kon hebben van andere mensen. Het zou er gewoon belachelijk uit zien en hoe zou de pokémon dan ooit serieus genomen worden? Hij zou hem dan in ieder geval niet serieus kunnen nemen. 'Dit is trouwens Skull en ik ben West.' stelde hij zich voor wanneer dat hij voor zijn gevoel dicht genoeg bij het meisje was en haar pokémon. Ze had al best een grote collectie.

Het meisje zei precies wat hij altijd dacht. Het was inderdaad niet te verwachten dat een geest pokémon schrik had of verlegen was. 'Precies ja! Dat ik ook wat ik ervan denk.' zei West terwijl dat hij zich met een vlugge draai wist om te draaien om zo zijn pokémon aan te kunnen kijken. 'Ze horen juist andere mensen schrik aan te jagen, maar meneer hier denkt dat het omgekeerd is.' een kleine grijns kwam op West zijn gezicht, maar het was meer de speelse uitdagende grijns. Als Skull op dat moment echt gezichtsuitdrukkingen had kunnen laten zien was de jongen zeker dat die niet al te vrolijk was. In plaats daarvan begon de pokémon hevig met zijn armen te zwaaien. Al lachend draaide West zich weer om naar het meisje. Liet de pokémon maar wat kwaad zijn, het zou toch niet lang duren. Vanuit zijn ooghoeken zag de jongen hoe dat ook een Starly zich bij de groep had bevonden en zijn vleugels spreiden. De Totodile deed hetzelfde maar dan met zijn armen. Skull had wel even naar de twee gekeken maar voor de rest schonk hij hen niet echt aandacht. Hij blief het liefst gewoon zo dicht mogelijk bij zijn trainer zolang dat hij de rest nog niet echt kende. Het meisje stelde op haar beurt ook haar pokémon voor, en vervolgens zichzelf. 'Aangenaam.' zei hij met een glimlach. Zijn blik ging vervolgens naar de Totodile. 'Misschien moet je vleugels voor hem maken.' hij kon het al helemaal voor zich zien, een Tododile met vleugels. Het zou geen zicht zijn. Wanneer dat het meisje vroeg of hij van Kalos kwam keek hij haar terug aan.
Traag schudden hij zijn hoofd, en zijn handen stak hij ondertussen in zijn jaszakken. 'Nope, ik ben hier simpel weg op reis. Origineel kom ik van Sinnoh.' legde hij uit. 'Ik ben hier vooral om de verschillende pokémon te onderzoeken aangezien je hier pokémon kan vinden vanuit elke regio.' West wist al best veel van pokémon, maar al de informatie die hij wist kwam vooral uit boeken die hij had gelezen. Soms was het beter om zelf informatie te zoeken door pokémon en hun gedrag te bestuderen. Misschien zag je dan wel zaken die dat anderen over het hoofd hadden gezien. Een frons kwam op de jongen zijn gezicht wanneer dat de Totodile in de hand van haar trainer beet. West kon het natuurlijk niet laten om te grinniken. Het was iets eigen aan Totodiles om alles en iedereen te bijten. Een eigenschap die niet altijd even positief was. Het meisje leek het uiteindelijk te steken op het feit dat ze gewoon nog jong was. 'Zolang ze een Totodile is zal het helaas een eigenschap zijn die niet zal veranderen.' West was blij dat hij een pokémon had die hem niet kon bijten. Hij wou daar niet ieder moment rekening mee houden.

Een frons kwam op West zijn gezicht zodra hij de woorden van het meisje hoorden. Vervolgens hield hij zijn hoofd een tikkeltje gekanteld zonder zijn blik één keer ergens anders op te werpen. 'Waarom zou het een voordeel zijn? Heb jij er toevallig schrik van?' wanneer dat hij begon te vragen of zij er misschien schrik van had zetten hij een pas vooruit en terwijl hij naar haar wees duwde hij zacht met zijn uitgestoken vinger tegen haar hoofd. Een grootte glimlach was op zijn gezicht te zien. Uiteindelijk haalde hij wel zijn hand weer weg en stak hij zijn hand weer terug in zijn jas zak. 'Skull is geen Gastly weet je, hij is geen pokémon die anderen heel de dag door laat verschieten.' legde West uit. Ondertussen keek hij naar zijn pokémon die dicht aan zijn zijde bleef. 'Hij luistert liever naar huilende kinderen maar dat is het dan ook.' of dat het waar was bleef voor dan nog een raadsel. Het was ook een weetje dat hij had gelezen in een boek maar hij had het nog niet zelf meegemaakt. Zo vaak hoorde hij kinderen nu eenmaal niet huilen. Als het aan West lag ontweek hij elk kind dat hij tegen kwam.
