Training is the Key!

Please stay forever

I can't imagine being anywhere else

Het regende, geweldig. Maar ze had zichzelf er niet door stop laten zetten, ze moest en zou dit alles in orde gaan maken. Het gebeurde niet vaak dat ze zo ontzettend gedreven was om iets te doen en zo doende keek ze naar ook erg op van zichzelf. Ze veegde het zweet en de regendruppels van haar voorhoofd af en keek naar het eindresultaat, ja, dit zou moeten werken. Het had haar een halve nacht en de hele ochtend gekost, waardoor ze bijna geen slaap had gekregen, maar alles stond eindelijk op z’n plek en dit zou zeker werken om er voor te zorgen dat haar pokémon en zijzelf sterker zouden worden. Wat een goed gesprek met haar vader wel niet allemaal had kunnen veroorzaken.

*Let’s go back in time*

”Hay pap,” het meisje had zichzelf verscholen achter een van de computers van het Pokécenter waar ze die nacht verbleef en had besloten om haar vader een telefoontje te gunnen. Ze had hem al zo lang niet meer gesproken en ze hadden veel bij te praten. ”Hey meisje, hoe gaat het met je?” had haar vader haar gevraagd en ze had eventjes geglimlacht, terwijl ze haar handen onder de tafel had verstopt. Ze wilde niet dat haar vader zich druk ging maken omdat ze iets doms had gedaan. ”Het gaat goed hier. Ik heb al twee gym badges, aangezien er niet veel contests in dit gebied zijn. Het is wel heel erg gezellig hier. Florence is steeds sterker aan het worden en ook Prince begint een beetje op te groeien. Daarnaast heb ik nog een paar andere pokémon gevangen, waaronder een Shuppet, Ralts die nu een Gardevoir is en een Flaaffy,” had ze haar vader trots verteld en ze had vrolijk geglimlacht. ”Dat klinkt echt geweldig, lieverd. Heb je verder nog iets meegemaakt?” Door de vraag van haar vader keek ze eventjes naar beneden toe en schuifelde wat ongemakkelijker over haar stoel heen. ”Wat is er Viev?” vroeg haar vader toen, toen hij merkte dat zijn dochter nogal ongemakkelijk aan het doen was. ”Er is toch niets ernstigs gebeurd?” Dat was de druppel, Vivienne kon er niet meer tegen en barste achter de computer in huilen uit. Het maakte haar niet meer uit dat mensen om haar heen haar konden zien en misschien vreemde dingen van haar gingen denken. Ze wilde nu gewoon het liefst naar huis toe, naar haar vader, waar ze veilig zou zijn. ”T-Team Rocket,” sprak ze door de tranen heen en ze zag hoe haar vader lijkbleek wegtrok. ”Wat hebben ze je aangedaan?” vroeg Peter geschrokken. Waarom moest er nou zoveel land en zee tussen hem en zijn dochter zitten? Hij had bij haar moeten zijn, maar dat ging onmogelijk. ”E-Eerst pakte er een van hen mijn geld af, daarna probeerde eentje Florence te stelen,” Vivienne viel eventjes stil, moest ze vertellen wat daarna gebeurde? Misschien was het wel het eerlijkste, aangezien haar vader meer wist over Team Rocket dan zij deed. ”Wat gebeurde er nog meer Viev?” vroeg haar vader op een bijna commanderende toon. Ze schrok van de stem van haar vader, zo had hij nog nooit geklonken tegenover haar. Met trillende handen rolde ze haar mouwen op en liet haar handen zien aan haar vader, die achteruit deinsde en nog bleker werd. ”Wat is er gebeurd?” vroeg Peter, terwijl hij naar adem snakte. ”Ik kwam die eerste man weer tegen, hij daagde me uit tot een tweede duel. Florence kon het niet aan tegenover zijn Houndoom en de laatste Flamethrower heeft me verbrand,” En Jace dacht ze erachter aan, maar dat zei ze niet. Ze zou haar vader later wel inlichten over het hoe en wat met Jace. Ze trilde zachtjes en voelde weer hoe een shot van vlinders in haar buik haar misselijk begon te maken, ze moest die jongen echt uit haar hoofd weten te zetten. ”Gaat alles wel goed met je, Viev?” de stem van haar vader was zachter geworden en ze knikte naar de oudere man. ”Het gaat wel weer,” mompelde ze zo zacht dat ze niet eens wist of Peter haar wel gehoord zou hebben. ”Luister eens Vivienne,” Peter klonk serieus, anders zou hij haar nooit met haar volledige naam aanspreken. ”Ik wil dat je uit de buurt van Team Rocket blijft. Je weet wat ze Flore-, je moeder hebben aangedaan, toch? Ik wil niet jou ook kwijt raken zoals ik haar kwijt raakte. En je broer, Marcel…” Het gesprek viel stil. Marcel was altijd een lastig onderwerp geweest. Haar broer was verdwenen toen hun moeder net was overleden en sindsdien had niemand meer iets van hem vernomen. ”Je hebt zeker niets-” Vivienne kapte haar vader af door haar hoofd te schudden. Nee, ze had niets vernomen van haar broer. Niet meer sinds die ene dag, jammer genoeg. Haar vader zuchtte zachtjes en schudde zijn hoofd. ”Wat ga je nu doen, Viev?” vroeg haar vader daarna en Vivienne haalde haar schouders op. ”Trainen voor de volgende gym waarschijnlijk, er zijn geen contests hier, dus daar kan ik niet aan mee doen. Dus er zit weinig anders op, ben ik bang.” Peter schudde zijn hoofd en keek zijn dochter strak aan. ”Als ik jou was zou ik eerst naar Lumoise City gaan, naar Professor Sycamore,” Het meisje keek haar vader eventjes vreemd aan. ”Ga naar hem toe en vraag naar de mega-evolutie. Dat zou vast wel iets voor jou zijn. Maar eerst moet je me beloven dat je goed met je pokémons gaat trainen. Niet op kracht niveau, maar op mentaal niveau. Je pokémon en jij moeten op één lijn zitten en jullie band moet sterk zijn, anders zal een mega-evolutie nooit werken. Begrepen?” Een beetje verbijsterd had Vivienne haar vader aangekeken, maar ze had toen geknikte als goedkeurig. Dat was iets wat ze wel kon doen. En die mega-evolutie had haar interesse gewekt. Ze had de term wel eens eerder gehoord, maar niemand wilde haar uitleggen wat het precies was. Dus dan moest ze er maar zelf achterkomen op deze manier. ”Dat beloof ik, papa!” zei ze, al weer wat vrolijker dan daarstraks. ”Ok, succes meis, hou je taai en kijk uit voor Team Rocket!” Vivienne knikte vrolijk en sloot de computer af. Wat een gesprek, wat een gesprek.

*Heden*

Dat gesprek met haar vader had haar doen inzien dat ze haar pokémon altijd maar op één manier trainde; op kracht. Maar verder deed ze vrij weinig. Ze wist hoe haar pokémon in elkaar zaten en wat voor kracht ze bevatte, maar verder wist ze vrij weinig over hen. Daarom was ze twee dagen na het gesprek begonnen aan een klein projectje, puur om de teamspirit hoog te houden en het teamwork te verbeteren. Dit zou ze ook nodig moeten hebben bij dubble battles, dus kan ze maar beter erop voorbereid zijn. Met een tevreden gezicht keek ze naar de stormbaan die ze afgemaakt had en slaakte een vermoeide zucht, wat een werk was dat geweest zeg. Haar handen voelde koud en levenloos aan, terwijl ze bedekt waren met littekens en kleine snijwondjes. Ze wist dat ze de wonden goed schoon moest houden, maar tot nu toe ging het genees proces redelijk snel en met de genezende krachten van Fiora ging het nog een klein beetje sneller. Ze glimlachte trots op zichzelf en bekeek het resultaat. Morgenochtend zouden ze hier eens goed gaan trainen, met duidelijk instructies natuurlijk. Het was lang geleden dat Vivienne een stormbaan had gelopen. Vroeger had ze het regelmatig gedaan samen met de Sneasle en Weavile van haar moeder, om er voor te zorgen dat ze in top conditie bleven om mee te fokken. Maar nadat de pokémon weg waren gehaald had ze er geen zin meer in gehad en was ze ermee gestopt. Nu zou het een leuk projectje worden om haar band met haar pokémon te versterken. Vivienne pakte de slaapzak uit haar tas, vond een beschutte plek onder een stel bomen, waar het gelukkig niet al te hard aan het regenen was en viel al snel in slaap. Een slaap die ze verdiend had, dat was zeker.