Zijn idee om vleugels te geven aan de Totodile viel wel in de smaak bij het meisje. Het moest werkelijk een dom zicht zijn om een pokémon nep vleugels te geven, langs de andere kant was hij er bijna zeker van de pokémon het geweldig zou vinden. De pokémon zou waarschijnlijk dan ook proberen om echt te vliegen, maar dat zou geen groot succes worden. 'Gewoon eens proberen, ik ben er bijna zeker van dat ze het geweldig zal vinden.' zei West glimlachend, waarna er weer een vraag aan hem werd gesteld. 'Nog niet zo lang. Ik heb hem gekregen juist voordat ik vertrok, en dat is ook maar enkele weken geleden.' ondanks dat de twee elkaar nog niet heel goed kende en nog niet zo lang samen waren was hun band toch heel goed. De pokémon verliet namelijk nooit zijn zijde maar dat kwam voordal doordat het wezen geen held was. Maar hij was dan ook echt geen held. Hij had schrik van andere mensen en was te verlegen om echt contact te hebben met andere pokémon. Misschien dat hij daarom niet weg ging. Simpel weg omdat hij het niet durfde.
Aan het meisje haar reactie te horen kwam ze ook van Sinnoh. Toch kon hij het niet laten om even verbaast te kijken want het meisje was wel zeer blij om iemand van Sinnoh te zien. Nadien kwam er wel al snel weer een glimlach op zijn gezicht. 'Ik woonde in Floaroma Town.' het zou hem verbazen als het meisje ook van daar kwam, al helemaal omdat hij haar nog nooit had gezien. Het kon natuurlijk wel. De kans dat ze wel van daar kwam maar dat hij haar gewoon nog nooit had gezien was er maar hij vreesde ervoor. 'Kalos is mijn eerste regio, en tot hiertoe bevalt het me zeker. Natuurlijk staan de andere regio's ook nog op mijn lijstje maar eerst wil ik hier klaar zijn.' legde West uit. 'En jij? Is dit jou eerste regio?' hij stelde dezelfde vraag maar terug om toch wat interesse te tonen. Duskull had ondertussen besloten dat de rest geen bedreiging was, maar dat wilde niet zeggen dat hij meteen contact ging zoeken. Het zag er meer naar uit dat hij de andere pokémon probeerde te negeren. In plaats daarvan begon hij heel de tijd rondjes om zijn trainer te zweven. Misschien was hij zich wel aan het vervelen, maar ja dat kreeg je wanneer dat je te bang was om op ontdekking te gaan zonder trainer.
Het meisje wist ook nog te vertellen dat ze een Blitzle had en niet veel later stond de zebra pokémon bij de groep. 'Wel je hebt al een mooi groot team.' zei West terwijl dat hij de Blitzle haar gedrag wat in het oog hield. De pokémon leek zeer geïnteresseerd te zijn in Duskull, maar de pokémon zweefde alweer naast zijn trainer wanneer dat hij de nieuwe pokémon bij zich zag staan. 'Ik denk dat het Skull allemaal wat veel begint te worden.' antwoordde hij zacht lachend. Dan was hij eindelijk wat gewent aan zijn gezelschap en dan kwam er nog een andere bij. Ach, hij moest het maar gewoon worden en dan was alles goed. West had het geluk dat de pokémon niet hetzelfde gedrag vertoonde bij gevechten, dan was hij enkel uit op winnen. Al had hij nog niet zoveel gevechten achter de rug dus misschien dat het nog wel eens kon tegen slaan. Nee, West moest gewoon positief blijven denken.