De zon scheen op haar gezicht en kietelde haar wakker. Ze rekte zich uit en wreef in d’r ogen, ze was zo vermoeid geweest afgelopen nacht dat ze het merendeel van de dag had doorgeslapen, zo kwam ze nu achter. Snel haasten ze zich overeind, trok haar trainkleding aan en maakte haar gezicht schoon met wat water. Toen ze eenmaal klaar stond rekte ze zichzelf nog een keer goed uit en grinnikte zachtjes toen haar schouders allemaal vrolijk kraakte. ”Oud, stijf en nog geen 80,” mompelde ze, het spreekwoord van haar moeder herhalend. Goed, wat nu? Oh ja, stormbaan! Ze pakte haar spullen, inclusief haar pokéballs en liep naar het beginpunt van de baan die ze afgelopen nacht had gemaakt. Ze riep in totaal vier pokémons op het toneel. ”Florence, Fiora, Kage en Lucian,” sprak ze tegen de pokémons die voor haar verschenen en ze keken haar allemaal nieuwsgierig aan. ”Vandaag gaan we geen kracht training doen, vandaag gaan we werken aan teamwork. Draai jullie maar om,” alle vier de pokémon draaide zich met een ruk om en keken verbaast naar het veld dat voor hen uitgestrekt was. Vivienne had het hele bos zo ongeveer doorgelopen om genoeg takken en boomstronken te verzamelen om dit alles te kunnen maken. Ze mocht van geluk spreken dat ze zelf touw bij zich had, anders moest ze nog gaan zitten vlechten ook en touw vlechten was een hel om te doen. ”Kijk niet zo verbaast jullie, ik heb dit vroeger heel vaak gedaan. Florence weet dat vast nog wel,” De Weavile knikte trots. Vivienne had dit soort stormbanen vaker gedaan bij haar moeder, maar Florence deed altijd mee nadat ze op de juiste leeftijd was gekomen. De Weavile was daarom ook dolblij met het aanzien van de stormbaan en stond te trappelen om te beginnen. ”Oké, we verdelen ons over teams. Florence, jij bent bekend met stormbanen, dus jij mag alleen gaan. Fiora gaat met mij mee en Lucian en Kage werken als tweede team samen. Gesnopen?” Alle pokémons knikte resuluut en ze knikte naar Florence die direct naar voren schoot. Vivienne keek rustig toe hoe haar Weavile over de draaiende balken wandelde, over de pilaren heen sprong, de ‘kloof’ ontweek door aan het touw te gaan hangen zonder deze door te breken en zelfs in haar eentje door een tweepersoons opdracht heen wist te komen. Ze klapte vrolijk toen de Weavile weer naast haar stond, toen het hele rondje afgemaakt was en vloog Florence om de nek. ”Je kunt het nog steeds Florence, ik ben trots op je,” sprak ze de pokémon complimenterend toe en deze bloosde eventjes. ”Ok, Florence. Omdat jij deze stormbaan al kent en goed kan uitlopen, wil ik dat je in het midden gaat staan. Om de moeilijkheidsgraad iets om hoog te schroeven, moet je in het rond gaan draaien en steeds op verschillende punten een Icy Wind aanval doen. Begrepen?” De Weavile knikte en sprong in het midden van de stormbaan, waar ze voor nu ging zitten. Vivienne richtte zich weer op haar andere pokémons en keek ze een voor een streng aan. ”Geen aanvallen,” zei ze alleen maar. ”Deze training is niet bedoeld om jullie aanvallen en krachten te trainen. Het is bedoeld om jullie teamwork te trainen, jullie mogen, moeten zelfs, fouten maken zodat jullie leren vertrouwen op elkaar. Wees niet bang als je wegglijd, je teammate zal er altijd voor je zijn om je op te vangen, en anders zal Florence te hulp schieten.” Vivienne’s blik bleef hangen op de Shuppet, die wat naar beneden zakte onder de dreigende blik van zijn trainer. ”Geen spelletjes, geen geintjes, serieus werk. Kage, je zweeft, maar dat betekend niet dat je deze stormbaan niet moet afleggen. Ik heb speciaal voor jou ook wat vliegende opdrachten erin zitten, waarbij Lucian je zal moeten helpen. Begrepen?” De Shuppet was inmiddels bijna de grond in gedrukt en knikte moeizaam. ”Mooi zo,” zei ze glimlachtend, terwijl ze weer overeind kwam en aan het begin ging staan.

Vivienne stond aan kop, Fiora, Lucian en Kage stonden naast haar, aan de startlijn. Ze glimlachte naar haar pokémon en keek naar het dunne gedaante van de Gardevoir. Ze had expres voor haar gekozen omdat ze naast Florence de sterkste band had met deze pokémon en deze training zou het resultaat zijn van al het veel trainen dat ze hadden gedaan. ”Go!” riep ze en ze rende direct naar de eerste opdracht, terwijl Lucian en Kage naar diegene naast hen gingen. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Fiora haar op de hielen zat, mooi zo. Vivienne sprong op de balk en bleef enkele tellen staan om haar evenwicht te behouden, waarna ze stapje voor stapje verder liep. Normaal gezien was dit een opdracht van niets, maar de boomstronk was nat en glibberig en met een verkeerde val kon ze makkelijk iets breken. Ze haalde diep adem en stapte rustig door, ze wist dat Fiora achter haar stond, ze kon telkens een klein tikje op haar schouder voelen dat aangaf dat de Gardevoir er voor haar was. Dat gaf haar meer zelfvertrouwen en spoorde haar aan om verder te lopen. Toen ze aan de andere kant was, draaide ze zich eventjes om om te zien hoe Lucian en Kage het er vanaf bracht. Kage vloog natuurlijk makkelijk om de balk heen, maar Lucian had er meer moeite mee. De Shuppet vloog daarom de Flaaffy heen om hem telkens een beetje bij te sturen en te duwen zodat hij niet van de balk af viel. Vivienne glimlachte, dit zou wel goed zitten. Ze knikte naar Fiora dat ze verder konden gaan en samen rende ze naar de volgende opdracht.
Een achttal palen staken uit de grond, allemaal op verschillende hoogtes, bedoeld om naar de overkant te springen. Dit was, door het weer, weer zo’n risky opdracht, maar ze had hem zelf verzonnen dus ze moest het ook zelf ondergaan. Ze keek over haar schouder naar Fiora die haar toeknikte, het zou wel goed komen. Ze knikte resoluut terug en sprong op de eerste paal. Oké, dit ging nog goed. Op naar de volgende. Ze sprong ook daar goed op en ging door naar de derde, waar ze een scherpe pijn door haar knie voelde gaan. Gelukkig was dit een van de bredere stammen, waardoor ze eventjes kon gaan zitten. Al snel was Fiora bij haar en wilde haar Heal Pulse gebruiken op Vivienne, maar die schudde haar hoofd. Geen aanvallen, dat was de opdracht. Fiora hielp haar overeind en Vivienne rommelde wat in haar tas, waar ze niet al te veel later een soort van doek uit haalde. Ze bond deze stevig om haar knie heen en ging staan. Het deed pijn en ze beet haar tanden stevig op elkaar, maar ze stond, en nog redelijk stevig ook. Mooi zo, dit zou gaan werken. ”We kunnen,” zei ze tegen Fiora, die het toeliet dat Vivienne op haar kon steunen, terwijl ze samen het parcour af maakte. Aan de overkant van de palen ging ze op de grond zitten en keek naar haar knie. Hij was niet dik, maar voelde pijnlijk aan met bewegen. Ze had tijdens het springen niet voldoende door haar knieën gebogen, waardoor er een pijnscheut doorheen was gegaan. Eigen domme schuld dus. Ze zuchtte zachtjes en vervloekte zichzelf binnenmonds. Niet goed, maar ze zou doorzetten. Ze moest dit afmaken, dat had ze zichzelf en haar pokémon beloofd. Gelukkig was de volgende opdracht makkelijker, toch?