Het meisje vroeg of dat hij ook nog andere pokémon had op de Duskull na, maar dat was niet het geval. West wou gerust meer pokémon in zijn team hebben maar hij wou enkel de pokémon die echt bijzonder waren. Pokémon zoals een Prehistorische maar ook andere pokémon die gewoon minder vaak voor kwamen. Pokémon die een bijzondere geschiedenis hebben of waar mensen bijzondere verhalen over wisten wou hij ook nog wel in zijn team hebben. Persoonlijk vond hij de Duskull speciaal en ook bijzonder, zeker wanneer die eenmaal zou zijn geëvolueerd. Een Dusknoir zou zielen helpen met hun reis, en wat was daar nu niet bijzonder aan. De jongen wou echt weten of dat de waarheid was. Misschien was het maar een verzinsel van andere mensen, maar hij hoopte van niet. Moest het maar een verzinsel zijn geweest dan had hij pech, maar hij zou het niet erg vinden. West zou dan nog steeds van zijn pokémon houden. 'Nee, voor het moment is Skull mijne enige pokémon maar ik heb er wel een anderen op mijn lijstje staan.' tijdens zijn reis zou hij alle bijzondere pokémon noteren in de hoop om zo uiteindelijk zijn uiteindelijke team te kunnen samen stellen. 'Als volgende pokémon zou ik graag een Elgyem maar ik heb geen idee waar ik die zou kunnen vinden.' zei West bedenkelijk. Er zullen vast wel mensen zijn die de pokémon hadden en misschien was er wel iemand die zijn of haar pokémon aan hem wou verkopen. Met een beetje geluk kwam de pokémon ooit op de markt te koop staan en dan zou hij hem daar kunnen komen.

West was een zeer sociaal persoon maar dan vooral omdat hij mensen gewoon zou aanspreken. Daar had hij totaal geen moeiten mee net zoals hij het niet erg vond om mensen die hij nog maar pas kende gewoon aan te raken. Niet iedereen vond het altijd even leuk maar zodra dat ze door hadden dat de jongen toch geen slechte bedoelingen had leken ze het niet zo heel erg te vinden. Hij was het meisje maar wat aan het plagen, maar toch gaf ze een uitleg van waarom ze er schrik van had. West kon bij de uitleg niet anders dan even zacht grinniken. 'Ja, dat doen Gastly's nu eenmaal. Ze denken vaak dat ze grappig zijn als ze mensen of pokémon schrik aan jagen. Of ze vinden zelf toch dat ze grappig zijn.' zei West. Hij kon eht zoch al helemaal voorstellen hoe een pokémon als Gastly een klein meisje zou doen schrikken. Ergens zou hij het vast ook grappig hebben gevonden.
West vertelde uiteindelijk wel een weetje over zijn eigen pokémon, dat een Duskull graag naar het gehuil van kinderen luisterde. Een antwoord had hij daar jammer genoeg niet op dus haalde hij zijn schouders even kort op. 'Ik heb werkelijk geen flauw idee. Ondanks dat ik een Duskull heb ben ik er nog niet achter waarom dat het zo is.' vanuit zijn ooghoeken keek hij heel even naar zijn pokémon die zich nog steeds niet op zijn gemak voelde, maar het ging al iets beter. Het zag er naar uit dat de ghost pokémon de andere gewoon probeerde te negeren. Een nieuwe strategie. Misschien dat die nog succes had. Het idee van de vleugels voor de tododile leek wel in de smaak te vallen maar dat kon ook niet anders. De pokémon zou het zelf vast ook leuk vinden zeker als ze een beetje zouden werken. 'Skull kan als Ghost type ook niet series genomen worden, dus dan is hij in ieder geval al niet meer de enige die niet serieus wordt genomen.' West kon zijn eigen pokémon amper serieus nemen en ergens wou hij wel dat het veranderde, maar langs de andere kant zou het geweldig zijn als hij gewoon hetzelfde bleef. Een Dusknoir die schrik had van anderen. Dat zou gewoon geweldig zijn en dan moest hij zich geen zorgen maken dat zijn pokémon te hard veranderde.
Het meisje vertelde dat ze dan zeker al een goede band hadden en een grijns verscheen meteen op West zijn gezicht terwijl dat hij zijn pokémon met zijn schouder een zachte stoot gaf. 'Hebben we zeker, al verbaast het mij want de één is sociaal en de andere zeker niet. Het is eigenlijk al een wonder dat hij het zo lang met mij heeft weten uit te houden.' West was op sommige momenten niet de makkelijkste persoon doordat hij soms gewoon te druk was. Hij kon absoluut niet tegen stilten en daarom wou hij praten. Hij wou conversaties voeren maar zeker niet stil zitten. Het was echt niks voor hem om een hele dag lang niks te doen.