Lucian en Kage hadden Fiora en hun trainer al snel ingehaald nadat Vivienne niet verder kon springen door haar knie. De Flaaffy stond al op het touw van de derde opdracht toen hij opeens opschrok en bijna van het touw afviel, toen een koude windvlaag langs zijn staart ging. Hij keek kwaad om naar de Weavile, die hem met een grote grijns toelachte. De Flaaffy liet het touw los en over zijn vacht sprongen elektrische schokjes, maar al snel was Kage bij hem die hem een beetje probeerde te kalmeren. Lucian snoof naar de Weavile, die zichzelf al weer had omgedraaid om de kijken hoe het met haar trainer ging en de schaappokémon besloot om door te gaan met de opdracht, terwijl de Shuppet naar boven vloog en daar zijn eigen parcour af wist te leggen. Hij had de opdracht gekregen om door hoepels heen te vliegen en in een bepaalde volgorde van blaadjes te volgen. Geen lastige opdracht, maar hij moest ondertussen ook nog oog houden op de Flaaffy zodat die niet zou omvallen of, in dit geval Florence zou aanvallen. Ondertussen moest hij wel goed onthouden welke blaadjes hij al had gehad en in welk volgorde hij door moest gaan. Een training voor body and mind dus. Vivienne mocht zichzelf trots noemen.

Fiora en Vivienne waren inmiddels ook bij het touw gekomen en keken naar het kruispunt waar Lucian nu ergens bungelde. Ze besloten toch maar om alvast door te gaan, ondanks dat ze daardoor in de problemen zouden gaan komen met de Flaaffy en de Kage die erboven cirkelde. Fiora liet het meisje los, nadat ze stevig genoeg op het touw stond en met haar handen het touw boven haar vast hield. Ze glimlachte geruststellend naar de pokémon. ”Het komt goed,” zei ze tegen de Gardevoir, die haar vervolgens d’r gang liet gaan en een stap achteruit zetten. Ze moest haar trainer nu maar vertrouwen dat ze niet al te roekeloos te werk zou gaan. Vivienne maakte stapje voor stapje voortgang over het touw en de Flaaffy kwam steeds dichterbij, die zat blijkbaar ook vast ergens en het meisje zag dat zijn blik gefocust was op de Weavile die steeds dichterbij kwam. ”Lucian, doorlopen,” commandeerde ze haar pokémon, maar die was te druk bezig met Florence in de gate te houden. Vivienne zag hoe de elektrische stroompjes over diens vacht liepen en keek omhoog naar Kage, maar die had het momenteel niet door. De Flaaffy schoot een Thundershock af op Florence, die hem makkelijk ontweek, maar daardoor bewogen de touwen te erg voor het meisje om d’r evenwicht te bewaren. Ze voelde hoe haar knie omklapte en ze zakte in elkaar, klaar om naar beneden te vallen in de poel met blubber die ze onder het touw had gemaakt. Vivienne had haar ogen dicht en wachtte op de kou van het modderige water, maar er kwam niets. Toen ze opkeek zag ze hoe Fiora licht blauw opgloeide en diezelfde gloed om haar ook was gekomen. De Flaaffy en Weavile stonden er allebei naar te kijken en ook de Shuppet was naar beneden gezweefd om te kijken wat er aan de hand was. Fiora zetten het meisje met haar psychic krachten aan het einde van de stormbaan neer zetten, die daar trillend bleef zitten. Eventjes was ze bang dat ze niet alleen doorweekt en vies zou worden, maar ook nog wat zou breken als Fiora er niet was geweest. Ze keek op hoe de Gardevoir daarna naar de twee pokémon toe ging, en de Shuppet die erboven was blijven hangen, en ze een moederlijk pak slaag gaf. Vivienne glimlachte en kwam overeind, het ging moeizaam, maar het ging. Ze stapte van de stormbaan af en zuchtte, het was een dagje wel zeg. Ze riep haar pokémon bij zich. ”Fiora heeft jullie al op jullie kop gegeven. Florence, ik had van jou wat meer verwacht dan dit. Lucian, niet zo eigenwijs zijn, ik ben je trainer en je luistert naar mij. Kage, je had in moeten grijpen, oké?” Alle pokémon knikte langzaam en lieten zichzelf daarna vrijwillig terugkeren naar hun pokéballs.