Zodra dat het meisje begon over haar angst voor pokémon kwam er een frons op West zijn gezicht. Niet veel later gleed zijn blik over de andere pokémon die het meisje bij zich had. Wel, dan was ze zeker al iets of wat over haar angst heen. 'Had je echt schrik van pokémon?' vroeg hij haast ongelovig. De zwart harige jongen had niet meteen schrik van een pokémon. Het was misschien veiliger om soms wel wat schrik te hebben maar hij vond dat het niet nodig was, al kon het ooit misschien wel eens voor problemen gaan zorgen. De Blitzle leek het niet erg leuk te vinden dat Skull niet zoveel aandacht schonk aan de andere pokémon en ze liever wou ontwijken. 'De arme pokémon.' sprak West toen het meisje zei dat de zebra pokémon het gevoel had dat die was afgewezen. 'Misschien moet ik Skull op therapie sturen, dan leert die misschien met anderen op gaan.' zei hij uiteindelijk bedenkelijk.
Het meisje wist niet hoe een Elgyem eruit zag. Natuurlijk kon West het gewoon even op zijn pokédex opzoeken maar dat drong in eerste instantie nog niet tot hem door. Daarom dat hij maar begon aan zijn uitleg en zo goed mogelijk probeerde te beschrijven hoe het wezentje eruit zag. Zelf wist hij perfect hoe die eruit zag. Als hij meer tekentalent had gehad zou hij die zelfs kunnen tekenen maar dat had hij jammer genoeg niet. 'Het ziet er een beetje uit als een robot, ongeveer een halve meter groot. Op beide 'handen' heeft hij drie gekleurde bolletjes, een groene, gele en een rode.' wanneer dat hij het had over de drie gekleurde bolletjes duiden hij op zijn eigen hand aan welke kleur waar zat. 'Misschien moet ik het maar gewoon laten zien.' besloot West uiteindelijk dan toch. Het was niet omdat hij zich kon voorstellen hoe het eruit zag, dat het meisje dat ook kon. Daarom dat hij uit zijn broekzak zijn pokédex haalde en de pokémon op zocht. Vervolgens overhandigde hij de dex aan zijn gezelschap. 'Dat is een Elgym.' sprak hij met een glimlach. Hij zou het meisje even de tijd geven om de pokémon goed te kunnen bekijken. 'Als je trouwens denkt dat die al vreemd is dan wil je zijn evolutie niet zien.' zei West glimlachent terwijl dat hij zijn pokéde weer terug uit haar handen pakten, al trok hij die er eerder uit, om zo de evolutie ervan te kunnen opzoeken en die vervolgens te laten zien. 'Vola, dat is zijn evolutie, een Beheeyem.' zei hij al was het niet echt nodig want de naam van de pokémon kon je natuurlijk ook op de dex lezen. Het was meer een automatisme van hem om gewoon alles te zeggen. Hij wist veel over pokémon, en dat wou hij ook gewoon laten zien. Al kon het soms misschien wat verkeerd over komen. Net zoals dat hij vaak kon blijven spreken zonder dat er echt een eind aan kwam. Mensen wilden dan graag weg gaan maar ze vonden hen dan onbeleefd om hem te onderbreken al zou hij het niet erg vinden. Hij zou het begrijpen. 

Een Duskull was niet meteen de normaalste pokémon, zeker niet wanneer dat je keek naar de evoluties ervan en de uitleg in de boeken. Ze waren vreemd en eng op hun eigen manier. Het was niet zo dat ze mensen lieten schrikken maar ze hadden wel hun eigen gewoontes, en één van die gewoontes had hij ook tegen het meisje verteld die het ook maar vreemd vond. Het was dat West niet wist of het ook echt waar was, maar zoals het meisje zei wou hij er wel achter komen. Het was iets dat echter moeilijk uit te zoeken was. In ieder geval had hij dan een kind nodig dat aan het huilen was, en zo vaak was hij die nog niet tegen gekomen. Als hij het echt wou testen dat moest hij eerst iemand laten wenen en hij zou niet weten hoe hij daaraan moest beginnen. West kon iemand kloppen maar dat was niet meteen zijn manier. Hij kon ook een zeer erge leugen vertellen maar ook dan zou hij in de problemen kunnen komen. Langs de andere kant waren het mar kinderen dus wat maakten het ook uit? Het was niet dat ze wat speciaals waren, het waren enkel vervelende kleine kinderen. 'Ik zou het kunnen uitzoeken maar dan moet ik eerst een kind laten wenen...' sprak hij bedenkelijk. Ondertussen tikte hij nadenkend tegen zijn kin maar hij kon niks bedenken. Ach, misschien kwam hij er wel ooit achter, en misschien dat hij er nog wel achter kwam dankzij Skull. Tenzij hij zou evolueren, dan moest hij een andere Duskull zoeken waarmee hij het kon testen.
Wanneer het meisje begon over dat haar Totodile dan niet meer serieus zou worden genomen haalde West even zijn schouders op. Ach, het maakten toch zeker niet uit dat een pokémon niet serieus werd genomen? Skull was één van die pokémon en nog steeds hield de jongen van zijn eigen pokémon. Wat kon het hem schelen wat anderen van zijn pokémon dachten, zolang hij er maar gelukkig mee was. Dat was zowat het belangrijkste. Als je zelfs je eigen pokémon niet leuk vond kon je hem beter weg doen. 'Zoals je zegt, ze hebben dan wel elkaar als morele steun.' antwoordde de jongen met een glimlach terwijl dat hij naar zijn pokémon keek. 'En zolang dat ze zelf maar gelukkig zijn, zelfs al worden ze daardoor niet serieus genomen.' ging hij ook nog verder. Het was in ieder geval belangrijk dat je pokémon gelukkig was, want als dat niet het geval was, was je maar een slechte trainer.
West kon zich echter niet in beelden dat je schrik kon hebben van pokémon. Hij luisterde dan ook naar het verhaal van Elisia met een kleine frons op zijn gezicht. Ze begon nogmaals over het voorval met de Gastly en ook over der rest. Hij vond dat het als maar vreemder werd. 'Dus je had echt schrik van elke pokémon? Dan moet er toch wel iets zijn gebeurd? Iets van trauma ofzo...en niet enkel dat voorval met die Gastly.' zei hij tegen het meisje. Misschien dat hij haar niet begreep omdat hij zelf geen schrik had. Hij had geen schrik van Bug types en ook niet van Ghost types. West had zelfs geen schrik van grote gevaarlijke pokémon, al kwam dat misschien omdat hij niet overal het gevaar van in zag en dat maakten zijn leven op sommige momenten aardig gevaarlijk.


Skull had het niet voor andere pokémon, en zo ook niet voor de zebra pokémon die dat sociaal probeerde te zijn. De Duskull deed er alles aan om de pokémon te ontlopen en te negeren. Hij zou het vast een luxe vinden moest de pokémon gewoon weg gaan en zijn interesse in hem verliezen. 'Daar kan ik geen geen ongelijk in geven, Skull is gewoon schattig met zijn masker achtig ding.' zei West met een grijns op zijn gezicht. ZIjn blik gleed weer even naar de Zebra pokémon. 'Misschien dat Skull volgende keer socialer gaat zijn, hij heeft tijd nodig.' legde hij algemeen uit, tegen zowel pokémon als trainer. Hij had het ook inderdaad over een volgende keer want het kon goed zijn dat de twee elkaar nog eens gingen tegen komen. De wereld was groot maar ook weer klein genoeg om elkaar terug tegen te komen. Het kon altijd dat je elkaar vaker tegen kwam, zeker als je soort van dezelfde route zou nemen.
Wanneer dat West het kon hebben over een Elgyem kwam er meteen een glimlach op zijn gezicht. Hij vond de wezens geweldig ondanks dat ze er misschien wat vreemd uit zagen.  De jongen had eerst geprobeerd om de pokémon volledig te omschrijven maar pas achteraf bedacht hij zich dat het makkelijker zou zijn om gewoon te laten zien hoe dat de pokémon eruit zag. Zijn beschrijving was nog aardig goed geweest, al kon het zijn dat het meisje een volledig andere pokémon in gedachten had. In ieder geval nam hij zijn pokédex weer terug en stak die maar weer terug weg in zijn zak. Het meisje wist te zeggen dat het een grappig maar apart ding was, en West schudden meteen zijn hoofd. 'Het is geen ding, het is een pokémon.' zei hij met een glimlach. Waarom zou je een levend wezen ook beschouwen als een ding? Haa wel, misschien lag het aan de leeftijd van het meisje. 'Ik wil hem omdat hij gewoon een awesome pokémon is, voor de rest heb ik niet echt een doel met hem. Hij komt inderdaad ook niet vaak voor dus er is veel dat ze nog niet over hem weten en wat ik wel te weten kan komen. Het is dat ik ook geen trainer of breeder ben, dus een ander doel heb ik niet echt.' West zijn team bestond uit pokémon die hij leuk vind, en niet uit pokémon die meteen ultra sterk waren. Hij moest ook niet het meest sterke team hebben, al was het wel eens leuk om een gevechtje te houden.
'Het is een psychic-type.' antwoordde hij op de vraag van het meisje. 'Maar misschien moet ik maar eens gaan, kan jij ook verder met...waar je ook mee bezig was.' zei West met een glimlach op zijn gelaat.