Vivienne had haar keuze gemaakt. Ze wist nu met wie ze, naast Florence, de sterkste band had in haar team en daarom had ze besloten om naar Lumoise City te gaan en een bezoek te brengen aan Professor Sycamore om het na te vragen van de Mega Evolution. Het was dan misschien wel op verzoek van haar vader geweest, maar ze vertrouwde de oudere man goed genoeg, dus zou het vast wel waardevol zijn om er heen te gaan. Dus had ze haar pas gepakt, haar knie goed ingepakt in drukverband en was op weggegaan naar Lumoise City. Wat gelukkig niet eens zo heel ver weg was vanaf waar ze vandaan kwam, dus het zou waarschijnlijk een reisje van een halve dag worden ofzo. Ze glimlachtte en floot terwijl ze over het pad liep en haar omgeving in de gate hield. Ze keek haar ogen uit naar de pokémon die er allemaal waren en vroeg zich af of er nog pokémons waren die ze zou willen hebben. Tot nu toe had ze eigenlijk alles wel zo’n beetje, dus misschien moest ze zich eerst maar eens gaan focussen op een goede training voor haar pokémons. Zodra ze die key stone in handen zou krijgen, tenminste als ze besloot er eentje te nemen, zou ze eens goed gaan trainen voor de volgende gym en een contest mee pakken als er ook nog zou komen. Ze grijnsde, dit zou geweldig worden. Wat een prachtig avontuur! Zolang ze die eikel van een Team Rocket maar niet meer tegen kwam.
Als een plensbui zakte haar humeur in toen ze aan die vent dacht en ze wreef wat afwezig over de littekens op haar armen, die vent had meer kapot gemaakt aan haar dan nodig was en ooit zou ze hem dat nog wel betaald zetten. Zodra ze sterk genoeg was om dat te doen tenminste.

Lumoise City was eindelijk in handbereik en Vivienne genoot van de drukte om zich heen, ja dit had ze eventjes nodig. Na al die dagen in kleine steden en bossen te hebben gedwaald, was het perfect om weer wat drukker gezelschap bij zich te hebben. Ze grijnsde en sloeg haar armen open, terwijl ze in de rondte draaide. Ze genoot van de drukke stad, eventjes niet meer alleen zijn. Maar nu moest ze nog op zoek gaan naar het lab van professor Sycamore. Ze keek om zich heen en zag dat het niet eens zo heel moelijk te vinden was, het gebouw zag er redelijk normaal uit al had het toch de uitstraling van een pokémon lab. Nieuwsgierig wandelde Vivienne naar binnen toe. Aangezien ze nooit een starter had opgehaald toen ze haar reis begon, was ze ook nooit bij een Pokémon Professor geweest, dus dit zou een leuke ervaring worden. Vivienne keek op toen ze opeens een lange man tegen kwam, die haar stopte en vriendelijk aankeek. ”Hallo, ben je opzoek naar iemand?” Het meisje glimlachte en knikte. ”Ja meneer, ik zoek professor Sycamore. Heeft u hem toevallig gezien?” De man ging overeind staan en wees met een duim op zichzelf. ”Je staat recht voor hem, meisje,” zei hij met een vrolijke toon, waarna hij zich weer naar voren boog om Vivienne aan te kijken. Soms dan haatte ze het dat ze niet zo groot was. ”Waarvoor ben je hier?” Vivienne glimlachte. ”Mijn naam is Vivienne, ik kom uit Fourtree City uit Hoenn en ik kwam hier om informatie na te vragen over Mega-Evolutions,” De pokémon professor ging overeind staan en draaide zich om. Met een zwiep met zijn hand gaf hij aan dat Vivienne hem moest volgen en dat deed ze dan ook maar. Op naar boven toe, naar …? Geen idee eigenlijk.
Boven was blijkbaar de persoonlijke kamer van de professor, aangezien hij in een luie stoel ging zitten en zijn handen in elkaar vouwde. Vivienne ging op een van de stoelen aan de andere kant zitten en wachtte geduldig op antwoord. ”Dus je komt voor de Mega-Evolution, hè?” Vivienne knikte voorzichtig. ”Mega-Evolution is een groot mysterie hier in Kalos. We weten dat er een bepaalde kracht binnen een pokémon is die zijn ware aard toont. Wij noemen dit een Mega-Evolution. Deze kracht is alleen te activeren als de band tussen een pokémon en diens trainer sterk genoeg is en als de pokémon op een bepaald level is. Om de kracht te activeren heb je een Key Stone en een Mega Stone nodig. De key stone is voor de trainer, die deze in een sieraad bij zich draagt. De Mega Stone is voor de pokémon. Er zijn verschillende soorten mega stones voor verschillende pokémons.” Professor Sycamore fronsde zijn wenkbrauwen eventjes en keek Vivienne vreemd aan. ”Waarom wil je dit weten, Vivienne?” Het meisje keek wat verlegen op en pakte een pokéball van haar riem af. ”Ik denk dat ik een pokémon heb die kan Mega-Evolven, daarom ben ik naar u op zoek gegaan om informatie te vragen,” legde ze uit. De professor gaf een goedkeurend knikje en Vivienne liet Fiora uit haar pokéball. De shiny Gardevoir glinsterde bij binnenkomst en liet haar jurk in de wind wapperen. De Professor was duidelijk onder de indruk van de shiny pokémon en bekeek haar eens goed. ”Hoelang heb je deze pokémon nu al, Vivienne?” vroeg de professor daarna aan haar. Vivienne dacht eventjes na. ”Een aantal maanden nu, denk ik. Ik heb haar als Ralts gevangen hier net buiten de stad, daarna zijn we verder op reis gegaan en ben ik d’r goed gaan trainen,” legde ze uit. De professor kwam overeind en liep naar achter toe om wat te rommelen in een van zijn kastjes. Daarna kwam hij terug met een armband en een ronde steen. ”Dit is een Key Stone en een Keyring. De Key Stone gaat hierin en dan kan je ‘m altijd bij je dragen,” Hij overhandigde de spullen aan Vivienne die de professor met grote ogen aankeek. ”Dank u wel,” zei ze vrolijk, terwijl ze overeind kwam en Fiora met glinsterende ogen aankeek. ”Denk er wel aan dat de Mega-Evolution heel er machtig is. Je kan ‘m daarom maar één keer gebruiken in een gevecht en het wilt in het begin nog wel eens mis gaan, waardoor de pokémon de controle verliest over zijn of haar mega-evolution.” Vivienne knikte en glimlachte. ”Ik zal voorzichtig zijn. Bedankt Professor!” riep ze vrolijk, waarna ze Fiora terug liet keren in haar pokéball en zich omdraaide om naar buiten te lopen. ”Zo, en nu opzoek naar een Mega stone voor jou, Fiora,” sprak ze tegen zichzelf, terwijl ze de straten van Lumoise City inliep.